พ่อเพื่อนบำเรอรัก /7

“พิจะรอวันนั้นนะคะ วันที่คุณอยากมีใครดูแล”

“ผมไม่ชอบให้ใครมาดูแลเกาะแกะ ผมชอบที่จะเดินตามคนรักมากกว่าจะเดินนำครับ”

“นี่คุณจะปฏิเสธพิทุกทางเลยหรือคะ” เธอหัวเราะแผ่วๆ อย่างน่ารัก

“ไม่อยากให้ความหวังใครนี่ครับ สงสารเขา”

“แบบนี้เรียกว่าคนใจร้ายนะคะ”

“ถ้าผมให้ความหวังแล้วทิ้งขว้างจะดีกว่าที่ผมปฏิเสธแบบนี้หรือครับ”

พิจิตราถอนใจ หัวใจของนายหัวเดโชไม่เคยอ่อนให้ใครเลยจริงๆ เห็นทีคงต้องกลับไปตั้งหลักแล้วค่อยเดินหน้าเข้าหาใหม่ล่ะมั้ง

“งั้นพิลานะคะ”

ดีอย่างที่พิจิตราไม่ใช่สาวๆ ประเภทฆ่าไม่ตาย เกาะเป็นปลิง ตามทุกฝีก้าว ที่จริงเธอก็เป็นคนน่ารักแต่เขาไม่คิดจะรักเท่านั้นเอง

“ครับ ขอบคุณสำหรับขนม”

พิจิตราส่งยิ้มหวานเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจากไปขึ้นเรือกลับฝั่ง เดโชถอนใจยาว การที่ลูกน้องได้ขนมกินกันบ่อยๆ ก็ดีกับตัวลูกน้องทุกคน แต่กับเขานี่สิ มันน่าเบื่อชะมัด

“ไอ้เข้มไปไหนวะ ไอ้เข้ม!!” เดโชเดินไปหาไอ้เข้ม

“คร้าบบบบ มาแล้วๆ นายหัวเรียกไอ้เข้มทำไมครับ” ไม่ช้าไอ้เข้มก็วิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากบ้านของมัน

“เอ้า กูให้” ถุงขนมถูกส่งมาให้ ไอ้เข้มฉีกยิ้มยิงฟันขาว

“ลาภปากอีกแล้วไอ้เข้ม ว่าแต่ทำไมนายหัวไม่กินเอง น่าสงสารคนทำ อุตส่าห์ทำมาให้ตั้งเยอะแยะ แจกจ่ายไปทั่ว แต่คนที่อยากให้กินจริงๆ คือนายหัว ก็ไม่ยอมใจอ่อนเสียที เล่นตัวอยู่ได้”

“ไอ้เข้ม!!!”

“คร้าบบบบ นายหัวจะเตะจะถีบไอ้เข้มก็เอา แต่ไอ้เข้มขอพูดเถอะ นายหัวไม่เหงาบ้างเหรอ เมียก็ไม่มีให้กอด ได้แต่กอดหมอนข้าง เอาน้องชายถูหมอนไปวันๆ”

“ไอ้สัตว์!! มึงรู้ได้ไงว่ากูถูหมอน มือกูมีโว้ย”

“แต่มันไม่มันเหมือนร่องเมียหรอกนะครับ ไอ้เข้มพูดเพราะเป็นห่วง ถ้าไม่คิดจะบวชเป็นพระตลอดชีวิตก็หาเมียใหม่สักทีเถอะครับ คุณหนูก็เรียนจบแล้วไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว”

“กูยังไม่เจอคนที่ใช่มั้ง”

“โอย...ผู้หญิงก็ไม่เที่ยว ใครมาหาก็ไม่เอา นี่ถ้าคนไม่รู้จักคงคิดว่านายหัวเป็นเกย์ไม่ชอบผู้หญิงแน่ๆ”

“มึงจะเร่งกูมีเมียทำไมวะ กูยังอยากอยู่คนเดียว”

“ชักว่าวคนเดียวไม่มันหรอกครับนาย...” ไอ้เข้มพูดไม่ทันจบ มันก็ถูกถีบก้นจนหน้าแทบคว่ำ ดีที่ประคองตัวได้ทัน

“เลิกเสือกเรื่องกูเสียที กูจะมีเมียเมื่อไหร่ เดี๋ยวมึงก็รู้เอง”

เดโชเดินย่ำเท้ากลับบ้าน เข้าไปในบ้านเงียบๆ ไม่มีใครอยู่แล้วรู้สึกเหงาขึ้นมา

ไอ้เข้มมันพูดถูก อยู่คนเดียวมันเหงามาก แม้จะมีอะไรให้ทำตั้งหลายอย่าง วันๆ แทบไม่ว่างเลยก็มี แต่ความเหงาก็ยังมาเยือน

สายตาคมกริบมองไปยังห้องนอนฝั่งตรงข้ามที่ต่อไปนี้จะมีมายาวดีครอบครอง แล้วคิดตรองบางความรู้สึกอย่างหนัก สุดท้ายก็พ่นลมหายใจแล้วเข้าห้องนอนของตัวเอง

มายาวดีมองบ้านเงียบๆ ที่เธอต้องอาศัยอยู่ในระยะหนึ่ง อย่างน้อยก็จนกว่าเขาจะไล่เธอออก หรือไม่ก็อาจจะเป็นเธอที่ลาออกไปเสียเอง แต่กว่าจะถึงวันนั้นก็หวังว่าจะอีกยาวนานพอจะเก็บเงินได้ก้อนโตๆ สักก้อน

เธอเอามือข้างที่ว่างลูบท้องตัวเอง ทานข้าวเย็นไปก่อนหน้านี้เพียง 2 ชั่วโมง กว่าจะกลับถึงที่พักก็มืดค่ำ ภายนอกมีแต่เสียงคลื่นซัดสาด แต่ภายในเสียงท้องเธอคร่ำครวญเหมือนจะขาดใจ

โอย...หิวอะไรกันอีกนะ

“อ้าว!”

มายาวดีตาโตขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเดโชออกมาจากห้องนอนของเขา ไม่รู้ทำไมต้องประหม่าขนาดทำอะไรไม่ถูก จึงได้แต่ยกมือไหว้

“เมื่อตอนเจอกันไม่ได้ไหว้เหรอ” เดโชเลิกคิ้วถาม อิงร่างกับผนังห้องมองมานิ่งๆ

“ไหว้ค่ะ” มายาวดีตอบ

“แล้วทำไมถึงไหว้อีก จะไหว้ครบสามเวลาเลยหรือไง ต่อไปก็ไม่จำเป็นต้องไหว้กันบ่อยๆ เพราะฉันไม่ใช่พระ”

“ค่ะ” ก็ไม่รู้จะตอบอะไร เสียงที่เปล่งออกไปจึงสั้นนัก แล้วสายตาเจ้ากรรมก็ดันหลุบลงมองกล้ามแขน ซิกแพ็ค และหัวนมสีเข้มทั้งสองข้าง

“อะแฮ่ม!” เดโชแกล้งกระแอมกระไอหลังจากปล่อยให้เธอโลมเลียด้วยสายตา

“ขอโทษนะ เธอถือหรือเปล่า หากฉันจะไม่ใส่เสื้อเดินไปเดินมาในบ้าน ฉันขี้ร้อนน่ะ” ร่างสูงเดินเฉียดร่างเธอไปอย่างจงใจ และมายาวดีก็นิ่งขึงเหมือนถูกสาปเช่นกัน

“ไม่ค่ะ หยาจะว่าอะไรคุณพ่อได้ล่ะคะ” เธอตั้งสติได้ก็หันขวับไปหาเขาเร็วปรื๋อ

“เธอไม่ต้องเกรงใจนะ ทำตัวตามสบาย ถือซะว่าบ้านนี้เป็นของเธอจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณพ่อ แล้ว...จะให้หยาเริ่มงานเมื่อไหร่คะ”

นึกถึงงาน นึกถึงเงิน อยู่ที่นี่วัตถุประสงค์เดียวคือเงิน

“อีกสัก 3 วันก็ได้ ไม่ต้องรีบ รอให้เคลียร์เรื่องกึ้งเสร็จก่อน”

“ก็ได้ค่ะ หยาดีใจนะคะที่คุณพ่อยอมรับพี่ว่าน พี่ว่านเป็นคนดีจริงๆ นะคะ และที่มาวันนี้ไม่ใช่เพราะกึ้งลากพี่ว่านมานะคะ พี่ว่านอยากจะมาตั้งนานแล้ว แต่เพิ่งจะกลับจากไซต์งานที่ลพบุรีเมื่อวันก่อน เลยเพิ่งจะมีเวลาพากันมานี่ล่ะค่ะ”

เดโชกระตุกยิ้มนิดๆ เขาไม่ได้มองเธอ แต่มองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง