พ่อเพื่อนบำเรอรัก /8

“ฉันจะเชื่อเธอก็ได้”

มายาวดีดีใจจนยิ้มกว้างออกมา แล้วท้องเธอก็ร้องประท้วงให้ต้องขายหน้า “จ๊อก...”

เดโชหันมามองคิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง

“หิวเหรอ”

“แหะๆ นิดหน่อยค่ะ” จะปฏิเสธก็ใช่ที่เล่นประท้วงกันขนาดนี้ ฆ่าให้ตายเลยไม่ดีกว่าเหรอ

“ฉันก็หิวๆ แล้วเหมือนกัน ออกไปหาอะไรกินกันดีมั้ย”

“เอ่อ...” มายาวดีอ้าปากหวอ ควรจะไปดีไหมนะ

“กลัวเหรอ”

เธอส่ายหน้าผมสะบัด

“เปล่าค่ะ ทำไมต้องกลัวด้วยล่ะคะ ถ้าคุณพ่อหิวก็...ไปค่ะ”

“งั้นรอเดี๋ยวนะ ใส่เสื้อก่อน”

มายาวดีเอาถุงชุดว่ายน้ำที่ประกายแก้วซื้อให้ไปเก็บไว้ในห้อง แล้วออกมายืนกระมิดกระเมี้ยนอยู่หน้าห้อง เดโชใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงชาวเลสีดำสบายๆ ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่น่ามองขนาดนี้

“ไปกันเถอะ”

เธอกะพริบตาแล้วรีบสาวเท้าตามร่างสูงออกไป

“คุณพ่อจะพาหยาไปไหนคะ”

หลังจากที่หยุดมองรถสปอร์ตเปิดประทุนสีขาวราคาแพงลิบอยู่นาน มายาวดีก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ไปกินข้าวไง”

“เอ่อ...” เธอมองรถสลับกับชุดที่เขาสวม มันไม่เข้ากันเลยสักนิด ความสงสัยในเรื่องนี้ถ้าพูดออกไปก็คงไม่เหมาะ “ไม่ชวนกึ้งไปด้วยหรือคะ” เสไปเรื่องอื่น

“ยัยกึ้งกำลังท้องกำลังไส้ ตะลอนๆ พาเธอเที่ยวมาทั้งวันแล้วคงจะเหนื่อย”

เหตุผลของเขาทำให้มายาวดีต้องนับเลขอยู่ในใจ เธอออกไปเที่ยวกับประกายแก้วแค่ 4 ชั่วโมงกว่าๆ ทั้งวันตรงไหน แต่เรื่องประกายแก้วท้องและควรพักผ่อนเธอไม่เถียง

ทว่า...การที่มากับเขาสองต่อสองมันจะเป็นการดีเหรอ

“ลำบากใจเหรอ”

“เปล่าค่ะ” รีบตอบปฏิเสธทั้งที่ในใจตอบใช่

“งั้นก็ขึ้นรถเถอะ”

มายาวดียอมขึ้นไปนั่งข้างๆ ด้วยอาการกระมิดกระเมี้ยน เกิดมาไม่เคยนั่งรถหรูขนาดนี้ ซ้ำยังเปิดประทุนรับลมเย็นๆ อีกต่างหาก นี่ถ้าเธอทำรถเขาเสียหายต้องแย่แน่ๆ

“ทำตัวตามสบาย ฉันไม่ใช่ฆาตกรที่จะลวงเธอไปข่มขืนแล้วฆ่า”

“แหงล่ะค่ะ ฆาตกรที่ไหนจะขับรถแพงขนาดนี้” หลุดปากเถียงออกไปจนได้

“งั้นจะกังวลอะไร”

มายาวดีเหลียวมองเขาทางหางตา ไม่กล้าสบตาในระยะขนาดนี้กลัวใจจะแกว่งมากกว่าที่เป็นอยู่

“หยากลัวจะทำรถคุณพ่อเปื้อน”

“หึ หึ” เดโชหัวเราะอารมณ์ดีกระปรี้กระเปร่าขึ้นเป็นกอง

“จริงๆ นะคะ ถ้าหยาทำเบาะรถเปื้อน หรือห่วงพวงกุญแจไปเกี่ยวเบาะรถขาดเข้าล่ะแย่เลย”

“เธอนี่คิดมากไปนะยะหยา ไม่มีทางเป็นไปได้ทั้งนั้น เบาะหนังอย่างดีทั้งนุ่มและหนา สีดำเมี่ยมขนาดนี้คงจะไม่เห็นรอยอะไร แต่ถ้าเธอกังวลนัก เกิดเปื้อนขึ้นมาจริงๆ ก็แค่เช็ดออกทำความสะอาดง่ายจะตาย”

มายาวดีคลายความกังวลลงไปบ้าง มองสองข้างทางมีแต่ป่ารก ดีที่ว่าเป็นเกาะเจริญมีไฟถนนตลอดเส้น ว่าแต่เขาจะพาเธอไปไหน

“เธอเป็นคนเหนือเหรอ” เดโชชวนคุย

“ค่ะ หยาเป็นคนจังหวัดน่าน”

“ยัยกึ้งเคยไปเที่ยวแล้วสินะ”

“ค่ะ กึ้งไป 2 ครั้งแล้ว”

“ฉันไม่ค่อยได้ขึ้นเหนือบ่อยนัก”

“ไปเที่ยวบ้านหยามั้ยล่ะคะ ทิ้งวิวทะเลไปชมวิวภูเขาบ้าง เอ...แต่ถ้าช่วงฝนตกที่นี่ก็คงจะมีหมอกอยู่บ้างใช่มั้ยคะ”

“หลังฝนตกก็คงเหมือนกันทุกที่ล่ะ”

“แต่รับรองว่าสวยสู้บ้านหยาไม่ได้แน่”

เดโชหันมองเธอยิ้มๆ มายาวดีก็หัวเราะคิกคักลืมความกังวลก่อนหน้านี้ไปหมด

“ฉันต้องไปแน่ยะหยา”

เธอสบตาคมที่กำลังทอประกายไหววับ แล้วจู่ๆ แก้มก็ร้อนวาบเมื่อคิดถึงคำพูดของเขาเมื่อครู่

พูดเหมือนจีบ?

คงไม่

เขาคงไม่สนใจเด็กอย่างเธอหรอก

มายาวดีมองออกด้านข้างเพื่อไม่ให้เขาเห็นแก้มร้อนๆ ของเธอ เจอกันไม่กี่ชั่วโมงขยันทำใจเธอสั่นขนาดนี้ น่ากลัวจัง กลัวใจตัวเองจะทนไม่ไหวหลงรักพ่อเพื่อนขึ้นมา

เดโชขับรถพามายาวดีมายังชายหาดอีกฝั่งของเกาะ ที่นี่มีนักท่องเที่ยวมาพักค่อนข้างมาก มีร้านอาหารริมหาด มีการแสดงของคนเล่นไฟที่แม้จะเหม็นกลิ่นน้ำมันไปบ้างก็ยังสร้างความตื่นตาตื่นใจให้มาก

เธอกับเขาเลือกนั่งไกลออกมาเพราะกลัวจะเหม็นน้ำมันก๊าดจนเวียนหัวเสียก่อน เดโชสั่งอาหารมาสามอย่าง กับเบียร์เย็นๆ 3 ขวด

“อาหารร้านนี้อร่อยถึงพามาลอง”

“ค่ะ”

มายาวดีกินอาหารได้ค่อนข้างมาก กินเรื่อยๆ ตาก็มองเบียร์ไปด้วย ตามมารยาทเธอควรจะรอให้เขาดื่มเบียร์หมดแล้วค่อยอิ่ม เพราะถ้าเธออิ่มเขาอาจจะเช็คบิลทั้งที่เบียร์ยังไม่หมด หรือไม่เธอก็ต้องนั่งรอจนกว่าเบียร์จะหมด

“กินเก่งเหมือนกันนี่เรา”

“อร่อยค่ะ” เธอยิ้มและเอนหน้าหลบมือใหญ่ที่ยื่นออกมาทันทีด้วยความตกใจ

เดโชใช้ปลายนิ้วเขี่ยข้ามที่ติดมุมปากออกให้ และแม้เม็ดข้าวจะกระเด็นหายไปแล้ว ปลายนิ้วหัวแม่มือเขาก็ยังไม่ยอมถอยห่าง มันกลับวกวนไปมาอยู่บนผิวปากของเธอเหมือนสำรวจ และมายาวดีก็ดูจะถูกตรึงในท่านั้นจนกว่าปลายนิ้วนั้นจะถอยห่างออกมา

พ่อเลี้ยงตัดใจละปลายนิ้วออกห่าง เห็นเธอเป่าปากก็ครึ้มอกครึ้มใจ ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วที่เวลาอยู่ใกล้สาวแล้วอยากทำให้เธออกสั่นขวัญแขวน เห็นเธอสะดุ้งแล้วมีความสุข