พ่อเพื่อนบำเรอรัก /15

“อ๊ะ!”

มายาวดีเงยหน้ามองโทรศัพท์มือถือที่ถูกหัวขโมยดึงไปต่อหน้าต่อตา พอเห็นว่าหัวขโมยกำลังกดโทรศัพท์เธอ หญิงสาวก็กระโจนยื้อแย่ง

“คุณเดย์เอาของหยาคืนมานะ!!”

เดโชหลบซ้ายหลบขวา แล้วชูมือถือขึ้นสูงให้คนตัวเล็กแย่งไม่ได้ แต่มายาวดีไม่ยอมยังไงก็จะเอาคืน นี่มันของส่วนตัวและเขาไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายกับของๆ เธอ

“ตึ้ง!”

ทั้งคู่ล้มลงไปกับพื้นโดยมีเธอทับอยู่บนร่างเขาเต็มๆ เดโชใช้ความเร็วพลิกกายเป็นฝ่ายขึ้นคร่อม

“ปล่อยนะ เอาโทรศัพท์หยาคืนมา”

“เมื่อกี้บอกว่าไง”

“อะไร คุณเดย์พูดอะไร บอกอะไรตอนไหน”

“เมื่อกี้ไง บอกแล้วว่าขี้หึงมาก”

เขาย้ำชัดถ้อยชัดคำ

“หยาก็บอกแล้วเหมือนกันว่าไม่ชอบคนขี้หึง”

“ถ้าไม่ชอบจริงๆ จะปรับให้ แต่คราวนี้ยังไม่ปรับ”

“ลุกขึ้น อ๊ะ!!” เธอพยายามผลักอกเขา แต่เดโชใช้มือข้างเดียวรวบข้อมือทั้งสองข้างของเธอตรึงไว้เหนือศีรษะ แล้วกดต่อสายถึงใครบางคน

“คุณจะทำอะไร?” มาวุ่นวายกับมือถือของเธอทำไม เขาโทร.หาใคร

“หยาจ๋า ดีใจจังที่โทร.กลับมาหาพี่”

นั่นเสียงของพี่ตั๋ง!!!

“คุณเดย์!” เพียงเธอส่งเสียงปลายสายก็ขมวดคิ้วมุ่น

“หยาเรียกใครจ๊ะ อย่าบอกนะโทร.ผิด พี่ไม่เชื่อเด็ดขาด หยาตั้งใจโทร.หาพี่ชัวร์”

ตาคมสบตากลมโตที่เบิกกว้างเท่าไข่ห่าน สีหน้าของเขาดูเครียดขึ้นมา ทว่ามุมปากกลับมีรอยยิ้ม

เขากำลังจะทำอะไรกันแน่?

“ยะหยาโทร.หาพี่แล้วทำไมไม่คุยล่ะจ๊ะ”

เดโชเลิกคิ้วเข้มกวนอารมณ์ขึ้น ก่อนจะส่งเสียงแหบต่ำกลับไป

“เลิกยุ่งกับยะหยาได้แล้ว”

พอได้ยินเสียงผู้ชาย คนปลายสายก็อุทานอย่างตกใจ เธอเปิดเสียงลำโพงค่อนข้างดังทำให้ได้ยินออกมาข้างนอก

“คุณเป็นใคร ใช้โทรศัพท์หยาได้ยังไง”

“ฉันเป็นปัจจุบันและอนาคตของยะหยา คนที่เป็นอดีตอย่างแกอย่ามาวุ่นวายกับยะหยาอีก”

“ไม่จริง นี่หยาขอให้ช่วยหลอกฉันใช่มั้ย อย่างหยาคงไม่ใจง่ายเปลี่ยนใจคบผู้ชายคนใหม่ทั้งที่เพิ่งเลิกกับคนเก่าไม่นานหรอก”

“อ๊ะ...อื้อ...” เสียงอุทานครวญครางของมายาวดีดังขึ้นเพราะคนตัวโตซุกไซ้ใบหน้าและเรียวปากไปบนลำคอระหง แถมแกล้งเอียงหน้าให้หนวดเคราที่ขึ้นเขียวครูดไปกับปลายคางจนเธอทนไม่ไหว ส่งเสียงครางออกไป

“คุณเดย์...อ๊ะ” เสียงสุดท้ายดังขึ้นเพราะเดโชกัดปลายคางมนของเธอเล่น

“หยา! นั่นหยากำลังทำอะไร ทำไมเสียงถึง...”

เธอได้ยินเสียงปลายสายแว่วๆ แต่โต้ตอบไม่ได้เพราะอีกคนกำลังเลาะเล็มริมฝีปากเธออย่างเพลิดเพลิน

“คุณ...เดย์...หยะ...หยา...”

“นี่หยา...กำลัง...”

“ใช่” คนตอบไม่ใช่มายาวดี แต่เป็นผู้ชายตัวโตขี้หึงและดูจะไม่ยอมลดราวาศอกให้อดีตอีกเลย

“ทีพี่หยาปฏิเสธ แม้แต่จับมือยังไม่ได้ แล้วทำไม” ปลายสายตัดพ้อ

“เพราะหยารักกู จบนะ มึงก็ควรจบด้วยเพราะถ้าไม่จบ กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่ไอ้ตั๋ง”

เดโชกดตัดสาย ก่อนจะวางมันลงข้างๆ แล้วกดหน้าลงจูบปากอิ่มโดยไม่มองตาเธอ มายาวดีจึงกางเล็บข่วนหน้าหล่อๆ ครั้งหนึ่ง “โอ๊ย!!” ได้ยินเสียงร้องครางก็อยากข่วนอีกข้างจะได้เหมือนกัน แต่ยังเกรงใจเพื่อน

เธอผลักร่างสูงออกแล้ววิ่งเข้าห้องโดยไม่ลืมหยิบมือถือไปด้วย

เดโชลูบแก้มแล้วมองมือตัวเองพบว่ามีเลือดติดมือออกมานิดหน่อย เขาสบถพลางส่ายหน้าให้กับฤทธิ์เด็กสาวซึ่งร้ายไม่เบา ก่อนจะลุกขึ้นไปยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้องเธอ

“ยะหยาเปิดประตูหน่อย”

“อย่ามาเรียกหยา หยาเกลียดคุณเดย์”

“แค่คุณเดย์ขี้หึง หยาต้องเกลียดกันเลยเหรอ” เขาออดอ้อน

“หยาเกลียดคนขี้หึงอย่างคุณเดย์”

“ใครจะทนไหวล่ะ มีผู้ชายที่เป็นอดีตมาขอคืนดีแฟนตัวเอง เป็นใครก็ยอมไม่ได้หรอก”

“ตุ้บ!!” มีเสียงบางอย่างกระแทกประตู แต่คงไม่ใช่ของแข็งเพราะไม่ดัง ‘ปั้ง’

“ใครเป็นแฟนคุณ หยาไม่ใช่ซะหน่อย”

“คุณเดย์จีบใคร คนนั้นนั่นล่ะแฟนคุณเดย์”

“นั่นใครเรียกว่าจีบ เขาเรียกว่ากำลังหลอกฟันต่างหากเล่า”

“อยากฟัน” คำสารภาพทื่อๆ เล่นเอาคนในห้องเม้มปากแน่น “แต่ไม่คิดจะหลอกหยาเลยนะ”

“แค่อยากก็เท่ากับหลอก” เธอเริ่มพาล

“ถ้าคุณเดย์หลอก อนุญาตให้ฆ่ากันทิ้งเลยเอ้า นี่คุณเดย์จริงจังกับหยานะ”

“ไม่เชื่อหรอก คุณเดย์วางแผนทุกอย่างไว้หมดแล้ว ตั้งแต่ทิ้งแผ่นหนัง...หนังอย่างว่าเอาไว้รวมกับหนังธรรมดา นั่นก็ความคิดคุณเดย์นั่นแหละ”

“รู้ได้ไงวะ” เขาพึมพำกับตัวเอง ยกมือเกาหัวแกรกๆ

“แบบนี้จะให้หยาเชื่อว่าคุณเดย์ไม่หลอกฟันแล้วทิ้งได้ไง”

“ออกมาคุยกันข้างนอกเถอะหยา”

การตะโกนง้อสาวให้เปิดประตูห้องจนเสียงดังออกไปข้างนอกแบบนี้มันไม่ดีเท่าไหร่ ถึงเขาจะหน้าด้านหน้าทน แต่ถูกสาวฝากรอยเล็บไว้บนหน้าแล้วยังต้องตามง้อแบบนี้มันดูพิลึก

“ไม่คุยค่ะ พรุ่งนี้หยาจะกลับบ้าน หยาจะไม่ทำงานที่นี่ ไม่สนใจด้วยว่าจะได้เงินเดือนสูงแค่ไหน เพราะสิ่งที่คุณเดย์ต้องการไม่ใช่ความสามารถของหยา แต่เป็นตัวหยา”

มายาวดีพูดไปแล้วก็เงี่ยหูฟัง ไม่ได้ยินเสียงเดโชตอบกลับ และได้ยินเสียงฝีเท้าที่ย่ำห่างออกไป กระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูบ้าน เธอถอนใจแล้วกลับไปนั่งบนเตียง นึกสงสัยว่ามาที่นี่เพื่ออะไร เพื่อจะเจอเขาคนนี้น่ะหรือ

การแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาต้องการอะไรจากเธอ มันมากเกินไป ตอนนี้หัวใจเธอยังสั่นรุนแรงและมีทีท่าจะยอมให้ แต่เธอจะพยายามแข็งใจ เพราะมีอดีตที่เคยฝากรอยแผลเอาไว้ เป็นอดีตที่แม้แต่ประกายแก้วก็ไม่เคยรู้

‘พี่ตั๋ง’ หรือโตมรเป็นผู้ชายคนแรกที่เข้ามาจีบเธอจริงๆ จังๆ เธอไม่เล่นด้วย แต่เขาก็ทำทุกอย่างจนเธอเริ่มใจอ่อน ดีที่โตมรแสดงความหึงหวงออกมาจนเธอทนไม่ไหว เพราะไม่เคยบอกเขาเลยสักครั้งถึงสถานะแฟน เธอคิดแต่เพียงว่าเขาเป็นเพื่อนชายคนสนิทเท่านี้ แต่กับโตมรเขาหึงหวงเธอออกหน้าและในที่สุดมายาวดีก็จบความสัมพันธ์ที่เพิ่งเริ่มได้ไม่นาน