พ่อเพื่อนบำเรอรัก /14

มายาวดีก็กำลังลืมตัวไปกับรสจูบที่ทวีความรุนแรงขึ้น ไม่รู้ด้วยซ้ำตอนนี้เธอห่างจากประตูใกล้เตียงนอนเข้าไปทุกที กระทั่งเอนลงบนเตียงมือน้อยทั้งสองข้างจึงจิกที่บ่าหนาด้วยความตกใจ

“ไม่ทำอะไรหรอก ไม่ต้องกลัว”

ถ้าคนบริสุทธิ์ใจ เขาจะวางเธอบนเตียงแทนที่จะปล่อยเธอกลับห้องแบบนี้เหรอ ใจของเธอค้านการกระทำของเขาอย่างหนัก แต่ร่างกายกลับโอนอ่อน แม้แต่ปลายเล็บที่จิกทึ้งบ่ากว้างก็ยังคลายออก

“อย่าเกร็ง ขอแค่จูบ...เท่านั้น”

นั่นคือคำปลอบโยนใช่ไหม เวลาที่อยากได้อะไรขึ้นมาสัญชาตญาณจะสั่งให้ทำทุกอย่างเพื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ 50% คือการหลอกล่อ เธอกลายเป็นเหยื่อที่เขาหลอกล่อให้ติดกับ

ริมฝีปากสีเข้มกดลงมาบนเรียวปากอิ่มหวานอีกครั้ง สมองของมายาวดีกำลังตึงเครียดต่างจากร่างกายซึ่งอ่อนเปลี้ย แม้จะสั่งให้ผลักไส ร่างกายก็ยังทำไม่ไหวต้องปล่อยให้เขาจูบหนักหน่วงเหมือนจะสูบเลือดสูบเนื้อ...

เอาเข้าจริงๆ แม้แต่สมองตอนนี้ก็เริ่มจะพร่าเลือน สติกระเจิง มือบางไต่ขึ้นโอบรอบลำคอ

ขณะที่เขาตวัดต้อนเรียวลิ้นเล็กๆ ของเธออยู่นั้น มือใหญ่ก็ลูบไล้ช่วงเอวคอดไปมา เสื้อยืดแขนกุดที่เธอสวมเป็นขนาดพอดีตัวไม่สั้นและไม่ยาวคลุมสะโพก มันช่วยให้เขาสอดมือเข้าไปใต้แล้วเลื่อนขึ้นมากอบกุมทรวงอกของเธออย่างง่ายดาย

“คุณเดย์!” เพราะสัมผัสจากปลายนิ้วเรียกสติของมายาวดีให้กลับคืน เธอผวะเฮือกนั่นยิ่งทำให้ยอดอกที่แข็งปั๋งเพราะไฟอารมณ์เบียดเข้ากับฝ่ามือหยาบกร้านของเขาทันที

“ชู่ว์...”

“ไหนบอกว่าแค่จูบ”

เดโชกระตุกยิ้มให้กับท่าทีตื่นตกใจของแมวน้อย แล้วกดใบหน้าซุกซอกคออุ่น

“คุณเดย์!” เธออยากผลักไส แต่มือเจ้ากรรมกลับยกไม่ขึ้นทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้จับตรึงเอาไว้

“ก็จูบอยู่นี่ไง หยาจะเรียกทำไมนัก หืมม์”

เสียงทุ้มนั้นออดอ้อนระคนหวาน แต่มายาวดีก็ซึมสลือไปกับเขาอีกด้วย

เธอปล่อยให้เขาซุกไซ้ซอคอจนขนลุกชัน ปล่อยให้ฝ่ามือใหญ่เคล้นคลึงเต้าทรวงจนร่างร้อนจัด เมื่อเขาทิ้งน้ำหนักตัวลงมาก็ได้แต่ถอนใจตอบรับ ยอมให้ใบหน้าคมจัดเลื่อนต่ำลงไปช้าๆ จนกระทั่งเสื้อยืดสีหวานถลกขึ้นมากองอยู่เหนือเต้าเต่ง

“อย่าค่ะคุณเดย์ คะ...แค่นี้ก็มากเกินแล้ว”

เธอพยายามเปล่งเสียงห้ามออกมา ส่วนเดโชก็ปล่อยให้เสียงสั่นๆ ทะลุเข้าหูขวาออกหูซ้าย

เสื้อชั้นในของเธอนี่น่ารำคาญชะมัด ชายหนุ่มจึงดึงมันลงทำให้นุ่มเนื้อดีดผึงออกจากรัง ดวงตาของเขาเบิกกว้างนิดๆ กับสิ่งที่เห็น มายาวดีซ่อนรูปเหลือเกิน เต้าเต่งก็ยังประดับด้วยยอดสีกุหลาบ เขากลืนน้ำลายลงคอก่อนจะจูบไปบนความน่ารักนั้นอย่างหยอกเย้า ร่างสาวบิดส่ายไปมาพร้อมกับเสียงครางครวญกระเส่าไล่ตามหลัง

ปากร้อนอ้ารวบยอดถันเข้าปาก ร่างสาวสะดุ้งเฮือกก่อนมือเล็กจะคว้าศีรษะเขาเอาไว้แล้วผลักเต็มที่

“พอ...พอแล้ว”

เดโชไม่ยอมตวัดลิ้นปาดป่ายลากความเปียกชื้นไปบนตุ่มไตน่ารัก ดูดกลืนปลายถันให้ร่างขาวสั่นสะท้านอีกครั้ง ก่อนจะดึงตัวขึ้นจูบปิดปากอิ่ม หลอกให้เธอดึงสติขึ้นมายังเรียวปาก ปลุกความปรารถนาให้กับเธอเต็มที่ ใช้มือข้างหนึ่งค้ำร่างของตนและมืออีกข้างนวดคลึงเต้าทรวงอวบอัด พร้อมกับปัดปลายนิ้วไปมาบนยอดเขาลูกน้อย

เขากำลังจะทำให้เธอขาดใจด้วยชั้นเชิงและประสบการณ์ที่มีมากกว่าหลายขุม ทั้งหลอก ทั้งล่อ และเอาอกเอาใจจนเธอเสียการควบคุมไปหมด

ทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงหอบหายใจบ่งบอกว่าเธอหายใจไม่ทัน เขาจึงถอนเรียวปากออก เมื่อมองเข้าไปในแววตาคู่สวยก็พบว่ามันหรี่ปรือและเต็มไปด้วยไฟอารมณ์เหมือนกัน

“คุณเดย์หยุดหรือยัง” เธอถามเสียงอ่อย ไม่เหลือเรี่ยวแรงจะต้านทานอีกแล้ว

“ไม่อยากหยุดเลย” ในขณะตอบ ปลายนิ้วหัวแม่มือก็ยังสะกิดปลายถันอย่างต่อเนื่อง

“อื้อ...ใจจะขาด”

“เหมือนกันยะหยา ถ้าไม่ได้เธอตอนนี้ ฉันต้องขาดใจตายแน่ๆ” เสียงแหบปร่าบอกความต้องการของตัวเองอย่างไม่ปิดบัง ลมหายใจที่เป่ารดอยู่บนดวงหน้าหวานก็ร้อนผ่าว

“...”

เมื่อเธอไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ นิ้วเรียวยาวก็แกะกระดุมกางเกงขาสั้นออกจากรัง มายาวดีแค่ตัวสั่นแต่ไม่ปฏิเสธ เธอหยุดอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ รู้แต่ว่าที่ได้รับมายังไม่พอ เธอต้องการมากกว่านี้

“เงียบแบบนี้เป็นอันว่าตกลงสินะ”

นั่นสิ เธอยอมแพ้ให้กับโชคชะตาที่กำลังเล่นตลกในตอนนี้แล้วหรือ ยอมเป็นของเขาอย่างที่เพื่อนรักของเธอต้องการกระนั้นหรือ

“ถ้าได้หยาแล้วจะทิ้งมั้ย”

ช่างเป็นคำถามที่โง่บรม แต่เธอก็ไม่อาจปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรมโดยไม่ถามเลยไม่ได้

“จะเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดีที่สุด”

“หยาอ่อนไหวง่าย คุณเดย์รู้จุดอ่อนหยา”

“ฉันก็อ่อนไหวง่าย ขี้หึงเป็นที่หนึ่งด้วย”

“หยาไม่ชอบผู้ชายขี้หึง”

“...” เดโชเงียบ

“คนขี้หึงมักจะไร้เหตุผล” นั่นคือเหตุผลของเธอ

“กับคนที่เรารัก ไม่มีใครอยากเห็นว่าอยู่กับคนอื่นหรอก”

“ก็แค่เพื่อนกัน”

“เพื่อนชายก็ไม่ควร”

“...”

‘ก็แค่ความโสดมันกลับมาอีกครั้ง ไม่มีเขาก็ไม่ตาย ตัวฉันเชื่อว่าอย่างนั้น...’ จู่ๆ เสียงริงโทนก็ดังขึ้นขัดจังหวะ และมันก็ทำให้มายาวดีตั้งสติได้ผลักอกกว้างเต็มแรง

คนที่ไม่ได้ตั้งตัวจึงหงายหลังนอนตะแคงอยู่บนเตียง มายาวดีดีดตัวขึ้นจากเตียงก่อนที่มือใหญ่จะคว้าเธอไว้ได้ทัน

‘ก็แค่ความโสดมันกลับมาอีกครั้ง ไม่มีเขาก็ไม่ตาย ตัวฉันเชื่อว่าอย่างนั้น...’ เสียงริงโทนยังดังซ้ำ พร้อมแรงสั่นสะเทือนที่บั้นท้าย หญิงสาวรีบดึงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง พอเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก็หันไปมองคนตัวโตซึ่งทำหน้าเซ็งอยู่บนเตียง

‘พี่ตั๋ง’

เธอกระโจนออกจากห้อง ปล่อยให้คนตัวโตร้องครวญอยู่เพียงลำพัง

“ค่ะพี่ตั๋ง มีธุระอะไรกับหยาหรือเปล่าคะ” เธอกดรับสายทันทีที่ประตูห้องเดโชปิดสนิท

“คิดถึง”

“เลิกพูดแบบนี้เสียทีเถอะค่ะ ระหว่างเราไม่มีอะไรให้ต้องคิดถึงกันอีกแล้ว”

“ทำไมใจร้ายกับพี่จัง พี่รักหยานะ”

“ความรักแบบลูกหมา หยาไม่เก็บเอามาจำหรอกค่ะ”

“กลับมาคืนดีกันอีกครั้งไม่ได้หรือหยา”

“ไม่มีทางค่ะ หยาจะไม่กลับไปหาพี่ตั๋งอีกแล้ว เลิกโทร.หาได้แล้วนะคะ เพราะหยาไม่อยากคุยกับพี่อีก”

“ปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยขนาดนี้ แสดงว่ามีคนใหม่แล้วหรือไง”

“ค่ะ” เธอตอบรับเสียงแข็งแล้วกดตัดสายทิ้ง แต่หลังจากนั้นโทรศัพท์มือถือในมือก็ถูกดึงข้ามไหล่ไป