พ่อเพื่อนบำเรอรัก /13

ทันทีที่เขากวักมือ มายาวดีก็ถอยร่นไม่เป็นขบวน เธอไม่ไว้ใจเขาพอๆ กับไม่ไว้ใจตัวเองเลยสักนิด ดูดู๊ ดูรอยยิ้มนั้นสิเขย่าหัวใจจนสั่นคลอนไปหมดแล้ว

โป๊ก! เธอเขกหัวตัวเองที่ทำอะไรไม่ระวัง เมื่อเหตุการณ์เป็นแบบนี้ไปแล้วคนที่จะแย่ก็คือตัวเอง

แววตาที่มองจ้องมามันบอกตรงๆ ถึงความเป็นต่อ!!!

“ยะหยา...” เขาลากเสียงยานคาง “ไม่อยากได้คืนเหรอ หรือจะยกให้ฉัน” แววตากรุ้มกริ่มของเขากวาดมองเรือนร่างและใบหน้าสวยหวานที่ซีดสลับแดง “ก็ได้นะ ฉันจะรักษามันเท่าชีวิต”

บ้าจริง!

พอเขาจะปิดประตูห้องนอน มายาวดีก็เหมือนติดสปริงเด้งผึงผลักประตูเข้าไปหา

“คุณเดย์อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ นั่นมันของใช้ส่วนตัวของหยา ถ้าใครรู้ว่าคุณเดย์ทำแบบนี้ต้องไม่ดีแน่ๆ”

เดโชยิ้มกว้างแล้วสาวเท้าเข้าหา หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก กดตามองปลายเท้าที่ก้าวเข้ามาเรื่อยๆ มันใกล้...ใกล้...และปลายเท้าเขาก็ชิดกับปลายเท้าเธอ

“เธอจะประจานฉันเหรอยะหยา”

ใบหน้าคร้ามคมกดต่ำ มายาวดีผงะหงายและเพราะปลายส้นเท้าชิดติดกับประตูห้อง ให้สำนึกและด่าตัวเองอยู่ในใจว่าโง่ ดันผลักประตูปิดไปด้วย แผ่นหลังของเธอเบียดกับประตูเหมือนจะสิงเข้าไปเป็นนางประตู

“คุณเดย์ เรียกแบบนี้พอใจไหมคะ ถ้าพอใจแล้วก็ขอกางเกงหยาคืนด้วยค่ะ”

มุมปากของเดโชกระตุกเป็นรอยยิ้ม แววตาของเขานั้นแพรวพราวจนเธอไม่กล้าสบ และพอทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็เอาหัวโขกแผงอกกว้างเพราะความสูงที่ต่างกันมาก ถ้าหวังจะโขกหัวกับปลายคางเขาคงต้องเขย่งจนสุดปลายเท้า

“พอ” ความจริงเขาอยากให้เธอเรียกพี่เลยด้วยซ้ำ แต่จะตลกเกินไปหน่อยและสาวน้อยก็คงไม่ยอม ‘คุณเดย์’ เหมือนคนอื่นเรียกก็คงดีกว่าคุณอาที่ตงิดหัวใจนิดๆ ดีกว่าคุณพ่อที่เหมือนกำแพงกั้นกลางทำอะไรไม่สะดวก

“แต่...” ยังไม่จบ และใบหน้าคมก็ยังก้มต่ำลงมา “แลกกับกางเกงตัวกระจิ๊ด เธอต้องยอมให้ฉันจูบ”

มายาวดียังไม่ทันตอบรับ แก้มนุ่มก็ถูกจูบเบาๆ แล้วทำท่าจะไต่ลงซอกคอ เธอกลั้นหายใจและเอียงหน้าหนีก่อนกระชากกางเกงชั้นในคืนมาจนได้ เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วหญิงสาวก็เสยปลายคางเขาด้วยศีรษะ

“โอ๊ย!” เดโชร้องลั่น พอถูกผลักเขาก็จับข้อมือเล็กทั้งสองข้างแล้วกดไว้กับประตู “เห็นตัวแค่นี้ฤทธิ์เยอะไม่เบาเลยนะ”

“เอาไว้ใช้กับคนที่ชอบฉวยโอกาสไงล่ะคะ”

“โอกาสมันน่าฉวยนี่นา ถามหน่อย ฉันมีอะไรไม่ดี เธอถึงอยากหนีขนาดนี้ รู้มั้ยบนเกาะนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธฉันสักคน”

“ทราบค่ะ แต่ไม่ใช่ยะหยา”

“นั่นสิ ขอเหตุผลดีๆ สักข้อซิ”

“เอาหน้าออกห่างหน่อยได้มั้ยคะ แบบนี้หยาพูดไม่ออก”

เพราะเขากำลังจับจ้องริมฝีปากเธอเหมือนกำลังดูเครื่องเพชร และริมฝีปากของเขาก็อยู่ห่างจากปากของเธอเพียงแค่ลมหายใจขวางกั้น ใกล้กันขนาดนี้จะให้พูดอะไรถูกล่ะ

“พูดเลยยะหยา ฉันมีทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอต้องการ ทำไมถึงปฏิเสธ”

“คุณเดย์คิดจะซื้อหยาด้วยเงินหรือคะ”

“อย่างเธอเงินคงซื้อไม่ได้หรอกจริงมั้ย ต้องใช้หัวใจถึงจะซื้อได้”

“ก็รู้นี่คะ งั้นก็ถอยไปได้แล้ว”

เขามองสบตาเธอสลับมองริมฝีปากสีชมพูของเธอ มายาวดีเม้มปากจะไม่ยอมเป็นอาหารหวานที่หาได้ง่ายๆ พอกินจนหนำใจก็เลิกเด็ดขาด

“ฉันรู้นะ ทำไมเธอถอดกางเกงชั้นในทิ้งไว้”

“คุณเดย์พูดอะไร หยาบอกแล้วไงว่าเข้าห้องน้ำแล้วลืมใส่”

พยายามทำเสียงไม่ให้สั่นแล้ว แต่เขาคงรู้จึงหัวเราะเยาะกับเหตุผลงี่เง่าของเธอ

“หึ เอาเป็นว่า...ก่อนจะออกจากห้องนี้ เธอต้องยอมให้ฉันจูบ”

“เมื่อกี้ก็จูบแล้ว”

ปากเขาชนแก้มเธอไปเมื่อกี้

“อย่าบอกนะว่าเธออ่อนหัดจนไม่รู้อันไหนคือจูบอันไหนคือหอม”

“ฮื้อ...คุณเดย์ปล่อยหยาเถอะค่ะ ทำแบบนี้ไม่ใช่สุภาพบุรุษเลยนะคะ”

“ฉันรู้ว่าเร็วไปถึงต้องขอเธออยู่นี่ไง ถ้าเอาจริงๆ ฉันจะปล้ำเธอโดยไม่ต้องร้องขอก็ง่ายจะตาย”

“ทำไมคุณเดย์ถึงทำแบบนี้คะ เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน” เธอพยายามก้มหน้าคางจรดอก พูดก็พูดทั้งๆ ที่ยังก้มหน้าป้องกันไม่ให้โดนจูบอีก

“ชอบ” คำสารภาพทื่อๆ สั้นๆ ของคนเอาแต่ใจทำให้มายาวดีลืมตัวเงยหน้าขึ้น และนั่นก็คือการตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างมหันต์

ริมฝีปากของเดโชจูบซับความหวานอย่างอ่อนโยนและตั้งใจ เขาจูบได้อย่างเว้าวอนเรียกร้องให้เธอเปิดปากเพื่อรับปลายลิ้นหนา มายาวดีไม่อาจทานทนต่อแรงยั่วเย้านั้นได้ เธอเผยอปากเพียงนิดยอมให้ปลายลิ้นสากๆ ลอดเข้าไปตวัดไล้น้ำหวานในโพรงปากอุ่น

‘ชอบ’

แค่คำสั้นๆ ก็ทำเธอใจอ่อนซะแล้ว

มือใหญ่สองข้างปล่อยข้อมือเล็กแล้วเลื่อนไล้ลงมาตามลำแขน แล้วโอบกอดสอดฝ่ามือเข้าใต้แผ่นหลัง ลูบไล้วนเวียนต่ำลงผ่านบั้นท้ายงอนเช้ง แล้วอุ้มร่างเล็กขึ้นไว้ในท่าอุ้มเด็ก สัมผัสที่ใต้วงแขนบอกให้รู้ว่ามีอะไรแข็งๆ ซ่อนอยู่ในกระเป๋ากางเกงของเธอ แต่เดโชก็ไม่สนใจอุ้มเธอไปพร้อมกับจูบ