๓.๒ วิหคน้อยพลัดถิ่น

สงครามน้ำลายระหว่างสองหม่อมของท่านชายตุ้มคงไม่จบลงง่าย ๆ และพระพายก็คงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปร่วมวงด้วยเหตุเพราะบุคคลที่หม่อมปรางทิพย์พูดถึงในทางที่ไม่ดีคือมารดาบังเกิดเกล้าของเขา ทว่า หม่อมราชวงศ์รพี ตุลยาธร ก้าวเข้ามาในศาลาแปดเหลี่ยมด้วยท่วงท่าที่น่าเกรงขามเสียก่อน จึงทำให้หม่อมปรางทิพย์หุบปากฉับ แล้วสะบัดหน้าเดินหนีไป ทิ้งหม่อมจอมขวัญที่ยังรักษามาดหม่อมผู้ดีไว้กับพระพาย

หม่อมจอมขวัญคลายมือที่กำหมัดแน่นแล้วทักทายบุตรชายคนโตแห่งวังตุลยาธรด้วยรอยยิ้มฝืดเฝื่อน

“คุณชายพี ต้องการอะไรด่วนหรือคะถึงมาถึงที่นี่ได้”

“ท่านพ่อเรียกหาหม่อมน่ะครับ”

“ให้คนรับใช้มาตามก็ได้ คุณชายไม่เห็นต้องลำบากมาเอง”

“ผมกำลังจะมาทางนี้พอดีเลยอาสา”

“หรือคะ ว่าแต่คุณชายต้องการอะไรทางนี้ อิฉันจะให้เด็กจัดหาให้”

“หม่อมรีบไปเฝ้าท่านพ่อเถิดครับ ผมจัดการเอง”

ท้ายประโยคคุณชายรพีเบนสายตาไปทางพระพาย หม่อมจอมขวัญเห็นดังนั้นจึงขอตัวแยกออกไป

เมื่อในศาลาเหลือเพียงราชนิกุลสองหนุ่มที่วัยต่างกันถึงเก้าปี อีกทั้งยังไม่เคยได้พูดจากันดี ๆ เลยสักครั้ง จะว่าไปแล้วตั้งแต่เกิดเรื่องคืนนั้นจนกระทั่งพระพายเข้ามาอาศัยอยู่ในวังตุลยาธร ทั้งสองก็ยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยกัน

แล้วใครอยากจะคุยกับคุณชายหน้านิ่งแสนเย็นชาแถมยังใจร้ายคนนี้กันเล่า

แม้สายลมยามเย็นจะพัดผ่านเข้ามาในศาลาแปดเหลี่ยมริมน้ำ แต่ถึงกระนั้นพระพายก็ยังรู้สึกอึดอัดเหมือนขาดอากาศหายใจ ทั้ง ๆ ที่หน้าต่างบานกระทุ้งรอบศาลาก็ยกขึ้นเพื่อรับลม อีกทั้งบานประตูก็เปิดกว้าง ก่อนหน้านี้ที่เขานั่งอยู่ลำพังก็ปลอดโปร่งโล่งดี

เมื่อรู้สึกอึดอัด พระพายจึงไม่ทน เขาลุกขึ้นหมายจะเดินออกไปให้พ้นเสีย แต่น้ำเสียงเข้มขรึมก็ดังขึ้นเสียก่อน

“จะไปไหน?”

“ไปช่วยงานในครัวครับ”

“ช่วยงานในครัว? ทำเป็นรึ?”

“ไม่เป็นหรอกครับ แต่ก็ต้องฝึกไว้”

“ชอบหรือ?” คิ้วเข้มยกขึ้นอย่างสงสัย แก่นกะโหลกอย่างพระพายไม่น่าจะชอบขลุกอยู่ในครัว

“เฮ่อ!” เสียงระบายลมหายใจหนัก ๆ คล้ายว่ารำคาญดังขึ้น ก่อนที่คนเปล่งเสียงจะก้าวเข้ามาหาคุณชายขี้สงสัยแห่งวังตุลยาธร ใบหน้าเรียวเล็กแหงนขึ้นมาจนคอตั้งบ่าแล้วโพล่งออกมาด้วยหางเสียงดื้อรั้น “ไม่ชอบ! แต่ต้องทำเพราะอยู่ที่วังตุลยาธรในฐานะผู้อาศัย ไม่ใช่เจ้านาย อย่ามือห่างเท้าห่าง หยิบจับอะไรได้ก็ต้องทำ” พระพายท่องจำประโยคที่สร้อยฟ้าพร่ำสอนมาตลอดหลายวัน “คุณชายรพีมีอะไรจะใช้กระผมหรือไม่ขอรับ หากไม่มีกระผมขอตัว” อดไม่ได้ที่จะประชดประชันคนที่มองกันด้วยสายตาดุ

“มี!”

น้ำเสียงเข้มเปล่งออกมาพร้อมกับสีหน้าแสดงถึงความไม่พึงใจ เขายังไม่ทันทำอะไรให้เด็กน้อยตรงหน้าก็มาขึ้นเสียงใส่ หากไม่ใช่เพราะเพิ่งได้รับคำสั่งจากหม่อมเจ้าตะวันฉายผู้เป็นบิดาว่าให้รพีดูแลพระพายอย่างใกล้ชิดเขาคงไม่ถ่อมาถึงที่นี่ มาให้เด็กเมื่อวานซืนทำกิริยาเยี่ยงนี้ใส่

“น้องยังเด็กนัก พลัดบ้านพลัดถิ่นมาพึ่งใบบุญตุลยาธร พ่อรับปากพศุตม์เอาไว้ก่อนจะสิ้นใจว่าจะดูแลลูกเมียเขาอย่างดีสมศักดิ์ศรีราชสกุลระวิวรรณ”

“ดูเขาก็เข้มแข็งดีนี่ครับ คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”

“พระพายน่ะเป็นคนแข็งนอก แต่ข้างในเปราะบางเหลือเกิน น้องเป็นแก้วตาดวงใจของระวิวรรณ เขากำลังพยายามที่จะเข้มแข็งเพื่อเป็นที่พึ่งพาของแม่ ราชสกุลระวิวรรณยึดมั่นในความถูกต้องและไม่เคยเอาเปรียบใคร ดังนั้นต่อให้พ่อจะพูดอย่างไรให้เขาอยู่ในวังตุลยาธรเยี่ยงเจ้านายคนหนึ่ง สองคนแม่ลูกนั่นก็ยังเจียมตัวว่าเป็นเพียงผู้อาศัย นี่ได้ข่าวว่าแอบเข้าไปช่วยงานในครัวทุกวัน พ่อละอายใจเหลือเกิน ตายไปจะมองหน้าพศุตม์อย่างไร ชายพีช่วยหาวิธีจัดการให้พ่อทีเถิด”

“ท่านพ่อประสงค์จะให้จัดการอย่างไรหรือครับ”

“ดูแลน้องอย่างใกล้ชิด พ่อให้สิทธิ์ชายพีเป็นผู้ปกครองน้องอีกคน”

“เด็กนั่น… เอ่อ ลูกหมายถึง พระพายเขาจะเชื่อฟังลูกหรือครับ”

“พ่อเชื่อว่าชายพีมีวิธี มิเช่นนั้นคนในวังตุลยาธรจะเกรงลูกเช่นทุกวันนี้หรือ”

เมื่อผู้เป็นบิดาออกปาก หม่อมราชวงศ์รพีก็มิอาจขัดได้ เขารับปากว่าจะดูแลพระพายอย่างใกล้ชิด แต่จะใกล้ชิดได้อย่างไรหากพระพายยังอาศัยอยู่ในเรือนหลังเล็กท้ายวัง วังตุลยาธรกว้างใหญ่ไพศาล กว่าที่เขาจะเดินมาถึงที่นี่ซึ่งยังไม่ถึงครึ่งทางจากเรือนใหญ่ไปเรือนหลังเล็กท้ายวังด้วยซ้ำยังเล่นเอาเขาเหงื่อตก แล้วอยู่ไกลกันขนาดนั้นจะดูแลใกล้ชิดได้อย่างไร

“ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป หลังเลิกเรียนให้ไปช่วยงานพี่ที่เรือนใหญ่”