๑๒.๒ ประจักษ์พยาน

“ใครกันมาจุดไฟยามดึกดื่นเช่นนี้”

เธอตัดสินใจเดินเข้าไปดูให้รู้แน่ว่าไม่มีใครก่อไฟทิ้งไว้แล้วลืมดับ หากมันลามไปยังเรือนใหญ่จะวุ่นวายและเกิดความเสียหายเอาได้

“ฉันขอโทษนะพศุตม์ ความเห็นแก่ตัวของฉันทำให้นายเสื่อมเสียเกียรติ แต่ฉันก็ยังคงเป็นคนขี้ขลาดเหมือนเดิม ความผิดที่ฉันทำกับนาย ฉันขอชดใช้ให้ในชาติหน้า”

เปลวไฟในกะละมังสังกะสีลุกโชนขึ้นมาเพราะเชื้อไฟถูกเติมเข้าไปชิ้นแล้วชิ้นเล่า เชื้อไฟที่ว่านั้นจะเป็นท่อนฟืนหรือถ่านไม้ที่ใช้ในเรือนครัวก็หาไม่ แต่มันเป็นกระดาษหลายแผ่นรวมทั้งภาพถ่ายอีกหลายใบ

ทันทีที่สายตาของสร้อยฟ้าเห็นใบหน้าของสามีในภาพถ่าย เธอก็ตรงปรี่เข้าไปแย่งมันมาจากมือของท่านชาย!

“นี่มันอะไรกันคะท่านชาย”

“สร้อย!”

กระดาษหลายแผ่นถูกเปลวไฟเผาไหม้ไม่เหลือซาก แต่ส่วนที่สร้อยฟ้าคว้ามาได้ก็พอจะทำให้รู้ว่ามันคืออะไร

“นี่มันหลักฐานการคดโกงของข้าราชการในกระทรวงที่คุณชายพศุตม์มอบให้ท่านชายนี่คะ ทำไมมันยังอยู่กับท่านชาย ทำไมมันไม่อยู่กับทางการ!”

สร้อยฟ้ากอดเอกสารในมือที่ยื้อแย่งมาจากท่านชายแน่น ก่อนที่มันจะกลายเป็นเพียงเถ้าบางเบาสีดำแล้วปลิวสลายหายไปกับสายลมเช่นเดียวกับแผ่นอื่น ๆ แม้มันจะเหลือเพียงครึ่งแต่สร้อยฟ้าก็จำได้ไม่เคยลืม เพราะเธอเคยเห็นมันตอนที่สามียังมีชีวิตอยู่

ดวงตาแดงก่ำของสร้อยฟ้ากลั่นน้ำตาออกมาจากความผิดหวัง แม้เธอจะหมดรักในตัวหม่อมเจ้าตะวันฉายแต่เธอก็ศรัทธาในตัวเขา ยามอยู่ในสถานะคนรัก ชายผู้มีเชื้อพระวงศ์ตรงหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยคุณงามความดี เช่นนี้จึงทำให้เธอรักเขา แต่บัดนี้สร้อยฟ้ามีแต่ความเคลือบแคลงสงสัยในตัวท่านชายไปเสียทุกอย่าง

“ว่าอย่างไรคะท่านชาย หลักฐานพวกนี้ยังอยู่ที่ท่านชายได้อย่างไร แล้วเหตุใดต้องเผามันทิ้งด้วย!”

หม่อมเจ้าตะวันฉายสบดวงตาแดงก่ำของหญิงอันเป็นที่รักอย่างใจสลาย ท่านไม่รู้ว่าสร้อยฟ้าได้ยินอะไรมาบ้าง รับรู้อะไรมาบ้าง คลางแคลงสงสัยสิ่งใดในตัวท่านบ้าง ในคืนงานเลี้ยงสมศักดิ์มาขอเข้าเฝ้าหลังงานเลิก ทูลให้ท่านทราบว่าสร้อยฟ้ากับพระพายคาดคั้นอะไรจากเขา นั่นเป็นเหตุให้ท่านชายตัดสินใจนำสิ่งที่ท่านซุกซ่อนเอาไว้ออกมาทำลายให้สิ้น ในเมื่อมันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วก็ขอให้มันตายไปพร้อมกับพศุตม์เสีย

“ใจเย็น ๆ เถิดสร้อยฟ้า ตามฉันมาที่ห้องทำงาน ฉันพร้อมจะสารภาพทุกอย่างให้เธอฟัง”

หม่อมปรางทิพย์รู้สึกตัวขึ้นมากลางดึกในห้องบรรทมของท่านชายตุ้ม มุมปากของเธอยกยิ้มอย่างมีความสุขเพราะสามีเรียกหาให้ขึ้นมาปรนนิบัติตั้งแต่หัววัน

ปรางทิพย์เป็นลูกสาวคนเล็กของเจ้าสัวเจ้าของร้านทองและห้างค้าปลีกแห่งใหญ่ในพระนคร บรรพบุรุษเป็นคนจีนแผ่นดินใหญ่ที่เข้ามาค้าขายแล้วร่ำรวยขึ้นมาในภายหลัง มีเงินทองมากมายแต่ไร้สกุลดังต่อท้าย ครอบครัวต้องการบารมีของหม่อมเจ้าตะวันฉายจึงส่งเธอมาถวายตัวเป็นหม่อมของท่าน เมื่อท่านชายตุ้มเห็นหน้าก็ต้องหทัยนักเพราะรูปร่างหน้าตาและจริตจะก้านของปรางทิพย์เต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวน อีกทั้งเธอยังอ่อนเยาว์กว่าท่านชายและหม่อมจอมขวัญถึงสิบหกปีเต็ม

แน่นอนว่าในวันนี้ที่ท่านชายตุ้มมีพระชันษาห้าสิบห้าชันษา หม่อมปรางทิพย์เพิ่งจะย่างเข้าสู่อายุสามสิบเก้าปีเท่านั้น เธอยังมีความต้องการเยี่ยงสตรีวัยสาว เมื่อท่านชายเรียกหาเธอจึงรีบขึ้นมาอย่างไม่มีอิดออด และค่ำคืนนี้ท่านชายก็กระปรี้กระเปร่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนก็ไม่รู้ เล่นเอาเธอถึงกับขาสั่นหมดเรี่ยวหมดแรง

เมื่อได้นอนพักเอาแรงไปหลายชั่วโมง หม่อมปรางทิพย์ก็เริ่มควานหาอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นและเร่าร้อนของสามี แต่แล้วเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อควานมือไปบนเตียงกว้างแล้วพบเพียงความว่างเปล่า

“ท่านชาย! ไปไหนนะ?”

หม่อมปรางทิพย์ลุกขึ้นมานั่งงงบนเตียงกว้าง เมื่อไม่พบว่าสามีอยู่ในห้องด้วยกัน เธอจึงลงจากเตียง คว้าเสื้อคลุมมาสวมเพียงหลวม ๆ แล้วเดินตามหา

มีแสงไฟเล็ดลอดออกมาจากห้องทรงงาน หม่อมปรางทิพย์จึงส่ายหน้าช้า ๆ อย่างระอาสามี

“ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังทรงงานอีก เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกันนักหนานะท่านชาย”

เห็นทีคงเป็นโสมบำรุงที่ในเรือนครัวนำขึ้นโต๊ะเสวยเมื่อตอนหัวค่ำกระมัง หม่อมปรางทิพย์ยกมือขึ้นปิดปากอย่างมีจริต ถูกใจเธอเสียจริงพรุ่งนี้จะสั่งให้ในครัวทำถวายอีก

เพล้ง!

“ท่านชาย!!!”

เสียงดังโครมครามและเสียงอุทานอย่างตกใจของใครบางคนดังออกมาจากห้องทรงงาน หม่อมปรางทิพย์ทั้งตกใจทั้งแปลกใจว่าข้างในนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น และใครกันที่อยู่กับท่านในยามวิกาลเช่นนี้ เธอไม่รอช้ารีบวิ่งไปยังต้นเสียง แล้วผลักประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว

สภาพที่เห็นคือหม่อมเจ้าตะวันฉายทรุดองค์อยู่ที่พื้นโดยมีสร้อยฟ้าประคอง แต่ที่มันทำหม่อมปรางทิพย์ต้องกรีดร้องก็คือสภาพของสร้อยฟ้าที่อยู่ในชุดนอนขาดวิ่นเปลือยเนินอกข้างหนึ่ง และหม่อมเจ้าตะวันฉายหายใจรวยรินอยู่กับอกของเธอ

“อีสร้อยฟ้า อีแพศยา มึงทำอะไรท่านชาย!”