2

ยามเชิน ล่วงเข้ามาแล้ว รถม้าสามคันจอดเรียงหน้าจวนตระกูลหลี่เรียบร้อย เหล่าสตรีในตระกูลที่มีกว่าเกือบสิบชีวิตแต่งกายงดงามสะพรั่ง หากใครมองมาที่หน้าจวนตระกูลหลี่ย่อมสับสนคล้ายเห็นมวลหมู่ผงาหลากสีสันแข่งกันบานสดใสไม่เกินจริงเชียว ด้วยเทศกาลซีซีที่พวกนางจะไปเข้าร่วมนั้น จัดยามที่ดวงอาทิตย์ตกดินแล้ว หากแต่งเสื้อผ้าสีจืดชืดย่อมหายไปกับความมืดได้ง่าย ฉะนั้นพวกนางจึงหยิบจับชุดสีสันสดใสมาสวมใส่อย่างที่เห็นนั่นล่ะ

ความงดงามกับสตรีเป็นของคู่กัน ไม่เว้นแม้กระทั่งเหล่าสตรีที่มีสามีแล้วหรอก

“ท่านแม่เจ้าคะ พวกเราต่างพร้อมแล้วรีบขึ้นรถม้าแล้วไปกันเถิดเจ้าค่ะ”

เป็นหลิงเจินเอ่ยขึ้น ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าขาดไปอีกคนหนึ่ง นั่นก็คือ หลิงฟาง คุณหนูใหญ่จวนตระกูลหลี่

ก็ใครให้หลิงฟางเกิดมาก็ล้วนขัดตาหลิงเจินทุกสิ่งอย่างกันเล่า แทนที่สตรีงดงามไม่แพ้ใครอีกทั้งยังเก่งกาจศาสตร์ศิลป์อันดับต้น ๆ ของเมืองหลวงเยี่ยงตนเองจะได้ขึ้นชื่อว่าคุณหนูใหญ่ แต่เพราะมีนางคนไม่มีแม่นั่นทำให้ นางเป็นได้เพียงคุณหนูรอง ที่จะทำอันใดก็ต้องรอให้พี่สาวคนโตทำก่อนทุกอย่าง ถึงจะถูกตามธรรมเนียมปฏิบัติ

โดยเฉพาะในตอนนี้ที่คุณหนูรองตระกูลหลี่ งดงามเป็นที่หมายปองของบุรุษทั่วเมืองหลวงถึงวัยปักปิ่น แล้ว! หมายความว่านางพร้อมออกเรือนแล้ว แต่ติดเพียงอย่างเดียวคือ นางเป็นคุณหนูรอง ไม่สามารถออกเรือนก่อนคุณหนูใหญ่ได้น่ะสิ

นี่คงเป็นเหตุผลหนึ่งที่มารดาของหลิงเจินอนุญาตให้

หลิงฟางไปเข้าร่วมเทศกาลซีซีในวันนี้ ก็เพื่อไปเปิดตัวเผื่อมีตระกูลใดหมายปองจะได้จับแต่งออกไป จุดประสงค์หลักคืออำนวยทางสะดวกให้หลิงเจินออกเรือนได้

ทว่าหลิงเจินไม่คิดเยี่ยงนั้น นางไม่เข้าว่าไยท่านแม่ของตนถึงได้ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากด้วย

...เพียงหาตระกูลเล็ก ๆ แล้วให้หลิงฟางแต่งออกไปก็ได้แล้วมิใช่หรือ มิเห็นจำเป็นต้องพาออกงานเยี่ยงนี้เลย

งานนี้ผู้คนสมควรต้องมองและให้ความสนใจเพียงหลิงเจิน ก็ต้องมีบางส่วนหันไปเวทนาหลิงฟางน่ะสิ

หลิงเจินคนนี้ไม่ชอบใจที่สุด นางจึงพยายามทำทุกวิถีทางให้หลิงฟางเข้าร่วมไม่ได้ ทั้งผลักตกน้ำ ห้ามคนไม่ให้ส่งยาไปให้ และก็ต่าง ๆนานา แต่สุดท้ายก็ล่มทุกแผนอย่างคาดไม่ถึง!

“ไม่ได้ รอคุณหนูใหญ่ก่อน เจ้าเมื่อยก็ขึ้นไปรอบนรถเถิด”

“เฮ้อ ท่านจะให้ท่านพ่อรอเพียงสตรีไร้ประโยชน์คนเดียวหรือ”

หลี่ฟู่จู หรือที่คนทั่วไปเรียกว่า ราชครูหลี่ ผู้เป็นพระอาจารย์สอนสั่งตั้งแต่องค์ชายใหญ่จวบจนตอนนี้เป็นองค์ชายสามแล้ว นั่งคอยส่งเหล่าภรรยาและบุตรีถึงกลับหันมามองเจ้าของเสียงที่เอ่ยถึงตน

ตามจริงหากหลิงเจินไม่พูดเขาก็ลืมไปเสียเลยว่ายังมีบุตรีนางนั้นอยู่ มิคิดว่าจะไร้มารยาทเยี่ยงนี้ ไม่ตรงต่อเวลาจนให้คนหมู่มากมายืนคอยได้

...ตามจริงก็มิแปลกอันใด คงเพราะไม่มีมารดาอยู่สอนสั่งนั่นแหละ

“ขอภัยที่มาช้า ข้ามาแล้วเจ้าค่ะ”

สตรีรูปร่างผอมบางรีบเร่งฝีเท้าเดินมา พอหลิงฟางมายืนอยู่ท่ามกลางมวลหมูบุปผาสีสันสดใส คนที่สวมชุดสีขาวซีดจึงดูโดดเด่นไปทันที

ไม่ใช่งดงามโดดเด่นนะ แต่เป็นมองแล้วดูหม่นหมองไม่เข้าพวกอย่างยิ่ง

หลิงฟางย่อคารวะหลี่ฟู่จูที่นางแทบจำหน้าไม่ได้ ก่อนหันมาประจันหน้ากับสตรีนางอื่นที่ต่างจ้องมองมาที่ตัวนางด้วยสายตาเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม

“ไยเจ้ายืนจ้องหน้าท่านแม่ข้าเพียงนี้ ไยไม่คารวะเล่า ไร้มารยาทไม่ปฏิบัติตามธรรมเนียมปฏิบัติเสียจริง แล้วอย่างนี้คู่ควรจะพาไปออกงานหรือ?”

เจ้าแห่งการหาเรื่องคนเดิม ทว่าครานี้หลิงเจินไม่ได้อยู่คนเดียวแต่อยู่ท่ามกลางคนที่พร้อมเข้าข้างตนเอง ส่วนหลิงฟางมีคนของตนคนเดียวคือเหม่ยฮวา ฉะนั้นท่าทีหวาดกลัวของหลิงเจินในก่อนหน้าจึงหายไปหมดสิ้นแล้ว เหลือเพียงท่าทางหยิ่งผยองคอชูเชิดกอดอกนิ่ง

“โอ หากคนปฏิบัติไม่ถูกธรรมเนียมก็มิควรไปออกงานหรือน้องรอง?”

หลิงฟางถามด้วยน้ำเสียงเยี่ยงคนอยากรู้จริงทำให้ไปกระตุ้นต่อมอยากโอ้อวดตนของคนได้ฟังเข้า นางจึงได้คำตอบมาทันที

“เหอะ ย่อมแน่นอนอยู่แล้ว จวนตระกูลหลี่มีหน้าตาของท่านพ่อแขวนไว้ มีหรือจะให้คนไม่รู้ธรรมเนียมไปทำเรื่องขายหน้าได้ เพียงเรื่องง่าย ๆ เท่านี้เจ้าก็ยังคิดไม่ได้หรือ เหอะ”

หลิงฟางยิ้มสมใจก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเนิบนาบแต่เปี่ยมด้วยแรงสั่นสะเทือน

“อืม หากเป็นเยี่ยงน้องรองพูดจริง น้องรองก็คงไม่สามารถไปออกงานได้น่ะสิ เพราะเพียงแต่เรื่องที่คุณหนูใหญ่เยี่ยงข้าอันเกิดจากฮูหยินเอกของท่านพ่อ นั้นมิต้องคำนับต่อใครยกเว้นท่านพ่อและท่านแม่ล้วนอยู่ในธรรมเนียมทั้งสิ้น จะให้ข้าไปคำนับเพียงฮูหยินรองมันใช่เรื่องถูกธรรมเนียมหรือ? เอ หรือว่าธรรมเนียมปฏิบัติของตระกูลหลี่ต่างไปจากตระกูลอื่นกันนะ”

ไม่เพียงหลิงฟางที่อ้าปากค้างหน้าเหวอไปแล้ว แต่คนอื่นก็มิต่างกัน เพราะสตรีตรงหน้าในวันนี้ช่างกล้าต่อกรกับบุตรีอันเป็นที่รักของหลี่ฟู่จู อีกทั้งมีมารดาที่คุมอำนาจเบ็ดเสร็จในจวนด้วยน่ะสิ