บทที่ 4

ห่าวหรานวันนี้ไม่ชินกับบรรยากาศบนโต๊ะอาหารในวันนี้เท่าไหร่ ในใจก็ได้แต่คิดว่าภรรยาของเขานั้นแผนการอะไรแอบแฝงหรือเปล่า แต่ถ้าคิดได้แล้วปรับปรุงตัวก็คงดีไม่น้อย

เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จซูเมิ่งก็รีบนำชามไปล้างให้เรียบร้อย แล้วมานั่งที่โต๊ะเพื่อพูดกับสามี เรื่องที่พูดก็ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก ซูเมิ่งอยากปรับความเข้ากับสามีและอยากให้สามีได้รับรู้ว่าตัวเองนั้นจะปรับปรุงตัวเป็นคนใหม่

"เจ้าไม่สบายเปล่าทำไมจู่ ๆ ถึงอยากทำตัวเป็นคนดีขึ้นมา หรือสมองเจ้ากลับด้าน ถึงได้มาพึ่งนึกอยากเป็นคนดีตอนนี้" ห่าวหราน

เมื่อเจอคำถามของสามีเข้าไปซูเมิ่งก้ถึงกับหัวร้อนแต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ก่อน ไม่นึกว่าสามีของตัวเองจะปากร้ายได้ขนาดนี้ ซูเมิ่งสูดลมหายใจเข้าปอดพยายามไม่ตบะแตก

"คืออย่างนี้ท่านพี่ในระหว่างที่ข้าหลับไปหลายวันนั้น..." ซูเมิ่ง

ซูเมิ่งเล่าว่าในตอนที่ตัวเองหลับใหลไปไม่ได้สติหลายวันนั้น วิญญาณได้ออกจากร่างไปแล้วเจอกับเหตุการณ์ หลังจากนี้อีกสิบปีลูกทั้งสองจะเป็นมีปัญหาสร้างความเดือดร้อนให้ชาวเมืองไปทั่ว พอเข้าสู่ช่วงวัยหนุ่มสาวซูเมิ่งเห็นว่าลูกชายคนเล็กกลายเป็นนายโลมที่หอคณิกาเพราะถูกคนรักไปขาย ส่วนลูกชายคนโตก็กลายเป็นอันธพาลและติดการพนันจนเป็นหนี้ สุดท้ายโดนเจ้าหนี้ตามรุมทำร้ายจนตายไร้คนเหลียวแล ส่วนห่าวหรานก็ออกเรือปลาเจอพายุหนักเรือล่มเสียชีวิตกลางทะเล

พอเล่าจบซูเมิ่งก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังราวกับจิตใต้สำนึกของร่างเดิมนั้น สำนึกผิดจริง ๆ ที่ตัวเองทำไม่ดีไว้มากมายกับลูกและสามี ภายในห้องครัวมีเพียงเสียงสะอื้นที่ดังสลับกับลมหายใจขาดห้วงของซูเมิ่งและลูกแฝดทั้งสอง สองแฝดนั้นสงสารมารดาจึงได้ร้องไห้ตาม ส่วนซูเมิ่งก็น้ำตาไหลรินจนเปียกอกเสื้อ มือสองข้างกุมแน่นราวกับกำลังทุบตีหัวใจตนเอง

"ข้า… ข้ามันช่างเป็นแม่ที่ไม่เอาไหนเลย หลายครั้งที่ข้าเผลอพูดจาแรง เผลอทำสิ่งที่ทำร้ายใจลูก ๆ … แม้กระทั่งท่านผู้เป็นสามี ข้าก็เคยทำให้ท่านผิดหวัง ข้าไม่ควรได้รับความรักอบอุ่นเช่นนี้ด้วยซ้ำ" ซูเมิ่ง

น้ำเสียงแตกพร่าของซูเมิ่งสั่นเครือ สามีที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่พูดแม้สักคำ เพียงยื่นมือใหญ่เข้ามากุมไหล่บางเอาไว้แน่น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความปวดร้าวที่ได้เห็นซูเมิ่งทรมานตนเองเช่นนี้ ถึงห่าวหรานจะปากร้ายดูเหมือนไม่รักภรรยา แต่ลึก ๆ แล้วห่าวหรานนั้นก็รักซูเมิ่งอยู่บ้าง แต่ที่ไม่สามารถรักได้เต็มหัวใจก็คงเพราะมาจากการกระทำที่ทำไม่ดีต่อลูกไว้มากมาย ซูเมิ่งเงยหน้าขึ้นน้ำตาเอ่อเต็มขอบตา

"ครั้งที่ข้าเห็นภาพอนาคตนั้น ข้ายิ่งแน่ใจว่า ความผิดพลาดของข้าในวันนี้เอง ที่อาจจะผลักดันลูก ๆ ไปสู่หนทางมืดมิด ข้ากลัว…กลัวเหลือเกินว่าจะเป็นต้นเหตุ" ซูเมิ่ง

ห่าวหรานจึงดึงซูเมิ่งเข้ามากอด กดศีรษะของภรรยาลงกับอกแกร่ง ให้เสียงหัวใจของเขากลบเสียงโทษตนเองในใจซูเมิ่ง

"ซูเมิ่ง เจ้าจงฟังข้าให้ดีทุกคนล้วนเคยผิดพลาด สิ่งสำคัญไม่ใช่สิ่งที่เคยทำไปแล้ว แต่คือสิ่งที่เราจะทำต่อจากนี้ต่างหาก เจ้าสำนึกได้แล้ว ก็เพียงแค่รักลูก ๆ ให้มากขึ้น แสดงให้พวกเขารู้ว่าแม่ของพวกเขาเป็นที่พึ่งพิงได้เสมอ" ห่าวหราน

ซูเมิ่งสั่นสะท้านร้องไห้ออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เต็มไปด้วยความโล่งใจเล็กน้อยในอ้อมกอดอบอุ่นนั้น

"ท่านพี่…ท่านยังยอมให้อภัยข้าอยู่หรือ" ซูเมิ่ง

"ไม่ใช่เพียงให้อภัย แต่ข้าจะลองเปิดใจมองเจ้าใหม่ จะลองไว้ใจเจ้าสักครั้ง เราจะเลี้ยงดูลูก ๆ ด้วยกัน ไม่ปล่อยให้อนาคตมืดมิดนั้นเกิดขึ้น" ห่าวหราน

เขากระซิบตอบข้างหูซูเมิ่งด้วยเสียงหนักแน่น เสียงสะอื้นของซูเมิ่งค่อย ๆ แผ่วลง เปลี่ยนเป็นเพียงเสียงสะกดกลั้นของคนที่รู้ว่าตนยังมีโอกาสเริ่มต้นใหม่

ซูเมิ่งนั่งเงียบอยู่ข้างสามี ใบหน้างามยังมีร่องรอยน้ำตาเขาสูดหายใจลึก ก่อนจะหันไปสบตาเขาด้วยความจริงใจที่ไม่เคยมีมาก่อน

"ท่านพี่…ข้ารู้ดีว่าที่ผ่านมา ข้าไม่ได้ทำหน้าที่ภรรยาและแม่ได้สมบูรณ์ บ่อยครั้งที่ข้าปล่อยให้อารมณ์และความดื้อรั้นทำร้ายใจท่านและลูก ๆ ข้าทำให้ท่านต้องเหนื่อย และทำให้เด็ก ๆ ขาดความอบอุ่นที่ควรได้จากแม่ แต่จากนี้ไป…ข้าจะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว ข้าสัญญากับท่าน ว่าจะเป็นแม่ที่ดี ให้ลูก ๆ ได้เติบโตอย่างมีความสุข ข้าจะเรียนรู้ที่จะอดทน รับฟัง และโอบอุ้มพวกเขาเหมือนดังที่ท่านทำ ข้าจะไม่ปล่อยให้ครอบครัวนี้ต้องเจ็บปวดเพราะความผิดพลาดของข้าอีกต่อไป และต่อไปนี้จะข้าไม่ดื่มเหล้าอีกแล้วขอรับ เพราะเหล้าทำให้ข้าเกือบไม่ตื่นขึ้นมาเจอท่านพี่กับลูก ข้าจะเลิกขาดและไม่แตะมันอีกเลย" ซูเมิ่ง

ดวงตาของซูเมิ่งมีประกายเด็ดเดี่ยว แม้ยังคลอด้วยน้ำตา สามีจึงยกมือขึ้นลูบแก้มซูเมิ่งเบา ๆ รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้า

"ขอให้เจ้าทำตามคำพูดของเจ้าให้ได้ข้าก็พอใจแล้ว" ห่าวหราน

ซูเมิ่งซบหน้าลงกับไหล่สามี ปล่อยให้น้ำตาแห่งความโล่งใจไหลริน แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นครั้งใหม่ ว่าจะเป็นทั้งภรรยาและแม่ที่ครอบครัวสามารถภาคภูมิใจได้จริง ๆ