บทที่ 5

หลังจากที่รณพีร์ใช้ชีวิตเป็นซูเมิ่งในโลกใบใหม่มาได้เกือบหนึ่งอาทิตย์ ด้วยว่าร่างกายยังปรับตัวไม่เท่าไหร่ยังมีอาการปวดหัวอยู่บ้าง ห่าวหรานจึงให้ซูเมิ่งอยู่บ้านไปก่อน ในระหว่างนี้ซูเมิ่งนั้นมีความคิดอยากทำกิจการบางอย่างเพื่อหาเงินเข้าบ้านสีกหน่อย อยากลองเปิดร้านขนมดูเผื่อจะขายดีเหมือนในโลกก่อน เพราะสูตรขนมทุกสูตรของคุณย่าเขาจำได้และทำเป็นทุกอย่าง เท่าที่จำได้จากความทรงจำของร่างเดิมคือซูเมิ่ง นั้นมีที่สินเดิมอยู่ในย่านตลาดของตัวเมืองหลานโจว ฐานะทางบ้านเดิมของซูเมิ่งถือว่าค่อนข้างฐานะดีเลย ที่สำคัญซูเมิ่งนั้นคือดวงใจของตระกูลจ้าวเลยก็ว่าได้ อยากได้อะไรท่านพ่อท่านแม่และพี่ชายจะหามาให้เสมอ ซูเมิ่งคนใหม่จึงอยากจะลองขอทุนจากบ้านเดิมมาเปิดกิจการร้านขนมหวานแต่เป็นขนมไทยที่ในโลกนี้ไม่มีที่ไหนแน่นอน

"ไม่ได้การแล้วถ้าห่าวหรานกลับมาต้องพูดคุยเรื่องนี้ด้วย แต่ก่อนอื่นลองทำให้สองแฝดชิมก่อนว่าฝีมือเรายังทำอร่อยอยู่หรือ ว่าแต่ทำอะไรดีนะเห็นในครัวมีน้ำตาลเกลือและมะพร้าวอยู่สองลูก จะว่าไปถ้าเปิดร้านขนมไทยต้องขาดมะพร้าวไม่ได้นะ เดินดูรอบบ้านแล้วไม่เจอต้นมะพร้าวเลย สงสัยต้องถามกับห่าวหรานดูแล้วละ... คิดออกแล้วทำบัวลอยไข่หวานดีกว่ามีแป้งมีไข่เหลือจากเมื่อเช้าอยู่ ใบเตยที่ป่าหลังบ้านก็มีนิ ไม่นึกว่าโลกนี้จะมีใบเตยอยู่ด้วย งั้นทำบัวลอยสีเขียวกับสีขาวแล้วกัน" ซูเมิ่ง

เมื่อพูดกับตัวเองเสร็จซูเมิ่งก็ออกไปเก็บใบเตยที่ป่าหลังบ้านทันที สองแฝดที่นั่งเล่นอยู่หน้าบ้านก็ได้แต่ถามว่าท่านแม่จะไปไหน พอซูเมิ่งบอกว่าจะไปเอาวัตถุดิบมาทำขนมให้ทาน สองแฝดก็ตื่นเต้นดีใจกันยกใหญ่พร้อมกับอาสาจะช่วยท่านแม่ทำขนม ซูเมิ่งจึงบอกให้ลูกทั้งสองรอปั่นแป้งบัวลอยเป็นรูปต่างดีกว่า ถึงสองแฝดจะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องปั่นแป้งแต่ก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย นั่งรอแม่ไปเก็บวัตถุดิบแล้วกลับมาพาปั่นแป้งทำขนม

ซูเมิ่งสวมผ้ากันเปื้อนผืนเล็ก ยืนอยู่กลางครัวพร้อมลูก ๆ ที่นั่งล้อมโต๊ะไม้แป้งกันอย่างตื่นเต้น

"วันนี้ แม่จะสอนพวกเจ้าทำบัวลอยไข่หวาน" ซูเมิ่ง

ซูเมิ่งพูดด้วยรอยยิ้มอบอุ่น มือค่อย ๆ ตักแป้งข้าวเหนียวใส่ถาดไม้

"ขั้นแรก เราต้องปั้นแป้งเป็นก้อนกลม ๆ ก่อน ลองทำดูสิ หรืออยากปั่นเป็นดอกไม้ หรือรูปที่เจ้าสองชอบก็ได้นะ" ซูเมิ่ง

ห่าวเรินกับห่าวหนิงหัวเราะคิกคัก มือเล็ก ๆ จุ่มลงไปในแป้งแล้วพยายามปั้น แต่กลับออกมาเบี้ยว ๆ บ้าง แบนบ้าง ซูเมิ่งหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ตำหนิเลย กลับเอื้อมมือมาจับมือของลูก ๆ อย่างอ่อนโยน

"ไม่เป็นไร แค่ใจตั้งใจ ก็ออกมาสวยได้" ซูเมิ่ง

ทั้งสามแม่ลูกช่วยกันปั้นแป้ง เสียงหัวเราะดังสลับกับคำแนะนำของซูเมิ่ง จากนั้นซูเมิ่งก็ตั้งหม้อ ต้มน้ำให้เดือดแล้วใส่บัวลอยลงไป ลูก ๆ จ้องด้วยสายตาเป็นประกายเมื่อเห็นก้อนแป้งกลม ๆ ลอยขึ้นมา

"ทีนี้ก็เป็นไข่หวาน" ซูเมิ่ง

ซูเมิ่งตอกไข่อย่างระมัดระวัง แล้วปล่อยให้ไข่ขาวห่อไข่แดงจนเป็นลูกกลมในน้ำร้อน เด็ก ๆ ส่งเสียงอุทานด้วยความตื่นเต้น ในที่สุด บัวลอยไข่หวานถ้วยแรกก็ถูกตักออกมา ซูเมิ่งยื่นช้อนให้ลูกทั้งสอง

"ลองชิมสิจ๊ะ" ซูเมิ่ง

ห่าวเรินเป่าเบา ๆ ก่อนตักเข้าปาก ดวงตาโตเป็นประกายทันที

"อร่อยมากเลยขอรับท่านแม่!" ห่าวเริน

"ท่านแม่ทำเก่งที่สุดเลย" ห่าวหนิง

ห่าวหนิงก็ยิ้มกว้างพูดเสียงใส ซูเมิ่งมองลูก ๆ ที่กินอย่างเอร็ดอร่อย หัวใจเต็มไปด้วยความสุข น้ำตาคลอเล็กน้อย แต่ครั้งนี้เป็นน้ำตาแห่งความอบอุ่น เพราะรู้สึกได้ว่าตนเองเริ่มทำหน้าที่แม่ได้จริง ๆ

เมื่อรถม้าของตระกูลจ้าวหยุดหน้าบ้าน ไม่นานร่างของเกอคนงามวัยกลางคนก้าวลงจากรถม้า ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลและแววตาอ่อนโยนคุ้นเคยเกอคนงามคือมารดาของซูเมิ่ง เกอคนงามท่านนี้มีนามว่าจ้าวซูเซียว (แซ่เดิมกู่) วัย 41 ปี เมื่อทราบข่าวว่าลูกคนเล็กฟื้นจากอาการป่วยเข้าก็รีบมาเยี่ยมลูกรักทันที

เมื่อได้เห็นแม่ผู้ให้กำเนิดซูเมิ่งถึงกับน้ำตาเอ่อ รีบวิ่งออกมาคุกเข่าลงตรงหน้า สงสัยก่อนตายซูเมิงคงคิดถึงมารดามากแน่ ๆ

"ท่านแม่" ซูเมิ่ง

"เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว… ตั้งแต่ได้ข่าวว่าลูกป่วย แม่แทบไม่เป็นอันกินอันนอน พอรู้ว่าลูกฟื้น แม่ก็รีบมาให้เห็นกับตา" ซูเซียว

บรรยากาศเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง สามีและลูก ๆ ยืนมองอยู่ด้านหลังด้วยหัวใจอบอุ่น ไม่นานซูเมิ่งพามารดาเข้ามาในห้องโถงเล็ก ๆ ที่ตนเตรียมของหวานไว้แล้ว บนโต๊ะมีกลิ่นหอมของบัวลอยไข่หวานในน้ำกะทิที่ซูเมิ่งคันเองกับมือ

"นี่คือบัวลอยที่ข้าทำกับลูก ๆ เจ้าค่ะ… อยากให้ท่านแม่ได้ชิม" ซูเมิ่ง

มารดาหยิบช้อนขึ้นตักบัวลอยเข้าปาก ค่อย ๆ เคี้ยวแล้วพยักหน้าช้า ๆ

"รสชาติอร่อยนัก ไม่ใช่เพียงเพราะความหวานแต่ยังหอมน้ำขาว ๆ นี้มาก ทั้งเพราะความตั้งใจของลูกกับหลาน แม่ปลื้มใจเหลือเกิน" ซูเซียว

ซูเมิ่งกุมมือมารดาไว้แน่น น้ำตาไหลอีกครั้งแต่เป็นน้ำตาแห่งความสุข

"จากนี้ไป ข้าจะตั้งใจเป็นลูกที่ดี เป็นแม่ที่ดี เพื่อให้ท่านแม่ภูมิใจ" ซูเมิ่ง

มารดาลูบศีรษะซูเมิ่งเบา ๆ ด้วยความรักอันไม่มีเงื่อนไข

"ไม่ว่าลูกจะเป็นเช่นไร เจ้าย่อมเป็นลูกของแม่เสมอ" ซูเซียว

เสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ดังขึ้นข้าง ๆ บรรยากาศอบอุ่นราวกับความทุกข์ในอดีตถูกลบหายไป เหลือเพียงความรักของแม่ลูกที่โอบกอดกันแน่นหนา