ตอนที่ 2 ระบบลึกลับ

เซียงเซียงเหม่อมองอยู่ที่หน้าต่างอยู่ชั่วครู่ จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงบางอย่างพูดว่า“ติดตั้งเสร็จเรียบร้อย” เธอหันซ้ายและขวาแต่ก็ไม่เห็นใคร เสียงดังมาจากสมาร์ทโฟนหรือเปล่า เธอเดินตรงเข้าไปดูแต่ที่หน้าจอก็ไม่เห็นว่ามีข้อความอะไรส่งแจ้งเตือนมา

“ติดตั้งอะไรกันแน่อธิบายมาหน่อยได้ไหม”แต่คำตอบที่ได้รับมากลับยิ่งสร้างความงงงวยเพิ่มมากขึ้นไปกว่าเดิม

“ระบบเดินทางทะลุมิติ”เสียงนั้นตอบมา ไม่รู้ว่ามาจากที่ไหนแต่ว่าดังชัดเจนในสมองของเธอ

“แพ็คเกจราคา 1 หยวนก็เดินทางทะลุมิติได้แล้วเหรอ?”

“คุณอย่าดูถูกระบบอันทรงประสิทธิภาพของพวกเรานะ”ระบบตอบมาคล้ายกับว่าเจือไปด้วยความน้อยใจ

“อ่า ขอโทษทีแค่ไม่เชื่อว่าเรื่องนี้มันจะมีจริงๆก็เท่านั้น นายอย่าน้อยใจเลย แล้วนี่คืออะไรเทคโนโลยีใหม่หรือยังไงทำไมนายพูดกับฉันได้ล่ะ”เซียงเซียงเริ่มต้นสัมภาษณ์

“เพราะว่าคุณคือผู้ที่ถูกเลือก

“เอาเถอะๆ ถ้าจะพาไปก็พาฉันไปแค่คนเดียว พ่อกับแม่ฉันไม่เกี่ยวอะไรทั้งนั้น”อย่าให้ความซวยไปตกที่พ่อกับแม่ของเธอน่ะ พวกท่านอยู่ของท่านดีๆให้ย้อนกลับไปเกิดในยุคที่ลำบากจะทำอย่างไร

“ถ้าไม่มีพ่อกับแม่แล้วคุณจะเกิดมาได้อย่างไร”

เธอนิ่งไปชั่วครู่พยายามตอบโต้กับระบบแปลกหน้าหรืออะไรก็ตามแต่ที่กำลังเจรจากับเธออยู่ ยิ่งคิดก็ยิ่งว้าวุ่นใจกลัวว่าคำตอบที่พูดไปจะไปมีผลต่ออนาคตของพวกท่าน

“วางใจได้พวกเราไม่ได้ทำอะไรพวกท่านหรอก แต่การที่พวกเราเลือกคุณมันก็มีเหตุผล”

“เหตุผลอะไร อยากได้เงินใช่ไหม จะเอาเท่าไรฉันจะให้”ทุกอย่างที่อยู่บนโฆษณาชวนเชื่อย่อมต้องถูกผลิตออกมาเพื่อขายกันทั้งนั้น เธอเองก็เป็นพนักงานขายดีเด่นมาก่อนเธอไม่มองข้ามเรื่องนี้ไปอย่างแน่นอน

“ไม่ต้องการเงิน”

“แล้วต้องการอะไรกันแน่”เธอถามกลับไปทันที

“ต้องการช่วยชีวิตคุณและครอบครัวต่างหาก”

“…”เสียงพิศวงเงียบไปเพียงเท่านั้น

เซียงเซียงทรุดตัวนั่งลงอย่างเหนื่อยอ่อน เรื่องมันชักจะไม่ชอบมาพากลขึ้นทุกที ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อตั้งแต่เห็นลูกอมกระต่ายขาว ลูกอมยอดฮิตประจำยุค 60

เธอก็มั่นใจแล้วว่ามันมีบางอย่างเกิดขึ้น แต่การที่ไม่รู้ว่าตนเองต้องรับมืออย่างไรทำให้เธอเริ่มวิตกกังวล

ในเมื่อมองไปทางไหนก็รู้สึกมืดไปหมด ไร้คำอธิบายใดๆเธอจึงตัดสินใจล้มตัวลงนอนเพื่อให้สมองและร่างกายได้พักผ่อน ตื่นมาจะได้รับมือกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นได้

ขณะที่กำลังจะล้มตัวลงนอนก็มีมิติบางอย่างปรากฏขึ้นที่ฝ่ามือของเธอ เธอตกใจแทบสิ้นสติแต่ก็ยังประคองตนเองไม่ให้กรีดร้องออกมาได้

“มิติ มีมิติลึกลับจริงๆด้วย”เซียงเซียงพูดอย่างตื่นกลัว เธอกำมือขวาของเธอแน่น แล้วมองมันราวกับว่ามันเป็นเอเลี่ยนที่มาจากต่างดาวอย่างไรอย่างนั้น

“คุณมีเวลาในการเตรียมตัว 3 วัน จงเลือกอย่างชาญฉลาดว่าจะอยู่รอดอย่างไร”

เซียงเซียงลองเปิดมิติด้วยมืออันสั่นเทา ภายในเป็นมิติว่างเปล่าขนาด 5x5 เมตร มีบ่อน้ำคล้ายบ่อบาดาลที่ลึกจนเธอมองไม่เห็นก้นบ่อ เซียงเซียงนำสมาร์ทโฟนเข้ามาส่องจึงเห็นว่าบ่อนี้ลึกประมาณ 4 เมตร น้ำแห้งขอด ที่ก้นบ่อเหมือนมีก้อนหินเล็กๆอยู่หลายก้อน รูปร่างกลมและมีสีสันแตกต่างกันไป

เธอเดินออกมาจากมิติแล้วเดินตรงไปยังห้องพ่อกับแม่ หากเกิดอะไรขึ้นกับเธอภายใน 3 วันนี้ ใครจะเป็นคนดูแลพ่อแม่ ดูจากที่เสียงลึกลับนั่นพูดสิ่งที่เลือก ดูเหมือนเรื่องนี้จะมีผลกับครอบครัวเธอด้วย

“ก๊อก ก๊อก”

“เข้ามาพ่อไม่ได้ล็อคประตู”เจิ้งฉานตะโกนบอก

“ยังไม่นอนกันอีกเหรอคะ” ตั้งแต่ตอนที่แยกกันก็ผ่านไปได้ 3 ชั่วโมงแล้วพ่อกับแม่เธอน่าจะหลับไปแล้วนี่นา

“นอนแล้วลูกแต่ว่า...”เขาตอบอึกอัก ไม่รู้จะเริ่มต้นบอกบุตรสาวอย่างไรว่าสิ่งที่เขากับภรรยาเพิ่งเจอนั้น เป็นเรื่องที่ยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูด

“คุณพ่อ คุณแม่หนูมีเรื่องจะบอกค่ะ”เซียงเซียงเดินมานั่งบนเตียงของพ่อกับแม่ พยายามจะเรียบเรียงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

“ใช่เรื่องนี้หรือเปล่า”หลินอี้หรานชิงถามขึ้นก่อน ในมือของหล่อนถือไหมพรมสีชมพูอ่อนอยู่ และในมือของบิดามีรวงข้าวสีทองเหลืองอร่ามอยู่ เซียงเซียงทรุดตัวลงกับพื้น ดวงหน้าหวานเต็มไปด้วยน้ำตา

นี่เธอทำอะไรลงไป? พ่อกับแม่กำลังเผชิญเรื่องราวเหมือนกับที่เธอเพิ่งพบเจอมา

“เซียงเซียงตั้งสติก่อนลูก ค่อยๆเล่าให้พ่อฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”เจิ้งฉานพูดอย่างอ่อนโยนพลางลูบศีรษะบุตรสาวเพียงคนเดียวของตัวเอง เซียงเซียงสูดหายใจเข้าลึกๆหลายครั้ง ตั้งสติ แล้วค่อยๆเรียบเรียงเรื่องราวแล้วเล่าให้ทั้งสองฟัง

เริ่มตั้งแต่ตอนที่เธอได้เลื่อนตำแหน่งจนกระทั่งเหตุการณ์ที่แปลกเกิดขึ้น ซึ่งดูเหมือนว่าเรื่องแปลกๆนี้จะเกิดขึ้นกับพ่อและแม่ของเธอในช่วงเวลาที่ใกล้เคียงกันด้วย

แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่มีของจากมิติอื่นติดมือพ่อกับแม่มา ก่อนหน้าพวกเขาเพียงแค่ฝันร้ายเฉยๆ ไม่ได้มีเรื่องราวที่ปะติดปะต่อกันได้ นอกจากเรื่องที่พ่อปวดขาราวกับว่าถูกของที่มีน้ำหนักมากทับ และแม่กระหายน้ำมากก็เท่านั้น

“เรื่องนี้เหลือเชื่อไปเลย แต่มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้น่ะลูก อย่าเก็บเอาไปคิดมากเลย”หล่อนพยายามปลอบใจบุตรสาว

“จริงด้วยเซียงเซียง”

เธอเองก็อยากจะตอบพ่อกับแม่ไปว่ามันไม่มีอะไรเหมือนที่พวกเขาบอกแต่ทว่า…มิติในมือของเธอที่กำลังเปิดออกมาจะเป็นเครื่องยืนยันที่ดีที่สุด

“คุณพ่อกับคุณแม่ดูนี่สิคะ”เซียงเซียงยื่นมือขึ้นแล้วเปิดมิติออกมาให้ทุกคนได้ดู ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาเพราะพวกเขากำลังอ้าปากค้างอยู่ ไม่มีคำโต้แย้งหรือคำปลอบโยนใดๆออกมาจากบุคคลทั้งสองอีก เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นอธิบายทุกอย่างได้เป็นอย่างดี

จบการสาธิตแล้วทุกคนก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก มองหน้ากันก็พอจะเข้าใจความหมายของอีกฝ่าย ทุกคนต่างแยกย้ายกันเข้านอนเพื่อเอาแรงเตรียมตัวออกไปตุนเสบียงในวันรุ่งขึ้น

เช้าวันรุ่นขึ้น

สมาชิกครอบครัวเจิ้งตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปตลาด เซียงเซียงกางแผ่นกระดาษซึ่งบันทึกรายการสิ่งของที่เธอต้องการ ให้ทุกคนดูเพื่อแบ่งหน้าที่ในการซื้อของจะได้ไม่เป็นการสิ้นเปลืองเวลา

ส่วนใหญ่สิ่งที่จดมามักจะเป็นอาหารแห้งที่สามารถเก็บได้นาน พ่อของเธอให้เพิ่มซื้อน้ำตาลทรายแดงไปด้วย เพราะว่ามันเป็นของล้ำค่าและหายากในยุคนั้น

“เซียงเซียงในมิติของลูกเก็บอาหารสดได้ไหม”เจิ้งฉานกระซิบ

“หนูก็ไม่ทราบค่ะคุณพ่อ”เธอลืมเรื่องนี้ไปสนิท มัวแต่นั่งคิดว่าตนเองต้องตระเตรียมอะไรไปบ้างจนมองข้ามเรื่องสำคัญไป

หากมิติของเธอเก็บอาหารสดได้ ก็ไม่เท่ากับว่าเธอมีตู้เย็นเคลื่อนที่ได้หรอกหรือ ไม่สิ ตู้ถนอมอาหารที่มีประสิทธิภาพก้าวล้ำ เก็บของให้อยู่ในสภาพเดิมได้ตลอดช่วงระยะเวลาที่อยู่ภายในมิติ

“เอาอย่างนี้ซื้อหมูลองไปใส่ดูไหม ถ้าเก็บได้ไม่เกิน 3 วันก็คงจะเน่าแล้ว”

“ได้ค่ะพ่อ”

“เดี๋ยวพ่อจะไปจัดการสั่งของให้ พวกเราแยกย้ายกันตรงนี้น่ะ”เซียงเซียงพยักหน้าแล้วเริ่มปฏิบัติหน้าที่อย่างรวดเร็ว

แม้ระบบจะบอกว่าเธอมีเวลาเตรียมตัว 3 วันแต่ว่าเธอรู้สึกหวั่นใจเหลือเกิน อย่าประมาทจะดีกว่า

“ป้าจ๊ะเอาเนื้อหมู 1 กิโล”

“วันนี้มาตลาดแต่เช้าเลยนะ”ป้าเฉินทักทายลูกค้าประจำอย่างเป็นกันเอง

“พรุ่งนี้หนูว่าจะสั่งเนื้อหมูป้าอีกหลายกิโลน่ะ ป้ามีของไหมจ๊ะ”เธอถามเผื่อเอาไว้หากมิติเธอเก็บของสดได้ เธอจะขนไปแบบจุกๆเลยเชียวล่ะ

“มี ป้าให้เขามาส่งทุกวัน หัวหมู เครื่องในหรือกระดูกหมูก็มีถ้าหนูจะเอาเยอะก็โทรมาสั่งก่อนได้ ป้าจะได้สั่งเพิ่มให้”

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“จะมีงานเลี้ยงเหรอถึงได้สั่งของไปเยอะแยะ เมื่อกี้ป้าเห็นพ่อหนูสั่งข้าวสารที่ร้านเฮียตู้ตั้งหลายกระสอบ”

“ค่ะ พอดีว่าอยากจะตุนเสบียงอาหารเอาไว้ อากาศหนาวมากขนาดนี้พวกเราไม่อยากจะออกมาซื้อของบ่อยๆค่ะป้าเฉิน”

“ป้าเข้าใจ ถ้าป้ามีเงินถุงเงินถังป้าก็ไม่อยากออกมาเหมือนกัน”ป้าเฉินชั่งหมูใส่ถุง รับเงินจากเธอเสร็จก็เตรียมขายของให้ลูกค้าคนอื่น

เซียงเซียงเดินไปยังร้านอื่นเพื่อเตรียมตัวซื้อของต่อไป วันนี้ทั้งวันครอบครัวเจิ้งเดินเลือกซื้อของอยู่ครึ่งค่อนวัน จนครบตามที่ต้องการแล้วถึงได้ออกจากตลาด