บทที่ 4 มันไม่จริง

“อึก อ้า อะ อะ อะ” ฟู่หลินหลินครางครวญแผ่วลั่นออกมาจากริมฝีปาก

“อ้าย...” นางกรีดร้องออกมาและแอ่นเด้งส่วนหวานหยดขึ้นรับการกระทำของเขา

ร่างสาวร้อนเร่า ๆ เลือดแล่นพล่านไปทั่วกายาทำให้ฟู่หลินหลินแทบคลั่ง น้ำตาแห่งความเสียวไหลเอ่อท่วมออกมาอีกครา ชายผู้นี้กำลังชวนนางดำดิ่งลึกลงไปในห้วงสิเน่หากับเขา เมื่อผละใบหน้าออกห่าง และดึงร่างที่หวั่นไหวให้คว่ำตัว

เขาจับสองขาของนางให้แยกออกจากกัน จากนั้นได้จัดส่งท่อนบุรุษจดจ่อ ตอนที่ฟู่หลินหลินฟื้นมาเมื่อก่อนหน้าบทรักของเขานั้นได้มากลางคันแล้ว

แต่ตอนนี้… ฟู่หลินหลินรับรู้ได้ตั้งแต่เริ่ม

“โอ้ ท่าน ข้า... อึก...” กัดปากขบเม้ม สองมือจับผ้าที่รองนอนเอาไว้แน่น

ฝ่ามือจับยกร่างบางให้ยกกายขึ้นและตั้งเข่าอยู่ในท่าคลาน ร่างหนายังขยำลงไปบีบเคล้นบนสองก้อนซาลาเปาของฟู่หลินหลินด้วย ทั้งยังก้มลงมาใช้กลีบปากงับอยู่ที่ต้นคอแล้วดูดจนทำให้เกิดสัญลักษณ์รอยสีแดงเหมือนกลีบดอกไม้ ส่วนด้านล่างเขาก็ยังแทงแท่งหยกของเขา จัดส่งเข้าไปในช่องหวาน ๆ ของฟู่หลินหลินโดยไม่อดกลั้น เขาจัดการนางในตอนที่ไม่มีทางหลบเลี่ยงและหลีกหนี

“อะ อ้าย... อู้ เจ็บ ท่านเบา ๆ หน่อย ข้า... อึก”

ปับ ปับ ปับ... แรงกระทบตามตัณหาของเขาบดโยกเข้ามาอย่างแสนจะป่าเถื่อน

น้ำหวานในร่องสาวล้นเอ่อมากมาย แถมยังสาดกระเซ็นเปรอะเลอะ ฟู่หลินหลินแพ้ต่อแรงปรารถนาภายในที่คุกรุ่น นางเด้งสะโพกมนสวนรับการอัดตอกของเขาผู้นั้นอย่างลืมตัว

‘เมื่อไรเขาจะหยุดเสียที ข้าไม่ไหวแล้วนะ’

กลีบปากของนางก็เผยออ้าและร้องลั่นแทบไม่เป็นคำแล้ว น้ำตาไหลบ่าลงมาไม่ขาดสาย เป็นน้ำตาแห่งความรัญจวนในชีวิตอย่างที่ตนเองก็ไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้มาก่อน

“อ๊าก...” เขาครางคำรามออกมาอย่างเหลืออด เร่งตอกแท่งบุรุษที่แข็งขันอัดเข้าร่องทางที่คับแคบ

ท่อนใหญ่ถูกบีบรัดจากร่องสตรี เหมือนจะทำให้แกนบุรุษที่ขยับเคลื่อนที่ให้หยุดและฝังแน่นสนิทอยู่ข้างในนั้น เขาได้แต่ส่งเสียงสูดปากเหมือนกินของเผ็ด ๆ

“แน่นมาก ซี้ด... ของเจ้าตอดข้าใหญ่เลย อู้... ข้าชอบ...” เขาสูดปากเสียงยาว และครางกระเส่าออกมาอยู่ตลอดเวลา

ตับ ตับ ตับ ตับ...

เสียงเนื้อหนังมนุษย์กระทบกันดังลั่น ผสมผสานกับเสียงแห่งความสุขสำราญของสองคน นางเอาแต่ส่ายหน้า สองมือกำผ้าปูเอาไว้แน่น แรงโหมกระแทกของเขาเร่งรัวขยับท่อนบุรุษลำแข็งเร็วรี่

“อ้าย...” ฟู่หลินหลินหวีดหน้าตาแดงซ่าน แม้จะกรีดร้องบอกบุรุษคนนี้ว่านางเสร็จสุขสมขึ้นสวรรค์ไปอีกครั้ง ทว่าเขายังไม่หยุดโยกกระชั้นถี่เร็วกว่าเดิมอีก

“โอ้... ข้า” เขากระทำแบบไม่เว้นจังหวะ

“อะ อะ อะ อะ” ฟู่หลินหลินหายใจไม่ทัน มันสุขสันต์จนจุกแน่น

เขาได้เร่งกระหน่ำกระแทกอัดท่อนบุรุษไปข้างหน้า

“อ้าย...” ฟู่หลินหลินหวีดร้องออกมาอีก นางจิกเล็บไปกับที่นอนจนเจ็บนิ้ว เขาอัดโยกกระแทกชนหัวมนแรงสุดแล้วหยุดนิ่ง

นางรับรู้ได้ถึงความร้อนที่พ่นจากปลายลำใหญ่ฉีดพ่นความสุขของเขาเข้าไปในช่องท้องของนาง ซึ่งมากจนมันเอ่อท่วมล้นออกมาตามร่องรูน้อย ๆ ไหลอาบสองขา

เขาก็ทาบทับลงมาฝังแกนหยกในร่องสวาทของนางไม่ผละออก ฟู่หลินหลินได้แต่หายใจหอบระรวยอยู่ใต้ร่างของเขา

นางผล็อยหลับลงไปด้วยความอ่อนเพลีย อีกทั้งยังมีฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปด้วย เขาขยับร่างกายออกรู้สึกสุขจนเต็มอิ่ม และกอดรัดร่างนาง ต่อมาชายหนุ่มได้จัดท่าให้นอนสบายและก่ายกอดนางจนถึงรุ่งเช้า

วันต่อมา

ฟู่หลินหลินขยับกายอย่างปวดร้าวอยู่บนเตียง นางรู้สึกปวดร้าวไปทั่วสรรพางค์ ตอนที่ขยับเปลือกตาเปิดออก จึงรับรู้ได้ถึงแสงที่เจิดจ้าที่ลอดเข้ามาในห้องนั้น

‘ฉันอยู่ที่ไหน ที่ไหน’ สถานที่ไม่คุ้นตา

‘โอ้... แล้วทำไมปวดเมื่อยไปหมดอย่างนี้นะ’ ขยับตัวอย่างเมื่อยขบ พยายามยันยกศีรษะของตัวเอง

ย้อนไปที่ปัจจุบัน พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าลงไปทุกที จากที่วางแผนกันไว้ว่าจะเดินไปให้ถึงยอดเขาก่อนพระอาทิตย์ตกดิน กลับกลายเป็นว่า ต้องพากันรีบวิ่งลงเขามาที่หุบเหวเบื้องล่าง เพื่อค้นหาร่างของฟู่หลินหลิน

นางที่ตกลงมาจากหน้าผา ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร ทุกคนได้แต่ตื่นตระหนกตกใจจนแทบจะบ้าคลั่ง

ท่านฟู่กับฟู่หวั่นอิ๋นกำลังใช้ปลายเชือกด้านหนึ่งมัดเข้ากับต้นไม้ ส่วนปลายเชือกอีกด้านมัดเข้ากับตัวเองเพื่อที่จะโรยตัวลงจากหน้าผา ตั้งใจลงไปค้นหาฟู่หลินหลินที่ด้านล่าง

ส่วนฟู่เหว่ยกวงทำหน้าที่ลงเขาไปเพื่อแจ้งตำรวจ

“ลูกจะรีบไปรีบมานะครับ ทางนี้ก็ขอฝากท่านปู่ด้วย” พูดจบฟู่เหว่ยกวงก็รีบลงจากเขา

สถานีตำรวจห่างจากเขาเถาซานแห่งนี้ค่อนข้างไกล น่าจะราว ๆ สิบกิโลเมตรได้ ด้วยฝีเท้าของชายหนุ่มวัยยี่สิบกว่าที่แข็งแรงและว่องไว ก็น่าจะใช้เวลาวิ่งไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง แต่ว่าเวลาทุกนาทีมีค่า ฟู่เหว่ยกวงจึงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งให้เร็วที่สุด

“หวังว่าเชือกนี่มันคงจะยาวถึงข้างล่างเหวนะครับ” ฟู่หวั่นอิ๋นพูดขึ้น

ท่านฟู่มองเขาที่ดูจะกล้า ๆ กลัว ๆ การจะลงไปเบื้องล่างเหวในครั้งนี้มันก็อันตราย “หากเจ้าไม่มั่นใจ ปู่ลงไปคนเดียวก็ได้ เจ้าอยู่เป็นเพื่อนแม่กับน้องของเจ้าเถอะนะ” ท่านยังเป็นห่วงหลินฮวาด้วย

“ลงไปค้นหากันสองคน น่าจะไวกว่าคนเดียวนะครับ ยังไงหลานก็จะลงไปกับท่านปู่” ฟู่หวั่นอิ๋นว่า