บทที่ 3 พาไปสวรรค์

‘นี่ไม่ใช่ความฝัน... ถ้าไม่ใช่ความฝันแล้วเป็นอะไรไปได้เล่า’ ฟู่หลินหลินงงงวย ยิ่งคิดยิ่งเป็นกังวล จึงได้พยายามเค้นความทรงจำที่มีออกมา

‘บนเขา กับครอบครัว หล่น ร่วง ตกเหว โอ้! ฉันตกเขา ใช่แล้ว... ตกลงมาจริง ๆ’

ฟู่หลินหลินได้แต่นอนตาค้าง วังวนความคิดยังเห็นจัง ๆ จะจะครอบครัวที่จากมา ‘แม่...’ น้ำตาค่อย ๆ ไหล แม้จะไม่เข้าใจว่าจริงคือจริง จริงหรือว่าฝันไป

ฟู่หลินหลินปล่อยให้บุรุษผู้นั้นหลับไป ส่วนตนเองนั้นลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วเดินวนไปวนมารอบ ๆ ห้อง เริ่มคิดถึงเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่นางจำได้

(“พี่หลินหลิน ท่านก็เดินให้เร็วกว่านี้หน่อย....”)

ใช่! นี่คือเสียงน้องชายของนาง ตอนนี้นางนึกออกแล้วว่าครั้งสุดท้าย ก่อนจะมาโผล่ ที่นี่นั้นนางได้ไปเดินเที่ยวกันที่เขาเถาซานกับครอบครัว

‘แต่แล้วก็เกิดอะไรขึ้นนะ? ตกเขาจริง ๆ ใช่ไหม ตายหรือไม่ตาย นี่คือนรก หรือว่าสวรรค์ หรือที่ไหนกัน’ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ เอามือไล่แตะฝาเพื่อหาสวิตช์ไฟเพื่อเปิดไฟ

แต่ก็มองไม่เห็นหลอดไฟสักดวง มีแต่ตะเกียงที่ให้แสงริบหรี่จนแทบมองเลือนราง

อยู่ ๆ นางรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมากะทันหัน เหมือนกับว่าศีรษะของนางเคยไปกระแทกกับอะไรแข็ง ๆ เข้า ทั้งเจ็บร้าว และมึนตึบ

ฟู่หลินหลินยกมือขึ้นมากุมที่ศีรษะ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง และหยุดพักความคิด ตอนนี้นางรู้สึกปวดศีรษะราวกับว่ามันจะระเบิดออกมา

“เจ้าออกไปทำอะไรข้างนอกมุ้งนั่นเล่า กลับเข้ามาเดี๋ยวนี้นะ” สุ้มเสียงที่ทรงอำนาจจากบุรุษคนเดิมดังมาจากบนเตียง

“ขะ... ข้าปวดหัวเหลือเกิน ข้าปวดจริง ๆ ท่านมียาไหม ข้าว่าจะหายากิน” ฟู่หลินหลินตอบเสียงแผ่วเบา นางคิดว่าเขาได้หลับไปแล้วเสียอีก

“ยาอยู่ที่ชั้นวางตรงนั้นข้างขวา เจ้าไปกินสักสองเม็ด แล้วก็กลับเข้ามานอนเสีย” บุรุษผู้นั้นเอ่ย

ฟู่หลินหลินจึงได้หยิบตะเกียง แล้วเดินไปที่ชั้นนั้น นางหยิบยาออกมาสองเม็ดอย่างที่เขาบอก เม็ดยาปั้นแบบง่าย ๆ สีดำ ๆ

ฟู่หลินหลินพิจารณาดูเม็ดยานั้นอย่างถี่ถ้วน นางไม่เคยเห็นเม็ดยาเช่นนี้มาก่อน เนื่องจากโลกที่บ้านในตอนนี้ต่างนิยมกินยาฝรั่งกันหมดแล้ว ยาเม็ดแบบนี้คงมีตั้งแต่สมัยพ่อกับแม่ของนางกระมัง

นางหันไปหันมาว่าจะถามเขาว่ายานี้ต้องกินอย่างไร แต่พอมาคิดดูแล้ว ก็คงไม่ต่างมั้ง แค่ใส่ปาก แล้วดื่มน้ำตาม

อีกอย่างฟู่หลินหลินไม่อยากยั่วโทสะเขา ดูแล้วเขาเสียงแข็งมาก จนหัวใจนางสะท้าน หญิงสาวจึงได้ตัดสินใจกินยานั้นเข้าไปสองเม็ดดั่งที่เขาเอ่ยบอก และได้แต่ภาวนาให้กินแล้วหายปวดหัวด้วยเถิด

หลังจากนั้นฟู่หลินหลินจึงเดินกลับไปที่เตียง นางจึงปีนขึ้นที่นอนแล้วมุดเข้าใต้ผ้าห่มไป นอนข้างเขาคนนั้น คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีตั้งแต่ลืมตามาแล้วรู้สึกตัว

ฟู่หลินหลินไม่สามารถหยุดคิดได้ว่าสาเหตุที่ทำให้นางมาที่นี่คืออะไร ตายแล้วเกิดใหม่หรือ แต่ไยไม่เป็นทารก กลับมาเกิดในร่างของคนที่โตแล้ว แถมยัง...

ความวิงเวียนทำให้ฟู่หลินหลินต้องหยุดความคิด นางหลับตาลงเนื่องจากง่วงเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์ อีกทั้งยังมึนตื้อขึ้นมาดื้อ ๆ

ทว่าหัวใจของนางก็หวาม ๆ ฟู่หลินหลินก็รู้สึกเสียววูบวาบราวกับว่ากำลังตกจากที่สูงลอยละลิ่วสู่พื้นดิน

‘โอ้! ทำไมรู้สึกหวาม ๆ อย่างนี้นะ’

หยุดคิดไปแล้ว แล้วก็คิดอีก วนเวียนซ้ำ ๆ

‘ใช่แล้ว... ตอนนั้นข้าตกจากหน้าผา หรือว่าข้าจะตายแล้ว ถ้าอย่างนั้น... นี่คือชาติใหม่ของข้าหรือ ข้าเกิดมาแล้วโตเป็นสาวเลย’ นางคิด

แต่ในขณะที่นางกำลังตกอยู่ในภวังค์นั้น มือหนาของบุรุษที่นอนอยู่ด้านข้างก็ได้สอดเข้ามาใต้อาภรณ์พลิ้วบางของตนเองอีกครั้ง แล้วฝ่ามือใหญ่ยังบีบเคล้นหน้าอกของนางอย่างไม่เกรงใจคนเป็นเจ้าของ จากเบาก็เพิ่มน้ำหนักทีละน้อย ๆ

จากที่ค่อยเนิบนาบ เขาก็ได้เพิ่มความแรงขึ้น ๆ ต่อมาไม่นาน ชายผู้นั้นก็ได้ก่ายเกยขึ้นมาอยู่บนตัวนางอีกครั้ง พร้อมกับคลุกใบหน้าลงไปละเลงหยอกเล่นกับเนื้อตัวของฟู่หลินหลิน อีกทั้งยังเลื่อนมือลงไปที่จุดเนินสวาทตรงหว่างขาทั้งสองข้างของนางด้วย

‘เขาจะทำอีกหรือ ไม่นะ ไม่...’ อยากจะขัดขืนมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ทั้งไร้เรี่ยวแรง และเมื่อกับถูกยาสั่งให้นอนนิ่ง ๆ แล้ว... ‘เสียว’ เพราะว่าเขาตั้งใจลูบคลำเพื่อตรวจสอบว่านางพร้อมแล้วหรือไม่

เป็นด้วยฤทธิ์ยาหรืออย่างไร จึงทำให้ฟู่หลินหลินไม่สามารถขัดขืนอะไรเขาได้เลย ได้แต่นอนนิ่ง และนอนทำเนื้อตัวสั่นเทา หญิงสาวจึงได้ปล่อยให้เขาขึ้นคร่อมร่างและครอบครองหยอกเอินนางได้ตามอำเภอใจ

ต่อมาเขาก็ส่งนิ้วแข็ง ๆ เข้าไปในร่องสวาทของนาง จากหนึ่งนิ้ว เพิ่มเป็นสองนิ้ว และเป็นสามนิ้ว ในที่สุด

“ข้าอึดอัด อื้อ...” ฟู่หลินหลินลั่นปากบอกเขา เกิดความรู้สึกหวามวาบเสียวจนบรรยายไม่ถูก นางยกสะโพกตามนิ้วของเขาที่ชักขยับ ฟู่หลินหลินผวาสะดุ้งตอนที่เขากระแทกนิ้วทั้งหมดกลับเข้ามา

“อึก อ้า อะ ซี้ด...” นางเพิ่งรู้สึกตัวว่า เขาหมุนตัวลงไปและใบหน้าของเขาเป่ารดลมหายใจที่ร้อน ๆ ลงไปบนเนื้อโหนกสาว ณ จุดนั้น บุรุษคนนี้ได้ส่งปลายลิ้นเรียวร้อนเน้น ๆ อยู่ตรงปุ่มรัญจวนกระสันของนาง พร้อมกับนิ้วพวกนั้นก็ยังแข่งกันทำงาน