บทที่ 7 จัดการขั้นเด็ดขาด

บทที่ 7 จัดการขั้นเด็ดขาด

วันนี้นับว่าเป็นอีกวันที่จะมีผลกระทบใหญ่ต่อตระกูลเซียว ถึงจะเป็นเรื่องที่น่าอับอายแต่ก็คงจะต้องขุดรากถอดโคนให้มันจบสิ้นกันไป

“เจ้าได้ส่งคนไปตามที่ข้าบอกแล้วใช่ไหมซือเจีย” ซินหยานถามสาวใช้คนสนิทของนาง

“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะคุณหนู”

“ดี ทำให้แน่ใจว่าเขาจะปิดปากเงียบ”

“เจ้าค่ะ”

การมีเงินนี่มันช่างสะดวกเหลือเกิน หากไม่มีเงินจ้างคนให้คอยตามน้าสะใภ้ ซินหยานก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะเปิดโปงความเลวทรามของน้าสะใภ้อย่างไร

ณ บ้านตระกูลสวี่

“สวี่ฮูหยินอยู่หรือไม่” ซือเจียถามกับคนที่ออกมาต้อนรับ

“อยู่ขอรับ”

“ไปบอกนางทีว่าคุณหนูสกุลเซียวต้องการพบ”

เขาหายเข้าไปในบ้านได้ไม่นานก็ออกมาอีกครั้งพร้อมเชิญให้พวกนางเข้าไปรอด้านใน

“คุณหนูเฉินมาหาข้ามีธุระอันใดกัน” สวี่ฮูหยินเดินกรีดกรายเข้ามา นางแสดงออกชัดเจนว่าไม่ต้อนรับเด็กน้อยที่นั่งรออยู่

“สวี่ฮูหยินท่านทราบไหมเจ้าคะว่าท่านน้าสะใภ้ของข้าอยู่ที่ใด” ซินหยานแสร้งทำท่าร้อนใจด้วยความเป็นห่วง

“น้าสะใภ้ของเจ้าไปอยู่ที่ใดข้าจะไปรู้หรือ”

“ช่วงนี้น้าสะใภ้มักจะหายออกจากบ้านไปทั้งวันกว่าจะกลับมาก็ตกเย็นหรือไม่ก็ค่ำๆเลย ข้าเป็นห่วงนางยิ่งนัก” ซินหยานก็มหน้าเล็กน้อย เปลือกตากะพริบเชื่องช้า

“นางอาจจะมีธุระสำคัญ” สวี่ฮูหยินยังคงไม่เอะใจกับคำใบ้ของเด็กน้อยตรงหน้า

“ถ้าไม่ได้เกิดเรื่องร้ายอะไรข้าก็สบายใจ แต่ข้าเป็นกังวลจริงๆว่าจะเกิดเรื่องร้าย”

“จะว่าไปช่วงนี้นางก็ดูแปลกไปจริงๆ แต่ข้าไม่ได้เจอนางมาหลายวันแล้วนี่สิ” สวี่ฮูหยินเริ่มครุ่นคิดก็นึกเป็นห่วงสหายสนิทขึ้นมา

หลังๆมานี้สหายของนางเปลี่ยนไปมากจริงๆ ไม่ไปมาหาสู่กันบ่อยๆเหมือนก่อน แถมพอเจอกันก็เริ่มพูดคุยกับนางน้อยลง แต่สวี่ฮูหยินคิดว่าเหตุผลคงเป็นเพราะเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้านางในตอนนี้

“ข้าได้ยินมาจากพวกบ่าวในจวนว่าน้าสะใภ้มีคนคอยอยู่เป็นใกล้ชิดแทบทุกวันก็นึกว่าคือท่านเสียอีก”

“ไม่ใช่ข้า แล้วเป็นใครกัน”

“ถ้าคนคนนั้นเข้ามาหลอกลวงน้าสะใภ้แล้วพวกเราจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ”

ซินหยานนำมือขึ้นมาปิดปากดวงตาของนางเบิกกว้างราวกับคนที่กำลังตื่นตระหนก

“ไม่ได้การล่ะ ข้าคงต้องคุยกับนางสักหน่อย” สวี่ฮูหยินพูดด้วยความเป็นห่วงสหายจากใจจริง

ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันก็มีบ่าวของซินหยานมายืนรอหน้าห้อง

ซินหยานพยักหน้าให้เขาเข้ามา เขากระซิบข้างหูนางพร้อมเอามือปิดไว้ไม่ให้สวี่ฮูหยินอ่านปากได้

“เจ้าว่าอย่างไรนะ ! ” ซินหยานหลุดสบถเสียงดัง

“มีอะไรหรือคุณหนูเฉิน”

“บ่าวของข้าพบท่านน้าสะใภ้แล้วเจ้าค่ะ แต่ว่า...” ซินหยานจงใจเว้นช่วงประโยคเอาไว้

“เกิดอะไรขึ้น” สวี่ฮูหยินรีบถาม

“เอ่อ...มันเป็นเรื่องที่เด็กอย่างข้าไม่ควรพูดนัก หากสวี่ฮูหยินอยากทราบก็ให้บ่าวของข้าพาท่านไปเถิดเจ้าค่ะ”

ซินหยานไม่คิดจะพาตัวเองไปประสบกับภาพอุจาดตานั่นเป็นแน่ และนางก็ไม่อยากให้น้าสะใภ้ของนางรู้ว่านางคือผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องเหล่านี้

“ไปๆรีบพาข้าไป หากเกิดเรื่องร้ายจะได้ช่วยทัน” สวี่ฮูหยินรีบสั่งให้คนนำทางนางไป นางร้อนรนจนไม่คิดจะเปลี่ยนชุดหรือเรียกบ่าวให้ติดตาม มีเพียงแค่คนบังคับรถม้าสกุลสวี่และคนนำทางที่พานางไป

“พวกเราทำแบบนี้มันจะดีจริงๆหรือเจ้าคะคุณหนู” ซือเจียนางเปิดปากถามขึ้นมาหลังจากที่ฟังมานาน

“หรือเจ้าจะปล่อยให้สตรีผู้นั้นคอยกัดกินสกุลเซียวต่อไปงั้นหรือ เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะยอมกันได้” ซินหยานบอกเสียงเรียบ เสร็จแล้วก็ถอนหายใจยาวเหยียด

ช่างเป็นวันที่แสนเหนื่อยล้าเสียจริง เดี๋ยวกลับไปบ้านก็จะต้องไปเจอหน้ากับสตรีผู้นั้นอีก

เหตุการณ์ต่อมาไม่ผิดจากที่ซินหยานคาดการณ์ไว้มากนัก

เฉินซินหยานเดินทางมารอที่บ้าน นางนั่งรออยู่ที่ลานบ้านเพราะรู้ว่าพวกเขาคงใช้เวลาสักพัก

“วันนี้นึกอะไรถึงชวนตามานั่งเล่นตรงนี้” เซียวเฉิงคุนถามหลานสาว

“ท่านตาดูสิเจ้าคะ วันนี้อากาศดียิ่งนักท้องฟ้าโปร่งใส ลมพัดเย็นสบาย” ซินหยานผายมือไปด้านบนเพื่อให้ท่านตาของนางดูบรรยากาศรอบตัว

“อืม เป็นดังเจ้ากล่าว”

สำหรับคนวัยห้าสิบอย่างเขาจะมีสิ่งใดดีไปกว่าการได้ใช้ช่วงเวลากับหลานสาวตัวน้อยกัน

ระหว่างที่ตากับหลานกำลังสนทนากันก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากทางหน้าประตูบ้านให้ต้องหยุดบทสนทนาลงและหันไปมอง

“โอ๊ย ! ปล่อย ปล่อยข้านะ” เสียงโวยวายของคนที่ซินหยานคุ้นเคยเป็นอย่างดี

เสียงร้องเอะอะโวยวายและเสียงก่นด่าทำให้ซินหยานอดที่จะหลุดยิ้มมุมปากไม่ได้ แต่นางต้องก็ต้องก้มหน้าเพื่อหลบสายตาของผู้อื่น ถ้าโดนจับได้ก็จบกันพอดี

“เสียงอะไรกันเจ้าคะท่านตา ข้ากลัว” ซินหยานจับชายเสื้อท่านตาของนางและพูดเสียงเบา

ท่าทางตกอกตกใจของหลานสาวทำให้ผู้เป็นตาอย่างเขาต้องรีบลุกขึ้นไปปลอบนางทันที

‘เจ้ามันนางอสรพิษ พวกเราเป็นสหายกันมาเป็นสิบปีเจ้ากล้าทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไร’ เสียงก่นด่าของสวี่ฮูหยินดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

‘เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้ทำ’

‘เข้าใจผิดบ้าบออะไรกัน เจ้าอิงแอบแนบชิดกับสามีข้าขนาดนั้นถ้าข้าไม่เข้าไปเจ้าคงไม่ทำสิ่งที่เลวทรามมากกว่านี้หรือไง’

“มีอะไรกันสวี่ฮูหยิน เหตุใดต้องลงไม้ลงมือกันด้วย”

ผู้อาวุโสอย่างเซียวเฉิงคุนรีบออกมาห้ามด้วยความร้อนรน ภาพที่ลูกสะใภ้ของเขาโดนกระชากผมลากไปกับพื้นช่างน่าเวทนา

“ท่านไม่ต้องมาพูดเลยใต้เท้าเซียว ลูกสะใภ้ของท่านนางทำเรื่องงามหน้าขนาดนี้ท่านไม่ทราบเลยหรือ” สวี่ฮูหยินบอกเสียงขุ่น

ถึงจะมีโทสะแค่ไหนนางก็ยังไว้หน้าผู้อาวุโสอยู่หลายส่วน แต่นางก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากเส้นผมของอดีตสหายสนิท

“ท่านพ่อช่วยข้าด้วย ข้าไม่ได้ทำนะเจ้าคะข้าโดนใส่ร้าย” เสียงน้าสะใภ้ของซินหยานอ้อนวอนให้พ่อสามีช่วยพาให้ซินหยานนึกสมเพช

“มีเรื่องอะไรก็ค่อยว่ากันเถิด อย่าใช้ความรุนแรงเลยถือว่าเห็นแก่ข้า” เสียงเซียวเฉิงคุนกล่าว

เขาปรายตามองลูกสะใภ้ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

ซินหยานที่พยายามอ่านสีหน้าและแววตาท่านตาของนางก็รับรู้ได้ถึงบางอย่าง ท่านตาของนางคงเหลืออดแล้วจริงๆ

“ถือว่าข้าไว้หน้าท่านแล้วกัน”

สวี่ฮูหยินสะบัดมือออกจากเส้นผมของสตรีผู้นั้นแต่แววตาของนางยังเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“ท่านพ่อ ท่านพ่อช่วยข้าด้วย” พอได้รับการปล่อยตัวเซียวฮูหยินก็กุลีกุจอคลานเข่าไปกอดขาพ่อสามีของนาง

ตุ้บ !

เซียวเฉิงคุนสะบัดลูกสะใภ้ของนางออกจนนางเซถลาไปกองที่พื้น

“อย่ามาเรียกข้าว่าพ่อ ! ” เขาตวาดเสียงกร้าว

ภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าทำให้ซินหยานพอใจไม่น้อย นางปลีกตัวออกมาอย่างเงียบๆ ถ้าอยู่นานกว่านี้คงจะไม่ดี

ซินหยานพยักหน้าให้ซือเจียที่ยืนอยู่ข้างกัน ทั้งนายและบ่าวพากันกลับห้องของตัวเอง

“คุณหนูฉลาดมากเลยเจ้าค่ะ ทีนี้นางก็ไม่กล้ามายุ่งกับเราอีกแล้ว” ซือเจียพูดด้วยความสะใจ

เซียวฮูหยินทำอะไรกับซือเจียและซินหยานไว้บ้างพวกนางไม่ทางลืม ยิ่งการให้อภัยนั้นไม่มีทาง

“เจ้าอย่าเที่ยวพูดไป มันไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจนักหรอก” ซินหยานเอ่ยเตือน

ซินหยานไม่ได้อยากจัดการน้าสะใภ้ของนางด้วยวิธีแบบนี้นักหรอก เรื่องแบบนี้ปล่อยให้คนนอกรู้ล้วนไม่เป็นผลดีมีแต่สร้างความอับอาย

“เจ้าค่ะคุณหนู” ซือเจียก้มหน้างุดสำนึกผิด

“แต่ว่าเจ้าเห็นใบหน้าของนางหรือไม่บวมตุ่ยเหมือนโดนผึ้งต่อยมาเลย ฮ่าๆๆ” ซินหยานคลี่ยิ้มพลางระเบิดหัวเราะออกมา

แค่นึกถึงใบหน้าบวมเป่งกับรอยช้ำพวกนั้นก็นึกขำขึ้นมา ถ้าเทียบกับสิ่งที่นางเคยโดนกระทำแค่นี้ยังนับว่าน้อยไป

“คุณหนู ข้าคิดว่าท่านจะนึกใจอ่อนเสียแล้ว” ซือเจียพูดเสียงอ่อน

“เรื่องอะไรที่เราต้องเห็นใจนางเล่า นางทำตัวเองทั้งนั้น”