บทที่ 4 ลงทุนครั้งแรก

บทที่ 4 ลงทุนครั้งแรก

ตั้งแต่ที่เฉินซินหยานกลับมาครั้งนี้นางรับรู้ได้เลยว่าน้าสะใภ้ก็เหมือนจะสงบเสงี่ยมขึ้น นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องดี

“ท่านตาช่วยพาข้าออกไปย่านการค้าที่ตรอกโหยวเฉียนได้ไหมเจ้าคะ” ซินหยานที่พอเห็นหน้าท่านตาของนางก็รีบเอ่ยปากร้องขอออดอ้อนทันที

ชายผมขาวยังไม่ทันได้เอ่ยทักทายหลานสาวก็ต้องหุบยิ้มทันที ช่วงนี้เขารู้สึกได้เลยว่าทุกครั้งที่ซินเอ๋อร์มาหาเขานางมักจะมีคำขออะไรสักอย่างตลอด แต่ท่าทางออดอ้อนนั้นก็ทำให้เขาอดที่จะใจอ่อนไม่ได้

“เจ้ายังไม่ล้มเลิกความคิดนั้นอีกหรือ” คนอายุมากกว่าเลิกคิ้วถาม

ผ่านมาหลายวันเขาก็ลืมไปแล้วว่าก่อนหน้าหลานสาวของเขาอยากซื้อไหมด้วยจำนวนเงินไม่น้อยเลยทีเดียว

เรื่องที่น่าแปลกใจอีกเรื่องคือท่านอัครมหาเสนาบดีหรือปู่ของซินเอ๋อร์ส่งจดหมายมาหาเขาถึงสามฉบับแล้ว และยังมีของซินเอ๋อร์อีกด้วยมันทำให้เขากังวลใจอยู่พอสมควร

“โถ่ ท่านตา ข้าก็แค่อยากลองเสี่ยงดวงดูเท่านั้นเองเจ้าค่ะ” ซินหยานทำหน้างอง้ำ ริมฝีปากเชิดขึ้นช่างน่าเอ็นดู

“เงินเจ็ดร้อยตำลึงไม่น้อยเลยนะซินเอ๋อร์” เซียวเฉิงคุนบอกด้วยใบหน้าจริงจัง

“ข้าไม่ได้บอกนี่เจ้าคะว่าจะใช้หมด”

“เช่นนั้นก็ดี” คนอายุมากกว่าโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อยที่หลานสาวของเขายังพอมีสติอยู่บ้าง

“ข้าจะใช้แค่นี้เองเจ้าค่ะ” พูดเสร็จก็ชูนิ้วขึ้นมาหกนิ้วให้ท่านตาของนางดู

“เฮ้อ แค่หกสิบตำลึงสินะ” เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ไม่ใช่ หกร้อยตำลึงต่างหาก” ซินหยานส่ายหน้าไปมา

เงินแค่หกสิบตำลึงจะซื้อไหมได้เท่าไหร่กันเชียว นางให้ซือเจียไปคอยสืบราคาไหมตลอดจนถึงช่วงที่ราคาไหมต่ำจนเป็นที่พอใจถึงได้คิดจะลงมือ

“หกร้อย ! ” เขาเบิกตาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

หลานสาวของเขาคนนี้จะใจกล้าเกินไปแล้ว

“ท่านตาเชื่อใจข้าสิเจ้าคะ ข้ามั่นใจ” ซินหยานยกแขนขึ้นมากอดอกด้วยความมั่นใจ แต่คนอายุมากกว่าต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ

“เอาเถิดๆ ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นเงินของเจ้าตาจะไม่ห้ามเจ้าแล้ว” เขาบอกอย่างยอมแพ้

“แล้วสรุปว่า...” นางเว้นช่วงรอคำตอบ

“บอกให้คนไปเตรียมรถม้า”

ซินหยานหาบางอย่างที่อยู่ใกล้ตัวและปีนขึ้นยืนด้วยท่าทางซุกซน

ฟอดดด !

เสียงหอมแก้มฟอดใหญ่ทำให้เซียวเฉิงคุนตะลึงตาค้าง นี่สินะความน่ารักของหลานสาว ซินเอ๋อร์นี่ช่างรู้ความจริงๆ

“ท่านตาดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ”

นางออกไปบอกให้คนเตรียมรถม้าหลังจากนั้นก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง

ซินหยานมั่นใจมากว่าอีกไม่นานราคาไหมจะพุ่งสูงจนใครก็คาดไม่ถึง

นางจำได้ดีว่าตอนที่นางอายุแปดขวบ เมื่อถึงช่วงหน้าหนาวนางไม่มีเสื้อผ้าหนาๆให้ใส่เลยแม้แต่ตัวเดียว น้าสะใภ้อ้างว่าเพราะปีนั้นไหมราคาสูงขึ้นหลายเท่าตัวทำให้ราคาผ้าสูงขึ้นไปด้วยจึงไม่สามารถตัดชุดใหม่ให้นางได้ ชุดเก่าที่มีก็เล็กเกินไปเพราะเป็นชุดตั้งแต่ก่อนที่จะย้ายมาอยู่ที่นี่

หน้าหนาวปีนั้นเป็นปีที่ทรมานสำหรับเด็กแปดขวบคนหนึ่งมากจนนางไม่มีทางลืมความหนาวเหน็บที่เคยประสบเลยสักครา

“ข้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะท่านตา” ซินหยานวิ่งไปหาท่านตาของนางอย่างกระตือรือร้น

“ออกเดินทาง” เขาหันไปสั่งคนบังคับรถม้าให้เริ่มออกเดินทางเมื่อซินเอ๋อร์ของเขาขึ้นมานั่งข้างกัน

ใช้เวลาประมาณสองเค่อกว่าจะถึงตรอกโหยวเฉียน หมู่บ้านที่นางอาศัยอยู่ไกลจากย่านการค้าพอควร

ตรอกซอยแห่งนี้คือสถานที่รวบรวมพ่อค้าจากต่างถิ่นเอาไว้เพื่อทำการแลกเปลี่ยนสินค้าจากต่างเมือง

ภายในโรงน้ำชาแห่งหนึ่งมีชายวัยกลางคนอยู่สามคนกำลังนั่งกันใบหน้าคร่ำเครียด พวกเขาคือพ่อค้าไหมที่นางตามหานั่นเอง

“เจ้าลองเข้าไปสอบถามดูว่าที่นี่มีพ่อค้าไหมหรือไม่ ถ้ามีให้พามาพบข้า” เฉิงคุนสั่งกับคนบังคับรถม้าของเขา

ไม่นานชายทั้งสามก็พากันเดินมาที่หน้าร้านพร้อมกัน

“นายท่าน มาแล้วขอรับ”

“อืม เจ้าจะคุยเองหรือให้ตาคุยให้” เขาหันไปถามหลานสาว

“ข้าจะจัดการเองเจ้าค่ะ”

เฉินซินหยานและท่านตาของนางลงจากรถม้าเพื่อเดินไปหาชายทั้งสาม

“พวกท่านคงเป็นพ่อค้าไหมสินะเจ้าคะ” ซินหยานระบายยิ้มหวานเป็นการทักทาย

“เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณหนูมีธุระอันใดกับพวกเราหรือขอรับ” หนึ่งในพวกเขาเอ่ยปากถาม

อยู่ดีๆก็มีคนมาบอกว่ามีคนต้องการพบพวกเขา จะไม่ให้แปลกใจได้อย่างไร แล้วยิ่งเป็นเด็กตัวแค่นี้ยิ่งน่าประหลาดใจเข้าไปใหญ่

“ข้าต้องการซื้อไหมเจ้าค่ะ”

“คุณหนูท่านอย่าล้อพวกเราเล่นเลย” เขามีสีหน้าลำบากใจ

ใครก็รู้ว่าช่วงนี้ตระกูลใหญ่ที่นำเข้าไหมมานั้นขายกดราคาจนพ่อค้าอย่างพวกเขาไม่สามารถขายได้ หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปพวกเขาก็คงต้องยอมแพ้และกลับไปมือเปล่า

“ข้าไม่ได้ล้อเล่น” ซินหยานขมวดคิ้วเมื่อนางเริ่มไม่พอใจ

ท่าทีแสดงออกถึงความไม่พอใจของเด็กตรงหน้าทำให้พวกเขามองหน้ากันไปมา

“เอ่อ ถ้าเช่นนั้นคุณหนูจะซื้อเท่าไหร่หรือขอรับ”

“หกร้อยตำลึง”

“หะ...หกร้อยตำลึง” พวกเขากล่าวเสียงสั่นอย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน เงินหกร้อยตำลึงพอที่จะซื้อสินค้าของพวกเขาเกือบทั้งหมดด้วยซ้ำ

“ได้ใช่หรือไม่”

“ใต้เท้า หลานสาวของท่านคงจะไม่ได้ล้อเล่นจริงๆใช่ไหมขอรับ” เขาหันไปถามชายที่มากับเด็กคนนี้เพื่อความแน่ใจ

ถึงอย่างไรนางก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง อีกฝ่ายจะไม่วางใจก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

“ทำตามที่นางบอกเถิด ข้ารับประกันว่าพวกเราไม่ผิดคำพูดแน่นอน” เซียวเฉิงคุนช่วยรับรองคำพูดของหลานสาว

“นี่เงินเจ้าค่ะ” ซินหยานหยิบตั๋วเงินยื่นให้พวกเขาดู

“ถ้าเช่นนั้น” เขากำลังยื่นมือไปรับตั๋วเงินไว้แต่นางกลับชักมันกลับไปก่อน

“พวกเราต้องทำสัญญากันก่อนสิ” ซินหยานบอกและดึงตั๋วเงินกลับ

นางต้องทำให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด นี่เป็นการทำการค้าครั้งแรกในชีวิตใหม่ ซินหยานก็อยากจะทำให้มันดีที่สุด

ในสัญญามีข้อตกลงเพียงไม่กี่ข้อ ไม่มีการเอารัดเอาเปรียบกันจนเกินควรเป็นที่พอใจทั้งสองฝ่าย

“หืม คุณหนูจะฝากสินค้าไว้ที่พวกเราก่อนหรือขอรับ” เมื่ออ่านสัญญามาถึงข้อนี้ก็ทำให้เขาต้องฉงน

“หากไม่เปนการรบกวนประมาณสิบสี่วันก็พอ”

“จะว่าได้มันก็ได้อยู่หรอกขอรับ”

“รบกวนด้วยนะ ส่วนเงินข้าจะจ่ายก่อนครึ่งหนึ่งอีกครึ่งจะจ่ายหลังจากที่ข้ารับสินค้าไปแล้ว”

หลังจากตกลงทุกอย่างเรียบร้อยทั้งสองฝ่ายก็บอกลากันด้วยรอยยิ้มพึงพอใจทั้งคู่ พวกเขาสามารถขายสินค้าได้เกือบทั้งหมดมีเรื่องใดให้ไม่ดีใจกัน

“ตาไม่เคยรู้เลยว่าซินเอ๋อร์ของตาโตขนาดนี้แล้ว”

“ข้าเก่งมากใช่ไหมเจ้าคะท่านตา” นางยิ้มจนตาหยีด้วยความภูมิใจ

“อืม ซินเอ๋อร์เก่งมาก”

เขาชอบที่หลานสาวของเขายิ้มอย่างมีความสุขบ่อยมากขึ้น แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกว่าซินซินเปลี่ยนไปมากจริงๆ ความฝันที่นางกล่าวถึงนั้นมันต้องเลวร้ายขนาดไหนกันถึงทำให้หลานสาวตัวน้อยเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้

ทั้งสองเดินทางกลับบ้าน ตลอดทางก็พูดคุยกันเพลิดเพลิน ซินหยานเข้าไปพักในห้องของตัวเองด้วยความสบายใจ

นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นที่นางวางแผนไว้ จะทำอะไรก็ต้องมีเงินเอาไว้ก่อนชีวิตจะได้ง่ายขึ้น

“คุณหนู ฮูหยินให้มาตามเจ้าค่ะ” เสียงของบ่าวสักคนหนึ่งเรียกอยู่ด้านนอกห้อง

“อืม รู้แล้ว” ซินหยานตอบเสียงเอื่อย

พึ่งจะมีความสุขได้ไม่นานก็ต้องมาสู้รบตบมือกับคนน่ารำคาญนั่นอีกแล้ว ร่างกายของเด็กแปดขวบไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้นเสียหน่อย แค่นั่งรถม้าก็ปวดไปทั้งตัวแล้ว

“เฮ้อออ” ซินหยานลุกจากเตียงและถอนหายใจเพื่อเรียกสติ

นางรู้ดีว่าเรื่องที่นางทำจะต้องไปถึงหูของน้าสะใภ้เป็นแน่ คราวก่อนถ้าไม่ได้ท่านตาช่วยปิดไว้อีกฝ่ายก็คงรู้ความจริงไปแล้ว