บทที่ 11 อ้อมกอดที่คิดถึง

บทที่ 11 อ้อมกอดที่คิดถึง

ภายในรถม้ามีคนสองคนกำลังนั่งอยู่ด้วยกันแต่ความรู้สึกภายในนั้นกลับต่างกันโดยสิ้นเชิง

คนที่มีแต่ความตื่นเต้นและดีใจที่จะได้เจอลูกสาวอย่างเซียวเฉิงคุนนั้นบีบมือเข้าหากันจนเหงื่อตก

แต่สำหรับซินหยานนั้นต่างกัน นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะแสดงสีหน้าอย่างไร ยิ้มแย้มเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรือ หรือนางจะต้องแสดงท่าทีสงบเสงี่ยมและปลีกตัวจากผู้อื่น

“อย่าไปโกรธท่านแม่ของเจ้าเลยนะ” คนแก่กว่าพูดอย่างกับสามารถอ่านใจของซินหยานได้

“ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ” ซินหยานระบายยิ้มเพื่อให้เขาสบายใจ

ต่อให้เบื้องหน้านางจะยิ้มกว้างแค่ไหนแต่ภายในใจกลับหาได้สงบไม่ กับคนอื่นๆที่พวกเขาทำร้ายนางนั้นซินหยานสามารถเกลียดพวกเขาได้อย่างสนิทใจ แต่อีกคนคือมารดาของนาง มันมีทั้งความโกรธเคืองและความผูกพันรวมอยู่ด้วยกัน

“ดีแล้วล่ะ เจินเจินรักเจ้ามากนะซินเอ๋อร์” ผู้เป็นตาทอดมองหลานสาวด้วยความเอื้อเอ็นดู

บุตรสาวของเขารักเด็กคนนี้มาก แต่เพราะรักมากจึงคาดหวังมากและสิ่งที่เด็กคนนี้ต้องแบกรับก็คงจะมากเกินไปจนทำให้สายสัมพันธ์แม่ลูกสั่นคลอน

‘รักมากจนอยากเอาไปทิ้งราวกับขยะไร้ค่างั้นหรือ’ นางทำได้แค่คิดมันในใจเพราะไม่อยากให้ท่านตาของนางต้องมารับรู้เรื่องราวเหล่านี้

รถม้าหยุดลงแล้ว ก่อนที่ประตูของรถม้าจะถูกเปิดออกภายในอกของเฉินซินหยานก็เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ลมหายใจหนักหน่วง ในหัวคิดไปต่างต่างนานา

“ไปกันเถิด” เฉิงคุนเดินออกไปก่อนและไปยืนรอหลานสาวของเขาอยู่ที่ด้านนอกนถม้า

“ข้าทำได้ ! ” ซินหยานพูดให้กำลังใจตัวเองพร้อมกับชูกำปั้นขึ้น

ช่วงเช้าท่านปู่ของนางจะต้องไปเข้าเฝ้า เรื่องที่จะต้องเจอหน้าเขานั้นยังไม่ต้องกังวล แต่กับคนอื่นๆไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร

“น้องหก ! น้องหกใช่หรือไม่” เสียงของเด็กผู้ชายตะโกนเรียกนางตั้งแต่ซินหยานยังขาไม่ถึงพื้น

ใบหน้าที่เคยก้มมองพื้นเพราะความกลัวก็เงยขึ้นมาทันที บนใบหน้าจิ้มลิ้มปรากฏรอยยิ้มกว้างจนตาแทบจะปิด

“พี่รอง ! ” ซินหยานรีบวิ่งลงจากรถม้าและพุ่งตัวไปกอดพี่ชายของนางไว้

การลำดับบรรดาพี่น้องนั้นจะเรียงลำดับตามลูกหลานทุกคน ต่อให้จะเป็นพี่น้องกันแต่ลำดับพี่น้องก็อาจจะไม่ติดกัน

ซินหยานมีพี่ชายพ่อแม่เดียวกันแค่คนนี้คนเดียวเท่านั้น เขาคือเฉินจงอิ้น

“ซินซิน จำพ่อได้หรือไม่” ชายวัยยี่สิบปลายๆถามเสียงทุ้ม ดวงตาของเขามีน้ำตาท่วมท้น

“ท่านพ่อ” ซินหยานหันมามองบิดาของนางน้ำตาเอ่อล้น แต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยแขนจากอ้อมกอดของพี่ชาย

“เดินทางปลอดภัยนะลูก” เขาถามน้ำเสียงเอื้อเอ็นดู

“ปลอดภัยเจ้าค่ะ” นางพยักหน้ารับ

ทั้งสามมัวแต่กอดกันกลมจนลืมว่ายังมีชายชราอีกคนที่ยืนดูอยู่อีกมุมหนึ่ง

“ซงลั่ว” ท่านตาของซินหยานเอ่ยเรียกบิดาของนาง

“ขอรับท่านพ่อตา” ซงลั่วรับคำด้วยท่าทีเคารพนอบน้อม

“เจินเจินเล่า” เขามองหานางจนทั่วก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

“เอ่อ...เจินเจินนาง....” ซงลั่วกลอกตาไปมาพยายามหาข้อแก้ตัว

ซินหยานที่ดีใจได้ไม่นานก็ต้องใจกระตุก นั่นสินะนางจะมัวมานั่งคิดมากเรื่องที่จะต้องเจอท่านแม่ของนางทำไมกัน อีกฝ่ายย่อมไม่ต้อนรับการกลับมาของขยะชิ้นนี้อยู่แล้ว

“เจินเจินคงไม่ว่างสินะ ไม่เป็นไรๆ” ชายชราโบกมือไปมาเป็นการบอกว่าให้ปล่อยเรื่องนี้ไป

“น้องหกของพี่โตขึ้นเยอะเลย อยู่ที่นู่นลำบากมากเลยใช่ไหม” จงอิ้นผละอ้อมกอดออกและจับตัวน้องสาวของเขาหมุนไปมาเพื่อสำรวจว่านางยังสมประกอบทุกประการ

“พี่รองท่านหยุดจับข้าหมุนได้แล้วข้าเวียนหัว” ซินหยานโวยวายแต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก

“เจ้านี่มันไม่ได้เรื่องเลย ปล่อยลูกสาวข้าได้แล้วข้าก็คิดถึงนางเหมือนกัน” ซงลั่วโวยวายขึ้นมาบ้าง

การต้อนรับอย่างอบอุ่นของบิดาและพี่ชายทำให้ซินหยานรู้สึกอบอุ่นในใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

ในชาติที่แล้วกว่านางจะได้กลับมาเมืองหลวงก็อีกห้าปีหลังจากนี้ กว่าจะถึงตอนนั้นพี่ชายเพียงคนเดียวก็อายุสิบหกปีแล้ว

พี่รองในวัยสิบหกปีนั้นเป็นพี่ชายที่ดี แต่ซินหยานรับรู้ได้ถึงความห่างเหินในความสัมพันธ์พี่น้องของทั้งเขาและนาง เหตุผลส่วนใหญ่ก็คงเป็นเพราะนางเองที่ปิดกั้นตัวเองจากทุกคน

“ท่านพ่อตาเข้าไปพักผ่อนข้างในก่อนเถิดขอรับ พวกเราเตรียมเรือนรับรองไว้ให้แล้ว” ซงลั่วบอกกับพ่อตาของเขา

“อืม ขอบใจนะ”

ซินหยานสังเกตได้ว่าท่านตาของนางแปลกไป เขาคงเสียใจไม่น้อยที่บุตรสาวไม่ยอมออกมาพบหน้า แต่ซินหยานรู้ดีว่าเหตุผลคืออะไร

“ไปกันซินซิน พี่กับท่านพ่อเตรียมของที่เจ้าชอบไว้ให้เต็มเลย” จงอิ้นบอกน้ำเสียงร่าเริง

“อื้ม ไปกัน”

จวนสกุลเฉินนั้นมีขนาดที่ใหญ่และแทบจะเป็นจวนที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง ท่านปู่ของซินหยานเป็นถึงอัครมหาเสนาบดีมีอำนาจรองมาจากโอรสสวรรค์ แล้วไหนจะกิจการมากมายของตระกูลที่สืบต่อกันมาอีก

ซินหยานยังนึกแปลกใจไม่น้อยที่ท่านลุงของนางเคยผลาญสมบัติพวกนั้นจนมันหมดสิ้นได้อย่างไรกัน

หลังจากที่ย้ายของเข้าห้องจนหมดซินหยานก็ช่วยซือเจียจัดของเข้าที่ใช้เวลาแค่หนึ่งชั่วยามทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย นางขนมาแค่ของจำเป็นและของมีค่าเท่านั้นเลยใช้เวลาไม่นาน

ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ซินหยานและซือเจียต้องหันไปมอง ซินหยานพยักหน้าซือเจียออกไปดู

“ป้ามู่หัวหน้าสาวใช้เจ้าค่ะคุณหนู” ซือเจียหันไปบอกกับคุณหนูของนาง

“ป้ามู่มาหาข้ามีธุระด่วนอันใดกัน” ซินหยานเอ่ยถามแต่ก็ยังไม่ยอมออกไปเจอหน้า

ในความทรงจำของซินหยานหญิงชราคนนี้ไม่ได้เลวร้ายมากนัก แต่ก็ไม่ใช่คนใจดี ป้ามู่มักจะดุนางอยู่บ่อยๆแต่ก็ไม่ได้รังแกนางเหมือนคนอื่น

นึกแล้วก็น่าขันคุณหนูสกุลใหญ่ที่แม้แต่บ่าวไพร่ยังกล้ารังแกคงมีแค่นางเท่านั้นในเมืองหลวงแห่งนี้

“ท่านมหาเสนาบดีสั่งไว้เจ้าค่ะว่าให้จัดหาบ่าวไพร่ไว้ให้คุณหนูหก ป้าจึงพาพวกนางมาให้ช่วยจัดของ” ป้ามู่บอกเสียงเรียบ

“ไม่จำเป็น ข้าเคยอยู่กับซือเจียแค่สองคนก็อยู่ได้” ซินหยานเอ่ยปากปฏิเสธเสียงเรียบ

ถ้ารับมาก็มีแต่จะสร้างปัญหาให้นางเพิ่มเสียมากกว่า

“เป็นคำสั่งของนายท่านเกรงว่าคุณหนูคงจะปฏิเสธไม่ได้” ป้ามู่กล่าวเสียงเข้มเพื่อตัดบท

ซือเจียหันหน้าไปด้านหลังเล็กน้อยเพื่อขอความเห็นจากซินหยาน ในท้ายที่สุดซินหยานก็พยักหน้ายอม

“เชิญ” ซือเจียผายมือให้พวกนางทั้งสามคนเข้ามา

ซินหยานจำหน้าคนพวกนี้ไม่ค่อยได้เสียเท่าไหร่ เพราะในชาติก่อนนางมีสาวใช้ส่วนตัวแค่ซือเจียเท่านั้น คงจะต้องรอดูไปก่อนว่าคนพวกนี้จะไว้ใจได้หรือไม่

“พวกเจ้าชื่ออะไรกันบ้างล่ะ” ซินหยานถามใบหน้าเรียบนิ่ง

เฉินซินหยานเลือกที่จะไม่แสดงอารมณ์ใดๆให้คนมาใหม่ทั้งสามได้เห็น ที่จวนแห่งนี้นางจะเชื่อใจใครง่ายๆไม่ได้

“ข้ามีนามว่ารั่วเหวย นี่น้องสาวข้าหรูเหวย และอีกคนคือหลินฮวาเจ้าค่ะ” คนที่คุกเข่าอยู่ใกล้ซินหยานที่สุดเป็นคนเอ่ยแนะนำ

รั่วเหวยนั้นดูเป็นคนมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมจนมันแทบจะล้นออกมา

หรูเหวยดูเป็นคนนิ่งๆและเย็นชา อาจจะเพราะพึ่งเจอกันครั้งแรก

คนสุดท้ายคือหลินฮวา ดูเป็นคนขี้กลัวและขี้อายนางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองซินหยาน แถมยังสั่นไปทั้งตัวเป็นลูกนกเลย

“ป้าขอตัวนะเจ้าคะ” ป้ามู่ที่ทำตามคำสั่งเสร็จก็แยกตัวออกไป

“วันนี้ไม่มีอะไรให้ทำพวกเจ้ากลับไปเถอะ” ซินหยานพูดจบก็ทิ้งตัวนั่งอีกครั้ง

“แต่พวกเรา...” รั่วเหวยกำลังจะพูดบางอย่างแต่ก็โดนขัดก่อน

“คุณหนูสั่งไม่ได้ยินหรือไง” ซือเจียบอกเสียงเข้ม นางเหมือนแม่นกที่กางปีกปกป้องลูกนกสุดกำลังทำให้ซินหยานนึกขำอยู่ในใจ ตัวก็เล็กแค่นั้นจะไปสู้อีกฝ่ายได้อย่างไร