ตอนที่ 9 : พบกันแล้ว

ตอนที่

[7]

พบกันแล้ว

ด้านหยวนซีเวยที่กำลังนอนหลับสบายจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นที่ด้านล่าง นางที่มีความระแวดระวังอยู่แล้วจึงสะดุ้งตกใจจนเกือบตกต้นไม้ที่กำลังนอนอยู่ ดีที่นางยังทันได้ตั้งสติและคว้าลำต้นของมันไว้ได้

อู้ว เกือบไปแล้ว....

แต่เมื่อมองลงไปด้านล่างก็พบกับแววตาคมกริบของใครบางคน

เจิ้งซีฮัน!

“เอ่อ…. คือว่าข้า....”

“เป็นสตรีจากที่ใดกัน นี่เจ้า......” เจิ้งซีฮันกำลังจะถามว่าอีกฝ่ายเป็นใคร มาจากที่ใด แต่เมื่อเห็นใบหน้าของนางชัดเจนแล้ว นี่มันสตรีเมื่อวานนี้ที่เขาช่วยเหลือนี่

“เจ้ามาทำอันใดที่นี่” เขาเลือกถามออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งทั้งยังกดสายตาลงเล็กน้อย พลางนึกถึงคำของมารดาที่กล่าวกับเขา

หรือว่าสตรีผู้นี้จะคิดเช่นนั้นจริง ๆ

คิดจะเข้าหาเขา....

ด้านหยวนซีเวย นางกำลังคิดว่านางจะตอบเขาอย่างไร ยิ่งได้สบกับสายตาคู่นั้น ขนก็ลุกไปทั่วสรรพางค์กาย

เหตุใดต้องทำสายตาเย็นชาทั้งยังน่ากลัวเช่นนั้นเล่า!

“คุณชาย ข้ามาดีนะเจ้าคะ ไม่ได้มาร้ายแต่อย่างใด”

“สตรีดี ๆ ที่ใดจะมาปีนต้นไม้มานอนที่ข้างของเรือนของบุรุษเช่นนี้”

“ข้ามิใช่สตรีที่ดีมาก แต่ข้าก็ไม่ได้เลวร้าย” หยวนซีเวยกล่าวเสียงแผ่ว

“เช่นนั้นเจ้าลองบอกข้า ว่าเจ้าทำเช่นนี้เพราะเหตุใด”

นางเม้มปากทั้งยังมีแววตาสับสน แต่หากวันนี้ไม่ทำสิ่งใด เขาคงไม่ให้นางมาอีก

เอาละ

บอกก็บอก!

“ข้า.... ข้าเพียงอยากเห็นหน้าท่านก็เท่านั้น”

“…..”

พูดออกไปแล้ว

นางไม่กล้าสบสายตาเขาเลยสักนิด

ด้านเจิ้งซีฮันที่ได้ยินเช่นนั้น ก็มีความคิดบางอย่างในใจ

นางเป็นที่ดังมารดาว่าจริง ๆ

“เจ้ากลับไปซะ แล้วอย่าทำเช่นนี้อีก เพราะไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”

“ไม่นะ คุณชายข้าไม่กลับ ข้าเพียงจะอยู่บนนี้เท่านั้น ข้าจะไม่รบกวนท่านเลยแม้แต่น้อย อย่าไล่ข้าเลย”

“ไม่ว่าเจ้าจะทำเช่นไรข้าก็ไม่ยินยอม”

“เพราะเหตุใด....”

ไม่รู้ว่าเหตุใดนางจึงรู้สึกน้อยใจขึ้นมา

เขาเย็นชาเหลือเกิน

และเมื่อเขากล่าวประโยคต่อมา นางก็มองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ

“เพราะข้าไม่ชอบสตรีที่หวังสบายทางลัด”

“…..”

“เจ้าเข้าหาข้าเช่นนี้ คงมีจุดประสงค์ในใจ ฉะนั้น เก็บความคิดของเจ้าแล้วกลับไปซะ”

นี่เขาคิดว่านางจะ...

แม้จะมีส่วนถูกที่นางเข้าหาเขา แต่...นางไม่ได้หวังไปไกล นางเพียงอยากเห็นเขาไปนาน ๆ ก็เท่านั้น

“ข้าไม่กลับ คุณชายข้าหวังเพียงได้เฝ้ามองท่านจากที่ไกล ๆ ไม่ได้หวังเข้าหาเพื่อปีนเตียงท่านเสียหน่อย”

“สรุปว่าเจ้าจะไม่ไปใช่หรือไม่”

“ใช่ ข้าจะไม่ไปที่ไหนทั้งนั้น” นางและเขาจ้องตากันอย่างไม่มีผู้ใดยอมละสายตา

จนในที่สุดเขาก็กล่าวขึ้น

“หึ ได้ วันนี้ข้าจะให้โอกาสเจ้า หลังจากวันนี้ผ่านไปแล้ว จงอย่ากลับมาที่นี่อีก เพราะหากเจ้ามา ข้าจะตัดต้นไม้นี่ทิ้งทั้งยังจะให้คนของทางการจับตัวเจ้าไปด้วย!”

“คนใจร้าย!” ว่าแล้วนางก็ทำท่าคล้ายจะร้องไห้ แต่ก็สกัดกั้นตัวเองไว้ พร้อมทั้งปีนขึ้นไปยังจุดที่สูงขึ้นและหันหน้าหนีเขา

เจิ้งซีฮันที่เห็นเช่นนั้นก็หันหลังเดินไปที่เรือนของตนและปิดประตูเสียงดัง

ปัง!

ที่จริงแล้วเขาไม่ได้ไปที่ไหนไกล เพียงนั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือของตนที่อยู่หลังบานประตูนั่น

เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนกระทั่ง

โครกกก

เสียงบางอย่างดังขึ้นมา นี่มันเสียง...

ว่าแล้วก็เปิดประตูและมองไปที่ต้นไม้ด้านนอกกำแพงนั่น เขาไม่แน่ใจจึงเดินออกไปดูใกล้ ๆ อีกครั้ง

นางหายไปแล้ว!

ก่อเรื่องแล้วก็หายไปหรือ

ด้านหยวนซีเวยที่รีบกระโดดลงจากต้นไม้ด้วยความรวดเร็ว ก็ได้แต่กุมท้องของตนเองวิ่งจากจุดนั้นให้เร็วที่สุด

ทุกอย่างกำลังจะดีแท้ ๆ

แต่ท้องเจ้ากรรม จู่ ๆ ก็ดังโครกครากขึ้นมา

ใช่แล้ว! นางกำลังหิว คิดแล้วนี่ก็น่าจะปลายยามเว่ยแล้ว นางยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย ไม่แปลกที่นางจะหิวเช่นนี้ แล้วเขาผู้นั้นเล่า

นางไม่รู้ว่าเขาได้กินอันใดบ้างหรือยัง เพราะเขาปิดประตูหน้าต่างมิดชิด แต่อย่างไรแล้วเจิ้งฮูหยินคงไม่ปล่อยให้บุตรชายทนหิวเป็นแน่

เมื่อคิดได้ดังนั้น นางจึงเดินไปหาอะไรกินก่อน วันนี้คงต้องพอเพียงเท่านี้ไม่เช่นนั้น เขาอาจจะรำคาญนางจนให้คนมาจับนางไปจริง ๆ ก็ได้

เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปใหม่ และนางจะต้องเตรียมตัวให้ดีกว่านี้

วันรุ่งขึ้น

วันนี้นางเตรียมตัวดีกว่าเดิม เรื่องเมื่อวานนางได้บอกกล่าวให้ท่านแม่ฟังบางส่วนแล้ว ท่านแม่ฟาดเข้าที่ไหล่ของนางอย่างไม่จริงจัง ทั้งยังกล่าวว่านางกล้านัก มีสตรีผู้ใดกล้าทำเช่นนี้บ้าง แต่ก็เพียงเท่านั้นไม่ได้ว่ากล่าวอันใดรุนแรง ทั้งยังบอกให้นางระวังตัวอีก

นางเดินมองซ้ายมองขวาจากนั้นก็รีบเดินไปที่กำแพงด้านข้างจวนนายอำเภออีกครั้ง จวบจนกระทั่งถึงจุดต้นไม้ใหญ่ นางก็ปีนขึ้นไปเพื่อประจำที่จุดเดิมทันที

“นี่เจ้า เหตุใดจึงมาอีก”

!!!

เมื่อได้ยินเสียงเยือกเย็นจากด้านล่าง หยวนซีเวยก็สะดุ้งตกใจทันที เหตุใดวันนี้เขาจึงเห็นนางเร็วนัก

“คุณชาย ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่รบกวนท่าน เมื่อวานข้าก็ทำได้ดีมิใช่หรือ”

“ดีอย่างไร เมื่อวานนั่นเสียงอะไร”

เขาได้ยินจริง ๆ ด้วย!

นางก็ยังแอบหวังว่าเขาจะไม่ได้ยิน

“ข้าเพียงแค่หิวเท่านั้น แต่วันนี้ข้าเตรียมนี่มาด้วย” ว่าแล้วนางก็หยิบบางอย่างออกจากถุงผ้าที่เตรียมมา

“คุณชาย ข้าเตรียมแป้งย่างมันเทศมา รับรองว่าวันนี้ไม่มีเสียงอันใด รบกวนท่านแน่” กล่าวจบก็ยิ้มกว้าง เจิ้งซีฮันชะงักไปครู่หนึ่งกับรอยยิ้มนั่น

เหตุใดสตรีผู้นี้จึงมีรอยยิ้มที่สดใสนัก...

แต่ไม่นานเขาก็กลับมาเป็นเช่นเดิม

“คุณชายท่านเอาด้วยหรือไม่ ข้าเตรียมมาเผื่อท่านด้วย” นางยื่นถุงแป้งย่างที่ว่าออกมา

“ไม่!” แต่เขากลับปฏิเสธและเดินไปที่เรือนและปิดประตูเสียงดังอีกแล้ว

หยวนซีเวยมีท่าทีเศร้าสร้อย แต่ไม่นานก็สามารถปลุกใจตนเองขึ้นมาได้ ดีเพียงใดแล้วที่เขายังไม่ไล่นางตอนนี้ ทั้งยังไม่ได้ให้คนมาตัดต้นไม้และให้คนมาจับนาง ดีแล้ว ๆ

จากนั้นเวลาผ่านไปราวหนึ่งชั่วยาม เขาก็เปิดประตูออกและเดินมาหานางที่ต้นไม้อีกครั้ง

เจิ้งซีฮันมองสตรีตรงหน้าที่มีท่าทางดีใจเมื่อเห็นเขา ในใจของเขาก็รู้สึกมีความผิดปกติเกิดขึ้น

“นี่ หยวน....” เขาเอ่ยเรียกนาง จากนั้นก็เงียบเสียงไป

“หยวนซีเวย คุณชายข้าชื่อหยวนซีเวย ท่านมีอันใดจะพูดกับข้าหรือ”

“อ้อ อืม มีน่ะมีแน่ แต่เจ้าจะให้ข้าแหงนคอเพื่อพูดคุยกับเจ้าเช่นนี้ตลอดไปเลยหรือ ไม่คิดว่าจะเป็นการเสียมารยาทบ้างหรือ”

“อ่า แล้วคุณชายจะให้ข้าทำอย่างไร”

“ลงมานี่”