ตอนที่ 5 : บุรุษที่มากับภัยร้าย 1/1

ตอนที่

[4]

บุรุษที่มากับภัยร้าย

เมื่อหยวนซีเวยได้ยินเช่นนั้น ทั้งยังสบตาอันแวววับนั่นก็ทำให้หญิงสาวรีบถอยหลังหนีอย่างไม่รู้ตัว แต่อนิจจาด้านหลังนางก็เป็นก้อนหิน นางจะหนีอย่างไร!

ในจังหวะนั้นจึงพยายามมองหาทางหนีทีไล่ แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไร้หนทางด้วยพวกเขายืนล้อมนางเอาไว้ จึงทำให้สิ่งที่นางสามารถทำได้ตอนนี้นั่นก็คือ

“ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ช่วยข้าด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พวกคนเลวจะรังแกข้า ช่วยข้าด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

ร้องตะโกนให้สุดเสียงก็เท่านั้น!

และการที่นางตะโกนจนสุดเสียงนั้นส่งผลให้ ‘อู่เฉินกง’ รีบบอกให้สหายเข้ามาจัดการนางทันที

“พวกเจ้ารีบเอาผ้าไปอุดปากนางเสีย!!

หยวนซีเวยพยายามอย่างยิ่งที่จะออกจากฉุดรั้งของพวกเขา แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ทำไม่ได้ พวกมันยัดผ้าก้อนใหญ่เข้ามาในปากของนางและจากนั้นก็ช่วยกันยกนางขึ้น มีทั้งคนประคองที่หัว กลางตัวและช่วงขา นางรังเกียจพวกมันนัก สัมผัสของมันทำให้นางสะอิดสะเอียน

เมื่อเห็นว่าสตรีตรงหน้าถูกจัดการแล้ว อู่เฉินกงจึงเดินเข้าไปหาสตรีตรงหน้าด้วยความย่ามใจ

“ต่อให้เจ้าร้องดังแค่ไหน คนด้านในนั้นก็ไม่ได้ยินหรอก” เขาโบ้ยหน้าไปที่สำนักศึกษา “ก็พวกเขามีงานเสียงดังเช่นนั้น ผู้ใดจะมาสนใจสตรีถ้ำมองด้านนอกเช่นเจ้ากันเล่า แต่ที่ข้าให้คนอุดปากเจ้าเพราะข้ารำคาญต่างหาก” จากนั้นจึงเดินเข้าไปลูบไปที่ใบหน้าเนียนนวลของอีกฝ่าย ส่งผลให้หยวนซีเวยสะบัดหน้าออกอย่างแรง อู่เฉินกงที่เห็นเช่นนั้นก็จับเข้าไปที่ปลายคางของอีกฝ่ายอย่างแรง ทั้งยังสั่งให้สหายของเขาจับแขนและขาของนางไม่ให้ขยับหนีไปที่ใดได้อีก

“หึ อย่ามาทำตัวพยศกับข้า อย่างไรวันนี้เจ้ากับข้า อ้อ แล้วก็สหายของข้าได้สนุกร่วมกันแน่ สตรีต่ำต้อยแอบหมายปองซิ่วไถ ถุย ช่างใฝ่สูงนัก แต่เจ้าอย่าน้อยใจไป วันนี้พวกข้าอุตส่าห์ลดเกียรติมาเล่นกับเจ้าแล้ว”

“อื้ออออ อ้ายยย (ฮือ ไม่)”

“จงทำตัวดีและอยู่นิ่ง ๆ ซะ” ยามกล่าวก็ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยที่ปลายคางของนางเบา ๆ ผิวนวลเนียนเช่นนี้มันทำให้อารมณ์บางอย่างของเขามันพุ่งทะยานมากขึ้น

ในยามนี้จิตใจของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความขยะแขยงอีกฝ่ายเป็นอย่างยิ่ง ต่อมายิ่งเขาสั่งการบางอย่าง จิตใจของนางก็สั่นไหวอย่างรุนแรง

“พวกเจ้าแบกนางเข้าไปในป่าด้านนั้น!!”

การดิ้นรนของสตรีที่ถูกจับตัวเอาไว้ยิ่งมีความรุนแรงมากขึ้น แต่อย่างไรก็เป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ ไร้ทักษะการป้องกันตัว จะหาญไปสู้บุรุษที่ตัวโตกว่าหลายคนได้อย่างไร

พวกมันแบกตัวนางเข้าไปในป่าที่ห่างออกไปจากสำนักศึกษา ยามที่วางนางลง นางพยายามจะวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต แต่อู่เฉินกงก็ตามจับทั้งยังดึงนางทุ่มลงและลากด้วยความรุนแรง ส่งผลให้ชุดด้านนอกนั้นเริ่มมีรอยเปื้อนและฉีกขาด

“พวกเจ้าจับตัวนางไว้ให้ดี ๆ ข้าจะไม่อดทนอีกแล้ว” กล่าวจบเหล่าสหายของเขาก็เข้ามาจับตัวนางไว้อีกครั้ง ทั้งศีรษะและแขนขาสองข้างล้วนถูกมือเหนียวของพวกเขาจับไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม

สิ้นแล้ว...

ความหวังของนาง

ย้อนเวลามาเพื่อเหตุใด สิ่งใดก็ยังทำไม่สำเร็จสักอย่าง

ยามนี้ก็ยังจะถูกกลุ่มคนชั่วรังแก คิดแล้ว...นางคงทำกรรมมามาก ไม่ว่าชีวิตครั้งใด จึงได้พบพานแต่กับอุปสรรคเช่นนี้ เมื่อคิดแล้วหยาดน้ำตาก็ไหลออกจากดวงตาคู่งามอย่างห้ามไม่ได้ อู่เฉินกงที่เห็นสตรีตรงหน้านิ่งไป ทั้งยังมีน้ำตาไหลเป็นทาง ก็มีดวงตาแวววับขึ้น เขาชื่นชอบนักยามที่มองเห็นสตรีที่หวาดกลัวและสิ้นหวัง เขาค่อย ๆ ก้มตัวลงและจับที่ข้อเท้าของนาง

“อย่ากลัวไปเลย ไม่แน่เจ้าอาจจะชื่นชอบความสุขที่ข้ามอบให้ก็ได้ หึ” จากนั้นก็แสยะยิ้มที่ชวนให้ผู้ที่มองอยู่รู้สึกขนลุกยิ่ง

หยวนซีเวยร่างกายสั่นไหว ยามนี้นางกลัวมากจริง ๆ แม้คิดว่าร่างกายนี้ไม่อาจได้เคียงคู่กับเจิ้งซีฮัน แต่...ชั่วทั้งชีวิตนี้นางก็อยากจะขอเก็บมันไว้เพื่อเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น

แต่....ยามนี้นางกำลังจะสูญเสียมันไปแล้ว ทั้งยังเป็นการถูกเหยียบย่ำอย่างไม่เหลือศักดิ์ศรีใด ๆ อีกด้วย

“พวกเจ้า ถอดเสื้อผ้าของนางออก”

อู่เฉินกงสั่งการสหายของตน ที่จริงแล้วเหล่าบุรุษที่เหลือ พวกเขาต่างก็รู้สึกร้อนรุ่มไม่แพ้กัน สตรีชาวบ้านผู้นี้งดงามกว่าสตรีชาวบ้านทั่วไป ทรวดทรงองค์เอวและผิวพรรณล้วนไม่ธรรมดา แม้อู่เฉินกงไม่สั่ง...พวกเขาก็ไม่พลาดที่จะต้องยลโฉมเพื่อลิ้มรสความงามนี้ให้จงได้

“อื้อ อ่อยอ้าอะ” (ฮือ ปล่อยข้านะ) หยวนซีเวยดิ้นรนอย่างไม่ยินยอม นางยอมตายดีกว่าต้องยอมให้พวกมันกระทำการย่ำยี แม้มีเรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดนางก็จะพยายามดิ้นรนให้ถึงที่สุด แต่...บุรุษเหล่านี้มิใช่บุรุษที่ดีอันใด ซ้ำยังเลวร้าย ไม่มีผู้ใดในพวกมันที่สงสารสตรีตรงหน้าเลยสักคนเดียว ทั้งช่วยกันถอดผ้าคาดเอวของนางและช่วยกันถอดชุดชั้นนอกออกไปก่อนด้วยความรวดเร็ว ไม่นานก็เหลือเพียงอาภรณ์สีขาวตัวในที่ชวนจินตนาการยิ่ง ทั้งยามที่อาภรณ์ข้างหนึ่งลู่ลงเผยไหล่ขาวเนียน อู่เฉินกงและเหล่าคนที่เหลืออดไม่ได้ที่จะแย่งกันเอื้อมมือไปสัมผัสส่วนนั้นอย่างหลงใหล

“อื้ออออ อ่าอำข้า อึก” (ฮือ อย่าทำข้า ฮึก) น้ำตาไหลจากดวงตาคู่งามไม่หยุด หยวนซีเวยคล้ายจะสติแตกด้วยความหวาดกลัวเต็มที่แล้ว อู่เฉินกงก็ทนไม่ไหวเช่นกัน เขามองที่ชายกระโปรงของนาง จากนั้นจึงเอื้อมมือไปสัมผัสและเปิดมันขึ้น เป้าหมายคือกางเกงตัวยาวที่อยู่ด้านใน ซึ่งเป็นปราการชิ้นสุดท้าย......

ในที่สุดเขาก็พบมัน!

“อึก ๆ ไอ่ ๆ” (ฮึก ไม่ ๆ)

หยวนซีเวยยังคงพยายามดิ้นรน

“หึ เจ้าอย่าขัดขืนอีกเลย อีกครู่หนึ่งเจ้าก็จะมีความสุขแล้ว” กล่าวแล้วก็จับไปที่กางเกงของนางและเตรียมจะดึงลงดังที่ใจคิด......