รู้ไหม?

“ไม่เป็นอะไรครับ…” ผมกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งทำให้พี่เอมไม่กล่าวอะไรและเดินตามผมที่ลากร่างของพวกมันออกไปวางไว้หน้าตึก ส่วนพี่ยามสองคนก็ลากพวกมันมาคนละคนกัน

“ผมไม่ได้หยิบบุหรี่มาด้วย…ไว้คราวหลังเอาไปให้นะครับ” ผมกล่าวกับพี่ยามคนนั้นและทำให้เขายิ้มแห้งออกมา

“ไม่เป็นไรๆ…ไม่มีอะไรครับ” พี่ยามกล่าวก่อนจะพูดไปในวอร์ว่าจัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว ซึ่งพี่แกก็ขอไปจากที่นี่ทันที ส่วนพวกที่อยู่ในรถเก๋งก็พากันลงจากรถเพื่อมารับเพื่อนของตัวเองกลับไป พวกมันมีกันสองคน

“ให้ช่วยไหม?” ผมกล่าวถามและจ้องหน้าพวกมันไม่นิ่งๆซึ่งพวกมันก็จ้องมองหน้าผมเช่นกัน แต่ด้วยคนที่มามุงดูทำให้พวกมันไม่สามารถทำอะไรเกินเลยได้

“อยากคุยกับกูใช่ปะ…เดี๋ยวกูขับรถตามไป” ผมกล่าวทำให้พวกมันแสดงสีหน้าโกรธออกมา

‘เล่นแม่งให้จบเลยดีกว่า…ไม่ต้องค้างคา’ ผมคิดในใจก่อนจะเดินไปหาพี่ว๊าก

“…” ผมเม้มปากสักพักต่อหน้ารุ่นพี่คนนั้น ส่วนพี่มันก็ก้มหน้าไม่กล้ามองผมเลยทีเดียว เพราะมือของผมยังเปื้อนเลือดอยู่ด้วย ผมจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือก่อนจะแหงนหน้ามองหน้าพี่คนนั้น ซึ่งแกก็ยอมเงยหน้ามามองผมด้วยความเกร็งๆ

“อย่าให้มันมากเกินไป" ผมกล่าวก่อนจะเดินจากไป

“พี่เอมไปสถานีตำรวจครับแล้วเอาอันนี้ให้ลุงรัน” ผมกล่าวก่อนจะมอบตรา Supreme ให้กับพี่เอม ซึ่งพี่เอมก็พยักหน้ารัวๆ สีหน้าของพี่เอมดูเป็นห่วงผมมาก แต่คิดว่าผมคงไม่เป็นอะไรแน่ๆ และที่ผมทำแบบนี้ เพื่อให้พี่เอม คนใกล้ชิดของผมปลอดภัย

ณ บ้านพักในเมือง

ซึ่งบ้านพักนี้มีสองชั้น และมีขนาดใหญ่พอสมควร มันอยู่ในซอยลึกอีกด้วย และพวกมันก็ไม่ได้เล่นตุกติกแต่ยอมให้ผมตามมาดีๆ แต่เมื่อผมลงไปจากรถ ผมก็ได้พบกับพวกมันที่เดินออกมาจากซอบแคบเจ็ดคน

ฟึบๆๆๆ

ผลั๊วะ

พวกมันพุ่งเข้าหาผมทันที และผมก็ต่อยสลบไปคนนึง หลังจากนั้นภาพก็ตัดมาที่ทางเข้าห้องทำงานบอสใหญ่ของที่นี่ ซึ่งระหว่างทางก็มีร่างของพวกมันนอนกองอยู่บนพื้นมากมาย

แอ๊ด

เมื่อผมเปิดประตูเข้าไป ผมก็ได้พบกับชายหัวโลกที่มีรอยแผลเป็นบนหน้า น่าจะเป็นรอยมีด หน้าตาของเขาดูน่ากลัวมาก ทั้งร่างของเขายังสักเต็มไปทั้งตัว แต่เขาไม่ได้กลัวผมเลย เขานั่งอยู่ตรงโซฟาราวกับกำลังรอผมด้วยซ้ำ ผมจึงปิดประตูและล็อคประตูไว้แน่น

“ไปจากที่นี่ซะ” ผมกล่าวออกไปก่อนจะนั่งลงตรงข้ามมัน

“รู้ไหมว่ากำลังเล่นอยู่กับอะไร?” มันกล่าวถามผมด้วยความเคร่งขรึม และมันก็วางปืนพกไว้บนโต๊ะเพื่อต้องการจะขู่ผม

“แล้วรู้ไหมว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร?” ผมกล่าวถามกลับไปก่อนจะชักปืนขึ้นมาและยื่นหน้าเข้าไปหามันพร้อมกับจ่อปืนไว้ที่ขมับของมัน

“อึก…” มันถึงกับนิ่งค้างไปเลย ก็แน่ล่ะ ใครจะไปคิดว่าเด็กปีหนึ่งมันจะเก่งขนาดนี้ แล้วยังมีปืนติดตัวอีกด้วย รวมถึงปืนที่ผมถือก็คงไม่ใช่ปืนที่ซื้อมาธรรมดาๆ คงจะเป็นปืนที่มาจากยศตำแหน่งอะไรสักอย่าง

“แกเป็นใครกันแน่” มันกล่าวถามผมด้วยความสับสน

“มึงมีอำนาจเยอะใช่ไหมที่นี่?” ผมกล่าวถามไปตรงๆ เพราะพรรคพวกของมันเยอะมาก มีทั้งผู้ใหญ่และวัยรุ่น แต่ก็โดนผมซัดหมอบไปจนหมด

“กูได้คำสั่งให้มาไล่มึงไป…แต่ถ้ามึงทำงานดีๆก็คุยกันได้” ผมกล่าวก่อนจะลดปืนลงและหยิบปืนของมันขึ้นมาพร้อมกับเขวี้ยงไปมุมห้อง

“ไอเด็กเหี้ย!” เมื่อผมลดปืนลง มันก็ชักมีดขึ้นมาหวังจะทำร้ายผม

ฟึบ

“อั่ก” แต่เพียงพริบตา ผมก็แย่งมีดนั้นมาได้และผลักมันกลับไปนั่งที่เดิม พร้อมกับเขวี้ยงมีดนั้นไปที่บริเวณเอวของมัน

“แม่งเอ้ย!” มันสบถออกมาและพยายามเกร็งมือเกร็งแขนด้วยความเจ็บปวด

“ถ้าแบบนั้นกูก็คงต้องไล่มึงไป” ผมกล่าวก่อนจะยกเท้าขึ้นมาถีบหน้าของมัน

วี๋ๆๆ

“แต่กูคิดว่ามึงคงจะได้ติดคุกก่อน” ผมกล่าวเมื่อได้ยินเสียงรถตำรวจมากมาย และเมื่อมันพยายามจะขยับเพื่อหนี ผมก็ถีบโต๊ะกลางไปชนกับขาของมัน ทำให้มันหงายหลังลงไปอีกครั้งและร้องออกมาด้วยความเจ็บ

ซูดด

“มึงเป็นเด็กปีหนึ่งจริงๆเหรอวะแม่งเอ้ย” มันกล่าวออกมาเมื่อผมพ่นควันบุหรี่ไฟฟ้าเต็มหน้าของมัน

ฟีบๆ ตุบ

“ยกมือขึ้น!” เสียงดังมาจากทางเข้าประตู เมื่อพวกตำรวจพังประตูเข้ามา

ผลั๊วะ

ผมยื่นตัวเข้าไปหามันและใช้หมัดของผมเสยปลายคางของมันจนมันสลบลงไป เพื่อไม่ให้มันหนีไปไหนได้ ต้องให้มันหลับไปก่อน ส่วนพวกตำรวจก็เดินมาจะล็อคมือผม แต่เมื่อได้เห็นหน้าผมพวกเขาก็เก็บกุญแจมือในทันที

“จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย” ผมกล่าวก่อนจะเก็บปืนไว้ที่เอวเหมือนเดิม

‘หลังจากนี้คงยุ่งยากแล้วล่ะ…แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวผู้ใหญ่เขาคงจัดการเอง’ ผมคิดในใจ และคิดเกี่ยวกับคุณเบนซ์ เขาจะต้องจัดการปัญหาให้ผมอย่างแน่นอน

“สวัสดีครับ!” เมื่อผมเดินลงไปจากชั้นสอง ผมก็ได้เจอพวกตำรวจที่กำลังรวบคนที่นอนอยู่บนพื้น และเมื่อพวกเขาเห็นผม พวกเขาก็ยกมือขึ้นมาวันทยาหัตถ์ ทำความเคารพผมทันที

“สวัสดีครับ!” และเมื่อมีคนนึงทำ คนอื่นก็ทำตามผมเช่นกัน

“ครับ” ผมกล่าวก่อนจะเดินออกไปจากบ้านพักแห่งนี้ และได้พบกับรถตำรวจเจ็ดคันจอดอยู่ข้างหน้าทางเข้า ผมจึงโทรหาคุณเบนซ์เพื่อรายงานทันที

“จัดการเรียบร้อยแล้วครับ” ผมกล่าว

“ทางนี้ก็จัดการเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน” คุณเบนซ์ตอบกลับมา ทำให้ผมยกยิ้มมุมปากทันที แสดงว่าคุณเบนซ์ก็ส่งคนไปหาพวกมาเฟียที่นั่นแล้วเช่นกัน ก็ดี เพราะครอบครัวของผมจะได้ปลอดภัย

“พรุ่งนี้เดี๋ยวติดต่อไปนะครับ” ผมกล่าวทำให้คุณเบนซ์หัวเราะออกมา

“ได้สิๆ…ขอบคุณมาก” คุณเบนซ์กล่าวก่อนจะตัดสายผมไป และทันทีที่ผมจะเก็บโทรศัพท์ ก็มีข้อความแจ้งเตือนขึ้นมา

[คุณได้รับเงินจำนวน 1,000,000 บาท]

“หึ” ผมส่งเสียงออกมาอย่างพอใจก่อนจะเก็บโทรศัพท์และเดินขึ้นไปนั่งบนรถพร้อมกับขับมันกลับไปหอพักของผมทันที

และหลังจากนั้นผมก็ได้เล่าให้พี่เอมฟังเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น ทำให้พี่เอมตกใจมากและพยายามจับร่างของผมพลิกซ้ายพลิกขวาดูว่าผมบาดเจ็บหรือเปล่า แต่ก็ไม่เจอบาดแผลอะไร ทำให้พี่เอมผ่อนคลายลง และเราก็พูดคุยกันเรื่องบริษัทกันพอสมควรก่อนที่จะนอนหลับกันไป

วันถัดไปผมก็ไปที่สนามบินเพื่อขึ้นเครื่องบินไปที่กรุงเทพ เพราะมันคือวันที่ผมจะจดบริษัท!