ตอนที่สาม ลุกขึ้นสู้ 1

ตอนที่สาม ลุกขึ้นสู้ 1

ยายเหลียนมองหน้าหลานสาวอย่างวิตกกังวลด้วยสีหน้าไม่รู้ว่าหลานสาวเอ่ยถึงเรื่องใด

“อาจู เจ้ายังปวดหัวอยู่หรือ เหตุใดเอ่ยวาจาประหลาดนัก”

“หนู...เอ่อ...ข้า...”

“เอาล่ะ นอนพักอีกคืน ได้กินยาแล้วพรุ่งนี้อาการคงดีขึ้นมาก” ยายเหลียนตัดสินใจไม่เซ้าซี้ พยุงร่างหลานสาวให้นอนลง ห่มผ้าให้อย่างใส่ใจแล้วเดินออกไป

เมื่อเห็นใบหน้าเศร้าหมองของยายเฒ่า ไข่มุกก็คิดถึงยายของตัวเองที่ตายจากไปนานแล้ว ขณะทบทวนความทรงจำของเด็กสาวเจ้าของร่างไปด้วย

เซียงเจินจูหรือ ชื่อของเด็กสาวคนนี้คือเซียงเจินจู

ส่วนยายเฒ่าเมื่อครู่เป็นยายของนางชื่อยายเหลียน

เรื่องนี้ประหลาดเกินไปแล้ว

ไข่มุกนอนคิดวนเวียนหาทางกลับไปยังร้านชานมของตัวเองแต่เมื่อคิดถึงการตายของตาเฒ่าซึ่งเป็นตาของเซียงเจินจู หญิงสาวก็เกิดเจ็บแค้นแทนขึ้นมา

ร้านชาเซียงซือมีชื่อเสียงโด่งดังเปิดมาตั้ง30กว่าปี ไอ้คนชั่วพวกนั้นจะมาบีบคั้นเอาที่ดินไปอย่างหน้าด้านๆได้อย่างไร

ฉันไม่ยอมหรอก รังแกกันเกินไปแล้ว

เอาล่ะ ในเมื่อยังหาทางกลับไปไม่ได้และต้องติดอยู่ในร่างของเด็กสาวคนนี้ ถ้าอย่างนั้นฉันจะหาทางแก้แค้นแทนเธอเอง แล้วจะพยายามรักษาร้านชาของตายายเอาไว้ให้ได้

ดีเหมือนกันจะได้ใช้โอกาสนี้ศึกษาเรื่องใบชาและวิธีการชงชาโบราณ เผื่อนำไปใช้ปรับปรุงกับชานมที่ร้านบ้าง

รุ่งเช้า ไข่มุกในร่างเซียงเจินจูลุกขึ้นออกมาเดินสำรวจภายในร้านชาจนทั่ว ข้าวของซึ่งโดนทุบทำลายยังกองเกลื่อนกลาดกระจัดกระจาย ร้านชาเซียงซือไม่เหลือสภาพให้เปิดทำการได้ในเร็ววันนี้แน่

“อาจู ดีขึ้นแล้วหรือ เช่นนั้นวันนี้พวกเราไปส่งตาเฒ่าด้วยกันเถอะ” เสียงเศร้าพร้อมน้ำตารินหลั่งเป็นภาพที่สะเทือนใจหญิงสาว

สองตายายใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันมาหลายสิบปี คงไม่คิดว่าจะมีวันที่ต้องพรากจากกันอย่างไม่ทันได้เตรียมใจ

แม้ยายเหลียนจะไม่อยากให้หลานสาวออกไปข้างนอกแต่ด้วยเห็นว่าเป็นการส่งตาเฒ่าครั้งสุดท้าย จึงพานางไปด้วย นั่นจึงเป็นครั้งแรกของเซียงเจินจูและไข่มุกซึ่งได้ออกมาเห็นโลกภายนอก

พิธีส่งศพของตาเซียงหม่ามีคนมาร่วมงานมากมาย ด้วยตาเฒ่ามีอัธยาศัยดีและมีน้ำใจจึงเป็นที่รักของลูกค้าและผู้คนรอบข้าง

หญิงสาวเดินประคองร่างอ่อนแรงของยายเหลียนไปมองผู้คนที่มาร่วมงานไปอย่างประเมินสถานการณ์ เสียงพูดคุยของคนรอบข้างดังเข้ามาเป็นระยะ

“น่าเสียดายจริงๆ ตาหม่าตายไปแบบนี้ ต่อไปพวกเราจะหาชาที่ทั้งอร่อยทั้งหอมหวานเช่นนี้ได้จากที่ใดอีก”

“นักเลงพวกนี้ก็ช่างกระไร อยากข่มขู่ก็เพียงทำลายข้าวของ สองตายายก็หวาดกลัวแทบไม่กล้าเงยหน้าแล้ว นี่มาดักทำร้ายจนตาย เฮ้อ...น่าสงสารยายเหลียนเสียจริง เสร็จงานนี้คงหนีกลับบ้านนอกแน่”

“พวกเขาทำร้ายตาหม่าจนตาย เหตุใดจึงไม่แจ้งทางการให้จับตัวมาลงโทษเล่า”

“นักเลงพวกนั้นมีผู้ยิ่งใหญ่อยู่เบื้องหลัง ผู้ใดจะกล้าแกว่งเท้าไปหาเสี้ยน ข้าได้ข่าวว่าเจ้ากรมการศึกษาต้องการที่ดินตรงนั้นเพื่อเปิดสำนักศึกษา พวกเขากว้านซื้อที่โดยรอบได้หมดแล้ว เหลือแต่ร้านชาเซียงซือที่ยังดื้อแพ่งไม่ยอมขาย จึงต้องลงไม้ลงมือ”

“สงสารก็แต่สองยายหลาน พวกเขาเป็นหญิงทั้งสองคน จะมีแรงลุกขึ้นมาต่อสู้เปิดร้านชาอันใดได้อีก สุดท้ายคงเข้าแผนของเจ้ากรมคนนั้น แล้วพวกเราก็คงอดดื่มชาดีดีกัน เฮ้อ...”

เซียงเจินจูพยายามจดจำใบหน้าของชายผู้ซึ่งออกปากสงสารพวกนางกับชายที่รู้ว่าผู้ใดกันที่เป็นผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น

เมื่อสบโอกาสหญิงสาวจึงกระซิบถามยายเหลียนถึงชื่อแซ่ของพวกเขาโดยอ้างว่าพวกเขาให้ซองเงินมาจึงต้องนำของไปตอบแทนในภายหลัง

เมื่อได้เวลากลบฝั่งร่างของตาเฒ่าเซียงหม่า ไข่มุกในร่างของเซียงเจินจูจึงหันหน้าไปตั้งสติส่งวิญญาณเพื่อให้ไปสู่สุคติ

ไม่ต้องเป็นห่วงยายเหลียนและอาจูนะคะ หนูจะช่วยพวกเขาเอง เจ้ากรมการศึกษาหรือ ดีล่ะอยากดูหน้าคนโหดร้ายนักว่าหน้าตาจะเหมือนโจรใจบาปในละครสักแค่ไหน

เสร็จจากพิธีของตาเซียงหม่า ยายเหลียนจึงเตรียมตัวเก็บข้าวของย้ายบ้านออกไปโดยไม่คิดจะต่อสู้ดิ้นรนอีก

“ท่านยายเจ้าคะ ข้าไม่อยากย้ายไปที่ใด ข้าจะสู้และรักษาร้านชาเซียงซือของท่านตาให้คงอยู่ต่อไปเจ้าค่ะ” เซียงเจินจูเดินมาจูงมือยายเฒ่าให้นั่งลงพูดคุยกัน

“อาจูเอ๊ย ตาเฒ่ายังโดนทุบตีจนตาย แล้วเจ้าจะเอาอันใดไปสู้ หากพวกนักเลงนั่นเห็นเจ้า มิแคล้วโดนฉุดคร่าไปทำมิดีมิร้ายแน่ เจ้าอย่าได้คิดให้มากเรื่องเลย รีบเก็บข้าวของเถอะ หากนักเลงพวกนั้นย้อนกลับมา ยายไม่อยากให้มีเรื่องยุ่งยากอีก”