ตอนที่สี่ ข้อเสนอ

เมื่อนั่งคิดนอนคิดอย่างละเอียดแล้ว ในเมื่อต้องออกรับแขกจริงโดยไม่สามารถหลีกหนีได้ นางก็ควรจะมีทางเลือกมากกว่านี้

ไป่เหลียนฮวาตัดสินใจขอเข้าพบท่านป้าผู้ดูแลเพื่อพูดคุย

“เจ้ามีปัญหาหรือ” ป้าผู้ดูแลพูดเสียงเข้มอย่างไม่พอใจ

“ข้าเพียงมีข้อเสนอ ไม่ทราบว่าท่านป้าคิดจะแขวนป้ายข้าในวันแรกอย่างไรหรือ” ไป่เหลียนฮวาเอ่ยถามหยั่งเชิง

“อืม...เจ้ามีใบหน้างดงามกว่าพี่สาวน้องสาว รูปร่างก็อรชรอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมกว่า ไหนขอข้าจับหน่อยสิ”

หมับ!

มืออวบอูมของสาวใหญ่คว้าเข้าที่ทรวงอกจนน่าตกใจ

ว๊ายยย!

“ร้องอันใด” สาวใหญ่ผู้ดูแลตวาดดุ

จับไม่บอกไม่กล่าว ไม่ร้องก็แปลกแล้ว

“อืม...ซ่อนรูปไม่เบา รูปร่างอ้อนแอ้นแต่ทรวงอกกลับอิ่มล้น สะโพกกลมกลึง ครบลักษณะหญิงงาม เจ้ายังบริสุทธิ์อยู่หรือไม่”

ไป่เหลียนฮวารีบพยักหน้า

“ดี... เช่นนั้นคงเรียกราคาได้มากทีเดียว ข้าคิดว่าวันแรกจะเปิดประมูลความบริสุทธิ์ของเจ้า หากยังคงมีจริงอย่างที่เจ้าว่า มิได้เหมือนอย่างเช่นพี่สาวใหญ่ของเจ้าซึ่งโดนล่อหลอกจนเสียความบริสุทธิ์ไปก่อนมาถึงที่นี่แล้ว”

อ้าว...เหรอ

ไป่เหลียนฮวาคิดตามก่อนจะรีบถามขึ้นอีก

“ประมูลอย่างไรหรือ”

“ผู้ใดให้ราคาสูงสุดผู้นั้นก็ได้ไป ไม่เห็นจะยาก” ป้าผู้ดูแลตอบอย่างเริ่มรำคาญ

“ส่วนใหญ่จะได้ราคาเท่าใดหรือ”

“อย่างเจ้า ก็คงสัก 10ตำลึงทองกระมัง”

“หากข้ามีวิธีหาเงินได้มากกว่านั้นเล่า” ไป่เหลียนฮวาคิดแล้วรีบเสนอ

“วิธีใด” ป้าผู้ดูแลรีบถามด้วยความเห็นแก่ได้

“ท่านป้าเปิดประมูลเพียงให้พวกเขาเห็นใบหน้าและเรือนร่างของข้าอย่างเดียวจะกระตุ้นความอยากได้อย่างไรกัน ข้าจะออกร่ายรำยั่วยวนเพื่อให้พวกเขาเพิ่มความต้องการ จากนั้นผู้ประมูลสูงสุดในแต่ละรอบจะได้เป็นผู้ตอบคำถามของข้า หากตอบไม่ได้ เขาต้องรอประมูลรอบต่อไป ซึ่งราคาประมูลจะต้องสูงขึ้นเรื่อยๆห้ามลดต่ำลง นั่นจึงจะได้ราคาที่สูงอย่างแท้จริง”

ไป่เหลียนฮวาพยายามอธิบายอย่างช้าๆ

“หากไม่มีผู้ตอบคำถามได้ถูกต้อง หรือไม่มีผู้ยอมประมูลแล้วเล่า เจ้าก็จะลอยตัวไปเช่นนั้นหรือ ข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก” ป้าผู้ดูแลส่ายหัว

“หากไม่มีผู้ตอบคำถามถูกต้องข้าก็จะเลือกชายหนุ่มที่ข้าถูกใจและประมูลในราคาที่สูงในแต่ละรอบเป็นผู้ชนะการประมูล นั่นก็ยังทำให้ท่านป้าได้ราคาที่สูงมากอยู่ดีมิใช่หรือ” ไป่เหลียนฮวารีบบอกกติกาสุดท้าย

“หมายความว่าผู้ที่ประมูลสูงสุดแม้จะตอบคำถามมิได้ แต่หากเจ้าถูกใจก็จะได้เจ้าไป ช่างฉลาดเสียจริง” ป้าผู้ดูแลคิดตามแล้วเอ่ยชม

“ทำเช่นนี้มีแต่ได้กับได้มิใช่หรือ ท่านป้าได้ราคาที่สูง ส่วนข้าได้ชายหนุ่มคนแรกที่ถูกใจ”

“เช่นนี้ก็ได้ ถึงอย่างไรข้าก็ไม่เสียประโยชน์ ส่วนเจ้าจะเลือกแขกได้อีกสักกี่คนก็แล้วแต่ ขึ้นอยู่กับฝีมือและความเอาอกเอาใจของเจ้า หากแขกติดใจจนเหมาจองก็นับเป็นบุญของเจ้าเอง” ป้าผู้ดูแลเอ่ยก่อนจะกำชับบอก

“แต่หากเวลาผ่านไป เจ้าก็ต้องแขวนป้ายตามอย่างหญิงคณิกาทั่วไป ไม่สามารถเลือกแขกได้อีก เข้าใจหรือไม่”

“เข้าใจเจ้าค่ะ” ไป่เหลียนฮวาตอบรับอย่างเข้าใจเพราะถึงอย่างไรการเป็นดอกไม้แรกแย้มก็ย่อมมีวันโรยรา

เมื่อป้าผู้ดูแลตอบรับข้อเสนอของไป่เหลียนฮวา นางจึงได้ย้ายมาอยู่ยังตึกด้านนอกเพื่อเตรียมตัวโดยมีมารดาตามออกมาดูแลด้วย

“เจ้าคิดจะทำอย่างไรหรือ” จางซื่อผู้มารดาได้ยินสาวใช้อาหนิงมาเล่าให้ฟังแต่นางยังคงไม่เข้าใจนัก

“ข้าเพียงต้องการเงินมากสักหน่อยเจ้าค่ะ แม้พวกเราจะไม่สามารถไถ่ถอนตนเองออกไปได้ ขอเพียงมีเงินทองมากหน่อย ความเป็นอยู่ก็น่าจะสุขสบายได้อีกนาน ท่านแม่ไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ”

“เอาเถอะ เจ้าจะทำสิ่งใดก็ตรองให้ดีก็แล้วกัน”

มารดาของนางตามมาดูแลเนื้อตัวบุตรสาวอย่างดี ทั้งขัดสีนวดบำรุงเพื่อให้ผิวพรรณซึ่งเปล่งปลั่งด้วยวัยสาวได้เปล่งประกายความงามออกมาอย่างโดดเด่น

เมื่อการเปิดประมูลจะใช้การร่ายรำเป็นอาวุธดึงดูดหมู่ภมรให้มาหลงดอมดม ไป่เหลียนฮวาจึงต้องซักซ้อมและทำความเข้าใจกับนักดนตรีอย่างดี แต่ด้วยนางไม่อยากให้มีผู้เห็นการแสดงนี้ก่อนจึงเอ่ยขอป้าผู้ดูแลให้จัดห้องหับที่มิดชิดแก่นาง คราแรกป้าผู้ดูแลมีหรือจะยินยอม แต่เมื่อเห็นตัวอย่างการแสดงไปเพียงนิด นางก็รีบสั่งให้คนรับใช้จัดสถานที่ให้ไป่เหลียนฮวาฝึกซ้อมอย่างดี

นางยังได้สั่งตัดเย็บชุดสวยงามเป็นพิเศษให้แก่ไป่เหลียนฮวาอีกด้วย นับว่าเป็นการทุ่มทุนอย่างมากทีเดียว