Ep 1.3

ขาสองข้างก้าวมาหยุดชั้นเก้าที่ห้ามคนนอกเข้า พื้นปูพรมเขียวมีน้ำพุอยู่ตรงกลางห้องอดีตเคยเป็นห้องเหมือนชั้นอื่นถูกตีออกให้โล่งกว้างสำหรับพักผ่อนจัดเป็นสวนธรรมชาติมีเพียงห้องเดียวที่อยู่ในสุดประตูสีทองไร้เลขห้องกลายเป็นครอบครองชั้นนี้ทั้งชั้น ขายาวของชายร่างสูงหยุดอยู่หน้าห้องยกมือขึ้นเตรียมเคาะประตูแต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาหัวคิ้วขมวดย่นส่ายหน้าไปมาเปลี่ยนเป็นเท้าเอวแล้วจับลูกบิดเปิดประตูเข้าไปทันที

“ฮ่ะ ฮ่า ฮา เหนื่อยจัง ดีครับผู้จัดการ” เสียงขบขันกุมท้องหัวเราะอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีจอยักษ์ติดผนังชี้นิ้วทักทายคนที่เข้ามา ชายที่เพิ่งเข้ามายกมือกุมขมับมองตามสายตาคนที่นั่งหัวเราะแล้วหรี่ตามองชายหนุ่มสัญชาติไทยยืนเต้นท่าไก่ย่าง

“เฮ้อ…เล่นอะไรเป็นเด็ก” เสียงผ่อนลมหายใจของชายวัยสามสิบกลางๆ ทำคนที่เดินออกมาจากห้องนอนกลิ่นหอมฟุ้งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวเลิกคิ้วมองผู้จัดการวงก่อนหันมองเพื่อนในวงตนเองช้าๆ

“อ้าวพี่มาแล้วหรือครับกินข้าวหรือยัง” ชายหนุ่มหน้าตาดีสูงโปร่งนามว่าหลุยเทียนเปาที่กำลังโด่งดังทั่วเอเชียเอ่ยถามขึ้นมองหน้าทั้งสามคนด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“หิวจังเลย” ลีโอ หนุ่มน้อยผู้พกความทะเล้นมาเต็มเปี่ยมลุกขึ้นยืนยกมือหนึ่งข้างส่วนอีกข้างลูบท้องแสดงอาการ

“ทัมทัมโทรสั่งอาหารมาหรือยัง” หลุยเทียนเปาเดินหนีลีโอหันมาสนทนากับยกทัพชายหนุ่มสัญชาติไทยแท้พลางเหล่มองโฮนัมจาผู้จัดการที่เดินเข้าไปในห้องแทนตนด้วยความเหนื่อยล้า

“เรียบร้อยแล้ว ว่าจะสั่งเพิ่มให้พี่โฮด้วย” ยกทัพบอกพร้อมหยิบมือถือมากดเลือกเมนูที่ต้องการ

“สั่งเยอะหน่อยนะเดี๋ยวคนอื่นก็ตามมา” หลุยเทียนเปาอ้อมมานั่งลงเปิดทีวีอย่างสุขุมโดยมีลีโอนั่งเล่นมือถือก่อนกดรับสายเรียกเข้า

“ฮัลโหล” ลีโอรับสายถึงกับขมวดคิ้วยื่นให้หลุยเทียนเปาทันทีที่รับมาถือไว้อย่างงุนงงก่อนฟังเสียงปลายสายแล้วตอบ

“อือ โอเค” หลุยเทียนเปาวางสายแล้วส่งมือถือกลับคืนลีโอพร้อมพิงโซฟาอย่างเหนื่อยหน่ายนั่งดูทีวีต่อ

ตืด ตืด

เสียงมือถือสั่นขึ้นจนรักจังสะดุ้งโหยงนั่งอยู่ในรถของตนโดยมีนิวตันเป็นคนขับให้วนรถเข้ามาที่โรงแรมแชรงการาหลังจากที่ได้โทรถามสายรายงานที่ชื่อเมจิเนื่องด้วยเธอไม่ได้จำอะไรทั้งสิ้นนอกจากงาน

“ว่า (พี่รักจังตอนนี้กระทู้ซาแซงเม้าท์ว่ามีคนเห็นริเวอร์ไปที่คริสตัลบลู พวกซาแซงฮือฮากันใหญ่เลย มีหลักฐานด้วยนะ) ตลก เมื่อกี้พี่ไปมาไม่เห็นใครเลย มีแต่พนักงานอีกอย่างคริสตัลบลูคุ้มกันแน่นหนา ต่อให้ซาแซงทะลุกระจกเข้าไปก็เข้าไม่ได้ (หรือคะ กระทู้พวกนี้นี่ปั่นสมองจริงๆ สู้นะพี่รักจัง) อืม พักผ่อนเยอะๆ” รักจังวางสายลงเก็บมือถือลงจากรถเดินตามนิวตันเข้าไปในโรงแรมแชรงการาที่มีห้าดาวการันตีเหมือนกันแต่ระบบความปลอดภัยค่อนข้างหละหลวมกว่าไม่ต่างจากโรงแรมทั่วไป

“นิวว่านะคริสตัลบลูชัวร์ เหลือสุขสบายโฮเต็ลใช่ไหม นิวว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ผู้จัดการโฮเป็นคนที่ระเบียบจัดไม่มีทางที่จะปล่อยให้เด็กที่ดูแลอยู่ไปพักสะเปะสะปะหาที่พักตามลำพังหรอก เชื่อนิวข่าวซาแซงล่าสุดน่าจะจริง” นิวตันยืนอยู่หน้าฟร้อนท์ของโรงแรมแชรงการาก่อนลากแขนรักจังเดินออกมา

“ถ้าเป็นคริสตัลบลูจริงก็ต้องหาห้องที่เปาเปาอยู่นะสิ ถ้าถามพนักงานไม่บอกแน่” รักจังเท้าเอวขมวดคิ้วหน้ายู่เดินกลับมาขึ้นรถ

“การลงทุนต้องมีการเสี่ยงเจ๊ เจ๊เคยสอนนิวไว้จำไม่ได้เหรอ” นิวตันหักพวงมาลัยขับรถออกไปพร้อมหันมองหน้ารักจังที่เลิกคิ้วหรี่ตามองอย่างใช้สมอง

“เอาเงินหมื่นแลกเงินแสน”

“เจ๊มั่นใจนะ”

“แน่นอนเพื่อบริษัทเรา ต้องทำให้ได้ สู้” รักจังชูมืออย่างแน่วแน่

“อะ สู้ก็สู้แต่พรุ่งนี้นิวมีงาน เจ๊มากับเลอาแล้วกันนะ อย่ามาคนเดียวคุณแม่รู้พวกเราโดนด่าหูชาแน่”

“เออน่า หิวยัง ถ้าหิวแวะหาอะไรกินก่อนกลับกัน”

“ตามนั้นเจ๊เอาร้านธรรมดาแล้วกันเนอะ”

“โอเค” รักจังตอบกลับมองข้างทางที่นิวตันเลี้ยวรถเข้ามาจอดข้างทาง

หลังจากออกไปตะลอนโลกภายนอกรถเก๋งขับเข้ามาจอดที่เดิมแต่รถบิ๊กไบค์หายไป รักจังก้าวลงจากรถเดินนำนิวตันเข้ามาด้านในเงยหน้ามองชั้นลอยที่กำลังประชุมทีมอยู่ นิวตันเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมาเปิดดื่ม รักจังนั่งลงที่โต๊ะคอมที่เปิดทิ้งไว้มีแผนผังของโชกุนก่อนจับเมาส์เลื่อนพับหน้าต่างงานแล้วเข้าเว็บค้นหาชื่อวงริเวอร์ไล่เปิดดูวิดีโอเปิดลำโพงฟังเสียงสัมภาษณ์พลางรื้อค้นรูปภาพของคนที่เป็นจุดมุ่งหมาย

“แฮะ! ทำไรอะเจ้” เสียงเลอาดังขึ้นข้างหูทำรักจังสะดุ้งตกใจหันมองแก้มใสๆ ของหนุ่มสำอางมาพร้อมน้ำหอมกลิ่นคละคลุ้งเตะจมูกจนต้องยกมือปิดปากจามยกใหญ่ นิวตันหัวเราะชอบใจเดินไปเปิดคอมโต๊ะหน้านั่งลงที่เก้าอี้หมุนกลับหลังมาเท้าคางมองหน้ารักจัง

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย” รักจังเหล่มองหน้าเลอาที่เลื่อนหน้าออกเดินไปต้มน้ำร้อนในกาก่อนเดินกลับมานั่งลงที่เก้าอี้ข้างเธอ

“ก็ตั้งแต่เจ้เลื่อนดูสัมภาษณ์หลุยเทียนเปา” เลอาตอบกลับนั่งไขว่ห้างวางมือลงบนหน้าขามองหน้ารักจังกับนิวตันที่ยิ้มบางๆ “เจ้สนใจวงริเวอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ตั้งแต่รู้ว่ากางเกงในหลุยเทียนเปามีราคาสูง” นิวตันตอบกลับแทนทำรักจังยิ้มชอบอกชอบใจหันมองเลอาที่ขมวดคิ้วสงสัย

“ตลกแล้ว เจ้ไม่ทำอย่างนั้นหรอกจริงไหม”

“แกนะสิตลก ฉันเนี้ยนะจะไม่ทำ เหอะ ทำสิหลักแสนเชียวนะ แล้วแกก็ต้องช่วยฉันในฐานะลูกน้องที่น่ารักทั้งหลาย” รักจังคว้าคอเลอาจับล็อกขยี้หัวหยอกล้อ

“จะให้ช่วยอะไร” เลอาเลิกคิ้วมองหน้ารักจังที่เม้มปากนิ่งคิดปล่อยมือออก

“ช่วยวางแผนยังไงเล่า” รักจังเท้าคางเคาะนิ้วลงบนโต๊ะอย่างหมกมุ่น

“เจ้ปรึกษาคุณแม่ยัง สมองเลเนี้ยก็ไม่ได้ดีเด่ สู้โชกุนยังไม่ได้เลย คนที่วางแผนได้ดีน่าจะเป็นโชกุนหรือไม่ก็คุณแม่” เลอาออกความคิดเห็น

“แล้วแม่พวกแกอยู่ให้ปรึกษาหรือไง ส่วนโชกุน หมอนั่นบ่นเก่งยิ่งกว่าพ่อฉันอีกคุยกันได้เรื่องเดียวเรื่องงาน ฉันมีแกสองคนเนี้ยละที่ช่วยได้” รักจังมองหน้าเลอากับนิวตันอย่างมุ่งมั่น

“ถ้างั้นต้องงัดกลยุทธ์พิชิตเด็ดหนุ่มลงจากบัลลังก์” เลอายกมือกรีดนิ้วแพรวพราวออกท่าทางชัดเจนจนนิวตันเลิกคิ้วยิ้มแหยๆ แต่ก็ปรบมือสนับสนุน

“พรุ่งนี้ไปกับเจ๊เลยนะ ฉันไม่ว่างเดี๋ยวกันโชกุนไว้ให้” นิวตันชี้นิ้วบอกเลอาที่นั่งกอดอกพยักหน้ารับ

“ไม่มีปัญหาเรื่องจับเหยื่อฉันถนัดอยู่แล้ว” เลอาขยิบตายิ้มเจ้าเล่ห์

“เดี๋ยวววว ฉันแค่ขโมยกางเกงในไม่ใช่จับผู้ชาย แกเข้าใจถูกไหมเนี้ย” รักจังเท้าคางเหล่มองเลอาที่ยิ้มแหย่

“เชื่อมือเลดิเจ้ รับรองอยู่หมัด”

“กางเกงในใช่ไหม” รักจังขมวดคิ้วลดมือลงมองหน้าเลอาอย่างหวาดๆ

“ผู้ชาย” นิวตันยกมือกระซิบแหย่

“เฮ้ย ฉันไม่ได้จับผู้ชาย พวกแกนี่ยังไง” รักจังลุกขึ้นเท้าเอวมองหน้าลูกน้องสองคนที่ยกมือจับกันอย่างเข้าขา

“เอาน่า เหมือนกันแหละเจ้ เชื่อเลอยู่หมัดแน่นอน รับรองเข้าถึงตัวหลุยเทียนเปา ต่อให้ดังแค่ไหนขอแค่สิ้นปีมีโบนัส เลอาคนนี้จัดให้ได้ทุกอย่าง” เลอาตบอกยืดอย่างมั่นใจเกินร้อยยักคิ้วท้าทายรักจังที่ยิ้มแห้งๆ ส่ายหน้าไปมาก่อนยกมือนวดขมับเดินอ้อมไปขึ้นบันไดสวนทางกับทีมบีและทีมซีที่เลิกประชุมลงมาสุมหัวทำงานด้านล่าง พอถึงห้องได้ก็ดิ่งลงบนเตียงหนานุ่มพลิกตัวหงายวางมือก่ายหน้าผากก่อนผ่อนลมหายใจ

“กางเกงในของนายฉันขอแล้วกันนะเปาเปา” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าเนียนใสก่อนพลิกตัวนอนคว่ำหัวเราะให้กับสิ่งที่ตนเองจะเริ่มลงมือทำในไม่ช้า