Ep 1.2

รักจังเดินไปลากเก้าอี้มานั่งข้างโชกุนที่เปิดแผนผังลงเวลาตารางงานของลูกค้าอย่างตั้งใจก่อนมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ

“นายจะไปไหนนิว” โชกุนหันมองนิวตันที่ยืนกดน้ำจากฝาตู้เย็นใส่ขวดน้ำสเตนเลส

“ออกกำลังกายเจ๊ไปเปล่า” นิวตันตอบพร้อมหันมาชวนรักจังที่นั่งพิงเก้าอี้มองผังงานแต่สมาธิไม่ได้จดจ่อกับสิ่งที่มองอยู่แม้แต่นิด “เจ๊!”

“ฮะ! แหกปากทำไมตกใจขวัญหายรายได้หดว่าไง เป็นนงเป็นหนุ่มเรียกเสียงดัง” รักจังสะดุ้งเรียกสติตนเองกลับมามองหน้านิวตันที่เดินเข้ามายืนข้างๆ อย่างแปลกใจเช่นเดียวกับโชกุน

“หมู่นี้ไม่ค่อยมีสมาธิเลย มีอะไรบอกได้นะ” โชกุนมองสีหน้าเหลอหลาของรักจังอย่างห่วงใย

“ปะเจ๊เดี๋ยวพาไปผ่อนคลาย” นิวตันคว้าแขนรักจังดึงตัวเธอยืนขึ้น

“นายไม่ทำงานหรือไง” โชกุนเงยหน้ามองเพื่อนร่วมงานทันที

“เมื่อคืนโต้รุ่งแล้วไง วันนี้นายมีประชุมกับทีมไม่ใช่เหรอ ยกออฟฟิศให้เลยไปกันเจ๊ ไปเปลี่ยนชุด” นิวตันควงแขนรักจังอย่างคลอเคลียยิ้มแย้มพาเดินขึ้นไปชั้นบน โชกุนส่ายหน้าไปมาก่อนหันมาสนใจหน้าจอคอมต่อ

“ไปออกกำลังกายที่ไหน” รักจังเดินตีคู่ขึ้นบันไดกับนิวตัน

“คริสตัลบลู” นิวตันตอบสั้นๆ พร้อมฉีกยิ้มเดินผ่านห้องตัวเองก่อนชะงักเมื่อมีคนเดินออกมาจากทางฝั่งซ้ายมือกลิ่นน้ำหอมกระจายฟุ้งเจ้าของสีผมอันโดดเด่นเปิดประตูยืนมองคนสองคนที่หยุดมองตน

“เจ้หวัดดี” เลอา หนึ่งในหัวหน้าทีมบริษัทออแกไนซ์ยกมือไหว้ย่อตัวแทบติดพื้นบ่งบอกความเป็นตัวเองชัดเจน

“เออๆ หวัดดี” รักจังยิ้มแห้งตอบกลับรีบวิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้องตนเอง นิวตันมองตามก่อนมองหน้าเลอาที่ยืนปัดชุดเหล่มองชุดที่เพื่อนร่วมงานใส่ไม่ได้แตกต่างกันเท่าไหร่เพราะอีกคนเหมือนหลุดมาจากฟิตเนสส่วนอีกคนเหมือนหลุดมาจากนิตยสารความแฟชั่น

“พาเจ้ไปไหนนิว”

“ไปออกกำลังกายหมู่นี้เจ๊ดูเครียดนายก็รู้ว่าเพราะอะไร งานฉันเสร็จแล้วเดี๋ยวกลับมาต่อช่วงเย็น”

“ฉันเองว่าจะออกไปซื้อของเตรียมอุปกรณ์จัดฉากหลังจากร่วมประชุมกับทีมบี”

“เออๆ เดี๋ยวฉันดูแลเจ๊เอง”

“เออดูแลดีๆ ละ ไม่งั้นคุณแม่เอาตายเลย” เลอาตบไหล่นิวตันเบาๆ ก่อนลงบันไดไป

รักจังเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดใช้ออกกำลังกายกับกางเกงขาสั้นสีเดียวกับชุดวอร์มของนิวตัน เธอหยิบยางรัดผมมาเกล้าผมมัดรวบขึ้นมองกระจกหน้าโต๊ะเครื่องแป้งก่อนผ่อนลมหายใจยาวมองตัวเองช้าๆ แล้วทำตาจิก

“ฉันต้องชิงกางเกงในนายซุปตาร์ที่โด่งดังคนนี้ให้ได้ ว่าแต่หน้าตาหมอนั่นเป็นไง ช่างเถอะค่อยหาข้อมูล” รักจังยกมือปัดหน้าม้าก่อนเดินออกจากห้องไปกับนิวตัน

รักจังเดินมาที่รถของตนกับนิวตันพร้อมโยนกุญแจรถให้นิวตันเป็นคนขับสวนทางกับทีมงานสี่ห้าคนของโชกุนยกมือไหว้ทักทายตามระเบียบก่อนนิวตันจะขับรถพาออกจากโฮมออฟฟิศ

“นิว แกอยู่ฝ่ายโฆษณาต้องคุ้นเคยกับโลกออนไลน์มากพอควร รู้จักวงริเวอร์เปล่า” รักจังนั่งกอดอกอยู่ข้างคนขับที่ขับมาได้สักพักก็ติดไฟแดง

“ริเวอร์เหรอ รู้ดิเจ๊ ใครไม่รู้เชยตาย” นิวตันตอบกลับพิงเบาะเหล่มองรักจังที่มองค้อนอย่างรู้สึกตัวรีบยกมือปิดปาก “ทำไมอ้อเจ๊”

“แกไปสืบให้หน่อยว่าเขาอยู่ที่ไหน ฉันมีบางอย่างต้องทำเพื่อบริษัท แกต้องหามาให้ได้ว่าเปาเปาพักที่โรงแรมไหน มีอะไรบ้างนะ คริส คริสไรนะ กับชราง ชรางกาอะไร จำถูกไหมเนี้ยหมู่นี้ความจำแย่อยู่ด้วยจำได้โรงแรมเดียวสุขสบายโฮเต็ล” รักจังยกมือนวดขมับขมวดคิ้วนึกชื่อที่โมจิเคยบอกอย่างจำไม่ได้

“คริสตัลบลูปะ ที่เรากำลังไปนี่ไง นิวเป็นสมาชิกฟิตเนสที่นั่นตอนนี้มีโปรพาคนติดตามเข้าไปออกกำลังกายได้หนึ่งคน เลยชวนเจ๊ไง ส่วนตัวนะถ้าระดับหลุยเทียนเปาแล้วดังขนาดนั้นน่าจะอยู่คริสตัลบลู เพราะระบบความปลอดภัยเข้มมาก แฟนคลับเข้าไม่ได้แน่นอนถ้าไม่ได้เปิดห้องพัก อีกอย่างห้องพักไม่ใช่ถูกแพงหูดับเลยเจ๊”

“รู้ได้ไง เคยไปพักเหรอ เหหห ยังไงนิวตัน แกไปเปิดห้องกับใครมา” รักจังชี้นิ้วจับผิดนิวตันที่หลบสายตาขับรถต่อ “นิวตันนนน”

“ก็ได้ ก็ได้ บอกก็ได้มีเพื่อนทำงานที่นั่น”

“แน่ใจนะไม่ใช่ว่าไปเปิดห้องนอนกับใคร แกก็รู้ว่าแกโกหกไม่เนียนอย่ามาปิดบัง” รักจังหรี่ตามองพยายามจับพิรุธชายข้างๆ ที่หันมายิ้มแหยๆ แล้วตอบกลับ

“นิดหน่อยอ่าเจ๊ คุณแม่สอนมา”

“เออๆ ก็แค่นั้น แต่มันก็ไม่แน่เปาเปาอาจอยู่สุขสบายโฮเต็ลก็ได้” รักจังเปลี่ยนมากอดอกมองนิวตันเลี้ยวรถเข้ามาจอดอยู่หน้าโรงแรมทางฝั่งโซนคนนอกที่เป็นสมาชิกฟิตเนส พนักงานเปิดประตูให้นิวตันเดินตีคู่รักจังเข้ามาหน้าฟร้อนท์มีโซฟาจัดวางเป็นวงกลมกลิ่นดอกไม้หอมอบอวลสร้างความประทับใจตั้งแต่แรกเข้า รักจังอมยิ้มสูดกลิ่นหอมเดินตามนิวตันแยกไปทางฝั่งซ้ายมือหยิบคีย์การ์ดรูดเข้าฟิตเนส

“เนี้ยนะเหรอคริสตัลบลู โรงแรมห้าดาวใช่ไหม” รักจังเดินเข้ามาส่องกระจกใหญ่ด้านหน้าก่อนมองนิวตันเดินไปลู่วิ่งไฟฟ้าแล้วเปิดเครื่องก้าวขึ้นออกกำลังกายทันทีหลังจากวอร์มร่างกายแล้ว

“ยิ่งกว่าห้าดาวเชื่อนิวเถอะหลุยเทียนเปาอยู่ที่นี่แน่ ว่าแต่เจ๊จะหาหลุยเทียนเปาไปทำไม จะขอลายเซ็นเหรอ” คำถามของนิวตันพารักจังยิ้มเจ้าเล่ห์เดินไปที่ลู่วิ่งของเขา

“มีภารกิจพิชิตเงินต้องทำ”

“ภารกิจอะไร” นิวตันมองฉงนเร่งเครื่องให้เร็วขึ้น

“ขโมยกางเกงใน”

“ฮะ!” นิวตันกดหยุดเครื่องทันทีขมวดคิ้วมองหน้ารักจังที่ยกนิ้วจุ๊ปากมองซ้ายมองขวาเมื่อมีคนอื่นอยู่ในฟิตเนสด้วย

“ตกใจขนาดนั้นเลย”

“มานี่เลยเจ๊” นิวตันลงจากลู่วิ่งไฟฟ้าจูงมือรักจังออกมานั่งคุยที่โซฟาอย่างเป็นงานเป็นการทำหญิงสาวหัวเราะชอบใจกับท่าทีของลูกน้องตนเอง

“เจ๊คิดอะไรอยู่ กางเกงในเนี้ยนะ”

“เออก็กางเกงในนี้ละ ราคาหลักแสนเลยนะ ถ้าได้มาพยุงบริษัทได้อีกไกลเลย คิดดูนิวถ้าทำสำเร็จจะเป็นยังไง”

“แสดงว่าที่ข่าวออกมาก็เป็นจริงสินะที่พวกโรคจิตซาแซงชิงกางเกงในของหลุยเทียนเปา แต่คนระดับนั้นใช่ว่าจะไม่ระวังตัว ไม่งั้นโดนสอยไปนานแล้ว”

“ไม่ยากหรอกแค่รู้ว่าเขาพักที่ไหนแล้วแอบเข้าไปขโมย แค่เนี้ยง่ายจะตาย” รักจังดีดนิ้วอย่างมีแผนยิ้มกริ่ม

“ยาก ยากที่เป็นหลุยเทียนเปา ถ้าเป็นคนอื่นอาจง่าย เจ๊จะทำจริงเหรอ”

“อือ ทำจริง คนจริง เพื่อบริษัทต้องทำให้ได้”

“งั้นเดี๋ยวนิวช่วยแล้วกัน แต่นิวว่าต้องอยู่โรงแรมนี้แน่” นิวตันเลื่อนสายตามองไปทางหน้าฟร้อนท์เหล่มองลิฟต์ทั้งสองฝั่งอย่างมั่นใจกับระบบความปลอดภัยก่อนล้วงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงเปิดหาข้อมูลบางอย่างแล้วขยับไปนั่งใกล้รักจังอย่างใกล้ชิด

พนักงานเปิดประตูต้อนรับชายหน้าตาดีสวมแว่นสายตาท่าทางภูมิฐานร่างสูงโปร่งสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงผ่านหน้าฟร้อนท์ไปขึ้นลิฟต์หยิบมือถือขึ้นมากดต่อสายใครสักคนที่ไม่มีการตอบกลับมาถึงกลับส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอามองหญิงสองคนเดินเข้ามาในลิฟต์ด้วยสีหน้าระรื่นจ้องมองชายวัยสามสิบกลางๆ จนเจ้าตัวรู้สึกตัวเอียงหน้ามองก่อนมองชั้นที่ประตูลิฟต์เปิดแล้วก้าวขาออกหันมายิ้มบางๆ ให้หญิงในลิฟต์ช้าๆ ที่มองตามตาลอยก่อนเดินเลี้ยวไปทางบันไดหนีไฟขึ้นไปอีกหนึ่งชั้นที่ลิฟต์ทั่วไปไม่มีชั้นเก้านอกจากลิฟต์พิเศษที่พนักงานรักษาความปลอดภัยคอยเฝ้าอยู่ชั้นล่างเท่านั้น