Ep 1.1

ประโยคเด็ดของเมเม่ทำรักจังสงสัยตาลุกวาวเมื่อได้ยินคำว่าหกหลัก เธอหันมองเมจิกับกันตาช้าๆ อย่างต้องการคำตอบที่เริ่มสนใจในเม็ดเงิน

“กางเกงในอะไร”

“มันมีกระทู้ของซาแซงคนหนึ่งที่ปลุกระดมให้แฟนคลับที่คลั่งไคล้อย่างผิดปกติประมูลกางเกงในของหลุยเทียนเปา ซาแซงคนไหนเอามาได้รับเงินแลกกางเกงในไปได้เลย” กันตาเท้ามือลงบนเตียงอธิบายให้เพื่อนที่ไม่สนใจเรื่องโลกภายนอก

“พวกโรคจิตนะคะ สงสารเปาเปาแต่โชคดีที่เจ้าตัวเป็นคนที่เข้าถึงยาก แต่จะว่าไปก็น่าสนอยู่นะกางเกงในเปาเปา งูย” เมจิยกมือจับแก้มแก้เขินบิดไปบิดมา

“ประมูลหลักแสนเลยนะแก คิดดูว่าบ้าแค่ไหน” เมเม่เดินกอดอกเข้ามายืนที่หัวเตียงดูสายน้ำเกลือด้วยรอยยิ้มขบขัน

“หลักแสนเลย โหกางเกงในอะไรยี่ห้อดังไหม ทำไมราคามันโหดขนาดนั้นนะ” รักจังตาลุกวาวนับนิ้วคำนวณด้วยความทึ่ง

“กางเกงในนะไม่ถึงพันแต่คนใส่อะเป็นซูเปอร์สตาร์ไง พวกซาแซงเลยต้องการ” กันตาขยายความต่อ

“วงนี้มีกี่คน” รักจังถามต่อด้วยความสนใจ

“แกคิดจะทำอะไรไอ้รักอย่าบอกนะ” เมเม่หันมาชี้นิ้วหรี่ตาจับผิดรักจังที่เลิกคิ้วเหลอหลาทำทีนิ่งเฉยเฉไฉหันมาฟังคำตอบจากเมจิกับกันตา

“ริเวอร์มีหกคน แต่คนที่ฮอตสุดคือเปาเปาค่ะ”

“หลุยเทียนเปามีผลงานการแสดงโกยใจสาวๆ ทั่วโลก หลังจากปล่อยเพลงแรกก็โดนค่ายจับไปเล่นเอ็มวีหลังจากนั้นเห็นแววกระแสมาก็จับไปเล่นละคร คราวนี้ดังเปรี้ยงจากที่วงมีคุณภาพอยู่แล้วอัพตัวเองดังเข้าไปอีก แต่เขาก็ไม่ได้ทิ้งวงนะ นี่ละมั้งที่แฟนคลับคลั่ง”

“ใช่ค่ะ เปาเปาน่ารักมากเลย ไม่เคยมีข่าวเสียหายกับนักแสดงหรือนักร้องด้วยกัน ส่วนใหญ่จะเป็นข่าวซาแซงมากกว่า เปาเปาดูแลตัวเองดีมากๆ น่ารักแถมหล่อด้วย” เมจิยิ้มกว้างอย่างภูมิใจและหลงใหลในตัวคนที่เอ่ยออกมา

“สรุปนะพวกซาแซงอะไรเนี้ยต้องการกางเกงในของเปาเปาเพื่อไปประมูลให้กับเจ้าของกระทู้ราคาหกหลัก ฉันเข้าใจถูกไหม” รักจังสรุปความที่ได้ฟังหลังจากเรียบเรียงเรียบร้อย

“ใช่ค่ะ” เมจิตอบทันควัน

“อะฮ้า งั้นก็เข้าใจละ ตอนนี้ริเวอร์มีคอนเสิร์ตถูกไหม” รักจังถามต่อพร้อมมองหน้าเมจิที่พยักหน้ารับ

“ใช่ค่ะ หนูมีบัตรพี่สนใจเหรอ”

“หึ หึ สนสิ สนมากด้วย ตั้งหกหลักแหนะพยุงบริษัทได้เยอะทีเดียว” รักจังก้าวลงจากเตียงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีแผน

“ไอ้รัก” เสียงเมเม่ขัดขึ้นทำรักจังหมุนตัวกลับหน้าเกือบทิ่มเหลียวมองเพื่อนสาวที่รู้ทันเดินตรงเข้ามาจับบ่าจ้องเขม็ง “แกจะไปขโมยกางเกงในเพื่อเงินใช่ไหม”

“หือ” เมจิกับกันตามองหน้ากันก่อนมองมาทางรักจังที่ยกมือจับมือเมเม่แล้วดึงออก

“ตอนนี้บริษัทฉันงานไม่ค่อยเข้า ลูกน้องฉันก็มากถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างบริษัทล้มแน่ แกก็รู้ว่าบริษัทนี้ฉันรักมากฉันตั้งมันมากับมือจะให้ล้มไปง่ายๆ ไม่มีทาง ให้ทำมากกว่าขโมยกางเกงในฉันก็ทำเว้ย”

“ไอ้รัก!” เมเม่ตะโกนเรียกรักจังที่เดินผ่านตัวไปแล้วหยุดหันมาตอบเพื่อนสาว

“คอยดูเงินหกหลักฉันต้องเป็นคนได้ แค่กางเกงในไม่ยากเกินมือฉันหรอก” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยขึ้นอย่างเฉียบขาดบ่งบอกเป้าหมายชัดเจน

“พี่รักจัง มีสามโรงแรมที่ซาแซงประกาศว่ามีเปาเปาอยู่ คริสตัลบลู แชรงการาสปาและก็สุขสบายโฮเทล ไม่มีข้อมูลที่แน่นอนว่าโรงแรมไหนกันแน่แต่หนึ่งในสามโรงแรมนี้แน่นอน สู้สู้นะพี่รักจัง” เมจิบอกข้อมูลพร้อมชูกำปั้นให้กำลังใจ

“เชื่อหัวไอ้เรืองสิ ไปนะ” รักจังยกมือโบกลาแล้วเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป เมเม่หันมามองหน้ากันตาอย่างสงสัย

“ใครคือไอ้เรืองวะ”

“มันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ฉันไปหาเบาะแสบ้างดีกว่าอาจได้สกู๊ปเด็ด สามโรงแรมใช่ไหม ไปก่อนนะ” กันตาบอกจบวิ่งแจ้นออกไปอีกคน ทำเมเม่มองตามยกมือเกาหัวก่อนหันมาเท้าเอวจ้องหน้าน้องสาวที่ค่อยๆ ลดตัวนอนบนเตียงช้าๆ ไหลไปกับผ้าห่มที่เลื่อนปิดกายคลุมโปงแต่มีมือมารั้งไว้

“แกบอกว่าแกเป็นแฟนคลับสุดติ่งแค่ติ่งไม่ใช่ซาแซงแต่รู้เยอะอย่างกับเป็นซะเอง”

“แหม พี่เม่ก็ รู้ไว้มีชัยไปกว่าครึ่งจะได้ปกป้องศิลปินที่เรารักไง”

“แล้วแกบอกไอ้รักไปเนี้ยนะ เท่ากับปลอมเป็นซาแซงเลยนะ เกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไงอยากได้อีกสักแผลไหมฮะ” เมเม่ยกมือง้างขึ้นเหนือหัวจ้องเขม็งน้องสาว

“อ่า พี่เม่โหดร้าย พี่รักจังดูมุ่งมั่นเพื่อบริษัทขนาดนั้นถ้าทำสำเร็จมันก็ดีไม่ใช่หรอพี่เม่ พี่รักจังหญิงแกร่งใครจะทำอะไรได้ ไม่แน่นะถ้าพี่รักจังเข้าถึงตัวเปาเปาได้กลายเป็นแฟนกันขึ้นมาจริงๆ หูย ตื่นเต้นแทนเลยอะ”

“เพ้อเจ้อโดนจับขังก่อนนะสิ เล่นบ้าอะไรกันไม่เข้าเรื่อง” เมเม่เขกหัวเมจิก่อนเดินไปดูน้ำเกลือแล้วเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปพร้อมปิดไฟให้คนไข้พักผ่อน

บริษัทออแกไนซ์รับจัดงานทั่วราชอาณาจักรโฮมออฟฟิศสี่ชั้นที่มีเหล่าหัวหน้าฝ่ายอยู่กันแบบครอบครัว เริ่มชั้นแรกจากประตูทางเข้าบานกระจกใหญ่มีผ้าม่านสามารถเลื่อนเปิดปิด รถยนต์จอดอยู่ในรั้วได้สี่คัน ชั้นล่างสุดเปิดเป็นที่ทำงานประดุจออฟฟิศขนาดย่อมมีคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะห้าเครื่องถัดเข้าไปเป็นครัวมินิบาร์ ขึ้นบันไดไปเป็นชั้นลอยจัดเป็นที่นั่งเล่นพักผ่อนมีทีวีติดผนังจอใหญ่กับโซฟาตัวยาว ถัดขึ้นไปชั้นสามเป็นห้องนอนเล็กสามห้อง ชั้นสุดท้ายเป็นห้องนอนใหญ่สำหรับเจ้าของบริษัทและดาดฟ้าจัดเป็นสวนหย่อมแบ่งครึ่งไว้ตากชุดทำกิจวัตรต่างๆ นานา รักจังขับรถเข้ามาจอดเทียบรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่เรียกย่อว่าบิ๊กไบค์บ่งบอกว่าเจ้าของรถยังคงอยู่ด้านในไม่ไปไหน เธอลงจากรถเก๋งสีแดงติดปีกสปอยเลอร์สีดำตัดกับสีตัวรถแต่เข้ากับล้อแม็กสีดำ มือสองข้างกดรหัสเข้าโฮมออฟฟิศมองทีมงานผู้หญิงสองคนในชุดนักศึกษานั่งพิมพ์งานอยู่หน้าคอมโต๊ะหน้าสุด

“สวัสดีค่ะพี่รัก” เสียงใสทักทายพร้อมยกมือไหว้ประสานกันแล้วหันหน้าเข้าคอมทำงานต่อ รักจังเดินเข้ามาจับเก้าอี้ของทั้งสองมองการลงสีภาพวาดการ์ตูนที่สร้างเป็นเรื่องราวลงเว็บเป็นการจ้างงานเสริมพิเศษ มีเพียงสองคนที่รับหน้าที่นี้อีกคนวาดอีกคนลงสีส่วนเนื้อเรื่องคือหน้าที่ของเจ้าของโฮมออฟฟิศ

“เรตติ้งเป็นไง ยอดวิวขึ้นบ้างไหม” รักจังยื่นหน้ามองหน้าจอคอมด้วยรอยยิ้ม

“ดีจนทำไม่ทันเลยค่ะ หนูเลยต้องเข้ามาทำงานให้ก่อนตอนเย็นมีสอบที่มหาลัย”

“ไหวไหมเนี้ย ตั้งใจสอบละ สอบเสร็จจะได้มาช่วยพี่” รักจังละตัวออกจากเก้าอี้เดินไปในครัวเปิดตู้เย็นมองน้ำที่ใส่ไว้เต็มแทบไม่มีของกิน

“ได้เลยค่ะ” เสียงตอบรับจากสองสาวดังประสานกันทำรักจังยิ้มกริ่มก่อนมีคนเดินลงบันไดในมาดคุณหนูเจ้าสำอางเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงวอร์มสีเทา

“พี่นิวตันสวัสดีค่ะ” เสียงสองสาวทักทายอย่างเป็นระบบเมื่อเห็นชายหน้าตาดีลงบันไดมา

“ยังไม่มีใครลงมาเลยหรือไง ได้ยินเสียงอาบน้ำตั้งนานแล้ว เจ๊ไปไหนมาอะ” นิวตัน หัวหน้าฝ่ายโฆษณามองฉงนหันไปทักรักจังที่ยืนเท้าเอวเปิดตู้เย็นค้างไว้ก่อนเดินเข้าไปยืนข้างๆ ความสูงเลยศีรษะหญิงสาวทำให้ดูเหมือนเป็นคู่สุดหวานสำหรับช่วงบ่ายแต่ไม่ทันที่จะทำให้จิ้นกันเพลินชายหนุ่มหน้าตาดีสวมแว่นตายกมือเสยผมลงบันไดเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว สองสาวมองค้างฉีกยิ้มทักทายเสียงหวาน

“สวัสดีค่ะพี่โชกุน” เสียงสองสาวทำคนที่อยู่ในครัวมองตาม

“สวัสดีครับ” โชกุน หัวหน้าทีมฝ่ายดำเนินงานของบริษัทออแกไนซ์ยิ้มรับก่อนเดินไปเปิดคอมด้านหลังสุดที่ตั้งอยู่เพียงเครื่องเดียวนั่งลงเก้าอี้เหลือบมองสองคนยืนอยู่หน้าตู้เย็น “ไปไหนมาครับ”

“ถามเหมือนกันเลยนะ ไปเยี่ยมน้องเพื่อนมา โมจิไงที่เคยมาช่วยวาดการ์ตูนแล้วเละไม่เป็นท่า” รักจังตอบกลับพร้อมปิดตู้เย็นมองหน้านิวตันก่อนมองมาทางโชกุนที่พยักหน้ารับแล้วหันหน้าเข้าคอม