26

เพียงขวัญเข้ามานั่งที่โต๊ะแล้ว ไม่อยากจะมองหน้าคนที่นั่งพิงพนักเก้าอี้ทำหน้าตูม แต่ก็อดชำเลืองมองไม่ได้...ในที่สุดหญิงสาวต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะบอส”

“เมียไม่รัก” ตอบกลับมาเร็วมาก เหมือนว่ารอให้ถามอยู่แล้ว

“..........” หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ทอดถอนใจ หันมาสนใจกับงานบนโต๊ะแทน

“ดูเอาเถอะ พูดขนาดนี้ เมียยังไม่สนใจเลย” เสียงตัดพ้อต่อว่า ยังคงดังมาไม่ยอมหยุด

“อยากมีเมียมากนักใช่ไหมคะบอส” เพียงขวัญพูดอย่างเหลืออดลุกขึ้นหมายจะออกจากห้องไปหาเครื่องดื่มดับความหงุดหงิด ในจังหวะที่เปิดประตู...หล่อนต้องชะงัก ปากอ้าตาค้าง แต่คนข้างหลังไม่ได้รับรู้ด้วย ยังพล่ามอย่างสนุกปาก

“อยากไม่อยากก็มีไปแล้วเมียน่ะ...ถึงแม้ว่าผมจะโดนคุณขืนใจ ถึงยังไงขวัญก็เป็นเมียผมแล้ว เพราะฉะนั้นช่วยกรุณาดูแลจิตใจผัวคนนี้ด้วยนะครับ” ดลวัตร นึกสนุกที่ได้กวนอารมณ์ของอีกฝ่าย ยิ่งรู้ว่าหล่อนขึ้นง่ายก็ยิ่งชอบแกล้ง แต่เห็นทีคราวนี้จะได้ผลเกินคาด

“อะไรนะ.....ใครเป็นเมียใคร” เสียงสูงสอดแทรกขึ้นมา ดุจดั่งฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ ก่อนจะทำให้สิ่งมีชีวิตในห้องหยุดหายใจไปชั่วขณะ.......

“คุณแม่” ดลวัตรครางเรียกชื่อบุพการีอย่างคาดไม่ถึง ตะลึงสิครับ....ก่อนจะปรับสีหน้ากลบเกลื่อนอย่างรวดเร็ว

“นี่มันเรื่องอะไร....เกิดอะไรขึ้นตาดล.......หนูขวัญเข้ามาก่อนอย่าเพิ่งไป” คุณดาริกาสั่งเสียงเข้ม

เพียงขวัญถอยกลับมาอย่างหวาด ๆ หัวจะขาดไหมวะเนี่ย.........หญิงสาวจิตนาการถึงบทบาทแม่สามีจอมเฮี๊ยบในละครขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้......ตายแน่ยัยขวัญเอ้ย..........ถึงแม้ว่าคุณดาริกาจะให้ความเมตตาต่อหล่อนมากมาย แต่นั่นในฐานะเลขาของลูกชาย....ไม่ใช่ลูกสะใภ้......ฮือ ๆ ๆ .....พ่อจ๋า แม่จ๋า...ช่วยมารับศพหนูที......หญิงสาวยืนเหงื่อซึมหน้าตาซีดเซียว มันคงจะหดเหลือแค่สองนิ้วโดยไม่ต้องพึ่งมีดหมอ

“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณแม่....ผมแค่ล้อเล่นกับขวัญเขาน่ะครับ” ดลวัตรเดินเข้ามากอดเอวมารดา ประจบเอาใจ......

“ไอ้ที่แม่ได้ยินเต็มสองหู ลูกจะอธิบายว่ายังไง มันใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นไหมห๊า....” คนเป็นแม่มองลูกชายจอมกะล่อนตาขวาง แต่แววตาเต้นระริกไม่มีใครสังเกตเห็น

เพียงขวัญได้แต่ยืนนิ่งเงียบแค่คิดว่าจะเอาคืน พระเจ้าก็เข้าข้างส่งคุณดาริกาเข้ามาจัดการงานนี้คงจบแบบไม่ต้องออกแรงจะต้องกังวลทำไมวะเนี่ย ก็แค่เสียเงินรายได้งาม ๆ ไปเท่านั้น....หญิงสาวปลุกปลอบใจตัวเอง.....เชอะ.. สมน้ำหน้าอีตาบอสปากเสียชอบแหย่ ชอบขู่ดีนัก เจอของจริงเข้าไปถึงกับหน้าซีด...เชอะ....จากความวิตกในตอนแรกเปลี่ยนเป็นความกระหยิ่มใจ ไหน ๆ คุณดาริกาก็รู้เรื่องแล้ว คงจบไม่ยากหล่อนจะอธิบายว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัย จากนั้นก็ขอลาออก จบทุกอย่างเพียงแค่นี้...ขืนได้อีตานี่เป็นสามี คงต้องช้ำใจตายเข้าสักวัน ดูเอาเถอะข่มขู่หล่อน ว่าจะฟ้องแม่ อยากให้แม่จัดการแต่งงานให้ แต่พอเอาเข้าจริงปฏิเสธปากคอสั่น....เฮอะ....หญิงสาวหมั่นไส้แต่ก็แอบผิดหวังเล็ก ๆ....อยู่เหมือนกัน

“คุณแม่ครับ.......ผมแค่พูดเล่นกับขวัญสนุก ๆ เท่านั้น ไม่มีอะไรจริง ๆ นะครับ” ดลวัตรพลิกลิ้นหน้าตาเฉย

“แต่ที่แม่เห็น หน้าตาของหนูเพียงขวัญไม่บ่งบอกสักนิดว่าจะสนุกด้วย”

“ก็ขวัญเป็นวันนั้นของเดือน ถึงได้หงุดหงิดไงครับ”

“ตาดล !...” คนเป็นแม่เหลืออดกับคำพูดของลูกชาย หยิกหมับเข้าให้

“อูย...คุณแม่” ดลวัตรสูดปากร้องเป็นเด็ก ๆ ไม่เหลือมาดผู้บริหาร เมื่อโดนคนเป็นแม่บิดพุงเต็มแรงด้วยความหมั่นไส้

“หนูเพียงขวัญเล่าให้ป้าฟังได้ไหม ป้าเชื่อว่าหนูต้องพูดความจริง” เพราะรู้จักลูกชายดี จึงเลือกฟังความจากเพียงขวัญแทนถึงแม้จะพอรู้ความเคลื่อนไหวของทั้งคู่อยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้รู้ลึกไปถึงห้องนอน

“เอ่อ...คือว่าทั้งหมดนี่มันเป็นความผิดพลาด แบบคาดไม่ถึงค่ะ” หญิงสาววางหน้าไม่ถูก เหมือนโดนคุณครูฝ่ายปกครองกำลังซักฟอก ลอยตัวเหนือปัญหาอยู่ดี ๆ ไหงกระแสตีกลับให้หล่อนต้องตกที่นั่งลำบากด้วยนะ......

“ยังไงจ๊ะ...” ผู้สูงวัยทำเป็นตีหน้าเคร่งขรึมถึงแม้คำพูดคำจายังเปี่ยมไปด้วยความเมตตาเอ็นดูก็เถอะ....

“คือว่า... หนูกับบอสไปนั่งดื่มกินกัน เอ่อ....เพื่อที่จะทำความรู้จักกันให้มากขึ้นน่ะค่ะ.......แต่สักพักก็มีอาการผิดปกติ เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ เราจึงรีบกลับ....บอส คงจะเป็นห่วงขวัญก็เลยมาส่งที่ห้อง แต่ขวัญ...เอ่อ.....” หญิงสาวเล่าทั้งที่หน้าร้อนเห่อ ป่านนี้คงจะแดงก่ำลามไปถึงลำคอแหง ๆ

“ตาดลปล้ำหนูใช่ไหมจ๊ะ” คุณดาริกาเดาต่อ

“ไม่ใช่นะคะ....ขวัญเป็นคนดึงบอสเข้าห้อง แล้วเราก็..........” เพียงขวัญกระอึกกระอัก ข่มความอับอายพยายามจะเล่าต่อให้จบ ไม่กล้ายอมรับว่าตัวเองเริ่มต้นก่อน

“เอาล่ะ...ตามรูปการณ์แล้วทั้งคู่อาจจะโดนวางยา ถูกต้องไหมจ๊ะ” คุณดาริกาสงสารเพียงขวัญที่คงจะขัดเขินน่าดูจึงช่วยด้วยการสรุปรวบรัด แต่ใบหน้าก็ยังเรียบเฉยน่าเกรงขามเพราะภารกิจยังไม่จบ

“ค่ะ” เพียงขวัญพยักหน้า หลบตาวูบวาบ เมื่อคุณดาริกาเงียบ ก็พลอยให้ทั้งห้องเงียบกริบ เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตึกตัก ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรแต่สำหรับเพียงขวัญมันช่างนานเหลือเกิน

“ถ้าอย่างนั้น ก็แต่งงานกันซะเลย ไหน ๆ ก็พลาดกันไปแล้ว” ผู้สูงวัยเอ่ยออกมาหน้าตาเฉย ดุจดั่งคำประกาศิต

“ไม่นะคะ/ไม่นะครับ” ทั้งเลขาสาวและบอสจอมกะล่อน ปฏิเสธออกมาพร้อมเพรียงกัน

“อะไรกันจ๊ะ ก็เมื่อสักครู่ แม่ยังได้ยินลูกพูดเรื่องผัว ๆ เมีย ๆ อยู่เลย” คุณดาริกาไล่ต้อนลูกชายจอมกะล่อน