16

“ลูกจะไม่โกรธพวกเราใช่ไหม ถ้ารู้ทีหลัง” จอมขวัญอดวิตกไม่ได้ เพราะเพียงขวัญเอาแต่ปฏิเสธเลยไม่รู้ว่า ว่าที่เจ้าบ่าวเป็นใครทางครอบครัวมีกิจการอะไร ถึงได้เดินไปชนตอจนได้...คิด ๆ ไปก็สมน้ำหน้ายัยลูกสาวหัวดื้อเหมือนกัน

“ไม่หรอกน่าเราไม่ได้บังคับเขาสักหน่อย ถ้าพวกเขาเป็นเนื้อคู่กันจริง มีโอกาสได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้ก็คงหนีกันไม่รอดหรอก แต่ถ้ายังไม่คลิกกันก็แล้วแต่บุญวาสนาแล้วล่ะ...เพราะทุกอย่างมันลงตัวไปหมดซะขนาดนี้” ถึงปากจะบอกว่าแล้วแต่บุญวาสนา แต่สายตาของดาริกามุ่งมั่นมาก ยิ่งเห็นตัวจริงและรู้จักนิสัยใจคอยิ่งอยากได้ เหมือนเห็นตัวเองตอนเป็นสาวอีกครั้ง

“อือ...ถ้าเธอมั่นใจว่าดี ฉันก็ว่าดี”

“แน่นอนอยู่แล้ว พวกเราเตรียมงานรอกันได้เลยจ้า” สองแม่ยิ้มให้กันอย่างเปี่ยมสุข โดยไม่รู้เลยว่า ลูก ๆ ได้ก้าวหน้าไปไกล เกินกว่าผู้สูงวัยจะคาดคิด

หลังจากเพียงขวัญหนีเข้าห้อง เสียงข้างนอกก็ดูเหมือนจะเงียบไปด้วย คาดว่าอีตาบอสจอมกวนประสาทคงจะออกไปแล้ว....ค่อยหายใจหายคอได้โล่งหน่อย ไม่รู้ว่าติดค้างกันมาตั้งแต่ชาติไหนสิน่า ถึงได้เกาะหนึบเป็นปลิงขนาดนี้

หญิงสาวโผล่หน้าออกมาด้านนอก มองไม่เห็นเจ้ากรรมนายเวร จึงได้เป่าปากระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ทำตัวได้เหมือนเคย ๆ หลังจากเก็บห้องให้เป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่เป็นนิจแล้วกว่าจะเสร็จก็มืดค่ำพอดี

เพียงขวัญอาบน้ำสระผมและปล่อยให้แห้งเอง หล่อนออกมานั่งหน้าทีวี เปิดช่องข่าวสาร แต่ไม่ได้ตั้งใจฟังหรอก ก็แค่เปิดเป็นเพื่อน ส่วนที่สนใจจริง ๆ ก็คือไอแพดในมือต่างหาก หล่อนมีความฝันว่าจะได้เป็นนายตัวเองในสักวัน จึงได้หาช่องทางใหม่ ๆ ในการทำมาหากิน ในระหว่างที่ยังต้องทำงานเก็บเงินหาทุนสักก้อน โดยที่ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะทำอะไรกันแน่...บางทีอาจจะเปิดสถาบันสอนศิลปะป้องกันตัวก็ได้ ซึ่งหล่อนก็รู้ว่ารายได้ไม่ได้ดีมากมาย แต่เป็นสิ่งที่หล่อนถนัด หรือจะหาธุรกิจที่ทำกำไรเยอะ ๆ ....แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจริง ๆ แล้วหล่อนอยากได้เงินหรือความสุขใจ อย่างไหนที่ต้องการจริง ๆ กันแน่เลยยังไม่ได้ตกลงปลงใจว่าจะทำอะไร ตอนนี้จึงได้หายใจเข้าออกเป็นเงิน หล่อนต้องสะสมทุนให้ได้มากที่สุด.......สาวขี้งกคิดอย่างมุ่งมั่น...ก่อนจะเอนตัวนอนลงบนโซฟา ยกท่อนขาเรียวงามขึ้นพาดพนักตามความเคยชิน.....

“เฮ้ย !....” เพียงขวัญอุทานออกมา หน้าตาตื่น เมื่อเจ้ากรรมนายเวรของหล่อน ยืนคาบกระเป๋าใบย่อม สองมือเต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่ถือมาพร้อมไม้แขวน ยืนเงียบอยู่หลังโซฟา...อีตานี่หายตัวเข้ามาหรือไง.......

“ขวัญช่วยผมหน่อย” ดลวัตรปล่อยกระเป๋าลงพื้น ชายหนุ่มยืนคอแห้งตาปรอย กับช่วงขาเรียวกับปลายเท้าบอบบางที่ชี้หน้าเขาอยู่ในตอนนี้ คิดอยากกลืนกินไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูกเชียว ผู้หญิงอะไร..เซ็กซี่เป็นบ้า......

“บอส....เอาจริงดิ...จะมาอยู่ห้องนี้ให้ได้เลยใช่ไหม” เพียงขวัญเดือดปุด ๆ ผุดลุกขึ้นยืนประจันหน้า มีแค่โซฟาขวางกั้น

“โธ่...ขวัญ....ก็เราคุยกันแล้วนี่ หรือว่าคุณจะขึ้นไปอยู่กับผมห้องข้างบนก็ได้นะ ขอแค่ให้เราอยู่ด้วยกันก็พอ...ลืมแล้วเหรอ คุณต้องรับผิดชอบผมนะ” ดลวัตรออดอ้อน กลายเป็นเด็กหนุ่มเพิ่งริรักไปแล้ว

“ไม่เด็ดขาด...ขวัญไม่มีทางไปอยู่ห้องเชือดของบอสหรอก” เพียงขวัญสะบัดหน้าไปอีกทางอย่างลืมตัว....อาการเหมือนงอนเขายังไงยังงั้น.....หรือว่าหึงย้อนหลัง.....มันใช่ไหมวะเนี่ย....

“นั่นไงผมว่าแล้ว.....ถึงต้องหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามคุณมานี่ไง” ดลวัตร กลั้นยิ้มจนปวดแก้ม เมื่อเห็นอาการแสนงอนเหมือนเด็กสาวจมูกกับปากเชิด ๆ นั่นน่าจูบชะมัด....คุณเลขาจอมโหดน่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ.......

“ถ้าอย่างนั้น ขวัญมีกฎที่จะต้องตกลงกับบอส.....หญิงสาวผู้มีความรับผิดชอบสูงส่งกำหนดกฏเกณฑ์ของการอยู่ร่วมกันขึ้นมาสด ๆ ร้อน ๆ .....ขวัญจะรับผิดชอบบอสตราบเท่าที่ไม่มีการละเมิดกฎ” เพียงขวัญพูดออกไปอย่างคนที่ตัดสินใจแล้ว ไม่อย่างนั้น ชีวิตคงหาความสงบสุขได้ยาก

“เอาเสื้อผ้าไปเก็บก่อนไม่ได้เหรอ เดี๋ยวเราค่อยมาตกลงกัน” บอสหนุ่มต่อรอง เพราะยืนเป็นไม้แขวนเสื้ออยู่นานแล้ว

“ไม่ได้ค่ะ”

“โอเค..... ถ้าอย่างนั้นก็ว่ามา กฎของคุณมีอะไรบ้าง”

“ข้อหนึ่ง ห้ามบอสขืนใจขวัญ”

“ฮ่า...ฮ่า....สบายมาก ผมไม่เคยขืนใจใคร....แต่ถ้าคุณจะทำกับผมแบบนั้นผมก็ไม่ว่าอะไรนะ เพราะไหน ๆ ผมก็เสียให้คุณไปแล้ว” บอสหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม แสดงความใจกว้างอย่างเต็มที่

“บอส....” เพียงขวัญขึงตาดุ

“ครับผม.... งั้นข้อสองมีไหมคุณภรรยาบัญชามาได้เลย” ดลวัตรยิ้มประจบ

“ข้อสอง ห้ามมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนอื่นอีกเด็ดขาด”

“อืม......แน่นอนอยู่แล้ว เพราะผมมีความรับผิดชอบพอ ผมจะไม่มีใครอีกตราบใดที่ยังเป็นสามีของคุณอยู่” ดลวัตรตอบรับหนักแน่น.....ว่าแต่คุณจะทนมีผมเป็นสามีไปได้สักกี่วัน......นี่คือสิ่งที่ชายหนุ่มไม่ได้พูดออกไป.....อิสรภาพของเขาอยู่แค่เอื้อม....

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามสบายค่ะบอส” หญิงสาวไหวไหล่ ก่อนจะนอนลงบนโซฟาดังเดิมทำเหมือนไม่ซีเรียสที่ต้องอยู่ร่วมห้องกับบอสหนุ่ม

ดลวัตรเดินเข้าห้องนอนของเพียงขวัญราวกับเป็นห้องของตัวเอง ชายหนุ่มจัดการรูดเสื้อผ้าที่แขวนไว้ในตู้ของเจ้าของห้องเอาไว้ฝั่งหนึ่ง และเอาของตัวเองเข้าไปแขวนไว้อีกฝั่งในตู้เดียวกัน จากนั้นจึงดึงลิ้นชักด้านล่าง เห็นชุดชั้นในลูกไม้ตัวจิ๋วน่ารัก พับเรียงอยู่ในนั้น ความคิดบางอย่างก็สว่างวาบขึ้นมา ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกหยิบกระเป๋าใบย่อมที่เขาทิ้งมันไว้ข้าง ๆ โซฟา ในขณะที่เพียงขวัญทำเป็นสนใจไอแพดในมือ ไม่แม้แต่จะมองผู้ชายขี้อ้อนทำราวกับเขาไม่มีตัวตน