14

“อร๊าย......อีตาบอสบ้า..” เพียงขวัญสติหลุด กระโจนขึ้นคร่อมร่างหนาที่นอนแผ่หลาอยู่ข้าง ๆ สองมือบางบีบคอเขาจนหน้าดำหน้าแดง

“แค่ก...แค่ก....ขวัญ...หยุด ๆ ผมยอมแล้ว” ดลวัตรร้องออกมาเสียงแหบโหย ผู้หญิงบ้าอะไรวะแรงเยอะ..ฉิบหา...ย...เกือบตายคามือหล่อนแล้วไหมล่ะทั้งจุกทั้งเจ็บ

“ฮึ่ย....บอสอย่าทะลึ่งกับขวัญนะ”เพียงขวัญของขึ้น ลืมตัวว่านั่งอยู่ในท่าล่อแหลม..ชี้หน้าว่าเขาอย่างโกรธจัด

“ผมขอโทษ...ผมไม่รู้...ผมนึกว่าคุณยังอยาก...”พูดไม่ทันจบก็โดนมือบางตะปบลงมาอย่างแรง

“หยุด...... ไม่อย่างนั้นบอสตายแน่” หญิงสาวเข่นเขี้ยว หน้าตาถมึงทึง

ดลวัตรได้แต่นอนมองคนที่นั่งทับอยู่บนตัวเขาตาปริบ ๆ กางเกงขาสั้นที่หล่อนสวมใส่มันร่นขึ้นไปจนชิดติดโคนขา เผยให้เห็นช่วงขาเรียวเนื้อเนียนแน่นขาวใสจนแทบจะสะท้อนแสงได้ราวกับผิวเด็กอ่อน อยากจะลูบ อยากจะจับก็ไม่กล้า ได้แต่มองตาละห้อย กลืนน้ำลายดังเอื๊อก....

“อุ้ย....” เพียงขวัญหน้าแดงแจ๋ เพิ่งจะรู้สึกตัวว่านั่งคร่อมเขาอยู่นานสองนาน จึงรีบลุกออกไป

“ขวัญ ช่วยผมก่อน” ดลวัตรรีบคว้าข้อมือเพียงขวัญเอาไว้ก่อนที่หล่อนจะเดินหนี

“หืม....” หญิงสาวตั้งท่าจะวีนใส่ นึกว่าเขาจะทำทะลึ่งอะไรอีก

“ผมจุก ลุกไม่ขึ้น” ดลวัตรนิ่วหน้า แสดงอาการเจ็บปวด

เพียงขวัญช่วยดึงเขาลุกขึ้นมาด้วยความทุลักทุเล และประคองพาไปนอนพักที่โซฟา

“เมื่อกี้ ใครมาเหรอคุณ”

“เพื่อน...ยัยกวินตรา”

“อ๋อ...คนที่คุณมอมเหล้าตัวเอง เพราะเพื่อนคนนี้แต่งงานใช่ไหม”

“ใช่....คุณจำได้เหรอ”

“อะไรที่เกี่ยวกับคุณ ผมจำได้ทั้งนั้นแหละ” ดลวัตรทำตาหวานใส่

“แหวะ...” ว่าแล้วเชียว นี่คงจะเป็นหนึ่งในคุณสมบัติหลายข้อของผู้ชายเจ้าชู้

“ไหนคุณว่าไม่ท้องไง...แล้วนี่อะไร เพิ่งคืนเดียวคุณก็แพ้ซะแล้ว...ปะ..ไปโรงพยาบาลกัน” ดลวัตรคว้ามือเล็กเอาไว้มั่น พยายามจะยันตัวลุกขึ้น

“บอส...อย่าเวอร์” เพียงขวัญจิกตาใส่ ผลักเขาให้ลงนอนเหมือนเดิม

“แหะ...แหะ....ผมก็ซ้อมเอาไว้ไง คุณก็...ซีเรียสไปได้” ดลวัตรทำหน้าตาย เมื่อโดนรู้ทันว่าเล่นใหญ่เกินเบอร์ ค่อย ๆ ปล่อยมือนุ่มนิ่มอย่างเสียดาย

“ซ้อมอะไร ทำไมต้องซ้อม”

“ก็ซ้อมเป็นสามีคุณไง ยังไงซะผมก็หนีไม่พ้นเงื้อมือคุณอยู่แล้ว จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด....ว่าแต่ตอนนี้ผมหิวแล้ว หาอะไรให้กินหน่อยสิขวัญ”

“ไปหาเองสิคะ ในตู้เย็นน่ะ คุณซื้อมาเองก็รู้ไม่ใช่เหรอ ถ้าจะอุ่นไมโครเวฟก็มี” เพียงขวัญทำเป็นไม่สนใจ

“อะไรกัน...หน้าที่คุณนะ .....ขวัญต้องรับผิดชอบผมจำไม่ได้เหรอ” บอสหนุ่มโวย

“ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำ ใบหน้าบูดบึ้ง

เพียงขวัญเดินเข้าครัว หยิบนั่นค้นนี่ จัดวางอาหารอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย

“เชิญค่ะเจ้านาย” เพียงขวัญผายมือเชื้อเชิญ ประชดประชัน

“คุณไม่ทานด้วยกันเหรอ”

“ไม่อ่ะ ขวัญเพิ่งอิ่ม” หญิงสาวทำหน้าเบื่อหน่าย แสดงให้เขาเห็นว่าหล่อนไม่ได้หลงใหลได้ปลื้ม หญิงสาวเดินไปปอกผลไม้ ไม่สนใจว่ามีสายตาของใครจับจ้องมองมาทุกอิริยาบถ หลังจากปอกผลไม้เสร็จ ไม่ได้มีความประณีตเลยสักนิด อีกเดี๋ยวก็ใส่ปากเคี้ยวหมดแล้ว ทำไมต้องสวย สะอาดก็พอไหม......เพียงขวัญคิดเข้าข้างความไม่เอาไหน ในเรื่องงานบ้านงานครัวของตัวเอง หล่อนถือจานผลไม้ออกมานั่งกินหน้าทีวีหน้าตาเฉยราวกับอยู่คนเดียว......อย่าคิดว่าฉันจะอินกับบทบาทสามีภรรยา...ไม่มีทาง.........

“อื้อ...บอส.....” เพียงขวัญขัดใจ ที่แอปเปิ้ลในมือถูกกัดงับ แย่งกันเห็น ๆ

“ทำเป็นหวงไปได้ ในจานก็เยอะแยะ” ดลวัตรเดินมาด้านหลังโซฟา เพียงขวัญจึงไม่ทันได้รู้ตัว

“บอสก็หยิบในจานสิ....มาแย่งชิ้นของขวัญทำไม” เพียงขวัญทำทีต่อว่า กลบเกลื่อนอาการเขินอาย...เกิดมาเคยมีโมเม้นต์แบบนี้ซะที่ไหนกันล่ะ.... ตอนนี้ชายหนุ่มเข้ามานั่งใกล้จนสัมผัสได้ถึงกระไอร้อนผ่าว ทำเอาหล่อนรู้สึกร้อนไปด้วย

“ผมอยากกินคุณนี่” ดลวัตรพูดเสียงกระเส่า หยอดได้เป็นหยอด ทนได้ให้มันรู้ไป

“บอสคะ...” เพียงขวัญขึ้นเสียง มองเขาตาขวาง

“เอ่อ ผมหมายถึงกินแอปเปิ้ลชิ้นเดียวกับคุณน่ะ....แหมพูดตกหล่นไม่ได้เลยนะคุณ”

“ขอโทรศัพท์ให้ขวัญหน่อยสิคะ” เพียงขวัญแบมือไปข้างหน้า

“โอ้โห...เป็นเมียผมวันแรกก็เริ่มเช็คโทรศัพท์เลยหรือเนี่ย...แต่ก็เอาเถอะ...ผมชอบให้เมียหวง” ดลวัตรทำเป็นยิ้มกรุ้มกริ่มส่งโทรศัพท์ให้ตามที่เพียงขวัญต้องการ

“เพ้อเจ้อ...” เพียงขวัญส่ายหน้าเหนื่อยหน่าย ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนหลงตัวเอง รับโทรศัพท์ของเขาเอามาทำบางอย่างยุกยิกอยู่พักหนึ่งก็ส่งคืน

“บอส ไม่ไปเที่ยวที่ไหนบ้างหรือคะ วันนี้วันเสาร์ คุณจะนัดผู้หญิงกี่คนก็ได้ตามสบาย แต่ห้ามกลับเกินสามทุ่ม” เพียงขวัญยังไม่ลืมหน้าที่ผู้คุมของหล่อน พร้อมกับเสนอแนะให้กับบอสหนุ่มอย่างใจกว้าง เพราะหล่อนได้ใช้เทคโนโลยีจัดการติดตามความเคลื่อนไหวของเขาได้เรียบร้อยแล้ว

“ไม่ไหวแล้ว...เมื่อคืนถูกคุณรีดลูก ๆ ของผมออกจนหมดตัวแล้วเนี่ย จะไปหาใครได้อีก” บอสหนุ่มพูดเสียงละห้อย พร้อมกับทำท่าก้มมองเจ้าตัวร้ายที่นอนสงบนิ่ง

“ตุ๊บ....” กำบั้นน้อย ๆ ทุบลงไปกลางหลังแบบไม่มีการเตือน

“โอ๊ย.......”

“หึ...ขืนบอสยังพูดจาลามกอีก ขวัญจะไม่เกรงใจแล้วนะ”

“นี่ขนาดคุณเกรงใจแล้วใช่ไหม.....ใจร้าย...” บอสหนุ่มเอื้อมมือไปลูบคลำแผ่นหลังตัวเองราวกับเจ็บปวดรวดร้าวเสียเหลือเกิน

“กลับห้องไปได้แล้วค่ะ บอส” เพียงขวัญออกปากไล่ดื้อ ๆ

“คุณไปช่วยผมหน่อย”

“ช่วย !..ช่วยอะไร..ไปเองสิคะ ข้างบนนี้เอง”