ตอนที่ 9

ตอนเช้า...เทียนหยดจัดอาหารเช้าให้ท่านเจ้าสัว วรายุก็เดินลงมา เขาเห็นเธอที่กำลังดูแลปู่ของเขา

"ไผ่...ตื่นแล้วเหรอ มากินข้าวเช้ากับปู่สิลูก"

เขาเดินมาลากเก้าอี้นั่งที่ของเขา

"ไหนล่ะข้าวเช้าฉัน"

เขาพูดขึ้นลอย ๆ แต่ตามองเทียนหยด เธอทำเป็นไม่ได้ยิน เขาเอานิ้วเคาะตรงหน้าเธอ

"ฉันถามว่าอาหารเช้าของฉันอยู่ไหน...ไม่ได้ยินเหรอ"

"คุณถามฉันเหรอคะ"

"ก็นั่งกันอยู่แค่เนี้ย"

เทียนหยดค้อนเขา หันไปตะโกนเรียกส้มจุก

"พี่ส้มจุก...พี่ส้มจุกจ๊ะ เอาอาหารเช้ามาให้คุณไผ่หน่อยจ้ะ"

"ทำไมเธอไม่เดินไปเอาล่ะ จะตะโกนทำไม"

"มันไม่ใช่หน้าที่ของฉันที่ต้องดูแลคุณนะคะ ที่เรียกพี่ส้มจุกให้เพราะฉันมีน้ำใจหรอก ฉันเป็นพยาบาลดูแลแต่ท่านเจ้าสัวค่ะ"

เทียนหยดส่ายหัวกับความเรื่องมากของเขา

"ก็จะมีน้ำใจเดินไปเอาให้หน่อยไม่ได้รึไง"

วรายุต้องอารมณ์เสียแต่เช้า ที่ถูกเทียนหยดขัดใจ

"คุณนี่...มือเท้าก็ดี ๆ ทำไมไม่เดินไปเอาเองล่ะคะ เป็นผู้ชายแท้ ๆ มาใช้ผู้หญิงได้ไง"

เธอมองเขาแล้วส่ายหัว

"นี่เธอ...เถียงคำไม่ตกฟากเลยนะ ยังไงฉันก็เป็นหลานเจ้าของบ้าน เธอควรเกรงใจฉันบ้างนะ"

"ฉันเกรงใจคนที่น่าเกรงใจ และรู้จักให้เกียรติคนอื่นค่ะ ฉันมาเป็นพยาบาลดูแลท่านเจ้าสัว ไม่ใช่คนรับใช้ของใคร ถึงคุณจะเป็นหลานของท่าน ก็ไม่ใช่จะมาวางอำนาจกับฉันได้นะคะ...คุณวรายุ"

"เธอ..."

วรายุโมโหจนพูดไม่ออก

"ฉันชื่อเทียนหยดค่ะ เทียนหยด พิงครัตน์"

เทียนหยดเชิดหน้าบอกกับเขา ทั้งคู่จ้องตาเหมือนท้าทายกัน และเกิดความรู้สึกไม่ชอบขี้หน้ากันขึ้นมาเสียแล้ว ท่านเจ้าสัวบุญเที่ยงมองทั้งคู่เงียบ ๆ เทียนหยดเป็นผู้หญิงคนแรก ที่กล้าเถียงวรายุในบ้านของท่าน

ท่านเจ้าสัวพยักหน้าให้สมจุกที่ถือจานมายืนรอได้สักพักแล้ว ส้มจุกเอาจานอาหารไปวางตรงหน้าวรายุอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เขาทำท่าจะไม่อยากกิน กำลังคิดจะลุกขึ้น ชิษณุก็เดินเข้ามาเสียก่อน

"คุณตาครับ...ผมมาขอทานข้าวด้วยคนครับ"

"อ้าว...มาไงล่ะตาณุ"

"ผมมาทำธุระแถวนี้ครับ เลยแวะมาเยี่ยมคุณตาด้วย สวัสดีครับคุณเทียนหยด"

"สวัสดีค่ะคุณณุ"

ชิษณุยิ้มให้เทียนหยด วรายุมองอย่างหมั่นไส้ เขาเปลี่ยนใจนั่งกินข้าวต่อ และนึกค่อนขอดเทียนหยดในใจ

"แหม...พอเจอไอ้ณุ เป็นหนังคนละม้วนเลยนะ ยายคนสองหน้า"

"ไงไผ่...ไม่เจอกันนานเลยนะ"

"ก็ไม่มีเหตุให้เจอนี่"

ชิษณุเงียบไป เพราะวรายุทำท่าเหมือนไม่อยากคุยด้วย เขาทำเป็นไม่สนใจใคร ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว

"เออ...ไผ่ ที่เมื่อวานบอกว่าจะพาปู่ไปไหว้หลวงพ่อโสธรน่ะ ยังจะไปอยู่หรือเปล่า"

"ไปสิครับ...ไหว้เสร็จ ผมจะพาไปกินกุ้งเผาดีไหมครับ"

"ก็ดีสิ...ปู่ไม่ได้กินนานแล้ว"

"ทานข้าวเสร็จเราไปกันนะครับ"

ท่านเจ้าสัวพยักหน้า เทียนหยดเอายาหลังอาหารมาให้

"เธอไปกับฉันด้วยนะ"

"อย่าดีกว่าค่ะคุณท่าน มีคุณไผ่ไปด้วย เขาคงดูแลคุณท่านได้ค่ะ"

เทียนหยดไม่อยากไปกับวรายุ จึงปฏิเสธท่านไป

"เธอเป็นพยาบาลของคุณปู่ไม่ใช่เหรอ คุณปู่ไปไหน...เธอก็ต้องตามไปดูแลด้วยสิ"

"ไปเถอะหนูเทียน ฉันอยากให้เธอไปด้วย"

เทียนหยดยิ้ม ไม่พูดอะไร

"ณุจะไปด้วยไหม"

ชิษณุเหลือบตามองวรายุ

"ไม่ดีกว่าครับคุณตา ทานข้าวเสร็จแล้ว...ผมจะกลับเลย"

ท่านเจ้าสัวพยักหน้า...ไม่ว่าอะไร เทียนหยดมาเข็นรถท่านขึ้นข้างบน เพื่อไปเปลืี่ยนเสื้อผ้า และเตรียมตัวออกไปข้างนอก ชิษณุรู้สึกน้อยใจ ที่ท่านเจ้าสัวแค่ถาม แต่ไม่ชวนให้ไปด้วย รายุกินเสร็จ เขาเอากระดาษมาเช็ดปาก และบอกกับชิษณุว่า

"นายก็ไปกับเราด้วยสิณุ"

"อย่าเลย...นายไปเถอะ"

"ไปด้วยกันเถอะ จะได้ช่วยดูแลคุณปู่ด้วยไง"

ชิษณุพยักหน้ายิ้ม ๆ

"ขอบใจนะไผ่"

วรายุพยักหน้า ที่เขาชวนชิษณุไปด้วย เพราะไม่อยากอยู่กับท่านเจ้าสัวและเทียนหยดตามลำพัง เขายังไม่สนิทใจเท่าไหร่