ตอนที่ 8

เทียนหยดเข็นท่านเจ้าสัวขึ้นห้องพัก มีวรายุเดินตามมาด้วย

"แกจะค้างหรือเปล่า"

"วันนี้คงค้างครับ แต่พรุ่งนี้ผมก็ต้องกลับแต่เช้า"

ท่านเจ้าสัวน้อยใจ

"จะมาค้างหลาย ๆ วันไม่ได้รึ"

"ผม..."

"งานยุ่ง...งานเยอะ ไม่มีเวลา"

เทียนหยดพูดต่อโดยที่เขายังพูดไม่จบ วรายุถลึงตามองเธอ

"ทำไมคะ...ทำไมคุณต้องให้คนแก่รอคุณด้วย แปดริ้วใกล้แค่นี้เอง เอาอย่างรถติดแหง็ก ๆ ก็แค่ชั่วโมงกว่า ๆ แล้วคุณก็ขับรถมาเอง ไม่ได้เดินหรือขึ้นรถบขส.มาสักหน่อย ทำไมถึงมาเยี่ยมท่านบ่อย ๆ ไม่ได้คะ"

"เธอก็พูดเองว่าฉันงานยุ่ง"

เทียนหยดอึ้งไปแต่ไม่ยอมแพ้

"ยุ่งแค่ไหนก็น่าจะมีเวลาบ้าง ไม่ใช่หายไปจนท่านต้องโทรตาม ต้องให้ด่าแล้วถึงจะมาเนี่ยนะ คุณอาจจะมีเวลาเหลือเยอะ แต่ปู่คุณล่ะ...จะเหลือเวลาอีกนานแค่ไหน"

"แล้วเธอเดือดร้อนอะไรด้วย ปู่ฉันยังไม่ว่าสักคำ"

"ปู่คุณท่านรักคุณมาก ท่านคงด่าคุณไม่ลงหรอกค่ะ ถึงต้องให้ฉันด่าแทนไงคะ"

"เธอนี่เอง...ที่โทรมาเมื่อบ่ายนี้"

"ใช่ค่ะ...ฉันโทรเองแหละ"

"อย่าไปว่าหนูเทียนเลย ปู่ให้เธอโทรเองแหละ ก็แกไม่ยอมมาสักทีนี่"

วรายุถอนใจ เขาไม่อยากมาที่นี่ เพราะไม่ชอบญาติฝ่ายพ่อ น่าแปลกที่ปู่ของเขาถึงจะไม่ชอบแม่ แต่กลับรักเขามาก ท่านเรียกร้องหาเขาอยู่เสมอ และต้องการให้เขามาอยู่ใกล้ ๆ

ท่านเจ้าสัวดึงข้อมือเทียนหยด เธอก้มลงคุยกับท่าน

"เธอพูดเกินไปหรือเปล่า ฉันแก่ใกล้ตายขนาดนั้นเลยเหรอ"

"คุณท่านไม่แก่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่เราต้องพยายามพูดให้เขาใจอ่อนสิคะ ไม่งั้นเขาจะยอมมาเหรอ"

"จริงของเธอ"

"เทียนเปิดให้แล้วนะคะ ที่เหลือท่านต้องแสดงฝีมือเองค่ะ"

ท่านเจ้าสัวพยักหน้า เทียนหยดหลิ่วตาให้ และบอกลา

"เทียนขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ"

ท่านเจ้าสัวพยักหน้า เธอหมดหน้าที่แล้ว จึงปลีกตัวออกมา วรายุเดินมานั่งที่ขอบเตียง

"แกอย่าไปว่าหนูเทียนเลยนะ หนูเทียนเขาดูแลและเข้าใจปู่มากกว่าใคร เพราะมีเธอ...ปู่เลยไม่เหงา"

"เธอเป็นพยาบาลหรือครับ"

"ใช่...ป้าแกหามาให้ดูแลปู่"

"สุขภาพคุณปู่เป็นยังไงบ้างครับ"

"ก็เรื่อย ๆ มีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ"

ทานเจ้าสัวทำหน้าเศร้าให้เขาเห็นใจ วรายุจับมือปู่บีบเบา ๆ

"คุณปู่ครับ...เอาเป็นว่า..ผมจะพยายามมาเยี่ยมคุณปู่ให้บ่อยขึ้นนะครับ คุณปู่ต้องดูแลสุขภาพดี ๆ นะ"

"แกไปทำงานของแกเถอะ ไม่ต้องมาสนใจปู่หรอก ปู่รู้ตัวเองดี ตอนนี้ปู่แก่แล้ว มีแต่คนแช่งให้ปู่ตายเร็ว ๆ ไม่มีใครอยากดูแลปู่หรอก"

ท่านเจ้าสัวทำเสียงน้อยใจ วรายุถอนใจเบา ๆ

"เฮ้อ!...คนเราแก่แล้วก็ต้องรอวันตายล่ะนะ ปู่ปลงแล้วล่ะ"

"คุณปู่อย่าพูดแบบนี้สิครับ"

"ปู่ไม่ได้พูดเกินจริงนะ ถ้าแกอยู่กับปู่ แกก็จะได้เห็นว่าปู่พูดจริง"

"คุณปู่อย่าคิดมากเลยนะครับ พรุ่งนี้...ผมพาไปไหว้หลวงพ่อโสธรเอาไหมครับ"

"พูดจริงหรือเปล่า หลอกคนแก่บาปนะ"

"จริงครับ...คุณปู่นอนเถอะนะ"

วรายุประคองท่านเจ้าสัวลงนอนกับเตียง เขาคลี่ผ้าห่ม...ห่มให้ท่าน

"ฝันดีนะครับคุณปู่"

"ฝันดีลูก"

ท่านเจ้าสัวหลับตา เขาปิดไฟเดินออกมาจากห้อง วรายุยืนนิ่งอยู่หน้าห้องของท่านเจ้าสัวสักพัก ก็เดินเข้าห้องที่อยู่ตรงข้ามกับห้องของท่านเจ้าสัว เขานั่งลงบนเตียง และคิดถึงเรื่องที่ท่านเจ้าสัวพูด

ทำไมเขาจะไม่รู้ในสิ่งที่ปู่บอกกับเขา แต่เขายังลบความทรงจำตอนที่แม่พาเขามาหาปู่ไม่ได้ วันนั้น...แม่พาเขามาบอกเรื่องที่พ่อของเขาเสียชีวิต แต่เรื่องก็ผ่านมาเกือบจะ 20 ปีแล้ว พ่อแม่ก็ตายหมด ปู่ก็แก่แล้ว เขาควรจะลืมมันสินะ

วรายุหงุดหงิดกับตัวเอง ไม่ใช่เขาไม่อยากลืม ที่นี่มีเรื่องมากมายที่เขาลืมไม่ได้ ยังมีเรื่องราวที่เขาสงสัย และยังไม่รู้ เขาสลัดความฟุ่งซ่านที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกแล้ว ลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าออกจนหมด แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

เทียนหยดอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอเปิดประตูห้องท่านเจ้าสัว เพื่อดูความเรียบร้อยเหมือนทุกคืน เธอเห็นทุกอย่างเรียบร้อยดี ก็ออกมาจากห้องของท่าน กลับมาที่ห้องตัวเอง เทียนหยดเอามือถือโทรหาแม่ด้วยความคิดถึง

"ฮัลโหล...เทียน ป่านนี้ยังไม่นอนอีกเหรอลูก"

"จวนแล้วค่ะ เทียนโทรมากู๊ดไนท์แม่ค่ะ คิดถึงแม่จัง ไม่มีโอกาสได้กลับไปหาแม่เลย"

เทียนหยดอ้อนแม่มาตามสาย

"แม่ก็คิดถึงเทียน ว่าจะชวนธูปไปเยี่ยมอยู่"

"จริงหรือคะแม่ แต่แม่จะมายังไงคะ...รถก็ไม่มี"

"นั่งรถทัวร์ก็ได้จ้ะ"

"ลำบากแย่เลยค่ะแม่ เอาไว้ให้เทียนเก็บตังค์ได้สักก้อน เอามาดาวน์รถให้แม่สักคันนะคะ แม่จะได้สบาย ไปไหนมาไหนก็ได้"

"อย่าเลยลูก รถคันนึงไม่ใช่ถูก ๆ"

"ก็ซื้ออย่างที่เราพอผ่อนได้สิคะ คันเล็ก ๆ สัก 5-6 แสน ผ่อน 30 ปีเลย เดือนนึงไม่กี่ตังค์ ดีไหมคะแม่"

"ยังผ่อนไม่ทันหมด รถจะพังซะก่อนน่ะสิ เอาไว้ค่อยว่ากันเถอะ"

เทียนหยดหัวเราะ

"ไปนอนได้แล้วลูก อย่านอนดึกนัก พักผ่อนเยอะ ๆ นะ"

"แม่ก็เหมือนกัน ทำงานน้อย ๆ ไม่ต้องห่วงเทียนนะคะ เทียนสบายดีค่ะ ฝันดีนะคะแม่"

"ฝันดีจ้ะ"

เทียนหยดเม้มปากน้ำตาไหล ทุกครั้งที่เธอคุยกับแม่ เธอจะร้องไห้ด้วยความคิดถึง ตั้งแต่เธอมาที่นี่ เธอยังไม่เคยได้กลับไปหาแม่เลย เธอจึงคิดถึงแม่มาก แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับบ้านสักที เทียนหยดเหงา ที่ต้องห่างบ้านห่างเพื่อนที่คุ้นเคย เธอคิดจะไม่ต่อสัญญาเมื่อครบปี ถึงที่นี่จะอยู่สบาย แต่มันไม่ใช่ที่ที่เธอคุ้นเคย

เทียนหยดขึ้นเตียง เอาหูฟังมาเสียบโทรศัพท์ เพื่อนอนฟังเรื่องเล่าผีที่เธอโปรดปราน เสียงดีเจคนดังที่คุ้นเคย กำลังพูดคุยกับคนที่โทรเข้ามาในรายการ เทียนหยดนอนฟังเพลินจนหลับไป