ตอนที่ 7

เทียนหยดทำงานที่บ้านท่านเจ้าสัวบุญเที่ยงมาครบเดือนแล้ว เธอทำหน้าที่ของเธอ ไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับใคร เธอรำคาญกานดาที่จุ้นจ้านทุกเรื่อง กับคนินที่ชอบมาทำเจ้าชู้กับเธอ ที่ดีหน่อยก็มีกรองทองที่ดูจะเข้ากับเธอได้ บุญเกิดก็ใจดี ส่วนงามพิศกับเด่นนภาเฉย ๆ ไม่ค่อยมายุ่งกับเธอเท่าไหร่

เทียนหยดเอาของว่างมาให้ท่านเจ้าสัว ท่านนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง

"ของว่างค่ะ"

"อะไรล่ะ..?"

"วันนี้เป็นข้าวตังหน้าตั้ง กับชามะตูมค่ะ"

ท่านเจ้าสัวพยักหน้า เทียนหยดเอาถาดวางบนโต๊ะ แล้วเข็นมาให้ท่านนั่งทานบนเตียง เธอตักหน้ากุ้งกับหมูใส่ข้าวตังเป็นคำ ๆ ให้ท่านเจ้าสัวกินง่าย ๆ ท่านตักเข้าปากเคี้ยวแก้มตุ่ย

"เธอทำงานมาครบเดือนหรือยัง"

"ครบเมื่อวานนี้ค่ะ แล้วคุณท่านจะไล่เทียนออกไหมคะ"

เทียนหยดถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ

"ทำไม...อยากโดนไล่ออกหรือไง"

เทียนหยดยิ้ม...ท่านเจ้าสัวส่ายหัว ตักข้าวตังหน้าตั้งเข้าปาก

"ตั้งเดือนกว่าแล้ว ทำไมเจ้าไผ่ไม่เห็นมาเยี่ยมฉันเลย มันหายไปไหน... เธอรู้ไหม"

"เทียนไม่รู้หรอกค่ะ แต่เขาคงจะงานยุ่งจริงๆ คุณท่านอดทนรอหน่อยนะคะ คุณไผ่ต้องมาแน่ ๆ ค่ะ"

ท่านเจ้าสัวไม่ตอบ ก้มหน้ากินข้าวตังไป เทียนหยดถอนใจ เธออยู่มาตั้งเดือนนึงแล้ว ยังไม่เคยเห็นคนชื่อไผ่โผล่หัวมาหาท่านเจ้าสัวสักที

"คนอะไร...แย่มากเลย ปล่อยให้คนแก่รออยู่ได้"

เทียนหยดนึกตำหนิในใจ เธอสงสารท่านเจ้าสัว ที่เรียกหาหลานชายอยู่ทุกวัน

"หนูเทียน...โทรหาเจ้าไผ่ให้ฉันทีสิ...นะ"

เทียนหยดอึ้ง

"ห๊ะ!...จะดีเหรอคะ"

"ดีสิ...ดีมากเลยล่ะ"

ท่านเจ้าสัวยิ้ม พยักหน้ารัว ๆ ท่านเอาโทรศัพท์ยื่นให้เทียนหยด เธอจำใจรับมากดโทรหาหลานชายให้ท่าน

"ฮัลโหล..."

"เอ่อ...นั่นคุณไผ่ใช่ไหมคะ"

"นั่นใครน่ะ"

เทียนหยดกลืนน้ำลาย

"เสียงห้วนมาเชียว"

เธอบอกเขาว่า

"ท่านเจ้าสัวบุญเที่ยง...ปู่ของคุณให้ฉันโทรมาหาคุณค่ะ"

"มีเรื่องไร"

เสียงวรายุยังห้วนจัด เทียนหยดไม่รู้จะบอกยังไง จึงเอาโทรศัพท์ยื่นให้ท่านเจ้าสัว แต่ท่านเอาสมุดเล่มเล็กมาเขียนข้อความ แล้วบอกให้เธอพูดตามที่ท่านเขียน เทียนหยดก้มลงมองข้อความในสมุด แล้วอ่านออกเสียงให้ได้ยิน

"ไอ้ไผ่...ไอ้หลานเฮงซวย เมื่อไหร่แกจะมาหาปู่ซะที จะ...รอให้ปู่ตายก่อนเหรอ...ไอ้หลานเลว"

"เฮ้ย!..."

เสียงเขาตะโกนลั่นโทรศัพท์

"ฉันไม่เกี่ยวนะคะ...คือ..."

ท่านเจ้าสัวเขียนให้เธออ่านอีก

"ไอ้ไผ่...ไอ้คนใจดำ ไอ้ทรพี ไอ้..."

ยังไม่ทันที่เทียนหยดจะอ่านจบ เขาก็วางสายไปแล้ว เทียนหยดเบ้ปาก

"เขาวางไปแล้วค่ะคุณท่าน"

"เขาว่าไงบ้าง"

"ร้องเฮ้ย!...คำเดียวค่ะ"

ท่านเจ้าสัวพยักหน้ายิ้ม ๆ

"ด่าซะขนาดนี้ เขาจะมาหรือคะ"

"มาสิ...เย็นนี้มันมาแน่"

ท่านเจ้าสัวพูดอย่างมั่นใจ

"แล้วทำไมท่านไม่พูดเองล่ะคะ"

ท่านอมยิ้มไม่ตอบ เทียนหยดทำปากยื่น ไม่รู้ว่าท่านเจ้าสัวต้องการอะไรกันแน่

เทียนหยดเข็นรถของท่านเจ้าสัวลงมาทานอาหารเย็น สมาชิกทยอยเข้ามานั่งที่โต๊ะกันพร้อมหน้า ยกเว้นเด่นนภา

"ส้มจุก...ตักข้าวได้เลย คนครบแล้วนี่ ฉันหิวแล้วด้วย"

กานดาบอกสาวใช้ที่อุ้มโถข้าว แต่ไม่ตักข้าวเสียที

"หล่อนเป็นเจ้าของบ้านหรือ...แม่กานดา จะทำอะไรเห็นหัวฉันบ้างนะ"

ท่านเจ้าสัวมองกานดาด้วยสายตาตำหนิ กานดาก้มหน้า

"ฉันจะรอเจ้าไผ่ ถ้าพวกแกใครรอไม่ไหว ก็ไปหากินข้างนอกเอาเอง"

"แล้วถ้าวันนี้ตาไผ่ไม่มา พวกเรามิต้องแขวนท้องรอเหรอคะ"

งามพิศทำหน้าไม่พอใจ

"แกไม่อยากรอก็ไปสิ"

งามพิศค้อนพ่อทำปากยื่น ไม่นาน...ก็ได้ยินเสียงรถวิ่งเข้ามาในบ้าน ท่านเจ้าสัวยิ้ม แล้วร่างสูง ๆ ของชายหนุ่มรูปหล่อมากคนหนึ่ง ก็เดินเข้ามาในบ้าน เทียนหยดอดทึ่งไม่ได้

"มาจริงด้วยแฮะ!...แต่ต้องให้ด่าถึงจะมานี่...มันก็ใช้ไม่ได้นะ"

เทียนหยดคิดตำหนิเขา เธอหันหน้าไปอีกทาง...ไม่อยากเห็นหน้าคนใจดำ

"ตรงนี้ที่ของฉัน"

ไม่พูดเปล่า แต่พนักเก้าอี้ของเธอถูกตบอย่างแรงด้วย เทียนหยดลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเขา เธอได้เห็นหน้าเขาเต็ม ๆ ตา

"โห...คนไรวะ โคตรหล่อเลย"

"จะมองหน้าฉันทำไม...หลีกไปสิ"

เทียนหยดชักสีหน้า ที่เขาทำท่าวางอำนาจกับเธอ

"พูดขอดี ๆ น่ะเป็นไหม"

"ทำไม...ก็นี่มันที่ของฉัน"

"แล้วไง...มีป้ายแขวนบอกไหมล่ะ ฉันนั่งตรงนี้มาเป็นเดือน อยากนั่งก็บอกดี ๆ สิ มารยาทน่ะมีไหม"

"เธอ..."

เขาชี้หน้าเธอ

"ฉันทำไม...อยากนั่งก็นั่งไปสิ ฉันสละที่ให้คุณก็ได้ ฉันใจกว้างพอ"

เทียนหยดสะบัดหน้าจะเดินไป

"เดี๋ยว...จะไปไหน"

ท่านเจ้าสัวถามเธอ

"ไปกินข้าวในครัวค่ะ เทียนขอตัวนะคะคุณท่าน กินเสร็จแล้วเทียนจะมาพาท่านขึ้นห้องค่ะ"

เทียนหยดเดินไปโดยไม่สนใจใคร ท่านเจ้าสัวก็ไม่เรียกอีก

"กินในครัวก็ได้วะ สบายใจกว่าเยอะเลย ไม่ต้องมาทนนั่งมองหน้าใคร ชิ!...หล่อเสียเปล่า นิสัยแย่มาก"

เทียนหยดบ่นพึมพำเป็นหมีกินผึ้ง วรายุนั่งลงตรงที่ของเขา เขาหันไปมองตามร่างสูงระหงของเทียนหยด... ที่เดินหายลับเข้าครัวไป

"ชักรู้สึกผิดแฮะ! แต่ตรงนี้มันที่ของเรานี่หว่า เราขอคืนก็ถูกแล้วนี่"

วรายุส่ายหัวไม่สนใจ ส้มจุกมาตักข้าวให้ทุกคน เขาลงมือกินเงียบ ๆ ไม่สนใจจะคุยกับใครทั้งนั้น ท่านเจ้าสัวยิ้ม...มองหน้าทุกคนที่นั่งกินข้าวเงียบ ไม่มีใครกล้าพูดออกความเห็นอะไรเลย