ตอนที่ 6

งามตาจัดห้องให้เทียนหยดอยู่ติดกับห้องของท่านเจ้าสัว เธอเอากระเป๋าเข้ามาเก็บ และโทรหาแม่

"เทียน...เป็นไงบ้างลูก"

"โอเคค่ะแม่ ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงเทียนนะคะ"

"ดีแล้วจ้ะลูก หนูก็ต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะลูก ไม่ต้องห่วงแม่กับน้อง"

"ค่ะแม่...เอ่อแม่คะ เทียนขอให้คุณชิษณุโอนเงินเดือนของเทียนเข้าบัญชีของแม่นะคะ จะได้สะดวก ไม่ต้องโอนไปโอนมา"

"เอามาให้แม่ซะหมด แล้วเทียนจะเอาที่ไหนใช้ล่ะลูก"

"อยู่ที่นี่...เทียนไม่ต้องใช้เงินเลยค่ะ เขามีที่กินที่อยู่ให้เสร็จ เงินในบัญชีเทียนก็ยังพอมี แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ"

"เทียน...ขอบใจนะลูก แม่..."

ก้อนสะอื้นจุกคอจนบุหลันพูดไม่ออก เธอสงสารเทียนหยด ที่ต้องลำบากทำงานพิเศษเพื่อครอบครัว

"แม่จะใช้เงินของลูก ให้คุมค่าทุกบาทเลยจ้ะ"

"แม่ก็พักบ้างนะคะ ไม่ต้องไปขายประกันทุกวันก็ได้ค่ะ เทียนอยากให้แม่อยู่สบาย ๆ"

"จ้ะ...แม่ก็ว่าจะหาอย่างอื่นทำเหมือนกัน งานขายประกันตอนนี้ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่"

"แค่นี้ก่อนนะคะแม่ จวนได้เวลาที่เทียนต้องไปพาท่านลงไปทานข้าวแล้วค่ะ"

"จ้ะ...ไปเถอะลูก"

เทียนหยดวางสายพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอรู้สึกเหงาที่ต้องห่างจากครอบครัวและเพื่อน ๆ

เทียนหยดเข็นท่านเจ้าสัวลงมากินข้าวเย็น งามตายืนยิ้มรออยู่แล้ว

"มาทานข้าวกันนะคะคุณพ่อ วันนี้มีของชอบคุณพ่อหลายอย่างเลยค่ะ"

ท่านเจ้าสัวพยักหน้า มองกับข้าวบนโต๊ะ แล้วหันไปมองเทียนหยดที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

"นั่งสิแม่คุณ จะได้กินข้าวกันซะที...ฉันหิวแล้วนะ"

"จะให้ฉันนั่งตรงไหนล่ะคะ"

"นั่งข้าง ๆ ฉันไปก่อนละกัน จริง ๆ ตรงนี้เป็นที่เจ้าไผ่มัน"

เทียนหยดอมยิ้ม เธอนั่งลงข้าง ๆ ท่านเจ้าสัว สาวใช้มาตักข้าวให้ทุกคน

"คุณพ่อขา...จะทานข้าวไม่รอเราเลยหรือคะ"

กานดาเดินบิดเข้ามา พอหันไปเห็นเทียนหยดนั่งข้างท่านเจ้าสัว เธอก็ไม่พอใจ

"ใครให้เธอมานั่งตรงนี้ มันควรเป็นที่ของสามีฉันนะยะ"

"ฉันให้เขานั่งเอง มีอะไรไหมแม่กานดา"

ท่านเจ้าสัวมองกานดาด้วยสายตาตำหนิ กานดาหน้าหงิกด้วยความโกรธ

"จะกินก็นั่งลง ไม่กินก็ไปซะ"

ท่านเจ้าสัวพูดเสียงดุ แล้วก้มหน้ากินข้าวต่อ คนินเดินตามหลังมา พอเห็นเทียนหยดก็ทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่

"พยาบาลคนใหม่หรือครับคุณปู่ สวยจัง..."

"หน้าหม้อมาเชียวนะไอ้ต๊อบ อย่ามายุ่งกับพยาบาลของฉันนะ"

คนินหน้าเจื่อน ที่ถูกท่านเจ้าสัวด่าซึ่ง ๆ หน้า เขาไม่พอใจท่านมาก หากไม่คิดว่าท่านเป็นบ่อเงินบ่อทอง เขาก็ไม่อยากจะยุ่งด้วย ลูกหลานของท่านเจ้าสัวเดินมานั่งร่วมโต๊ะ ทุกคนมองเทียนหยดอย่างสงสัย

"มองอะไร...นี่พยาบาลคนใหม่ของฉัน...ชื่อเทียนหยด"

ท่านพูดแล้วไม่แน่ใจ หันไปถามเทียนหยด

"ฉันเรียกชื่อเธอถูกใช่ไหม"

"ถูกค่ะท่าน..."

ท่านเจ้าสัวพยักหน้า บอกกับเทียนหยดว่า

"พวกนี้ลูกหลานฉันเองแหละ"

เทียนหยดยิ้ม...ไหว้บุญเกิดกับงามพิศ

"คุณพ่อคิดยังไง ถึงจ้างพยาบาลคะ ไหนบอกว่าจะไม่เอาอีกแล้วไง"

งามพิศถามพร้อมกับเหลือบมองเทียนหยดที่ยังดูเด็ก

"อายุแค่นี้...จะดูแลคุณพ่อได้หรือคะ น่าจะหาคนมีอายุเยอะกว่านี้อีกหน่อยนะคะ"

"แกจะเอาอายุแค่ไหนล่ะแม่พิศ แก่ขนาดแกดีไหม"

"อุ๊ย...แหมมม...คุณพ่อขา พิศยังไม่แก่นะคะ"

"แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ แกเอาเงินฉันไปฉีดนั่นฉีดนี่ ระวังเถอะ...จะเน่าจนหมอไม่รับรักษา"

งามพิศสะบัดหน้าทำปากยื่น งามตามองน้องสาวแล้วส่ายหัว คนินส่งสายตาเจ้าชู้ให้เทียนหยด เธอทำเป็นไม่เห็น คอยดูแลท่านเจ้าสัวไปด้วย...กินข้าวไปด้วย เด่นนภา กรองทอง บุญเกิดนั่งกินเงียบ ๆ มองงามพิศกับกานดาซุบซิบนินทากันสองคน

"แม่แกนี่...ผีเจาะปากมาพูดชัด ๆ พูดได้ทั้งวัน น้ำลายไม่มีแห้งหรือไงนะ สงสัยชาติก่อนจะเกิดเป็นนกแก้ว"

บุญเกิดกระซิบบอกกรองทอง เธอกลั้นหัวเราะจนหน้าแดง กานดาหันมามองกรองทอง

"เป็นอะไรยายต๋อม ขำอะไร"

"เปล่านี่คะคุณแม่..."

"เธอนี่พิลึกจริง ลูกขำก็ไม่ได้"

"อย่าให้รู้นะ...ว่านินทาฉันน่ะ"

"ถ้ารู้...ก็ไม่เรียกว่านินทาน่ะสิ"

กานดาค้อนสามี เธอรู้ว่าสามีมักจะค่อนขอดเธอให้ลูก ๆ ฟังเสมอ โดยเฉพาะกับกรองทอง ท่านเจ้าสัวส่ายหน้า รู้สึกเอือมระอากับกานดาแและงามพิศ ที่วัน ๆ เอาแต่แต่งตัว กับนินทาชาวบ้าน