ตอนที่ 5

บ้านทรงทันสมัยหลังใหญ่ มีอาณาบริเวณกว้างขวาง อนันตชัยบีบแตรรถ 2 ที ยามหน้าประตูก็เปิดประตูให้รถเขาเข้าไป อนันตชัยจอดรถและพาเทียนหยดเข้าไปในบ้าน งามตาได้ยินเสียงรถ ก็ออกมาดู เธอยิ้มให้อนันตชัย

"สวัสดีครับคุณงามตา"

"มาแล้วเหรอคะ วันนั้นต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ ที่ต้องให้ลูกชายมาคุยแทน พอดีมีธุระด่วนค่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมพาเธอมาส่งให้แล้วครับ"

งามตายิ้ม เธอหันไปมองเทียนหยด เทียนหยดยกมือไหว้

"สวัสดีจ้ะ หนูใช่ไหม...ที่จะมาดูแลคุณพ่อของฉัน"

"ใช่ค่ะ...คุณงามตาจำฉันได้ไหมคะ เราเคยเจอกันที่โรงพยาบาล คุณยังเคยจ้างฉันเฝ้าไข้คุณด้วยนะคะ"

"อ๋อ...ฉันจำหนูได้แล้ว เข้ามานั่งข้างในกันก่อนสิ"

อนันตชัยกับเทียนหยดเดินตามงามตาเข้าไปในบ้าน

"อุ๊ยตาย!...คิดว่าใครมา เธอเป็นทนายไม่ใช่เหรอ"

เทียนหยดหันไปมองหญิงวัย 40 กว่า แต่งหน้าแบบจัดเต็ม และมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยท่าทีเย่อหยิ่ง

"ใครวะเนี่ย อย่างกับงิ้วหลงโรง"

เทียนหยดคิดในใจ งามตาหันมาพูดเสียงห้วน

"พยาบาลของคุณพ่อ"

"อืม...ชื่อไรน่ะเรา มาจากไหนหรือ.."

"ชื่อเทียนหยดค่ะ มาจากโรงพยาบาลการุณราษฎร์"

"ฉันชื่อกานดานะจ๊ะ รู้จักไว้ด้วยล่ะ เวลาเจอฉัน ต้องเรียกคุณกานดานะ...รู้ไหม"

เทียนหยดยิ้มเจื่อน พยักหน้ารับ กานดาสะบัดหน้าเดินออกไปจากบ้าน

"อย่าไปสนใจเลยจ้ะ แม่นี่เขาก็เป็นแบบนี้แหละ"

เทียนหยดมองตามหลังกานดา พลางคิดในใจว่า

"นี่สินะ...น้าสะใภ้ที่คุณณุบอก ดูไม่น่าจะเต็มเต็งว่ะ"

เทียนหยดเดินมานั่งที่โซฟาข้างอนันตชัย

"ฉันดีใจนะ ที่จะได้หนูมาดูแลคุณพ่อของฉัน ท่านอาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง ฉันก็อยากให้หนูอดทนเสียหน่อย เรื่องอื่น...หนูไม่ต้องไปสนใจนะจ๊ะ"

งามตาพูดแล้วปรายตาไปทางหน้าประตู เทียนหยดกับอนันตชัยหันไปสบตากัน

"คุณงามตาไม่ต้องห่วงนะคะ เทียนจะดูแลท่านเจ้าสัวอย่างดีค่ะ"

"ไป...ฉันจะพาเธอไปหาคุณพ่อ"

งามตาเดินนำอนันตชัยและเทียนหยดเดินขึ้นข้างบน เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องของท่านเจ้าสัวบุญเที่ยง

เทียนหยดมองไปรอบ ๆ ห้อง เป็นห้องที่ตกแต่งอย่างง่าย ๆ แต่ดูมีรสนิยม รูปบานใหญ่สมัยหนุ่ม ๆ ของท่านเจ้าสัว แขวนอยู่บนกำแพงหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่

ท่านเจ้าสัวครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง จ้องมองพวกเธอโดยไม่พูดอะไร

"คุณพ่อคะ...งามจ้างแม่หนูคนนี้มาเป็นพยาบาลดูแลคุณพ่อค่ะ"

ท่านเจ้าสัวเป็นชายชราอายุ 75 หน้าตามีแววหล่อสมัยหนุ่ม ๆ ท่านจ้องเขม็งมาที่เทียนหยด เธอยกมือไหว้และแนะนำตัว

"ฉันชื่อเทียนหยดค่ะ จะมาดูแลท่านเจ้าสัวนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป..."

"ฉันไม่อยากได้พยาบาล แม่งามจ่ายค่าเสียเวลา...แล้วให้เธอกลับไปซะ"

ท่านเจ้าสัวเมินหน้า ท่าทีไม่พอใจ

"คุณพ่อคะ..."

"ทำไมท่านถึงไม่ต้องการฉันล่ะคะ ฉันทำอะไรให้ท่านไม่พอใจหรือคะ หรือท่านคิดว่า...."

"ฉันไม่ชอบก็คือไม่ชอบ หล่อนจะมาถามมากทำไม"

ท่านเจ้าสัวหน้าบึ้ง ตวาดเสียงดังใส่ เทียนหยดเม้มปาก

"ท่านไม่ชอบก็ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมองท่านผิดไปเอง คิดว่าท่านจะเป็นคนมีเหตุผลและใจดี แต่เปล่าเลย..."

ท่านเจ้าสัวหันขวับมาจ้องเทียนหยด เธอก็จ้องตอบ คิดว่าเป็นไงเป็นกัน อย่างมากก็กลับบ้านล่ะ

"เธอกล้าดียังไง ถึงมาพูดกับฉันแบบนี้"

"ทำไมคะ...ฉันพูดผิดตรงไหน ท่านยังไม่ทันให้ฉันดูแลเลย ก็มาไล่กันซะแล้ว และที่คนอื่นเขาไม่กล้าพูดแบบนี้ ก็เพราะเขาต้องกินเงินเดือนของท่าน แต่ฉันไม่ใช่...คนที่จ้างฉันมาคือคุณงามตากับคุณชิษณุ ไม่ใช่ท่านเจ้าสัวค่ะ"

ท่านเจ้าสัวอึ้งไป ท่านมองสาวน้อยใจกล้าตรงหน้าแล้วรู้สึกพอใจ ที่เธอไม่หงอ ไม่ยกยอเขาเหมือนคนอื่น

"เธอเป็นอะไรกับตาณุ เป็นแฟนมันเหรอ"

"ฉันเคยพบหน้าคุณชิษณุแค่ 2 ครั้ง ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว แต่ฉันรู้จักคุณงามตาค่ะ"

"ใช่ค่ะคุณพ่อ เทียนหยดเป็นพยาบาลที่ดูแลงามที่โรงพยาบาลค่ะ"

ท่านเจ้าสัวพยักหน้า

"เอาเถอะ..ฉันไม่อยากขัดศรัทธาลูกหลาน ฉันจะยอมให้เธอมาดูแลก็ได้ จะให้เธอทดลองงานเดือนนึง ถ้าเธอไม่ถูกใจ ฉันไล่เธอออกได้ทุกเมื่อนะ"

เทียนหยดยิ้มหวาน ยกมือไหว้ท่านเจ้าสัว ท่านก็พยักหน้า

"แม่งาม...เมื่อไหร่เจ้าไผ่ถึงจะมาหาพ่อ มันไม่ได้มาหาพ่อตั้งอาทิตย์นึงแล้วนะ"

"งามก็โทรตามหลานแล้วนะคะ เขาบอกว่าช่วงนี้งานเยอะ แต่จะรีบมาให้เร็วที่สุดค่ะ"

ท่านเจ้าสัวถอนใจทำหน้าเซ็ง

"ทู้กที...เห็นงานดีกว่าปู่ตลอด"

"ท่านควรดีใจนะคะ ที่คุณไผ่เอางานเอาการ และขยันขันแข็งเหมือนท่าน"

"เธอรู้ได้ไง...อย่ามาทำเป็นสู่รู้หน่อยเลย"

ท่านเจ้าสัวพึมพำ

"แหม...อย่ามาหลอกถามฉันเลยค่ะ ท่านเจ้าสัวต้องรู้ดีกว่าฉันสิคะ ถ้าท่านไม่ขยันหมั่นเพียร ท่านจะรวยขนาดนี้หรือคะ...จริงไหม.."

เทียนหยดหยอดคำหวานจนท่านเจ้าสัวยิ้มแป้น งามตากับอนันตชัยมองสบตากันอย่างโล่งอก

เทียนหยดก็โล่งอก ก้าวแรกนับว่าน่าพอใจ แต่ต่อ ๆ ไปล่ะ เทียนหยดยังต้องเจอกับอะไรอีกหนอ