ตอนที่ 4

มีข่าวว่าศันสนีย์พบรักกับทายาทเศรษฐี ที่ญาติของเขาเป็นคนไข้ในโรงพยาบาล แต่ไม่รู้ว่าเป็นคนไหน ไม่นาน...ศันสนีย์ก็ลาออก เธอบอกใครต่อใครว่าจะไปอยู่กับคนรัก แล้วก็หายหน้าไปเลย

"ป่านนี้พี่ศันสนีย์คงจะมีลูก และมีความสุขกับครอบครัวไปแล้วล่ะ"

"นี่ไอ้เทียน...ไม่แน่นะ แกอาจโชคดีแบบพี่ศันสนีย์ก็ได้ว่ะ ว่าแต่...หลานชายท่านเจ้าสัวหล่อไหมวะ"

ฟ้ามุ่ยทำหน้าอยากรู้ เทียนหยดคิดไปถึงชิษณุ

"ก็...หล่อดีนะ แต่ไม่สนหรอกว่ะ คนรวย ๆ พวกนี้ เขาก็ไม่มองคนอย่างเราหรอก เขาเห็นเป็นแค่ของเล่น ฉันจะไม่ยอมเป็นของเล่นเศรษฐีหรอกย่ะ"

"มันก็ไม่แน่...แกอาจเจอรักแท้ที่นี่ก็ได้นะ ถ้าวาสนามาถึงก็คว้าให้ได้นะแก อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปเชียวล่ะ โอกาสดี ๆ ไม่ได้มาง่าย ๆ นะยะ"

"นี่...ไอ้มุ่ย ฉันไปทำงานนะยะ ไม่ได้ไปหาผัว"

เทียนหยดเท้าสะเอวใส่ฟ้ามุ่ย

"เอาน่าไอ้เทียน ถือซะว่าเป็นผลพลอยได้ละกัน แล้วแกก็อย่าหายไปแบบพี่ศันสนีย์นะโว้ย ได้ดีแล้วอย่าทิ้งเพื่อนล่ะ ฉันโกรธแกจริง ๆ นะ๐"

ฟ้ามุ่ยหัวเราะหน้าเป็น เทียนหยดทำปากยื่นค้อนเพื่อน ภัทราหัวเราะขำ เธอกอดเทียนหยด

"ใจหายว่ะ ที่จะไม่มีแกมากินข้าวด้วยกันอีก ต่อไป...พวกฉันก็จะอยู่กันแค่สองคน ขอให้แกไปดีนะไอ้เทียน"

"ไอ้บ้า...ฉันไปทำงานนะไอ้กุ้ง พูดอย่างกับฉันจะลาตาย"

ภัทรากับฟ้ามุ่ยหัวเราะขำ พวกเธอกอดเทียนหยดคนละข้าง

"ฉันใจหายจริง ๆ นะเทียน พวกเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนวิทยาลัยพยาบาล โชคดีได้มาอยู่โรงพยาบาลเดียวกัน แล้วอยู่ ๆ แกก็จะไป ฉันไม่ชินจริง ๆ นะเทียน"

"ต่อไป...ใครจะมาแย่งขนมฉันกิน ใครจะเล่าเรื่องผีให้พวกเราฟัง ใครจะมาฟังฉันนินทาคนอื่น..."

ฟ้ามุ่ยน้ำตาไหล ภัทราก็ทำตาแดง ๆ

"ไอ้บ้า...ฉันอุตส่าห์จะไม่ให้เศร้าแล้วเชียว แกก็มาทำให้เศร้าจนได้"

ภัทราฝืนไม่ไหว น้ำตาไหลอีกคน สามสาวกอดกันทั้งน้ำตา เทียนหยดสะอึกสะอื้น เอามือถือขึ้นมาทำท่าจะกดเบอร์

"แกจะโทรไปไหน"

ภัทราถามอย่างสงสัย

"โทรไปยกเลิกกับพี่อนัน พวกแกเล่นพูดกันแบบนี้ ฉันจะตัดใจไปได้ยังไงวะ ไม่ปงไม่ไปมันแล้ว"

ภัทรารีบแย่งมือถือจากเทียนหยดมาถือไว้เอง

"เฮ้ย!...ไอ้เทียน ไอ้บ้า อย่าทำอย่างนี้สิวะ"

"ขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้แกรู้สึกแย่นะเว้ย"

เทียนหยดถอนใจมองหน้าเพื่อน

"ฉันรู้...ว่าพวกแกเป็นห่วง ถ้ามีเวลาว่าง ฉันจะมาหาพวกแกนะ ยังไงพวกแกก็เป็นเพื่อนรักของฉัน และจะเป็นตลอดไป"

สามสาวยิ้ม กอดกันแน่นด้วยมิตรภาพที่มีต่อกัน เทียนหยดรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ที่มีเพื่อนที่แสนดีถึงสองคน เพื่อนที่หวังดีกับเธอเสมอ

อนันตชัยมารับเทียนหยดไปบ้านท่านเจ้าสัวบุญเที่ยง เทียนหยดกอดลาแม่กับน้อง

"ดูแลตัวเองด้วยนะลูก ถ้าว่างก็โทรมาคุยกับแม่บ้าง ทำตัวดี ๆ ท่านจะได้เมตตานะลูก"

"ค่ะแม่.."

"พี่เทียนไม่ต้องห่วงแม่นะครับ ผมจะดูแลแม่เอง"

เทียนหยดลูบหัวลูบแก้มน้องชาย

"พี่เชื่อ...ว่าธูปทำได้ ตั้งใจเรียนนะธูป เธอเป็นความหวังของพี่กับแม่นะจ๊ะ"

"ครับ...พี่เทียน"

สองพี่น้องกอดลากัน

"ไปได้แล้วลูก อย่าให้อนันต้องรอนานนะจ้ะ"

"ไม่เป็นไรครับคุณอา...ผมรอได้"

"เทียนไปนะคะแม่ รักแม่นะคะ"

เทียนหยดกอดลาแม่อีกครั้ง แล้วตัดใจขึ้นรถอนันตชัย เขาไหว้ลาบุหลัน แล้วขับรถออกจากบ้านของเธอ บุหลันกับก้านธูปยืนมองส่งจนรถลับตา

อนันตชัยชำเลืองมองเทียนหยดที่นั่งซึม

"โอเคไหมเทียน"

"ก็โอนิดนึงค่ะ"

"ไม่เอาน่า...ทำหน้าดี ๆ หน่อยสิ เดี๋ยวใครจะคิดว่าพี่บังคับเทียนมา"

เทียนหยดถอนใจ

"เออ...พี่อนันคะ เล่าเรื่องลูกของท่านเจ้าสัวให้เทียนฟังหน่อยสิคะ"

"ได้สิ...ท่านเจ้าสัวมีลูก 4 คน เป็นชายสองหญิงสอง คนโตก็คือคุณงามตา แต่งงานกับคุณฌาน ทั้งคูมีลูกชายคนนึงคือคุณชิษณุ เทียนรู้จักแล้ว ลูกคนที่สองชื่อบุญสม มีลูกชายชื่อวรายุ ลูกคนที่สาม ชื่อบุญเกิด มีเมียชื่อกานดา ทั้งคู่มีลูกชายชื่อคนิน กับลูกสาวชื่ิอกรองทอง คนสุดท้ายเป็นผู้หญิง ชื่องามพิศ เป็นแม่หม้าย มีลูกสาวชื่อ เด่นนภา"

"โห...ญาติเยอะเหมือนกันเนอะ"

"พวกเขามีบ้านอยู่ไม่ไกลจากท่านเจ้าสัว เผื่อเวลาเดือดร้อนอะไร จะได้มาหาท่านเจ้าสัวได้ง่าย ๆ ไง ยกเว้นครอบครัวของคุณงามตา กับคุณวรายุ ที่แยกออกมาอยู่กรุงเทพ"

"แต่ละคนก็อายุไม่น้อย ทำไมไม่ทำมาหากินกันล่ะคะ จะมานั่งเกาะพ่อแก่ ๆ กันทำไมก็ไม่รู้"

"เทียนเอ๊ย...จะมีอะไรสุขสบายไปกว่านั่งแบมือขอเงินพ่อกินล่ะ จะมีก็แต่คุณงามตาที่มีธุรกิจส่วนตัว เลยไม่ต้องเดือดร้อนพ่อมาก ส่วนคุณวรายุก็รวยพอตัว เลยไม่ต้องมาประจบท่านเจ้าสัว"

อนันตชัยหัวเราะ เทียนหยดพยักหน้า เธอไม่พูดอะไรจนรถมาถึงบ้านเจ้าสัวบุญเที่ยง ที่อยู่ถึงฉะเชิงเทรา