ตอนที่ 3

เทียนหยดคิดแล้วคิดอีก เธอคงจะหางานจ็อบที่เงินดีกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

"ตกลงค่ะ...ฉันขอรับงานนี้"

ชิษณุยิ้มดีใจ

"ขอบคุณมากครับ คุณเทียนหยด ขอบคุณแทนคุณตา ที่จะมีคุณไปช่วยดูแลท่าน"

"จะให้ฉันเริ่มงานวันไหนคะ"

"สิ้นเดือนนี้ได้ไหมครับ ผมจะให้คุณอนันตชัยทำเรื่องขอตัวคุณจากโรงบาลเลย และเราต้องเซ็นต์สัญญากันด้วย"

"ได้ค่ะ มีอะไร...คุณก็ติดต่อพี่อนันมาก็แล้วกันค่ะ"

เทียนหยดแอบถอนใจ ก็หวังว่าตัวเองคงไม่ตัดสินใจผิดที่รับงานนี้นะ เทียนหยดอดหวั่นใจไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง

ตอนขากลับ...เทียนหยดถามอนันตชัยถึงเรื่องของชิษณุ

"พี่อนันคะ...คุณณุเขาอยู่กับพ่อแม่หรือคะ"

"ใช่...ทำไมเหรอ"

"ดูอายุก็ไม่น้อยแล้ว เขายังไม่มีครอบครัวเหรอคะ"

"เขาก็อายุพอ ๆ กับพี่นี่แหละ คงยังไม่คิดมั๊ง ทำไม...เทียนสนใจเหรอ"

"ต้องสนสิคะ เขาจะมาเป็นนายจ้างเทียนนี่ เทียนก็ต้องรู้เรื่องของเขาบ้างสิ"

"อืม...เขาเคยเล่าให้พี่ฟังว่า แม่เขาเป็นลูกสาวคนโตของท่านเจ้าสัว แม่ของเขาไปรักกับคุณฌานที่ท่านเจ้าสัวไม่ค่อยชอบ พ่อเขาเลยพาแม่แยกออกมาอยู่ต่างหาก พวกท่านมาเปิดบริษัท มาตั้งรกรากที่กรุงเทพ นาน ๆ ก็จะไปเยี่ยมครอบครัวซักครั้ง"

เทียนหยดพยักหน้า

"ลูกหลานท่านเจ้าสัวมีแต่ปัญหา คุณงามตายังโชคดีกว่าน้องชายตัวเอง ที่เป็นลูกชายคนโตของท่านเจ้าสัว รายนั้นแย่กว่าคุณงามตาอีก"

"ทำไมคะพี่..."

"ลูกชายคนโตของท่านเจ้าสัวชื่อบุญสม เขาไปรักกับลูกสาวของศัตรูคู่แค้นของท่านเจ้าสัว ท่านโกรธมาก ถึงกับประกาศตัดพ่อตัดลูกกันเลยทีเดียว คุณบุญสมก็ใจเด็ด พาลูกเมียออกจากบ้านไป..."

"แล้วท่านเจ้าสัวไม่ตามหรือคะ ทิ้งลูกทั้งคนได้จริง ๆ เหรอ ใจดำจังเลยนะพี่"

"ก็อย่างที่คุณณุบอกนั่นแหละ ตาเขาดื้อจะตาย ทิฐิแรง คุณบุญสมก็แน่ สร้างทุกอย่างด้วยมือตัวเอง ไม่ง้อใครทั้งนั้น ไม่ว่าฝ่ายตัวเองหรือฝ่ายเมีย"

"คุณบุญสมเก่งมากเลยค่ะ แล้วพวกเขามีลูกไหมคะ"

"มีสิ...พวกเขามีลูกชายคนหนึ่ง ชื่อไผ่...วรายุ วัชรกานต์ แต่น่าเสียดายที่คุณบุญสมกับภรรยาเสียชีวิตไปหมดแล้ว ทิ้งบ้านกับสมบัติไว้ให้คุณไผ่ ตอนที่พ่อเขาเสีย...เขาเพิ่งจะ 10 กว่าขวบเอง แม่อยู่กับเขามาจนเขาอายุ 24 แม่เขาก็จากไป"

"น่าสงสารจังเลยนะคะ แล้วเขามีแฟนหรือเปล่าคะ"

"เรื่องนี้ไม่แน่ใจนะ แต่คุณไผ่เขารูปหล่อมาก เสน่ห์แรง เสียแต่ไม่ง้อผู้หญิง ได้ยินว่าเคยมีแฟนมา 5 คนแล้วนะ แต่ก็เลิกหมด คนล่าสุด...แค่พูดผิดหูนิดเดียว คุณไผ่ขอเลิกเลย ไม่รู้ชาตินี้จะหาเมียได้ไหมนะ.."

อนันตชัยส่ายหัว...หัวเราะเบา ๆ

"ดูพี่รู้เรื่องคุณไผ่เยอะจังนะคะ รู้จักเขาด้วยเหรอ"

"รู้จักสิ...เขาก็เป็นลูกค้าของพี่เหมือนกัน"

เทียนหยดพยักหน้าเข้าใจ

"เอ้อ...เทียน อย่าให้คนบ้านโน้นรู้ว่าเทียนเป็นน้องพี่นะ เดี๋ยวเขาจะแอนตี้เอา"

เทียนหยดพยักหน้า เธอไม่ถามอะไรอีก และนั่งเงียบมาตลอดทาง

ข่าวเทียนหยดถูกขอตัวไปดูแลเจ้าสัวบุญเที่ยง รู้ไปถึงสองเพื่อนรัก...ภัทราและฟ้ามุ่ย เทียนหยดจึงถูกจับตัวมาถามรายละเอียด

"ไอ้เทียน...แกคิดยังไงวะ ถึงไปรับดูแลเจ้าสัวบุญเที่ยง แกก็รู้...ท่านอารมณ์ร้าย เอาแต่ใจแค่ไหน"

ภัทราต่อว่าหน้าเครียด

"นั่นสิ...ฉันว่าแกไปยกเลิกเสียเถอะ คนบ้านนั้นก็ดูพิลึก ๆ เจ้ายศเจ้าอย่าง ฉันว่าแกไม่ไหวหรอกว่ะ"

ฟ้ามุยก็ส่ายหัว เมื่อคิดถึงคนบ้านนั้น ที่เป็นลูกค้าของโรงพยาบาล เทียนหยดถอนใจ มองเพื่อนรักทั้งสอง

"ลูกสาวของท่าน และตัวท่านเอง เป็นลูกค้าคนสำคัญของลูกพี่ลูกน้องฉัน ฉันเลยเกรงใจรับปากไป แต่เท่าที่ดู...ก็ไม่น่ามีอะไรหรอก ตัวท่านเจ้าสัวถึงจะอารมณ์ร้าย แต่ฉันก็เชื่อว่าท่านมีเหตุผล คนระดับท่าน...เราก็แค่เอาใจหน่อย ไม่ยากหรอกน่า ส่วนลูกหลานท่านก็ต่างคนต่างอยู่ อย่าไปยุ่งเรื่องของเขา พวกเธอไม่ต้องห่วงนะ ฉันเอาตัวรอดได้ อีกอย่าง...ถ้าทดลองแล้วไม่ผ่าน ฉันก็ถอนตัวได้...ไม่ต้องห่วงนะ"

สองสาวมองหน้ากัน

"เอาเถอะ...ถ้าแกมั่นใจว่าทำได้ ฉันก็โอเค ฉันห่วงที่แกเป็นคนซื่อ จะไม่ทันพวกเขาน่ะสิ"

"ใช่...แกน่ะโก๊ะจะตาย ฉันห่วงแกจริง ๆ นะ พวกนั้นน่ะ...เขี้ยวลากดินทุกคนเลย มีคุณงามตาที่ดีหน่อย"

"อืม...ขอบใจนะกุ้ง มุ่ย ที่คอยห่วงฉันเสมอ ฉันสัญญา...จะดูแลตัวเองให้ดีจ้ะ"

"เห็นแกแล้วคิดถึงพี่ศันสนีย์นะ ไม่รู้ป่านนี้ไปมีความสุขอยู่ที่ไหนแล้ว"

ฟ้ามุ่ยบอกกับเพื่อน ๆ

"จริงด้วย...ตั้งแต่ลาออกไป ก็ไม่ได้ข่าวคราวพี่เขาเลยเนาะ"

ภัทราพูดยิ้ม ๆ เทียนหยดคิดไปถึงพยาบาลรุ่นพี่คนสวยที่ชื่อศันสนีย์ เธอเป็นพยาบาลที่สวยที่สุดในรุ่น ทั้งสวย ทั้งใจดี และสนิทกับกลุ่มของเทียนหยดมาก