ตอนที่ 13

ท่านเจ้าสัวโกรธคนินจนตัวสั่น เขาลามปามท่านโดยไม่เห็นว่าท่านเป็นปู่เลยสักนิด

"ทำไม...แกอิจฉากระทั่งน้องรึ"

"ผมไม่อิจฉา แต่ผมไม่พอใจที่คุณปู่ลำเอียง รักหลานไม่เท่ากัน ไอ้ไผ่ไม่เคยโผล่หัวมาบ้านเลย คุณปู่ก็เรียกหาแต่มัน มันทำอะไรก็ถูก แต่พวกผมผิด อะไร ๆ ก็จะงกไว้ให้มัน...ปู่เฮงซวย"

"แก...แก ไอ้ต๊อบ"

"ยังดีที่ยังเรียกชื่อผมถูก คิดว่าจะจำได้แต่ไอ้ไผ่กับนังต๋อมซะอีก"

วรายุไม่พูดพล่ามทำเพลง เขาลุกพรวดมาชกหน้าคนิน คนินชกกลับ แต่เขาหลบได้ และเตะคนินจนลงไปกองอยู่กับพื้น กานดากรีดร้องลั่นบ้าน

"ไอ้ไผ่...ไอ้อันธพาล...หยุดนะ"

กานดาวิ่งมาฉุดแขนวรายุ และตบตีเขาไม่ยั้ง วรายุผลักจนเธอล้มลงก้นจ้ำเบ้า คนินพุ่งเข้ากอดเอววรายุ และดันเขาไปจนหลังกระแทกเสา

"ไอ้เชี่ยไผ่...มึงทำแม่กู"

วรายุเอากำปั้นกระแทกหลังคนินจนเขาทรุดตัวลงไป และถูกเตะเสยไปอีกที คนินนอนแผ่ลงกับพื้น

"กูจะไม่ให้มึงแดกน้ำพริกได้อีกเลย...ไอ้ปากหมา"

วรายุจะกระทืบคนินซ้ำ ชิษณุมารวบตัวเขาดึงออกมา

"พอแล้วไผ่...ฉันขอ"

ท่านเจ้าสัวเจ็บปวดใจที่เห็นหลาน ๆ วิวาทกัน ท่านหลับตาเอามือจับหน้าอก และหายใจหอบแรง

"คุณท่าน...คุณท่านคะ"

เทียนหยดเขย่าตัวเรียกท่านเจ้าสัว กรองทองจับมือปู่อย่างตกใจ

"คุณปู่...คุณปู่คะ"

เทียนหยดรีบเข็นท่านเจ้าสัวขึ้นห้อง มีกรองทองวิ่งตามมาด้วย วรายุชะงักหันไปมอง

"คุณปู่..."

เขากับชิษณุวิ่งตามรถของท่านเจ้าสัวไป กานดามาประคองคนิน

"เป็นไงบ้างลูก เจ็บมากไหม"

งามพิศเบ้ปาก ดึงมือเด่นนภาชิ่งหนีไปก่อน มีบุญเกิดที่ยังนั่งกินแบบทองไม่รู้ร้อน เขาเบื่อหน่ายกานดากับคนินจนไม่อยากจะยุ่งแล้ว

วรายุประคองท่านเจ้าสัวนอนลงบนเตียง เทียนหยดเอายาอมใต้ลิ้นใส่ปากให้ท่าน และจับชีพจรที่ข้อมือ ชีพจรของท่านเจ้าสัวเต้นเร็วมาก บ่งบอกถึงอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน เธอให้ยาไปแล้ว คงต้องรอดูอาการสักครู่

"ท่านไม่เป็นไรแล้วค่ะ เชิญพวกคุณกลับไปพักเถอะ ฉันจะอยู่ดูแลท่านเองค่ะ"

"คุณตา...โรคหัวใจกำเริบใช่ไหมครับคุณเทียน"

ชิษณุถามเทียนหยด เธอพยักหน้าให้เขา

"เธอแน่ใจนะ ท่านไม่เป็นไรจริง ๆ ใช่ไหม"

วรายุยังไม่วางใจ

"ค่ะ...ฉันให้ยาท่านแล้ว พักสักครู่ก็คงจะดีขึ้น"

วรายุพยักหน้า

"ต๋อมกับณุกลับไปก่อนเถอะนะ"

ชิษณุจับไหล่วรายุ กรองทองพยักหน้า ตายังจ้องอยู่ที่ท่านเจ้าสัว

"ไปเถอะ...ไม่ต้องห่วงคุณปู่หรอก พี่จะดูแลท่านเอง อย่าให้อากานดาหาเรื่องด่าเลยนะ"

"ก็ได้ค่ะ..พรุ่งนี้ต๋อมจะมาแต่เช้า"

"ฝากคุณตาด้วยนะ พรุ่งนี้ฉันจะมาแต่เช้าเหมือนกัน"

"อืม...ไม่ต้องห่วง"

ชิษณุมองท่านเจ้าสัวอีกที แล้วเดินออกไปจากห้อง กรองทองยิ้มให้เทียนหยด แล้วเดินตามออกไป ชิษณุกับกรองทองลงมาข้างล่าง เห็นแต่บุญเกิดที่เพิ่งกินข้าวเสร็จ

"คุณแม่กับพี่ต๊อบล่ะคะ"

"พากันไปโรงพยาบาลแล้ว คุณปู่เป็นไงบ้าง"

"เทียนหยดบอกว่าไม่เป็นไรแล้วค่ะ พี่ไผ่ก็อยู่ ทำไมคุณพ่อไมขึ้นไปดูคุณปู่บ้างคะ"

บุญเกิดส่ายหัวยิ้มเศร้า

"พ่อไม่กล้าสู้หน้าท่าน พ่อผิดเอง พ่อไม่ฟังคำของคุณปู่ ดื้อจะแต่งงานกับแม่ของแก...จนต้องเป็นแบบนี้ มีเรื่องได้ทุกวัน"

กรองทองกอดพ่อ ชิษณุถอนใจ

"เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ"

บุญเกิดพยักหน้า หันมาถามชิษณุ

"ณุจะกลับหรือยัง"

"ครับ...ผมจะไปส่งคุณน้ากับต๋อมก่อนครับ"

"ขอบใจนะ"

บุญเกิดยิ้ม ชิษณุโอบไหล่กรองทองเดินออกจากบ้านด้วยกัน

เทียนหยดเห็นวรายุปากแตก มีเลือดซึมออกมา จึงถามเขาว่า

"คุณจะทำแผลก่อนไหมคะ"

เขาเอาลิ้นดุนแก้มแล้วส่ายหัว

"ไม่ต้อง...เดี๋ยวฉันทำเองก็ได้"

เทียนหยดส่ายหัว เธอลากเอากระเป๋ายาคู่ชีพมาเปิด หยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมา

"นั่งลงค่ะ...ฉันจะทำแผลให้"

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้อง"

"ทำแผลเอง...ถ้าไม่สะอาด แผลจะเป็นหนองอักเสบนะคะ ทีนี้ล่ะ... รักษายาวเลย คุณอาจจะปากเป็นแผลหมดหล่อได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันทำให้ฟรี ถือว่าตอบแทนที่คุณพาไปกินกุ้งเผาก็แล้วกัน"

เทียนหยดขยับอุปกรณ์ในมือให้เขาดู วรายุยอมนั่งลง เธอเชยคางเขาขึ้นมาเบา ๆ เอาสำลีก้านยาวจุ่มน้ำเกลือ และเช็ดแผลให้เขาอย่างเบามือ วรายุนิ่วหน้าด้วยความแสบ

"ทนนิดนึงนะคะ ต้องเช็ดเลือดให้หมดก่อนค่ะ คุณก็น๊า...ไปยุ่งกับคนพรรค์นั้นทำไม...เสียแรงเปล่า"

เทียนหยดต่อว่าเขา เขาเหลือบตามองเธอ แล้วเบือนหน้าหนี เธอจับหน้าเขาให้หันมา

"อยู่นิ่ง ๆ สิคะ"

เธอเอายาใส่แผลให้ เขาหลับตาแต่ไม่ร้องออกมา