ตอนที่ 12

ทุกคนกลับมาถึงบ้านในตอนบ่าย ท่านเจ้าสัวเพลียมากจึงขึ้นไปพัก โดยมีเทียนหยดไปดูแล ชิษณุออกไปทำธุระ กรองทองกับเด่นนภากลับบ้าน ส่วนวรายุนั่งทำงานในห้องตัวเอง เขาอยากกลับเลย แต่ก็ยังลังเล

เย็นนั้น...เทียนหยดเข็นท่านเจ้าสัวลงมาทานข้าว ยังไม่มีใครมาสักคน เธอจัดทุกอย่างให้ท่านเสร็จ...ก็จะเดินไปกินข้าวที่ครัว

"หนูเทียนจะไปไหน"

"ไปกินข้าวที่ครัวค่ะ"

"ทำไมไม่มานั่งกินด้วยกันล่ะ"

"ก็เจ้าของที่เขามาแล้วนี่คะ"

"เธอไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น มานั่งทางซ้ายมือของฉันนี่ก็ได้"

"แต่นั่นที่ของคุณณุนะคะ"

"ฉันสั่ง...เธอต้องทำตาม...นั่งลง"

ท่านเจ้าสัวทำเสียงเข้ม เทียนหยดถอนใจ ยอมนั่งลงตามที่ท่านสั่ง สมาชิกในบ้านทยอยเดินกันเข้ามานั่งที่ของตัวเอง วรายุก็เดินลงมาจากข้างบน ทุกคนมองเทียนหยดเป็นตาเดียว

"พวกแกจะมองอะไร จะกินข้าวก็นั่งลง ไม่กินก็ไปซะ"

วรายุนั่งลงก่อน กรองทองนั่งติดกับเขา ตามด้วยบุญเกิด กานดาและคนิน ชิษณุมานั่งข้างเทียนหยด ตามด้วยงามพิศและเด่นนภา

"อุ๊ยตาย...คิดว่าคุณไผ่กลับไปแล้วซะอีก"

กานดาปากยิ้ม แต่ตามองจิก

"เดี๋ยวพี่ไผ่ก็กลับค่ะคุณแม่"

กรองทองตอบแทนเขา

"พี่ไผ่น่าจะอยู่นาน ๆ นะคะ"

เด่นนภาพูดเสียงหวานกับวรายุ

"แกก็แปลกนะยายจั๊น เขาไม่อยากอยู่ แกจะคะยั้นคะยอทำไมวะ"

คนินหันไปว่าเด่นนภา ท่านเจ้าสัวกำช้อนแน่น เงยหน้ามองทุกคนอย่างไม่พอใจ

"ที่นี่บ้านฉัน ฉันจะให้ใครอยู่หรือไปก็เป็นสิทธิ์ของฉัน เจ้าไผ่เป็นหลานชายของฉัน และมีสิทธิ์ที่จะอยู่บ้านนี้ ใครมีปัญหาอีกไหม"

ทุกคนเงียบกริบ กานดาค้อนท่านเจ้าสัวที่เข้าข้างวรายุ

"เอ่อ...คุณพ่อคะ เรื่องที่พิศขอคุณพ่อไป คุณพ่อตัดสินใจหรือยังคะ"

"เรื่องอะไร...แกขอฉันตั้งหลายอย่าง ใครจะไปจำได้"

งามพิศก็แอบค้อนพ่อตัวเอง

"ก็...เรื่องให้ยายจั๊นไปเรียนต่อไงคะ คุณพ่อบอกว่าจะขอคิดดู..."

"แกของบมา 5 ล้านใช่ไหม"

"ใช่ค่ะคุณพ่อ"

งามพิศยิ้ม คิดว่าท่านอนุมัติแล้ว

"แกส่งลูกไปแค่ออสเตรเลีย เรียนอย่างมากไม่เกิน 2 ปี เรียนอย่างห่วยก็ไม่เกิน 4 ปี ถ้าปีแรก 5 ล้าน ฉันก็ต้องหมด 10-20 ล้านเพื่อซื้อปริญญาให้ยายจั๊นงั้นเหรอ"

ท่านเจ้าสัวจ้องงามพิศเขม็ง

"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกจะเอาเงินไปทำอะไรนะ ค่าเทอมยายจั๊น รวมค่ากินค่าอยู่อย่างมากก็แค่ปีละ 2 ล้าน อีก 3 ล้านเข้ากระเป๋าแกกับคู่ขา...ใช่ไหมยายพิศ"

งามพิศหน้าเสียที่ถูกจับได้

"ยายจั๊น...แกอยากไปเรียนต่อไหม ถ้าอยากไป...แกต้องเรียนให้จบภายใน 2 ปีนะ"

"โอ๊ย...คุณตาขา แค่ที่เรียนอยู่ทุกวันนี้ จั๊นก็ขาลากแล้วค่ะ จะให้จั๊นต้องจบนอกภายใน 2 ปี...ไม่มีทางอ่ะ"

"ยายจั๊น..."

งามพิศตีลูกสาวอย่างขัดใจ

"พอแล้วยายพิศ แกเลิกเล่นละครตบตาฉันซะที อย่าคิดว่าแกทำอะไรแล้วฉันไม่รู้นะ"

"พิศก็แค่อยากมีอะไรทำ"

"ถ้าแกอยากทำงาน ฉันมีงานให้แกทำ...เอาไหมล่ะ"

งานพิศเม้มปากเงียบ ท่านเจ้าสัวส่ายหัวอย่างระอา งามพิศรักสวยรักงาม เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เอาเงินไปลงทุนผลาญไปตั้งเท่าไหร่แล้ว ไม่เคยได้อะไรกลับมาแม้แต่ทุนสักบาท

"เอ่อ...คุณพ่อขา ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายจัดซื้อที่บริษัทของคุณพ่อ เพิ่งว่างลงใช่ไหมคะ ตาต๊อบก็ว่าง ๆ อยู่ คุณพ่อบรรจุตาต๊อบเข้าไปทำได้ไหมคะ"

กานดาเลียบเคียงขอตำแหน่งให้ลูกชาย

"ไอ้ต๊อบทำอะไรเป็นบ้างล่ะ"

"ผมทำได้ทุกอย่างครับคุณปู่"

"ขนาดให้แกไปคุมคลังสินค้า แกยังทำไม่ได้ ไปทะเลาะกับคนงาน แล้วจะให้ฉันวางใจได้ยังไง"

"โธ่...คุณปู่ครับ ไอ้นั่นมันไม่ให้เกียรติผมเลย ใช้อะไรมันก็เถียง ทั้งที่เป็นแค่ลูกจ้าง"

"เขาอยู่กับฉันมา 20 ปี และเป็นพนักงานตัวอย่าง อายุก็คราวพ่อแก แต่แกกลับไม่ให้เกียรติเขาก่อน ยังจะมีหน้ามาว่าเขาอีกเหรอ คนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่ออย่างแก จะไปทำอะไรได้"

คนินก้มหน้ากัดปากอย่างแค้นเคือง ที่ถูกท่านเจ้าสัวด่าไม่ไว้หน้า

"ยายต๋อม...ยังหางานไม่ได้ใช่ไหม งั้นแกมาทำตำแหน่งนี้ให้ปู่ ปู่ไว้ใจแก...ว่าแกจะซื่อตรง ทำงานตรงไปตรงมา ไม่เห็นแก่หน้าใคร"

กรองทองยิ้มดีใจ ที่ส้มมาหล่นที่เธอ เธอไหว้กราบกับโต๊ะ

"ต๋อมกราบขอบคุณคุณปู่ที่เมตตาค่ะ ต๋อมจะตั้งใจทำงาน จะไม่ทำให้คุณปู่ผิดหวังเลย"

"คุณปู่ทำไม่ถูก...คุณปู่ลำเอียง หลานคุณปู่ไม่ได้มีแค่นังต๋อมกับไอ้ไผ่นะครับ ยังมีผมกับไอ้จั๊นอีก อะไร ๆ ปู่ก็ให้แต่พวกมัน...แล้วเราล่ะ ทำไมคุณปู่ไม่ยุติธรรมแบบนี้วะ"

คนินบันดาลโทสะ ลุกขึ้นมาเสียงดังชี้หน้าและเสียงดังใส่ท่านเจ้าสัว