บทที่ 7 ปวดแสบปวดร้อน

บทที่ 7 ปวดแสบปวดร้อน

สถานการณ์ในห้องครัวตอนนี้อยู่ในความตึงเครียด เจียวจิ้นที่เห็นว่าแม่และน้องสาวหายไปนานแล้วจึงเดินมาตาม เขาเข้ามาเห็นตอนที่ท่านย่าสาดน้ำใส่น้องสาวของเขาแล้วท่านแม่เอาตัวมาบังไว้พอดี

“นี่มันอะไรกันขอรับ” ทุกสายตาในห้องครัวหันไปมองเจียวจิ้นที่มาใหม่

“เจ้ามาก็ดี เจ้ากับน้องสาวรังแกลี่เอ๋อร์ใช่หรือไม่” ฮุ่ยชิวกระแทกเสียง

“รังแกอะไรกันขอรับ นางเข้ามาด่าข้ากับน้องสาวว่าชั้นต่ำเหมือนแม่ของ

พวกเรา แล้วยังมาตบหน้าน้องสาวข้าก่อนอีก ข้าอาจจะผิดที่ไม่ห้ามให้จินเยว่ตอบโต้แต่นั่นก็เป็นเพราะนางโดนกระทำก่อน” เขาอธิบาย

“แสดงว่าเป็นเจ้าที่โกหกสินะกู้จางลี่” ผู้เฒ่าของบ้านถามเสียงเข้ม เขาอาจจะไม่ได้รักใคร่เอ็นดูหลานชายคนนี้มากนัก แต่เจียวจิ้นเป็นเด็กดีเขาไม่เคยโกหกสักครั้ง และหลานชายก็ย่อมสำคัญกว่าหลานสาวที่วันหนึ่งก็ต้องแต่งออกไปเหมือนน้ำที่โดนสาดทิ้งอยู่ดี

“เปล่านะเจ้าคะท่านปู่ข้าไม่ได้โกหก” จางลี่ก้มหน้าตอบเป็นพัลวัน นางรู้อยู่แก่ใจว่าอย่างไรคำพูดของเจียวจิ้นทุกคนก็ต้องเชื่ออยู่แล้ว

“ส่วนเจ้านางเฒ่า ข้าบอกแล้วให้ฟังทั้งสองฝ่ายไยจึงรีบร้อนตัดสิน

แล้วยังกระทำรุนแรงเช่นนี้” เขาตะคอกใส่ภรรยา

“ท่านพี่ คือข้า...” ฮุ่ยชิวไม่มีข้อแก้ตัว

“เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว” เขายกมือห้าม จะให้ลงโทษภรรยาต่อหน้าลูกๆหลานๆ

ก็ไม่ได้เขาจึงหันไปลงโทษจางลี่แทน

“เจ้า ไปคุกเข่ากลางห้องรับแขกจนถึงพรุ่งนี้ยามโฉ่ว (01:00น.-02:59น.)”

“ท่านปู่คือข้าไม่…”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น และวันนี้บ้านเจ้าก็ไม่ต้องรับสำรับเย็นแม่เจ้าทำลายอาหารทิ้งหมดแล้ว จินเยว่พาแม่เจ้าไปพัก ยายแก่วันนี้เจ้าทำอาหารแทนหนิงเทียนซะ” เขาพูดเสร็จก็เดินออกไปรอทานอาหารเย็นที่โถงกลาง

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” จางลี่หันไปบอกจินเยว่ ถ้าเป็นปกติจินเยว่อาจจะส่งยิ้มเยาะเย้ยไปแต่ในตอนนี้นางเป็นห่วงแม่มากกว่าจึงเรียกพี่ชายมาช่วยพยุงแม่กลับห้อง

เมื่อกลับมาถึงห้องจินเยว่และเจียวจิ้นก็ประคองหนิงเทียนนั่งบนที่นอน

จินเยว่ตัดสินใจค่อยๆ เปิดเสื้อตรงหัวไหล่ของหนิงเทียนสิ่งที่เห็นทำให้ทั้งคู่กังวล ตอนนี้แผลที่โดนน้ำร้อนลวกอักเสบกลายเป็นสีแดงพุพองจนน่ากลัว

“ท่านพี่ไปเตรียมเอาน้ำสะอาดมานะเจ้าคะ ข้าจะเอามาล้างแผลให้ท่านแม่”

“ได้สิ พี่จะรีบไป” พูดจบก็หันหลังไปทันที

“ข้าจะไปหายามาให้ท่านนะเจ้าคะท่านแม่ ท่านอดทนหน่อยนะเจ้าคะ”

จินเยว่พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“เจ้าจะไปเอายาจากที่ใดกันเยว่เอ๋อร์” หนิงเทียนพูดน้ำเสียงแผ่วเบาคล้ายกับไม่มีแรง

“ข้าจะไปขอจากท่านหมอเกาเจ้าค่ะ แล้วเราค่อยหาเงินมาชดใช้เขา”

“ไม่ต้องหรอกลูก สิ้นเปลืองเสียเปล่า” หนิงเทียนไม่อยากสร้างความลำบากให้ลูกๆ

“ทำตามที่ข้าบอกเถอะนะเจ้าคะ” จินเยว่บอกน้ำเสียงจริงจัง เกิดไม่รักษาให้ถูกต้องแล้วเป็นแผลเป็นจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่

จินเยว่เดินออกจากประตูบ้านเดินไปตามทางและหลบอยู่หลังต้นไม้ต้นใหญ่ ร่างเล็กกลับเข้าไปในมิติอีกครั้ง

“ท่านแม่! ท่านมาอีกแล้วหรือ” เจียวเจี้ยที่กำลังสะลึมสะลือเห็นจินเยว่เข้ามาในมิติอีกแล้วก็ลืมตาโพลงรีบไปทักทาย

“แม่มาเอาน้ำจากน้ำตกผิงอาน เจียวจิ้นน้ำนี่สามารถรักษาแผลโดน

น้ำร้อนลวกได้หรือไม่”

“ข้าคิดว่าได้นะขอรับ ท่านโดนน้ำร้อนลวกหรือขอรับ เจ็บมากหรือไม่”

เด็กน้อยถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ใช่แม่หรอก ท่านยายของเจ้าต่างหากโดนนางจิ้งจอกเฒ่าสาด

น้ำร้อนใส่” จินเยว่กัดฟันพูดด้วยความแค้นเคือง

“ถ้างั้นท่านรีบไปเถอะขอรับเดี๋ยวท่านยายจะทรมาน”

“งั้นแม่ไปก่อนนะ”

จินเยว่กลับมาที่บ้านและรีบไปที่ห้อง ร่างเล็กนำน้ำสะอาดราดลงบนแผลเพื่อทำความสะอาด จากนั้นนำน้ำจากน้ำตกผิงอานเทใส่ลงบนแผลของ

หนิงเทียน หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งเค่ออาการปวดแสบปวดร้อนค่อยๆ ทุเลาลงเรื่อยๆ

“ยาของท่านหมอเกานี่มหัศจรรย์จริงๆ แม่แทบไม่เจ็บแล้ว” หนิงเทียนพูดด้วยความประหลาดใจ

“ท่านหายเจ็บพวกข้าก็ดีใจเจ้าค่ะ” จินเยว่ยิ้มกระจ่าง

“อาหารเย็นมาแล้วขอรับท่านแม่” เจียวจิ้นยกสำรับมาหน้าชื่นตาบานเมื่อ

ได้ยินว่าแม่ของเขาอาการดีขึ้นแล้ว

“ยกมานี่เลยลูก” กู้ซีห่าวที่คอยปรนนิบัติภรรยาตั้งแต่ลูกสาวไปหายามาเอ่ยเรียกลูกชาย ไม่ใช่ว่าเขาไม่โกรธแต่ถ้าลงมือทำอะไรไปตอนนี้ก็จะยิ่งเดือดร้อนกัน

เข้าไปใหญ่

ทั้งครอบครัวทานอาหารเย็นกันอย่างสุขสันต์กินข้าวกันพลางคุยสัพเพเหระบางทีก็มีเสียงหัวเราะเบาๆ ออกมา ยกเว้นครอบครัวของกู้หวังหย่งเย็นนี้พวกเขาโดนงดอาหารเย็นลูกสาวก็โดนทำโทษให้คุกเข่า ยามนี้พวกเขาจึงมานั่งเป็นเพื่อนจางลี่คอยประคบประหงมลูกสาวที่โดนโทษทัณฑ์

“ท่านแม่ ท่านพ่อ พี่ใหญ่ พวกท่านต้องเอาคืนให้ข้านะเจ้าคะ” จางลี่กล่าวออกมาน้ำเสียงเว้าวอน นางแทบไม่เคยโดนลงโทษมาก่อน เมื่อถูกสั่งให้ทำเช่นนี้รู้สึกอับอายจนแทบเอาหน้ามุดดินหนีให้รู้แล้วรู้รอดไป

ซูฮวาและหวังหย่งโอบกอดลูกสาวไว้ “ลี่เอ๋อร์อดทนนะลูก แม่ย่อมต้องล้างแค้นให้เจ้าแน่”

“พ่อจะจัดการให้เจ้าเองลี่เอ๋อร์” เขาเป็นลูกชายคนโตอย่างไรพ่อกับแม่ก็ต้องให้เกียรติเขามากกว่าอยู่แล้ว

ส่วนจางหย่งที่รับรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วเขาก็ไม่อยากยุ่ง ถึงเขาจะไม่ใช่คนดีอะไรแต่ก็พอจะมีเหตุผลอยู่บ้างเห็นๆกันอยู่ว่าเรื่องราวมันเป็นอย่างไร