บทที่3

บทที่ 3

โจวหยางเฉิงที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมบุตรชายทั้งสามก็ได้แต่มองภรรยาของตนแล้วถอนหายใจออกมาเบา ๆ

“นี่เจ้าจะจริงจังกับเรื่องนี้มากเกินไปหรือเปล่า ข้ากับลูกจะต้องเดินทางอยู่อีกไม่กี่วันนี่แล้ว เจ้ายังจะวุ่นวายเรื่องนี้อยู่อีกหรือ”

“ท่านพี่อย่ามาว่าราวกับข้าบกพร่องในหน้าที่นะเจ้าคะ ข้าวของเครื่องใช้ที่จะต้องเตรียมสำหรับการเดินทางของท่านพี่และลูกชายของเราข้าล้วนเตรียมเอาไว้เสร็จสิ้นแล้ว ยังไปช่วยสะใภ้ใหญ่ของเราจัดการของอี้เทียนแล้วด้วย เหลือเพียงเรื่องนี้เท่านั้นที่ข้าจะต้องทำเพื่ออี้หลง หากข้าไม่ทำอะไรเลย ข้าจะนอนหลับได้อย่างไร”

“ท่านพ่อข้าว่าปล่อยให้ท่านแม่ทำเถอะ เพื่อความสบายใจของท่านแม่ขนาดน้องเล็กยังไม่ขัดพวกเราก็ควรที่จะปล่อยให้ท่านแม่ทำไป” โจวอี้เทียนเอ่ยขึ้น แม้จะไม่ได้เห็นด้วยนัก แต่ก็ไม่อยากขัดใจผู้เป็นแม่ อี้เหวินและอี้หลงก็พยักหน้า

โจวหยางเฉิงมองภรรยาและลูกชายก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง

“ข้าจะไม่ขัดเจ้าก็แล้วกัน แต่ขอบอกให้เจ้ารู้เอาไว้อีกสองวันข้ากับลูก ๆ ก็จะออกเดินทางไปที่ค่ายนอกเมืองเพื่อไปจัดเตรียมกองกำลังมิได้อยู่รั้งรอในเมืองและไปพร้อมกับเสบียง หากเจ้าอยากทำอะไรก็คงต้องทำภายในสองวันนี้ หาไม่ต่อให้หาคนที่ว่าเจอพวกเราก็คงจะไม่ได้อยู่รอฟังผลด้วยแล้ว”

แม่ทัพโจวพูดอย่างนั้นกับภรรยาเพราะคิดว่านางจะยอมตัดใจและจบเรื่องราวทุกอย่างเพราะไม่มีเวลา แต่เปล่าเลยฮูหยินของจวนโจวกลับดูเหมือนจะรีบเร่งจัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อมคอยท่าเอาไว้ก่อน

เพียงไม่กี่ชั่วยามภายในจวนโจวตอนนี้เลยมีสินสอดและของที่ต้องเตรียมตามธรรมเนียมการหมั้นวางเอาไว้ทั่วไปหมด และที่เตรียมก็มิใช่เพราะหาคนที่ซินแสว่าเอาไว้เจอแล้วด้วย

แต่เป็นเพราะซ่งอวี้หลินกลัวว่าเวลาเพียงน้อยนิด หากเจอคนที่ว่าเอาชั่วยามสุดท้ายก่อนสี่พ่อลูกจะเดินทางนางที่เตรียมทุกอย่างเอาไว้แล้วก็จะได้จัดการงานหมั้นขึ้นเสียเลย

“เจ้ายังไม่ถอดใจอีกเหรอ” โจวหยางเฉิงเดินมองข้าวของมากมายจนมาถึงภรรยาของตนที่นั่งมองสิ่งของเหล่านั้นอยู่เมื่อผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหาเจอก็ดูเหมือนจะท้อใจไประดับหนึ่ง

โจวอี้หลงที่เห็นพ่อกับแม่คุยกันก็ไม่ได้เดินเข้าไป เขามองบรรดาของที่แม่ของเขาเตรียมเอาไว้แล้วก็รู้สึกหนักใจ

มิใช่ไม่รู้ว่าแม่ของเขาคงกังวลมาก แต่เขากลับรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องดี การที่เขาจะได้ออกไปฝึกจริง ๆ ได้เจอกับสนามรบจริง ๆ มันคงทำให้เขาเข้าใจบรรดาทหารได้ดีกว่าฝึกอยู่ในเมืองและก็อาจจากตำรา

คงไม่มีใครอยากได้แม่ทัพที่ไม่เคยออกรบ เขารู้ว่าพี่อี้เทียนไม่อยากเป็นใหญ่ในทางนี้แล้ว คงเพราะมีภรรยาและบุตรแล้วและนางก็ดูกังวลไม่ต่างจากท่านแม่ ส่วนพี่อี้เหวินดู ๆ แล้วสุดท้ายคงจะอยากเข้าหน่วยราชองครักษ์มากกว่า

เขาเองเห็นบิดากังวลเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย จริงอยู่บุตรของตระกูลจอมทัพไม่จำเป็นต้องส่งไม้ต่อรุ่นต่อรุ่น แต่หากรักษาตำแหน่งนี้เอาไว้ได้ก็ถือเป็นการดีและยังไม่ทำให้บรรพบุรุษเสียใจอีกด้วย

“คู่ชีวิตหรือ” โจวอี้หลงมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นยามค่ำคืนเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันหมายถึงอะไร แต่หากเขาจะต้องแต่งกับใครและอยู่กับใครสักคนจริง ๆ คนคนนั้น ควรจะต้องเป็นคนที่เขารักชอบมิใช่หรืออย่างไร และตัวเขาเองมีความฝันประหลาดว่ากำลังรอใครบางคนอยู่ แต่นั่นอาจจะเพราะเห็นมารดาเป็นเช่นนี้จึงเก็บเอาไปฝันก็อาจเป็นได้

พอคิดเช่นนั้นก็หันไปมองของที่ท่านแม่ตระเตรียมพรุ่งนี้เขาจะต้องเดินทางออกไปที่ค่ายนอกเมืองแล้ว บรรดาสินสอดของท่านแม่ที่วางอยู่ตรงนี้สงสัยจะต้องรอเก้อเสียแล้ว

แต่เขาไม่ได้รู้เลยว่าหลังจากที่ทุกคนกำลังจะเข้านอนบ่าวของร้านขายข้าวในเมืองก็เกิดความโลภอยากได้รางวัลที่ฮูหยินโจวว่าจึงแอบนำเอาความลับที่คหบดีหลี่จงใจปิดบังตั้งแต่มีคนตามหาเด็กหญิงที่เกิดวันเดือนปีเดียวกับบุตรของท่านแม่ทัพ

“ฮูหยินขอรับ บุตรสาวคนเล็กของนายท่านของข้าเกิดปีเถาะเดือนเจียอย่างแน่นอนขอรับ”

“แล้วจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร” แม้สีหน้าจะดูเคร่งขรึมแต่ดวงตาของคนที่เอ่ยคำถามกลับไปกลับสะท้อนความดีใจออกมาอย่างชัดเจน

เพราะยามนี้ในใจของซ่งอวี้หลินเชื่อไปหมดทั้งใจแล้วว่านี่คงเป็นคนที่ฟ้าประทานมาให้บุตรชายของนางแน่ ๆ

และต่อให้เด็กหญิงที่ว่าจะไม่ได้เกิดวันนั้นจริงแต่นี่อาจจะเป็นการแก้เคล็ดที่ดีก็ได้

หากสามีจะหาว่านางหน้ามืดตาบอดนางก็ไม่บ่น นางขอทำทุกอย่างที่จะทำให้บุตรชายคนเล็กปลอดภัยแค่ต้องกังวลเรื่องสามีอยู่ทุกคราที่อีกฝ่ายออกรบนางก็แทบบ้าแล้ว

เมื่อฟ้าสางฮูหยินตระกูลโจวก็เร่งไปจวนคหบดีหลี่ในทันที แน่นอนว่าเจ้าของจวนนั้นหาได้ต้องการจะต้อนรับแขกในเวลานี้ไม่ แต่เมื่อรับรู้ว่าคนที่มาเป็นฮูหยินตระกูลโจวซึ่งเป็นขุนนางชั้นสูงจึงขัดไม่ได้

เพราะถึงแม้พวกเขาจะเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยแต่กลับเทียบอะไรไม่ได้เลยกับเหล่าขุนนาง สองสามีภรรยาตระกูลหลี่จึงเร่งแต่งตัวออกมาต้อนรับแขกที่ไม่ได้นัดเอาไว้ แต่ก็นึกไม่ถึงว่าธุระของอีกฝ่ายจะเกี่ยวกับบุตรสาวคนเล็กที่น่ารักของพวกเขา