บทที่ 8 ยายฝู

หลังจากเท้าลงพื้นแล้ว หญิงสาวก็เริ่มเดินทางต่อไปยังลำธารด้านล่างอีกครั้งหนึ่ง สองเท้ายังคงก้าวต่อไปอย่างสม่ำเสมอ ไม่นานนักก็เห็นลำน้ำใสอยู่ไม่ไกลนัก

ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากอีกฟากหนึ่งของธารน้ำ หลันฮวาขมวดคิ้วแล้วมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความแปลกใจ ท่ามกลางขุนเขาเช่นนี้ เหตุใดหญิงผู้นั้นจึงวิ่งหนีเหล่าชายฉกรรจ์แล้วร้องขอชีวิต นางครุ่นคิดครู่หนึ่งด้วยความสงสัย ก่อนเสียงร้องขอชีวิตของหญิงผู้นั้น จะทำให้หลันฮวาหรี่ตามองย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ปล่อยข้านะ ข้ามิเคยรู้จักพวกเจ้า เหตุใดจึงตามติดข้าไม่ลดละ”

“แล้วจะหนีไปไย ในเมื่ออย่างไรก็หนีข้าไม่พ้น ไปกับพวกข้าก่อนที่จะหมดความอดทน” ชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งตะคอกเสียงดังลั่น พร้อมกับจับนางลุกขึ้นยืน ในขณะที่หญิงผู้นั้นพยายามต่อต้านด้วยแรงทั้งหมดที่มีผลักชายฉกรรจ์คนหนึ่งล้มลง ก่อนที่สองคนที่เหลือจะเข้ามากดตัวนางไว้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี

“ฤทธิ์เยอะนัก”

“ปล่อยข้าไปเถอะ อย่าทำอันใดข้าเลย ข้าตัวคนเดียว ไร้ลูกหลานดูแล ข้าขอร้องปล่อยข้าไปเถิด” น้ำเสียงแหบพร่าของหญิงสูงอายุนั้นดูคุ้นหูนัก หลันฮวาเพ่งสายตาตรงไปยังหญิงชราที่กำลังยุดยื้ออยู่กับกลุ่มชายฉกรรจ์ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อจำได้ว่านั่นคือยายแท้ ๆ ของนาง

“ยายฝู!” หลันฮวารีบทรุดตัวลงนั่งหลบเข้าพงหญ้าในทันทีด้วยความกลัว พลันหวนนึกถึงความโหดร้ายในตอนเด็ก ที่ถูกยายฝูทำร้ายร่างกาย และบังคับให้ทำงานข้ามวันข้ามคืนมิได้หยุดพัก ยายฝูทำราวกับนางเป็นสัตว์หาใช่มนุษย์ผู้หนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าเป็นหลานแท้ ๆ บางวันอารมณ์ไม่ดีก็บังคับให้หลันฮวาไปนั่งขอทานจนดึกโดยไม่ได้กินข้าว ภาพเห็นการณ์ต่าง ๆ ทำให้หญิงสาวรู้สึกหวาดกลัวจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า

“ปล่อยข้านะ..จับข้าทำไม ปล่อยข้า” หากแต่เสียงโวยวายของนางทำให้หลันฮวาแหวกพงหญ้าแอบมองยายฝู โดยไม่คิดเข้าไปช่วย

“เหตุใดนางจึงโดนคนพวกนั้นรังแกเอาได้” คำถามมากมายผุดขึ้น พร้อมกับแววตาหวาดหวั่นฉายแววออกมา พลันมองตามร่างของหญิงชราที่ถูกกลุ่มชายฉกรรจ์จับตัวไป

หญิงสาวค่อย ๆ ออกมาจากที่ซ่อนแล้วยืนทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าด้วยความแปลกใจ

“นางจะเป็นอันใดมากฤาไม่นะ” เมื่อทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง หลันฮวาจึงจำใจละทิ้งความคิดทั้งหมดทันที

“ข้าจะสนใจทำไมกัน ต่อให้นางเป็นยายแท้ ๆ ของข้า ข้าก็มิจำเป็นต้องใส่ใจ จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร เกี่ยวอันใดกับข้าในเมื่อนางรังเกียจแลเกือบเอาชีวิตข้าหลายครา ถ้าให้ข้ากลับไปอยู่กับนางอีกล่ะก็...ข้ายอมอดตายเสียดีกว่า” เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงเดินมุ่งตรงไปยังลำธาร ด้วยความหวาดระแวง

“เมื่อครู่ข้าเจอยายฝูแล้ว ขออย่าให้เจอเฒ่าเกอไห่อีกคน ข้าอุตส่าห์รอนแรมหนีออกมาได้แล้ว ข้าไม่อยากกลับไปตลกนรกทั้งเป็น อยู่กับสองคนที่มีจิตใจอำมหิตเช่นนั้น” หญิงสาวมุ่งมั่นทบทวนอย่างเงียบ ๆ พลางย่างเท้าพร้อมหันซ้ายหันขวา ระวังความปลอดภัยของตัวเอง เพื่อมุ่งตรงไปยังลำธารที่ไหลลงไปหล่อเลี้ยงชาวเมือง

จวนตระกูลหวงในยามนี้ กำลังจัดสินค้าขึ้นรถม้าเพื่อนำไปส่งยังตลาดกวางผูซึ่งตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของภูเขา สินค้าทุกอย่างถูกบรรจุในหีบไม้ขนาดใหญ่ซ้อนกันเป็นชั้น ๆ แล้วบรรทุกขึ้นรถม้าจำนวนสองคัน พร้อมกับผูกรัดด้วยเชือกขนาดใหญ่ด้วยความแน่นหนา

“เรียบร้อยดีแล้วใช่ฤาไม่อู่เจ๋อ” หวงซีเหรินเดินมาแล้วเอ่ย ขึ้นเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะหันไปยังรถม้าสองคันที่จอดรออยู่

“ข้าจัดการเรียบร้อยดีแล้ว คุณชายพร้อมออกเดินทางได้” อู่เจ๋อค้อมตัวลง แล้วรายงานด้วยความอ่อนน้อม ก่อนหวงซีเหรินจะหันไปยังครอบครัวของเขาพร้อมรอยยิ้ม

“ท่านพ่อกับท่านแม่โปรดวางใจ ข้าจะส่งสินค้านี้ให้ถึงมือตระกูลจิวโดยปลอดภัย”

“แม่ห่อข้าวไว้ให้เจ้า เมื่อหิวต้องรีบเอาออกมากินทันที อย่าปล่อยให้ท้องว่าง” หญิงกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ก่อนหวงเฉิงเซ่อ จะตบที่บ่าของบุตรชายด้วยความภูมิใจที่ชายหนุ่มเข้ามาเรียนรู้การค้าขายอย่างเต็มตัว

“ในที่สุดข้าก็ได้เห็นวันนี้ วันที่เจ้าได้เข้ามาสืบทอดกิจการต่อจากข้า ไม่มีอะไรที่ทำให้ข้าภูมิใจได้เท่านี้อีกแล้ว” ชายกลางคนพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ข้าไปครานี้ ท่านพ่อกับท่านแม่ดูแลตัวเองให้ดี เสร็จแล้วข้าจะรีบกลับมา” ชายหนุ่มบอกลาผู้เป็นบิดาและมารดา ก่อนจะหันตัวขึ้นรถม้าไปพร้อมกับอู่เจ๋อ มุ่งตรงไปยังตลาดกวางผูที่ตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของภูเขา

เสียงของรถม้าเดินบนถนนพร้อมกับความคิดนับร้อยนับพันของชายหนุ่ม แล่นเข้ามาให้เขาขบคิดตลอดเวลา พลันหวนนึกถึงคำถามของบิดา

“หญิงผู้นั้นเป็นใครกัน จึงกุมเอาหัวใจของลูกไว้ได้” ให้หลังใต้เท้าตงซันไปแล้ว ชายกลางคนที่มีสีหน้าเคร่งขรึมหันมาถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก

“นาง...นางเป็นคนจิตใจดี” เขาตอบสั้น ๆ เพราะหาคำอ้างไม่ทัน

“เพียงเท่านี้เหรอ ที่ทำให้เจ้ายอมมอบใจให้กับนาง” ชายหนุ่มอึกอัก พลันเลื่อนสายตามองตรงไปยังอู่เจ๋อ ที่มีสีหน้าซีดเผือดไม่ต่างกันเท่าใดนัก