บทที่ 4 ระลึกถึงคำพูดบิดา

อู่เจ๋อกล่าวในขณะที่ก้าวเท้าเดินตามซีเหรินไปเรื่อย ๆ เช่นเดิม ก่อนสายตาคู่คมของชายหนุ่มตระกูลหวง จะสังเกตมองรอบ ๆ ตลาดด้วยความคิดถึง ระยะเวลาสองปีที่เขาต้องจากบ้านเมืองเพื่อไปศึกษาวิชาความรู้ที่มหาราชวังนั้น ทำให้เขาไม่ได้กลับมายังแคว้นเทียนกู่อีกเลย

ผู้คนในแคว้นยังคงยิ้มแย้มแจ่มใสมีความสุข การค้าขายรวมถึงชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนในเมือง ทำให้หวงซีเหรินรู้สึกภูมิใจที่แคว้นเทียนกู่ไม่ได้ประสบภัยพิบัติ หรือมีโรคระบาดทำให้ผู้คนล้มตายมากมายเหมือนเช่นแคว้นอื่น ๆ

ชายหนุ่มในชุดสีขาวสะอาดตา หันมองไปยังโรงเตี๊ยมที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่กลางชุมชนในเมือง จึงตัดสินใจล้วงหยิบบางอย่างออกมาจากซอกเสื้อ พลันเดินตรงไปยังโรงเตี๊ยมแห่งนั้นในทันทีด้วยความตั้งใจ

“คุณชายซีเหริน ท่านกลับมาแล้วฤา” เฒ่าแก่เหลียนเลื่อนสายตาตรงมา แล้วพบว่าเป็นชายหนุ่มตระกูลหวง ที่คุ้นเคยกันจึงรีบเดินเข้ามาต้อนรับด้วยความดีใจ แม้ว่าบรรพบุรุษของเขาจะหมดอำนาจไปหลายรุ่นแล้ว แต่ผู้คนในเมืองยังให้การเคารพด้วยถือว่าเป็นเชื้อสายมาจากกษัตริย์องค์ก่อน

“เชิญคุณชายนั่งก่อน” ชายกลางคนรีบเลื่อนเก้าอี้ให้เขานั่งอย่างอ่อนน้อม ก่อนที่ชายหนุ่มจะยกยิ้ม แล้วนั่งลงด้วยท่าทีสุขุมสมกับเป็นลูกหลานตระกูลหวง

“กลับมาครานี้ ท่านจะไปยังมหาราชวังอีกฤาไม่” ชายกลางคนเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้ พร้อมรินชาให้เขาด้วยความระวัง ก่อนชายหนุ่มจะส่ายศีรษะ พลันยกน้ำชาที่วางไว้รอตรงหน้าขึ้นดื่ม

“เมื่อได้วิชาความรู้ครบตามหลักสูตรแล้ว ข้าคงไม่กลับไปแล้วล่ะ จากนี้ข้าจำเป็นต้องดูแลท่านพ่อท่านแม่ให้มีความสุขต่อไป แล้ว..เถ้าแก่เหลียนสบายดีฤาไม่”

“สบายดี..หลายวันก่อนนายท่านก็พานายหญิงมาที่นี่ แต่ไม่คิดว่าคุณชายจะกลับมารวดเร็วเช่นนี้ ข้าดีใจนัก”

“ข้านำของฝากมาให้ท่านด้วย เป็นใบชาอย่างดีจากเมืองหลวง” หวงซีเหรินยื่นห่อใบชาให้กับชายกลางคนพร้อมรอยยิ้ม

“ขอบคุณ คุณชายซีเหรินที่ยังระลึกถึงข้า เช่นนั้นเรียนเชิญท่านพักกินอาหารก่อน ข้าจะรีบสั่งให้คนทำมา เพื่อตอบแทนยอดชาดีที่ท่านนำมาฝากข้า” ชายหนุ่มรีบยกมือห้ามพร้อมกับรอยยิ้มอ่อน พลางลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเตรียมตัวเดินทางกลับ

“ข้าต้องรีบกลับจวน ป่านนี้ท่านพ่อกับท่านแม่คงรอแย่แล้ว ไว้โอกาสหน้าข้าจะมารับน้ำใจจากท่าน”

“เช่นนั้น ข้าก็ไม่ขัด แต่หากท่านมีเวลา ก็อย่าลืมมารับการตอบแทนจากข้าด้วย” ชายกลางคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พลางค้อมตัวส่งชายหนุ่มอย่างอ่อนน้อม พลันทอดสายตามองตามหลังหวงซีเหรินด้วยชายตาชื่นชมอย่างมาก

“น้ำใจช่างงามนัก เสียดายที่ข้าไม่มีลูกสาว” เมื่อร่างของชายหนุ่มเดินลับหายไป เฒ่าแก่เหลียนจึงหันกลับเข้าไปยังโรงเตี๊ยมทันที

“คุณชาย” น้ำเสียงของอู่เจ๋อดูคล้ายกังวลบางอย่าง ก่อนที่ชายหนุ่มจะหยุดเดินแล้วหันมองหน้าคนสนิทด้วยความแปลกใจ

“มีอะไร เหตุใดจึงทำหน้าเช่นนั้น”

“คุณชายจำได้ฤาไม่ ที่นายท่านเคยบอกไว้ว่า หากคุณชาย กลับมาสืบทอดการค้าขายของตระกูล นายท่านจะให้คุณชายแต่งงานกับคุณหนูไป๋หลาน บุตรสาวของใต้เท้าตงซัน”

เมื่อนึกได้ดังนั้นซีเหรินจึงชะงักนิ่ง พลันดึงสายตากลับมา แล้วหวนระลึกถึงคำพูดของบิดาในอดีต ที่เคยกำชับไว้ว่าไม่มีหญิงใดคู่ควรกับเขาเท่าแม่นางไป่หลานอีก นางทั้งงดงามแลครบครันด้วยคุณสมบัติเพียบพร้อมยากหาใครเปรียบ อู่เจ๋อยังคงทอดสายตามองซีเหรินอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับสองเท้าเดินตามชายหนุ่มไปเรื่อย ๆ

“ข้าลืมข้อนี้ไปสนิท..แต่ข้าเองมิได้รักนาง” คำพูดบางเบาของชายหนุ่ม คล้ายกำลังหนักใจมิใช่น้อย

“แล้วคุณชายจะทำเช่นไร เพียงท่านก้าวเท้ากลับเข้าจวนไปเท่านั้น นายท่านต้องทวงเรื่องการแต่งงานอย่างแน่นอน แม้ข้าจะพอเข้าใจจุดประสงค์ของนายท่านดี ว่าอยากให้คุณชายแต่งงานมีทายาทไว้สืบสกุล แต่ข้าก็มิใคร่เห็นด้วยว่าคุณชายต้องแต่งงานกับหญิงที่มิได้รัก” คำพูดของอู่เจ๋อ ทำให้หวงซีเหรินครุ่นคิดมากขึ้น ก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา

“ตอนนี้ข้ายังคิดไม่ออก แต่ข้าจะพยายามเลี่ยงการแต่งงานนี้ให้มากที่สุด” หวงซีเหรินพูดออกมาด้วยความหวาดหวั่นไม่มั่นใจนัก ว่าจะสามารถต่อต้านความต้องการของบิดาได้ฤาไม่

ไม่นานนักทั้งสองก็เดินมาถึงประตูทางเข้าจวนของตระกูลหวง ป้ายไม้ขนาดใหญ่ทาสีแดงแสดงเด่นชัดมีความหมาย ก่อนชายหนุ่มจะหันมองหน้าอู่เจ๋อแล้วตัดสินใจเดินเข้าไป

เหล่าบ่าวไพร่ทั้งชายหญิงเมื่อเห็นคุณชายหวงซีเหรินกลับมาในรอบสองปี รีบวิ่งวุ่นไปรายงานหวงเฉิงเซ่อ บ้างก็รีบเข้ามาค้อมตัวเอ่ยต้อนรับด้วยความดีใจ

“คุณชายกลับมาแล้ว คุณชายกลับมาแล้วจริง ๆ ด้วย” สาวใช้นามว่าเฟ่ยกุ่ย ทิ้งไม้กวาดในมือแล้ววิ่งเข้ามาย่อตัวเคารพคุณชายซีเหริน ด้วยความดีใจอย่างถึงที่สุด

“เจ้าดูแลท่านแม่ข้าดีฤาไม่” หวงซีเหรินยิ้มอ่อนพลางเอ่ยทัก ก่อนที่หญิงสาวจะยิ้มกว้าง แล้วตอบโต้อย่างคล่องแคล่ว

“เรียนคุณชาย..ข้าดูแลนายหญิงอย่างดีที่สุด ตามที่รับปากท่านไว้เจ้าค่ะ คุณชายรีบเข้าจวนก่อนเถิดนะเจ้าคะ หากนายหญิงรู้ว่าท่านกลับมาเวลานี้ นายหญิงจะต้องดีใจมากแน่ ๆ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็หันตัวเดินเข้าจวนไป พร้อมกับเฟ่ยกุ่ยรีบวิ่งไปบอกสาวใช้คนอื่น ที่กำลังทำงานอยู่หลังจวนด้วยความรวดเร็ว