บทที่ 14 จอมโวยวาย

“ข้าได้ข่าวจากใต้เท้าตงซัน ว่ามีคุณชายจากท้ายตลาด ทำถุงเงินหายในวันที่โจรออกอาละวาด ยิ่งย้ำว่าคนที่ขโมยเงินไปนั่นคือเจ้า ที่เจ้ามีเงินมากมาย แต่ไม่สามารถไปซื้ออาหาร ก็เพราะกลัวทางการจับได้ เจ้ากำลังหลบทางการอยู่ใช่ฤาไม่” คำพูดของเขาทำเอาหลันฮวาถึงกับพูดไม่ออก ชะงักนิ่งในฉับพลัน ไม่อาจหาคำอ้างใดมาแก้ตัว นางทำได้เพียงเม้มปากแน่น จนหนทางจะโต้แย้ง

“มีทางเดียวที่ข้าจะรอดได้ คือต้องหนีให้เร็วที่สุด” นางลอบคิดในใจ พร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดออกจากไรผม สายตาล่อกแล่กเริ่มสอดส่ายหาทางหนี

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจับจ้องไปยังหญิงสาว ที่แต่งตัวมอมแมม ไม่ใคร่สะอาดเท่าใดนัก หากแต่ใบหน้าเรียวเล็กและดวงตากลมโตที่ซ่อนอยู่ในนั้น ทำให้เขาสะดุดตาอยู่ครู่หนึ่ง

“ข้าจะนำตัวเจ้า กลับไปส่งให้กับทางการเพื่อให้ใต้เท้าตงซันสอบสวน คนอย่างเจ้าอยู่ไปก็มีแต่จะทำให้ชาวบ้านเดือดร้อน” น้ำคำราบเรียบแต่พร้อมเชือดเฉือน ทำให้หลันฮวาถึงแทบหมดแรงในทันที นางจะรีบร้องขอความเมตตา

“อย่าส่งข้าให้กับทางการเลยนะเจ้าคะ ข้าไม่อยากติดคุกหลวง” หญิงสาวพลางส่ายศีรษะไปมาด้วยกลัว ก่อนที่ชายหนุ่มจะลดดาบลง

“ทำผิดก็ต้องรับโทษ ทางการปล่อยเจ้าลอยนวล ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนมานานเกินพอแล้ว”

“คุณชาย ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่ทำเช่นนี้อีกแล้ว ข้าไม่อยากอยู่ในคุก” หลันฮวาพยายามอ้อนวอนเขา แต่อย่างไรชายหนุ่มก็ไม่มีท่าทีโอนอ่อน

ในขณะที่นางแกล้งโวยวายอยู่นั้น นางเห็นจังหวะที่ชายหนุ่มสองคนหันไปปรึกษาบางอย่างกัน หญิงสาวเลื่อนสายตาไปยังป่ารกทึบอีกด้านหนึ่ง พลันคิดบางอย่างขึ้นมา

“หากข้าวิ่งข้ามธารน้ำแล้วมุ่งไปทางนั้น พวกเขาก็จะสับสนกับป่า ถึงตอนนั้นข้าก็จะปลอดภัย” สายตาสั่นไหวของหลันฮวาเหลือบมองสองคนนั้น ก่อนจะตัดสินใจใช้โอกาสที่เขาเผลอ หันตัววิ่งหนีไปทางธารน้ำที่กำลังไหลริน

“นางหนีไปแล้วคุณชาย” อู่เจ๋อพูดขึ้นพร้อมกับเบิกตากว้าง มองร่างเล็กที่กำลังวิ่งหนีสุดชีวิต

“ตามนางไป อย่าปล่อยให้นางหนีไปได้” ว่าแล้วทั้งสองก็วิ่งตามนางไปติด ๆ ด้วยความที่หลันฮวามีอาการบาดเจ็บอยู่ก่อนแล้ว จึงทำให้นางวิ่งได้ไม่เต็มที่ ก่อนที่นางจะเสียหลักล้มลงอยู่กลางลำธาร

“อ๊ะ!” หญิงสาวล้มลงเข่ากระแทกกับหิน ทำให้นางเจ็บจนพูดไม่ออก หญิงสาวเลื่อนสายตามองเข่าที่กำลังเลือดออกด้วยความเจ็บปวด ท่ามกลางสายน้ำที่ไหลรินผ่านตัวนางไปช้า ๆ ก่อนที่ซีเหรินจะเดินเข้ามา พลางย่อตัวลงนั่งมองร่างเล็กที่นั่งห่อตัวอยู่ด้วยสีหน้าซีดเผือด

“หากเจ้าไม่คิดหนี ก็จะไม่ต้องเจ็บตัวเช่นนี้” น้ำคำราบเรียบพูดออกมาคล้ายเห็นใจ

“หากท่านเห็นใจหญิงตัวเล็ก ๆ เช่นข้า ข้าก็จะไม่ต้องเจ็บตัวเช่นนี้” หลันฮวามุ่ยหน้าต่อว่าเขา

“เจ้าเป็นคนยังไงกัน แทนที่จะสำนึกในความผิดของตัวเอง กลับโทษคนอื่น” ซีเหรินขมวดคิ้วแปลกใจในความคิดของนาง ก่อนที่หญิงสาวจะหน้างอ แล้วหันไปทางอื่น

“ตอนนี้ข้าเดินไม่ได้แล้ว ท่านจะทำยังไงกับข้า จะแบกข้าไปให้กับทางการเช่นนั้นฤา เห็นข้าตัวเล็กเช่นนี้ แต่ความจริงแล้วตัวข้าหนักมาก ๆ ท่านยายเคยบอกว่า ข้าหนักยิ่งกว่าหมูสองตัวรวมกันเสียอีก ท่านสองคนไม่มีทางแบกข้าไหวหรอก ทิ้งข้าไว้ตรงนี้จะได้ไม่เป็นภาระต่อกัน ท่านไปตามทางของท่าน ข้าไปตามทางของข้า...” ยังไม่ทันที่หญิงสาวพูดจบ หลันฮวาก็ถูกชายหนุ่มอุ้มขึ้นจากธารน้ำทันที หญิงสาวอ้าปากค้างพลันเบิกตากว้าง

“ท่านจะทำอันใด ปล่อยข้านะ” หญิงสาวตกใจอย่างถึงที่สุด พลางทุบไปที่ไหล่ของเขาแล้วดิ้นร้องโวยวาย

“หากเจ้าไม่หุบปาก ข้าจะโยนเจ้าลงตรงนี้” เมื่อเห็นชายหนุ่มพูดเช่นนั้น นางก็เลื่อนสายตามองดูด้านล่างที่มีแต่หินแหลมคมเรียงรายเต็มลำธารไปหมด พลางกลืนน้ำลายแล้วยอมให้เขาอุ้มกลับไปยังรถม้าเช่นเดิม

ในขณะนั้นหลันฮวาอยู่ภายใต้อำนาจของเขานั้น ทำให้นางรู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางทอดสายตามองเขาพร้อมกับจับจังหวะการเต้นของหัวใจตัวเองด้วยความแปลกใจ

“เหตุใดหัวใจข้าเต้นเร็วเช่นนี้ อาจเป็นเพราะข้ากลัวโทษของทางการเช่นนั้นฤา ไม่สิ!ข้าใจเต้นแรงตอนมองหน้าเขา” หลันฮวากลืนน้ำลายพลางสะบัดหน้าเพื่อเรียกสติตัวเอง ก่อนชายหนุ่มจะวางร่างของนางลงช้า ๆ

“ไม่ว่าเหตุผลใด ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปทำความเดือดร้อนให้ผู้อื่นอีก เจ้าต้องกลับไปเพื่อรับโทษจากทางการ” เขาพูดด้วยวาจาราบเรียบหากแต่จริงจัง

“คุณชาย...เราต้องนำสินค้าไปส่งยังจวนตระกูลจิว หากส่งสินค้าไม่ตรงตามเวลาแล้ว เราไม่เพียงจะเสียค่าปรับ แต่ยังจะขาดทุนมากมายเช่นเดียวกัน” เมื่ออู่เจ๋อพูดเช่นนั้น ซีเหรินก็นั่งนิ่งทบทวนบางสิ่งบางอย่าง พลางเลื่อนใบหน้าหล่อเหลากลับมายังหญิงสาว ที่นั่งตัวสั่นระริกอยู่ด้วยเพราะเสื้อผ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำ และบาดแผลที่เข่าเริ่มมีสีคล้ำ

“เช่นนั้น..ก็พานางไปด้วย” ชายหนุ่มเดินกลับไปยังรถม้าแล้วรื้อเอาผ้ามาคลุมกายนางไว้ พร้อมกับจ้องมองหญิงสาวด้วยท่างทางไม่เป็นมิตรเท่าใดนัก