บทที่ 11 ขายนางให้กับเฒ่าเกอไห่

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ยายฝูถึงกับหน้าถอดสี พลันหวนนึกถึงหลันฮวาขึ้นมาทันที นับจากเด็กจนโตยายฝูรู้สึกแคลงใจอยู่ตลอดถึงชาติกำเนิดของนาง เหตุเพราะผิวพรรณและหน้าตาของหลันฮวาดูโดดเด่น หากแต่ไม่เคยรับรู้ว่านางเป็นทายาทตระกูลตง ผู้มากด้วยอำนาจเช่นนี้” ยายฝูทรุดตัวลงกองกับพื้นทันทีที่รู้ความจริง พลันยกมือขึ้นขอความเมตตาจากใต้เท้าตงซันด้วยท่าทางหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด

“ใต้เท้า ใต้เท้าอย่าได้เอาความคนแก่เช่นข้าเลย ข้ายอมพูดความจริงทั้งหมด แต่อย่าได้เอาความกับเข้าเลยนะเจ้าคะ” ซีห่าวได้ยินดังนั้นจึงตวาดขึ้นเสียงดัง

“พูดออกมาให้หมดว่าตอนนี้คุณหนูอยู่ที่ใด หาไม่แล้วข้าจะบั่นคอเจ้าเสียเดี๋ยวนี้” คำขู่ของซีห่าวทำให้หญิงชรา รีบหันไปยังใต้เท้าตงซันอีกครั้ง

“ข้าพูดแล้ว. ข้ายอมพูดแล้วจริง ๆ เรื่องที่เกิดขึ้นข้าไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะเจ้าคะ ในตอนนั้นผู่เล่อหอบเอาทารกหญิงคนหนึ่งเข้ามาในกระท่อม ข้าจำได้เด็กถูกห่อผ้าสีแดงมีลวดลายคล้ายกับดอกเหมยเป็นสัญลักษณ์ แต่ว่า...”

“แต่ว่าอะไร...” ใต้เท้าตงซันและภรรยารอฟังด้วยความหวัง พร้อมกับไป่หลานที่ยืนแอบฟังอย่างเงียบ ๆ อยู่หลังกำแพงพร้อมน้ำตาไหลอาบลงแก้ม หวาดหวั่นว่านางอาจไม่เป็นที่ต้องการอีกต่อไป

“แต่ว่า...ผู่เล่ออยู่ช่วยข้าเลี้ยงเด็กนั่นได้เพียงคืนเดียว นางก็พลัดตกน้ำตาย” ยายฝูเล่าพร้อมกับเก็บความสูญเสียนั้นไว้ในส่วนลึก

“มิน่าล่ะ...นางถึงไม่ยอมมาตามนัดหมายของเรา” เยว่ซินหันไปพูดกับสามีด้วยสายตาสั่นระริก

“แล้วตอนนี้ลูกข้าอยู่ที่ใด” คำถามของใต้เท้าตงซัน เหมือนคันธนูพุ่งเป้าพร้อมเล็งตรงมาหมายเอาชีวิต ยายฝูถึงกับปล่อยโฮออกมาด้วยความรู้สึกผิด

“ใต้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้ากลัวแล้วจริง ๆ” ยายฝูร้องไห้อ้อนวอนจนผิดปกติ ถึงขนาดก้มลงเอาศีรษะโขกพื้นหลายครั้งจนซีห่าวต้องเข้าไปจับตัวนางไว้

“หมายความว่าอย่างไร...เกิดอะไรขึ้นกับลูกสาวของข้า” น้ำเสียงเข้ม ทำให้ยายฝูยิ่งร้องไห้ออกมาด้วยหวาดกลัวในความผิดของตัวเอง หากแต่เมื่อตั้งสติได้นางจึงพยายามพูดความจริงออกมา

“เมื่อเจ็ดปีก่อน ข้า..ข้า...” หญิงชรากล้า ๆ กลัว ก่อนที่ชายกลางคนทนไม่ไหว ปรี่เข้ามาดึงยายฝูขึ้น แล้วเค้นถามด้วยความอยากรู้

“ตอบข้ามา...ว่าเจ้าทำอะไรกับลูกสาวของข้า!” ใต้เท้าตงซันหมดความอดทน เขาตะคอกถามไม่อาจรอให้นางพูดออกมาเองได้

“ท่านพี่! ท่านพี่ปล่อยนางก่อนเจ้าค่ะ” เยว่ซินรีบเข้ามาห้ามสามี ก่อนนางจะหันไปหาชายฉกรรจ์ให้พวกเขาช่วยเข้ามาจับใต้เท้าตงซันออก

“เจ้ารีบตอบใต้เท้าไป ก่อนที่จะทำให้พวกข้าหมดความอดทนไปด้วยอีกคน” ซีห่าวหันไปพูดกับนาง ก่อนที่หญิงชราจะหลับตาลงพร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว

“ข้าขายนางไปแล้ว ฮือ ๆ” เยว่ซินได้ยินดังนั้นจึงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นในทันที พร้อมปล่อยโฮออกมาทันที

“นายหญิง!” ซีห่าวรีบพุ่งตัวเข้าไป ก่อนที่ใต้เท้าตงซันจะเข้าไปพยุงตัวภรรยาของเขาได้ทัน หัวใจของสามีภรรยาคู่นี้กำลังแตกสลายเมื่อได้ยินสิ่งที่ยายฝูพูดออกมา

“เจ้าขายลูกข้า..เจ้าทำเช่นนี้กับลูกสาวข้าได้อย่างไร..เจ้าทำได้อย่างไร” ใต้เท้าตงซันกัดฟันหันไปถามยายฝูด้วยความคับแค้นใจ อยากจะฉีกร่างนางออกเป็นชิ้น ๆ แต่ด้วยคุณธรรมที่มีอยู่ในใจยังพอช่วยยับยั้งไม่ให้เขาลงมือทำสิ่งที่ผิด

“ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดไปแล้วจริง ๆ ฮือ ๆ หากข้ารู้เพียงนิดว่านางเป็นลูกสาวของท่าน ข้าจะไม่ทำเช่นนั้นเลย ฮือ ๆ” ยายฝูยกมือท่วมศีรษะแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความหวาดกลัว

“เจ้าขายนางให้กับผู้ใด” ใต้เท้าตงซันเอ่ยถามพร้อมกับน้ำตา

“ข้าขายนางให้กับเฒ่าเกอไห่” ยายฝูตอบกลับทันทีไม่รีรอ

“เช่นนั้นข้าจะไปกับเจ้า ไปรับลูกสาวของข้ากลับมา” เมื่อใต้เท้าตงซันพูดเช่นนั้น ยายฝูยิ่งร้องไห้หนักมากขึ้นไปอีก พลางค้อมตัวลงแทบติดพื้น

“ข้าไม่รู้ว่าเฒ่าเกอไห่อยู่ที่ใด..เขาเป็นพ่อค้ามักจะรอนแรมไปเรื่อย นับจากข้าขายนางให้กับเขาไปแล้ว ข้ายังไม่เคยเจอตัวเฒ่าเกอไห่อีกเลย” เมื่อได้ยินดังนั้น ใต้เท้าตงซันรู้สึกเป็นห่วงลูกสาวมากขึ้นอีกหลายเท่า พลันหันกลับมายังชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่

“พวกเจ้าเคยได้ยินชื่อของผู้เฒ่าเกอไห่ฤาไม่”

“ข้ามิเคยได้ยิน แต่คิดว่าหากยายฝูผู้นี้ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ก็จักตามตัวเฒ่าเกอไห่ได้ไม่ยากนัก” เมื่อเห็นคนของเขาพูดเช่นนั้น ใต้เท้าตงซันจึงหันกลับมายังหญิงชราที่นั่งตัวสั่นอยู่ด้านหน้าด้วยกลัว

“ข้าให้เวลาเจ้าสองเดือน ที่จะช่วยคนของข้าตามหาเฒ่าเกอไห่ และตามตัวลูกสาวข้ากลับมาให้ได้ หาไม่แล้วข้าจะจับเจ้าเข้าคุกหลวง แล้วลงโทษเจ้าอย่างสาสม เจ้าจะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกจนวันสุดท้ายของชีวิต” คำสั่งประกาศิตประกาศก้องพร้อมหญิงชรารีบค้อมตัวรับในทันทีพร้อมน้ำตา

“ข้าสัญญา ข้าจะตามหาหลันฮวากลับมาคืนท่านให้เร็วที่สุด”

“เจ้า...เจ้าเรียกนางว่าอย่างไร” เยว่ซินหรี่ตาแล้วเอ่ยถามหญิงชราขึ้นมาอีกครั้ง

“ข้าตั้งชื่อนางว่าหลันฮวา และนางเข้าใจว่าข้าเป็นยายแท้ ๆ ของนาง” เมื่อได้ยินดังนั้น ใต้เท้าตงซันจึงหันกลับมายังซีห่าวทันทีด้วยความร้อนใจ