อย่าดื้อกับพี่ | Ep.17 |

อย่าดื้อกับพี่ | Ep.17 |

ภูผาขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านเกษมนิลเพื่อจะไปส่งหญิงสาว ถึงแพรพลอยจะเมาจนไม่ได้สติแต่ชายหนุ่มก็ไม่ชะล่าใจโดยการไม่ถอดเครื่องช่วยฟังออกให้ ใครจะไปรู้ว่าอีกหนึ่งนาทีข้างหน้าหรือว่าหนึ่งชั่วโมงข้างหน้าจะมีหรือไม่มีรถมาบีบแตรไล่หลัง เขาจึงต้องถอดมันออกจากหูของคนตัวเล็กเพื่อความปลอดภัย จนกระทั่งถึงที่หมาย ภูผาก็ลงจากรถแล้วอ้อมมาอุ้มแพรพลอยลงไป จากนั้นก็พาคนเมาขึ้นไปบนห้อง

หลังจากค่อยๆ วางร่างบางลงบนเตียงนอนแล้ว ชายหนุ่มก็หันไปหยิบเครื่องช่วยฟังในกระเป๋าสะพายข้างออกมาใส่ให้เจ้าของห้อง เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะไม่ได้ยินหากมีคนเข้าออกหรือตะโกนเรียกเธอเวลามีเหตุฉุกเฉิน ทว่าพอใส่เสร็จดวงตากลมดันปรือขึ้นมาแล้วยื่นแขนขึ้นมาโอบรอบคอหนา ก่อนจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่เห็นลางๆ ว่าเขาคือชายหนุ่มที่อยู่ในใจเธอ

"พี่ผา~ แพรอยากจูบอีกกก..." ไม่พูดเปล่า แต่ริมฝีปากบางได้ทำท่าจูจุ๊บขึ้นมาแล้วหลับตาอ้อนนอนรอให้ริมฝีปากหยักร้อนประทับลงมา

ภูผาจับมือบางที่รัดรอบคอเขาออก แต่คนเมาที่นอนทำปากจูจุ๊บดันงอแงไม่ยอมปล่อย

"อื๊อ! พี่ผาจูบแพรก่อน~"

"อย่าดื้อกับพี่สิน้องแพร หลับตานอนพักผ่อนได้แล้ว" มือหนาเกลี่ยปอยผมเส้นบางๆ ออกจากใบหน้าสวยที่แดงเป็นลูกตำลึง

"แล้วพี่ผาจาร๊ากแพรไหมคะ?" ถึงแม้ดวงตาคู่สวยจะเยิ้มและแทบจะปิดอยู่รอมร่อ แต่มันก็ไม่อาจสู้ความในใจที่หญิงสาวอยากรู้ได้

"น้องแพรต้องสัญญาก่อนว่าจะเชื่อฟังพี่และไม่ดื้อกับพี่อีก"

"อื้อๆๆ" ใบหน้าสวยพยักรับรัวๆ ก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาตามประสาคนเมา

"พี่ไม่เคย....ไม่รักน้องแพรเลยนะ"

"ม่ายเคย...ม่ายร๊าก...แสดงว่าร๊ากใช่ไหมคะ คิกๆๆ" หัวเราะอย่างมีความสุขได้สองสามที คนเมาก็สิ้นฤทธิ์หลับปุ๋ยไปเลย มือที่โอบคอหนาไว้ก็ได้ล่วงเผาะลงมา แต่ภูผารับเอาไว้ได้ทัน จึงค่อยๆ วางมือบางลง ห่มผ้าให้เธอเสร็จเขาก็เดินจากไปทันที

ชายหนุ่มกลับมาถึงบ้าน หลังออกจากลิฟท์มาเขาก็โยนเสื้อเจ็คเก็ตลงบนโซฟาแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นตู้ใหญ่ที่มีสารพัดอาหารแช่แข็ง เบียร์ น้ำเปล่า เขาเลือกหยิบกุ้งอบวุ้นเส้นออกมาแล้วแกะฝาโยนเข้าไมโครเวฟ จากนั้นก็ไปคว้าผ้าขนหนูที่ห้อยอยู่บนราวมาพาดบ่าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ใช้เวลาราวๆ สิบนาที ร่างสูงก็ออกมาพร้อมชุดนอนแขนสั้นขายาวสีน้ำเงินบนตัว เท้าหนาก้าวอาดๆ ตรงไปที่ไมโครเวฟ ขณะที่มือก็ยังถือผ้าขนหนูยีหัวที่เปียกหมาดไปด้วย จากนั้นก็หยิบกุ้งอบวุ้นเส้นออกมาใส่จานด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะเอาไปวางไว้ที่โต๊ะกระจกหน้าโซฟา ทิ้งตัวลงนั่งแล้วหยิบรีโมทเปิดดูการแข่งขันกีฬาของต่างประเทศ ทิ้งผ้าขนหนูลงข้างตัวแล้วถือจานกุ้งอบวุ้นเส้นขึ้นมากิน

ปากที่ยังเคี้ยวตุ้ยๆ บวกกับสายตาคมที่จดจ้องไปยังทีวีจอใหญ่ การแข่งขันกีฬาเทนนิสในจอไม่ได้ดึงดูดความสนใจจากชายหนุ่มเลยสักนิด เพราะตอนนี้ภูผากำลังคิดถึงเรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อน ได้แต่โทษตัวเองในใจว่าไม่ควรปาตุ๊กตาพี่นูน่าของแพรพลอยทิ้งเลย ทั้งที่เธอหวังดีกับเขาแท้ๆ

ที่สำคัญ...วินาทีที่เขานั้นกำลังเสียใจเพราะการจากไปของพ่อกับแม่ และคิดว่าแพรพลอยยังเด็กเกินไปจึงไม่ได้ร้องไห้เสียใจเมื่อเห็นโรงศพแม่ตัวเอง แต่ความจริงแล้วคือหญิงสาวจำอะไรไม่ได้ต่างหาก พูดให้เข้าใจก็คือเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั่นมันงานศพแม่ของเธอเองด้วย เหมือนคนที่น่าสงสารและน่าเห็นใจที่สุดจะเป็นแพรพลอยมากกว่าตัวเขาซะอีก

"เฮ้อ~" คิดๆ ไปแล้วก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้ ไหนจะเรื่องจูบกันในลานจอดรถที่ผับนั่นอีก รู้สึกว่าความพยายามทั้งหมดมันเสียเปล่าจริงๆ อุตส่าห์ห้ามใจตัวเองไม่ให้หวั่นไหวไปกับร่างอรชรนั่นที่ปั่นป่วนจิตใจเขาตั้งแต่เจอกันวินาทีแรกที่สนามบินแล้ว

หลายวันต่อมา

หลายวันมานี้ ภูผาได้ไปรับไปส่งและเฝ้าระวังอันตรายให้กับแพรพลอยตามปกติ เรื่องจูบคืนนั้นที่ลานจอดรถของผับ รวมถึงที่ชายหนุ่มพูดกับคนเมาบนเตียงในคืนเดียวกัน แพรพลอยไม่ได้ถามถึงหรือเอ่ยเกี่ยวกับสถานการณ์นั้นเลย เพราะหญิงสาวจำเรื่องราวในคืนนั้นหลังจากที่เมาแอ๋ไม่ได้ และภูผาก็ไม่คิดจะพูดถึงด้วย

ดีซะอีก

เพราะขืนแพรพลอยรู้เธอคงตามตื๊อเขาไม่จบไม่สิ้นและมันก็ไม่เป็นผลดีสำหรับเราสองคนด้วย

"อาสิทธิ์คะ แพรขอดูบัญชีรายรับรายจ่ายย้อนหลังของสิบปีที่ผ่านมาหน่อยได้ไหมคะ?...ค่ะขอบคุณค่ะ"

ดวงตาคมละขึ้นมาจากหนังสือนิตยสารมองหญิงสาวที่พึ่งวางหูโทรศัพท์ ช่วงนี้แพรพลอยดูจะจริงจังกับงานมากขึ้น ไม่ได้สนใจชายหนุ่มมากมายเหมือนแต่ก่อน นั่นเป็นเพราะว่าหญิงสาวเคืองเขามาตั้งแต่ก่อนที่เธอจะไปเที่ยวผับกับเพื่อนสาว พอจำเรื่องราวคืนนั้นไม่ได้แพรพลอยจึงยังคิดว่าตัวเองโกรธชายหนุ่มอยู่

แกร็ก

"แฟ้มบัญชีตามที่คุณแพรพลอยขอครับ"

"มาครับอาสิทธิ์ผมช่วย" ร่างสูงลุกผุดทิ้งหนังสือนิตยสารลงบนโต๊ะกระจกทันทีที่เห็นสิทธิ์ธาแบกแฟ้มเล่มหนานับสิบเล่มเปิดประตูเข้ามาอย่างทุลักทุเล

"ขอบใจนะผา"

"ไม่เป็นไรครับ" ภูผายกแฟ้มออกมาช่วยถือประมาณห้าหกเล่ม ก่อนจะเดินเอาไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานของแพรพลอยพร้อมกับสิทธิ์ธา

"ขอบคุณค่ะอาสิทธิ์"

"ไม่เป็นไรครับ คุณแพรพลอยค่อยๆ ดูไปนะครับ" เมื่อหมดธุระหน้าที่ สิทธิ์ธาจึงออกไปทำงานต่อ

เมื่อได้แฟ้มรายงานบัญชีมา แพรพลอยก็ยกเอาลงมาตั้งเรียงไว้ที่ชั้นข้างโต๊ะ เธอเลือกเรียงไว้ที่ชั้นล่างสุด เพราะยังอยากดูรายชื่อลูกค้าและจดจำคนเหล่านั้นให้ได้เสียก่อน เธอมาทำงานแทนบิดา เธอก็ต้องจำลูกค้าทุกคนให้ได้

แต่อยู่ๆ ความง่วงก็เข้าเล่นงาน มือบางยกขึ้นลูบต้นคอพลางอ้าปากหาววอดใหญ่ สงสัยเมื่อคืนเธอจะเล่นมือถือจนดึก ก่อนจะนอนก็ไม่ได้ดูเวลาว่าดึกมากแค่ไหนแล้ว

แพรพลอยลุกขึ้นจะไปชงกาแฟมาดื่มแก้ง่วง แต่พึ่งลุกได้ยังไม่ทันยืนเต็มความสูงเสียงเข้มของคนที่เธอโกรธอยู่ก็ดังขึ้นมาราวกับจ้องเธออยู่ตลอดเวลาถึงรู้ว่าเธอจะเคลื่อนไหวตอนไหน

"จะไปไหน?"

"แพรจะไปชงกาแฟ พี่ผาจะตามไปด้วยไหมคะ?" หญิงสาวกอดอกสะบัดหางตาไปทางมุมชงเครื่องดื่มที่อยู่ใกล้กับประตู ห่างจากโต๊ะทำงานของเธอไม่ถึงสิบก้าว

...นี่คิดจะทำหน้าที่ทุกวินาทีที่เธอเคลื่อนไหวเลยหรือไง!

"นั่งอยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวพี่ไปชงให้" ว่าจบร่างสูงก็เดินไปที่มุมชงเครื่องดื่มทันที คนถูกสั่งเลยต้องกลอกตาใส่แล้วทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม

...นี่เขาทำเกินหน้าที่ไปหรือเปล่า บริษัทบอดี้การ์ดมีสวัสดิการชงกาแฟให้ลูกค้าด้วยเหรอ ชิ!

ไม่นานกาแฟแก้วที่ชายหนุ่มอาสาจะไปชงให้ก็มาตั้งอยู่ตรงหน้า ดวงตาคู่สวยช้อนมองใบหน้าหล่อเรียบนิ่งอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะค่อยๆ หยิบกาแฟแก้วนั้นมาเป่าแล้วค่อยๆ จิบเข้าปาก

"แค้กๆๆ! นี่มันไม่ใช่กาแฟหนิคะพี่ผา!" ด้วยความหวังว่ามันจะเป็นรสชาติกาแฟที่หอมกรุ่น แต่พอได้ชิมดันเป็นโอวัลตินซะงั้น อุตส่าห์หวังไว้ว่าจะได้ลิ้มรสกาแฟครั้งแรกในชีวิตด้วย เพราะแพรพลอยไม่เคยดื่มกาแฟมาก่อนเลย

"ก็พี่ตั้งใจให้น้องแพรดื่มโอวัลติน" คนที่ยังไม่ยอมไปไหนกอดอกบอกท่าทีเข้มงวด

"แต่แพรง่วง แพรจะกินกาแฟ!"

"เคยกินเหรอ เดี๋ยวก็ใจสั่นทำงานทำการไม่ได้อีก"

"มันก็เรื่องของแพรค่ะ!..."

"เรื่องของน้องแพรมันก็เรื่องของพี่ด้วย ขอร้องอย่าดื้อกับพี่"

ใบหน้าสวยบูดขึ้นหนักกว่าเก่าเมื่อถูกบังคับให้ทำตามคำสั่งราวกับเธอเป็นเด็กและเขาคือผู้ปกครอง

...เธอโตแล้วนะ! ทำไมพี่ผาถึงทำเหมือนว่าเธอยังเป็นเด็ก ตัวก็โตขนาดนี้ยังเห็นเธอเป็นเด็กอีกเหรอ?

หรือที่อีกฝ่ายไม่ยอมคล้อยตามตอนเธอยั่วยวนเพราะคิดว่าเธอยังเด็กอยู่?

พอคิดได้แบบนั้นแพรพลอยก็เริ่มรู้สึกไม่พอใจ เพราะเธออายุยี่สิบห้าแล้ว ไม่ใช่เด็กอย่างที่บิดาหรือที่คนตรงหน้าคิด ตอนนี้เธอเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวที่สามารถจับจูบลูบคลำหรือว่าแต่งงานเลยก็ยังได้!...

เอ๊ะ! จะ..จูบเหรอ?

"พะ..พี่ผา..." เสียงหวานละเมอเรียกชื่อชายหนุ่มแผ่วเบาเมื่อจู่ๆ ในหัวเธอก็มีภาพบางอย่างฉายแวบเข้ามา