จูบอีกสิคะ | Ep.18 |

จูบอีกสิคะ | Ep.18 |

"พี่คือใคร?"

"ก้อพี่ผาของน้องแพรไง!...อุบ!"

และฉากจูบอย่างเร่าร้อนก็หลั่งใหลเข้ามาให้แพรพลอยได้ทบทวนความทรงจำทุกช่วงเวลาที่ริมฝีปากสัมผัสกัน ไหนจะบนเตียงนอนห้องของเธออีก...

"พี่ผา~ แพรอยากจูบอีกกก..."

"อื๊อ! พี่ผาจูบแพรก่อน~"

"อย่าดื้อกับพี่สิน้องแพร หลับตานอนพักผ่อนได้แล้ว"

"แล้วพี่ผาจาร๊ากแพรไหมคะ?"

"อื้อๆๆ"

"พี่ไม่เคย....ไม่รักน้องแพรเลยนะ"

"ม่ายเคย...ม่ายร๊าก...แสดงว่าร๊ากใช่ไหมคะ คิกๆๆ"

แพรพลอยหลับตาลงแอบจิกหน้าขาตัวเองเพราะทั้งเขินทั้งอายให้กับเหตุการณ์ในครั้งนั้น แต่นอกเหนือจากความเขินอายคือใจที่เต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากเบ้า วันนั้นชายหนุ่มบอกว่าไม่เคยไม่รักเธอ งั้นแสดงว่าภูผาก็รักเธอมาตลอดงั้นสิ?

ฝั่งภูผา ชายหนุ่มชะงักไปตั้งแต่โดนเรียกชื่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่คนเรียกกลับไม่สบตาเขาและไม่พูดอะไรขึ้นมาแม้แต่คำเดียว ร่างบางนั่งนิ่งจนเขาคิดว่าเธออ่านรายงานมากไปจนช็อคไปแล้วเสียอีก

"มีอะไร" จนชายหนุ่มต้องเอ่ยถามขึ้นมาเอง

ดวงตาคู่สวยขับเคลื่อนไปมองร่างสูงที่ยังยืนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะยกยิ้มมุมปากขึ้นมาเบาๆ

"นี่ถ้าแพรไม่นึกขึ้นได้เอง พี่ผาก็จะไม่บอกแพรใช่ไหมคะ?"

ชายหนุ่มลอบถอนหายใจ เมื่อเห็นรอยยิ้มซุกซนนั่น

เธอคงจำได้แล้วสินะ

"จำได้แล้วก็ดี สัญญาอะไรกับพี่ไว้ จะเชื่อฟังพี่ไม่ใช่เหรอ?" ว่าจบดวงตาคมรีมีเสน่ห์ก็หลุบมองที่แก้วโอวัลติน "ดื่มให้หมดแล้วตั้งใจทำงาน แล้วก็ห้ามกินกาแฟ"

"แสดงว่าพี่ผายอมให้แพรจีบแล้วใช่ไหมคะ!" ร่างบางลุกขึ้นวิ่งอ้อมโต๊ะไปหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่

"อย่าไร้สาระ กลับไปทำงาน" ภูผาเบือนหน้าหนีใบหน้าสวยที่ยื่นเข้ามาใกล้

"ไม่ใช่สิ พี่ผารักแพร แพรรักพี่ผา ถ้างั้นเราก็เป็นแฟนกันน่ะสิ" สิ้นเสียงหวาน ใบหน้าหล่อก็หันกลับมามองเธอด้วยแววตายากจะคาดเดา แต่รอยยิ้มเบาๆ ที่มุมปากหนากลับมีความเจ้าเล่ห์แฝงอยู่

"ถ้าเป็นแฟนกัน รู้ไหมว่าต้องโดนอะไร?" เสียงทุ้มกระเส่าถามพลางต้อนหญิงสาวให้เดินถอยหลังกลับไปที่เก้าอี้

เท้าเล็กก้าวถอยหลังตามจังหวะการก้าวเดินของเท้าหนา ทว่าสีหน้าและแววตาเธอกลับไม่ได้มีความหวาดกลัวแม้แต่นิด ใบหน้าสวยหวานยังคงเชิดขึ้นอย่างท้าทาย

"โดนอะไรแพรก็ยอมหมดแหละค่ะ ขอแค่เป็นพี่ผาทำ"

"เรามันร้ายนะรู้ตัวไหม กำลังทดสอบความอดทนพี่อยู่เหรอ?"

ตุบ!

ร่างบางสะดุดนั่งลงบนเก้าอี้เพราะถอยกลับมาจนสุดทางแล้ว ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอามือไปจับพนักพิงแขนทั้งสองข้างดึงเก้าอี้เข้ามาชิดจนใบหน้าสวยหวานขยับเข้ามาใกล้ปลายจมูกโด่งเป็นสัน ก่อนที่ร่างสูงจะโน้มตัวลงไป คนที่ไม่กลัวอะไรอย่างแพรพลอยก็รีบเชิดหน้าขึ้นต้อนรับ

"ใช่ค่ะ ถ้าทนไม่ไหว...ก็จูบแพรอีกสิคะ"

"อย่าขอให้พี่หยุดละกัน..." ว่าจบเรียวปากหนาก็ฉกลงไปจูบริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อทันที

เรียวแขนขาวนวลยกขึ้นกอดคอหนายามที่ริมฝีปากถูกชายหนุ่มดูดดุนสลับกับตวัดปลายลิ้นร้อนเข้ามาหยอกล้อ เสียงหวานเริ่มครางในลำคอเมื่อปลายนิ้วแกร่งแตะลงมาที่กระดูกไหปลาร้าแล้วไต่ลงมาจนถึงหน้าอกอวบ ซึ่งวันนี้เธอใส่แค่เสื้อเชิ๊ตลายดอกคอกว้างมา

"อื๊มมม~" แพรพลอยรู้สึกเพลินมาก อีกฝ่ายจูบเก่งจนไร้ที่ติ เธอแทบจะตอบโต้เขาไม่ได้เลยเพราะเขาเอาแต่ตวัดดูดลิ้นของเธออย่างมูมมาม อีกอย่างหญิงสาวก็ยังไม่ประสาด้วย เลยสู้ปรมาจารย์อย่างภูผาไม่ได้

นิ้วโป้งแกร่งยัดลงไปในร่องเสื้อซึ่งสัมผัสโดนเนื้อหน้าอกอวบที่โผล่ล้นบราเซียลูกไม้สีดำขึ้นมา นวดคลึงเนิบนาบจนได้ยินเสียงหวานครางขึ้นมาอีกครั้ง

แขนเรียวขาวค่อยๆ คลายออกจากลำคอหนาแล้วลูบไล้ลงมาจับปกคอเสื้อด้านหน้าแทน ออกแรงดึงคนตัวสูงให้โน้มตามลงมาเพราะหญิงสาวได้เอนหลังพิงเก้าอี้ ขณะนั้นริมฝีปากของทั้งคู่ก็ยังคงตะโบมจูบอย่างเร่าร้อนกันอยู่

แพรพลอยเริ่มหายใจถี่เร็วขึ้นเนื่องจากหายใจเข้าออกได้ไม่เต็มปอดเท่าไหร่ แต่หญิงสาวก็ยังดื้อดึงที่จะขบเม้มกลีบปากหนาเพราะกำลังหลงใหลในรสจูบอันเร่าร้อนนี้จนไม่อยากปล่อยไป มือบางขยุ้มปกคอเสื้อชายหนุ่มแน่น พยายามดึงร่างสูงให้ลงมาแนบชิด เพราะเธอเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับกายสาวช่วงล่าง

ส่วนภูผานั้นก็กำลังมัวเมาอยู่กับความหวานหอมจากเรียวลิ้นเล็กที่กำลังเกี่ยวตวัดหยอกเย้าและดูดดุนอยู่ ทว่าเขาจับความรู้สึกจากร่างกายแพรพลอยได้ว่าเธอกำลังค่อยๆ ขาดอากาศหายใจ จึงขบเม้มกลีบปากอวบอิ่มส่งท้ายหนักๆ แล้วผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ซึ่งร่างสูงยังคงโน้มตัวชิดร่างเล็กที่นั่งพิงเก้าอี้ทำงานอยู่

"หยุดทำไมคะพี่ผา! แพรไม่ได้ขอให้หยุดสักหน่อย" เสียงหวานร้องถามอย่างขัดใจ

"ตัวเองจะขาดใจตายอยู่แล้ว ยังจะฝืนอยู่อีกเหรอหืม?"

"ไม่เอาไม่เป็นไรแพรอยากจูบกับพี่ผาอีกค่ะ!~" แพรพลอยร้องงอแง มือไม่ยอมปล่อยปกคอเสื้อของภูผาเลย

"เราน่ะไม่ได้แค่อยากจูบพี่หรอกรู้ตัวไหม?"

"คะ?" ใบหน้าที่ง้ำงออยู่รีบขมวดคิ้วเอียงหัวสงสัย

"เอาเป็นว่าห้ามไปทำแบบนี้กับใครเข้าใจไหม ปล่อยพี่ก่อนแล้วตั้งใจทำงาน" มือหนาวางบนหัวเล็กอย่างเอ็นดู แต่ภายในใจมันร้องเรียกร่างอรชรขาวผ่องตั้งแต่จูบกันวินาทีแรกแล้ว

และเขาจำเป็นต้องหยุดมัน!

เพื่อไม่ให้อะไรๆ มันเกินเลยไปมากกว่านี้

"พี่ผาไม่เอา...แพรอยาก...อยากทำแบบนั้นกับพี่~"

"ไม่ได้น้องแพร นี่มันบริษัทนะ"

"แล้วที่ไหนถึงจะทำได้คะ!?"

"นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญที่เราจะคุยกัน...น้องแพร"

พอเจอน้ำเสียงทุ้มเรียบไม่เชิงดุของชายหนุ่ม แพรพลอยก็จำต้องเชื่อฟังเขา

เมื่อถูกปล่อยคอเสื้อ ภูผาก็เอื้อมมือไปดึงคางมนเข้ามาจุ๊บปากเบาๆ หนึ่งทีเมื่อเห็นสีหน้าของคนตัวเล็กดูผิดหวัง ก่อนจะยืดตัวขึ้นเต็มความสูง จัดระเบียบเสื้อผ้าที่ถูกขยุ้มจนยับ

เมื่อครู่เขาเองก็เกือบขาดใจตายเพราะถูกร่างบางขยุ้มคอเสื้อนี่แหละ แยกไม่ออกเลยว่าหญิงสาวกำลังมีอารมณ์หรือว่ากำลังแค้นเคืองจนอยากฆ่าเขาให้ตายกันแน่