จูบของคนเมา | Ep.16 |

จูบของคนเมา | Ep.16 |

ลานจอดรถ

"โอ๊ย! พี่ผาปล่อยแพรนะ...แพรเจ็บ!" เสียงเล็กประท้วงขึ้นพลางเบ้หน้าเมื่อถูกชายหนุ่มลากออกมาจากผับจนถึงที่ที่รถจอดอยู่พอดี

ภูผาปล่อยมือบางออกเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่แดงซ่านไปด้วยฤทธิ์เหล้าทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ก่อนที่เธอจะบีบข้อมือตัวเองป้อยๆ หลังถูกปล่อยเป็นอิสระ เพลิงโทสะที่สุมอยู่เต็มอกก่อนหน้านี้เริ่มมอดลงเมื่อเห็นดวงตาคู่สวยมีน้ำตาคลอนิดๆ เผลอคิดไปแวบหนึ่งว่าตัวเองบีบข้อมือเล็กแรงไปหรือเปล่า

ชายหนุ่มถอนหายใจทิ้งหนักๆ แล้วเบือนหน้าหนีไปด้านข้างแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาคว้ามือบางข้างนั้นมาดูแล้วบีบนวดให้อย่างนุ่มนวล ซึ่งเจ้าของมือที่ร้องโอดโอยก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

"พี่ผามาทามอารายคะ!" คนเมาช้อนตามองคนตรงหน้าที่บีบๆ นวดๆ ข้อมือให้

...ชิ! หลบหน้ากันอยู่ไม่ใช่เหรอ ทีงี้ทำเป็นโผล่มา

"ก็มาตามเรากลับบ้านนั่นแหละ พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าน้องแพรกำลังตกอยู่ในอันตราย ทำงานเสร็จก็ต้องกลับบ้าน..."

"แพรม่ายช่ายเด็กแล้วนะคะ! แพรดูแลตัวเองได้!" แพรพลอยชักมือกลับพร้อมๆ กับชักสีหน้าใส่คนตัวสูง

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจเมื่อคนตัวเล็กเถียงสวนขึ้นมา เขาจึงหันไปเปิดประตูรถแล้วจับหญิงสาวยัดเข้าไปข้างใน

หลังจากเอาคนเมาขึ้นรถเสร็จ ชายหนุ่มก็เดินอ้อมมาขึ้นฝั่งคนขับ พอปิดประตูรถเขาก็สตาร์ชเครื่องยนต์ทันที เตรียมตัวที่จะพาคนเมากลับบ้าน ทว่าเสียงหวานติดยานยืดดันบ่นออดๆ แอดๆ ขึ้นมาอย่างน้อยใจเขา

"พี่เป็นห่วงแพรหรือว่าแค่ทามตามหน้าที่กานแน่คะ?"

"พี่จะเป็นห่วงหรือแค่ทำตามหน้าที่มันก็เรื่องของพี่ น้องแพรไม่ต้องมาสนใจ...แค่ทำตามคำสั่งก็พอ"

"นี่พี่!...เอ๊ะ...นี่มานพี่ผาโคนคูลนี่นา...คิกๆๆ" นิ้วชี้เรียวสวยชี้ไปที่ใบหน้าหล่อคมคายที่กำลังเรียบตึงไม่สบอารมณ์ กำลังจะต่อว่าเขาที่เอาแต่สั่งเธอ แต่พอได้มองเห็นความหล่อเหลาของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน จู่ๆ คนเมาก็เปลี่ยนเรื่องขึ้นมาแบบงงๆ เหมือนโดนความหล่อดุจเทพเจ้าของเขาตกอีกครั้ง

ภูผาส่ายหน้าถอนหายใจ พอเห็นแพรพลอยไม่มีสติแล้ว...เขาก็ไม่อยากจะสนใจเธออีก แต่ทว่า!...

"อื๊อ!...หันมานี่นะโคนหล่อ..." มือบางยื่นไปโอบรอบคอหนาแล้วดึงเขาเข้ามาหา คนที่ไม่ทันตั้งตัวเลยโน้มตามแรงดึงมา

"น้องแพร...เมามากแล้วนะ" เสียงทุ้มเรียบเอ่ยพลางจ้องตาหญิงสาว โดยที่เขายังไม่ได้ฉุดใบหน้าตัวเองออกมา

"แพรร๊ากพี่ผานะคะ~ แต่ทามมายพี่ผาม่ายสนใจแพรเหมือนแต่ก่อน..." พอพูดมาถึงตรงนี้น้ำตาเธอก็เริ่มคลออีกครั้ง

ภูผาพยายามระงับอารมณ์ดิบที่กำลังก่อตัวขึ้นภายในร่างกาย พยายามย้ำคิดถึงอันตรายรอบตัวแพรพลอยเพื่อเรียกสติตัวเองคืนมา และพยายามประคับประคองลมหายใจเข้าออกทุกวินาทีไม่ให้มันสั่น แต่ก็เหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว

"พี่คือใคร?"

"ก้อพี่ผาของน้องแพรไง!...อุบ!"

มือหนาประกบเข้าที่พวงแก้มแดงทั้งสองข้างแล้วดึงใบหน้าสวยหวานเข้ามาแนบริมฝีปากจูบ ลิ้นร้อนตวัดเข้าไปกวาดชิมความหวานในโพรงปากบางอย่างหิวกระหาย เกี่ยวลิ้นเล็กมาดูดดุนจนริมฝีปากของทั้งคู่เปียกแฉะไปด้วยคราบน้ำลาย

ความหิวกระหายของภูผาไม่ได้ทำให้แพรพลอยกลัวแต่อย่างใด แม้จูบของเธอจะเงอะงะ แต่หญิงสาวก็พยายามขยับริมฝีปากดูดดุนตอบโต้กลับไปอย่างโหยหาเช่นกัน และนั่นยิ่งสร้างความร้อนรุ่มให้กับร่างกายกำยำของภูผาจนเขาเกือบจะห้ามใจตัวเองไม่อยู่ เกือบเผลอกดร่างเล็กให้นอนลงแล้วเอาเปรียบเธอบนรถซะแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ใบหน้าหล่อคมคายหันไปมองคนเมาที่นอนงึมงำอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันกลับไปมองทางเบื้องหน้าต่อเพราะกำลังขับรถอยู่

จูบเมื่อครู่ทำของลับที่อยู่ใต้กางเกงผงาดขึ้นจนขณะนี้ก็ยังไม่ยอมสงบลง หากชายหนุ่มไม่ตัดใจฝืนละตัวเองออกมาจากร่างบางอรชรนี่ มีหวังได้พาตัวเองไปโบยบินท่องโลกแล้ว

ตอนถอนจูบออกมาคนเมายังงอแงจะตามมาบดขยี้ริมฝีปากหนาต่อให้ได้ ภูผาเองก็อดใจไม่ไหวเลยต้องประทับจูบลงไปอีกรอบแล้วใช้ปลายลิ้นกวาดชิมความหวานอีกครั้ง แต่ไม่ว่ายังไงสุดท้ายชายหนุ่มก็ต้องปล่อยคนตัวเล็กไป และเหมือนแพรพลอยเองจะเมามากด้วยจึงไม่มีแรงจะรั้งคนตัวโตกว่าเอาไว้ สุดท้ายก็หลับคาเบาะอย่างที่เห็น

20 ปีก่อน

"ทำไมคุณลุงถึงยอมให้คดีถูกปิดล่ะครับ" ภูผาในวัยเจ็ดขวบที่อยู่ในชุดสีดำไว้อาลัยเดินเข้าไปถามผู้ชายที่เป็นเพื่อนของพ่อกับแม่ ซึ่งทั้งคู่อยู่ในศาลาวัดที่ตั้งศพไว้สามศพ

"ลุงขอโทษนะผา" อดิพัชรพูดแค่นั้นแล้วค่อยๆ ลากสายตาแดงช้ำไปมองที่โรงศพของภรรยาและเพื่อนอีกสองคน

ภูผาได้ยินเช่นนั้นก็กำมือแน่น ก่อนจะเดินกลับไปนั่งหน้าโรงศพของพ่อกับแม่ตัวเอง พอน้ำตาหยดลงมาเขาก็เช็ดออกตลอด เพราะไม่อยากให้พ่อกับแม่เห็นความอ่อนแอของเขา

"พี่ผา~ อ่ะนี่น้องแพรให้พี่นูน่าอยู่กับพี่ผาหนึ่งวัน พี่นูน่าจาได้ปลอบใจพี่ผาของน้องแพร" สาวน้อยแพรพลอยในชุดกระโปรงสีดำเช่นเดียวกันวิ่งเข้ามานั่งพับเพียบประชิดตัวพี่ชายพร้อมกับยื่นตุ๊กตาตัวโปรดให้ ซึ่งเด็กสาวไม่รู้เลยว่ากำลังอยู่ในงานศพของแม่ตัวเองด้วย

แต่แล้วรอยยิ้มหวานหยดย้อยของริมฝีปากบางเป็นกระจับน้อยๆ นั่นก็ต้องหุบลงเมื่อพี่ชายที่เคยลูบหัวเธอด้วยความรักใคร่หันมามองเธอด้วยแววตาว่างเปล่า อีกทั้งยังมีสีหน้าที่เรียบเฉยราวกับคนละคน ไม่พอเขายังกระชากตุ๊กตาที่สาวน้อยยื่นมาเขวี้ยงออกไปอีกฝั่ง ทำให้แพรพลอยเริ่มเบะแล้วก็ร้องไห้ในที่สุด

"ฮือออ!~ พี่ผาใจร้าย!..ฮึกๆ..ฮือออ!!"

ดวงตากลมของเด็กชายมองตามสาวน้อยชุดกระโปงดำที่คลานออกไปเก็บตุ๊กตา จากนั้นก็วิ่งไปหาคนเป็นพ่อที่นั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้ด้านหลัง แล้วภูผาก็หันกลับมามองที่โรงศพตรงหน้าอีกครั้ง เขานั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ยอมลุกออกไปไหน

เด็กชายโกรธที่อดิพัชรยอมวางมือเรื่องอุบัติเหตุ ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดา อดิพัชรยอมให้ตำรวจปิดคดีไปง่ายๆ แถมเขายังทำตัวหวาดระแวงอยู่ตลอดเวลา สายตาที่มองแพรพลอยมีแต่ความเป็นห่วงและทุกข์ใจกังวลไปหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ภูผาเองแม้อยากจะตามเรื่องนี้ต่อก็ทำไม่ได้เพราะเขายังเป็นแค่เด็กเจ็ดขวบเท่านั้น แต่เด็กเจ็ดขวบอย่างเขาก็มองสถานการณ์ออกว่าอะไรเป็นอะไร