ยัยตัวแสบ | Ep.19 |

ยัยตัวแสบ | Ep.19 |

ตกเย็น

หลังเลิกงาน ภูผาไปส่งแพรพลอยตามเวลาปกติ ตลอดทางที่นั่งรถมา ดวงตาคู่สวยเอาแต่มองคนขับรถด้วยแววตาเว้าวอน แม้บรรยากาศจะเงียบงันเพราะถอดเครื่องช่วยฟัง แต่ใจเธอและความรู้สึกบางอย่างที่ยังคงคั่งค้างอยู่ภายในร่างกายไม่ได้เงียบตาม มันยังเรียกร้องอีกฝ่ายให้มาปรนเปรออยู่ แต่เขากลับตั้งใจขับรถไม่ยอมสนใจกันเลย

"พี่ผา..."

"รีบขึ้นบ้านไปพักผ่อน เชื่อฟังพี่ก่อนนะ" ภูผารู้ว่าหญิงสาวจะพูดอะไร มิวายจะอ้อนให้ทำเรื่องอย่างว่าอีกนั่นแหละ เลยต้องเอื้อมมือไปลูบหัวเล็กใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ไม่อย่างนั้นหญิงสาวคงไม่ยอมลงจากรถแล้วเข้าบ้านไปง่ายๆ แน่

ส่วนแพรพลอยเมื่อเห็นท่าทีอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมีให้ ใบหน้าสวยจึงยอมพยักหน้าเชื่อฟัง แล้วลงจากรถเดินเข้าบ้านไปโดยไร้ข้อต่อรอง

"ฟู่วว!" หลังจากหญิงสาวลงไปแล้ว ภูผาก็ถึงกับต้องพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียวเขาจะทนไม่ไหวแล้ว

สัตว์ร้ายในตัวกำลังจะออกมาขย้ำร่างบางอรชรนั่นหากชายหนุ่มไม่ฝืนใจตัดบทไปเสียก่อน ก้มมองดูเป้ากางเกงที่คับตึงแล้วภูผาก็ต้องถอนหายใจ เลือดในกายสูบฉีดเร็วขึ้นจนต้องเอื้อมมือไปเร่งแอร์ระดับสุดท้าย เพื่อให้ความเย็นกระทบลงผิวกายดับความร้อนรุ่มในตัวที่แผ่ซ่านออกมา

Rrrrr~

ขณะที่กำลังกล่อมสัตว์ร้ายที่แข็งตัวเบียดเป้ากางเกงอยู่ให้หมอบลง มือถือที่วางไว้หน้ารถก็ดังขึ้น มือหนาเลยเอื้อมไปหยิบมาดู พอเห็นว่าเป็นเปาจึงกดรับสาย

"ว่า?....ที่ไหน?....อืมเดี๋ยวไป"

ติ๊ด!

ภูผากดตัดสายทิ้งทันทีเมื่อคุยกับคนในสายจบ รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาวคันหรูที่พึ่งออกจากอู่มาไม่นานก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากบ้านเกษมนิลแล้วขับไปยังสถานที่ที่นัดหมายกับเปาไว้เมื่อครู่ทันที

ร้านข้างทาง

"พี่ผาๆ!" เม่นตะโกนเรียกพี่ชายพร้อมกับกวักมือเรียกเมื่อเห็นภูผาลงจากรถ

ร้านนี้เป็นร้านปิ้งย่างข้างทางชิลๆ ที่มีคุณตากับคุณยายเป็นเจ้าของร้าน ส่วนคนก็มีพอประมาณ และเป็นร้านประจำของสามพี่น้องเพราะชอบมานั่งดื่มเบียร์กินเนื้อย่างกันแทบจะทุกเดือน บางเดือนมาสองสามครั้งก็มี

"เชิญเลยครับลูกพี่" เปาหันไปดึงเก้าอี้พลาสติกสีแดงให้ภูผานั่ง จากนั้นก็รีบหันกลับมารินเบียร์วุ้นใส่แก้วส่งให้ชายหนุ่ม

"โห! ช่างเขาก็เก่งเนอะ ซ่อมรถพี่ผาได้สภาพเดิมเป๊ะเลย" เม่นหันไปมองรถสีขาวคันหรูของภูผาที่จอดเทียบฟุตบาทหน้าร้าน

"จ่ายไปครึ่งล้าน ไม่เหมือนเดิมกูคงให้พวกมึงไปเผาอู่มันแล้ว"

"เออจริง ฮ่าๆๆๆ"

"แล้วนี่พี่ผาไปส่งคุณแพรพลอยแล้วเหรอครับ?"

"มึงก็ถามแปลกไอ้เปา คนอย่างพี่ผาเคยเละละในหน้าที่เหรอ ถ้าคนยังไม่ถึงบ้านพี่ผาจะมานั่งกระดกเบียร์อยู่นี่หรือไง"

"เออว่ะ ว่าแต่...พี่ได้เรื่องอะไรมาบ้างไหมตั้งแต่ไปเฝ้าคุณแพรพลอย พี่ว่าไอ้คนที่ตัดสายเบรคคุณแพรพลอยจะเกี่ยวข้องกับการตายของพ่อแม่พี่จริงเหรอพี่ผา"

"กูก็ไม่รู้ ถ้าทุกอย่างเป็นแบบที่ลุงเอกบอกจริง มันก็มีลุ้น" ว่าจบชายหนุ่มก็คว้าบุหรี่ที่วางอยู่ตรงหน้าเม่นมาจุดสูบ แน่นอนว่ามันไม่ใช่บุหรี่ของเขา ก่อนจะสูบสารนิโคตินเข้าปอดแล้วพ่นควันออกมาขาวคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

ขณะนี้แววตาของภูผาเปล่งประกายไปด้วยความเย็นยะเยือกเมื่อพูดถึงตัวคนร้าย ใบหน้าหล่อเรียบนิ่งดูน่ากลัวกว่าปกติ เม่นและเปาที่อยู่กับภูผามาตั้งแต่เด็กๆ จึงดูออกว่าชายหนุ่มกำลังโกรธจนแทบจะฆ่าคนร้ายให้ตายได้หากหาตัวมันเจอ

"แล้วไอ้คนที่พี่ซัดมันที่ผับคืนก่อน สรุปมันใช่...." เม่นเว้นเสียงไว้ เพราะไม่แน่ใจว่าควรพูดออกไปดีหรือเปล่า

ดวงตาคมเหลือบมองหน้าคนถาม ก่อนจะพ่นควันบุหรี่ลงพื้นแล้วเงยหน้าขึ้นมาตอบสั้นๆ ว่า "เออ"

"แสดงว่าเราก็ยังมีหวังน่ะสิ" เปาร้องบอกด้วยท่าทีตื่นเต้น

ตั้งแต่เปาและเม่นถูกภากรลุงของภูผารับมาเลี้ยง พวกเขาก็ได้ยินคดีนี้มานานหลายปี และคอยช่วยเหลือภูผาหาตัวคนร้ายมาโดยตลอด จึงไม่แปลกที่ทั้งคู่จะตื่นเต้นเมื่อมีวี่แววของคนร้าย

"กูอยากเจอมันอีก แกะรอยมันให้หน่อย"

"จัดไป!"

หลังจากเปาตบปากรับคำ พวกเขาก็ชนแก้วกันแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว เปากับเม่นเบ้หน้าเนื่องจากความเย็นจัดของเบียร์เข้าไปเคลือบสมองจนเย็นวาบ ส่วนภูผาไม่แสดงอาการใดๆ ชายหนุ่มทำเพียงแค่หรี่ตาเบาๆ เท่านั้น

Rrrrr~

ดวงตาคมของภูผากดลงมองมือถือที่ส่งเสียงอยู่ตรงหน้า เห็นรายชื่อจากสายที่โทรเข้ามาแล้วคิ้วเข้มก็ต้องขมวดชนกัน

...ดึกป่านนี้แล้ว ยัยตัวแสบโทรมาทำไมกัน?

มือหนารีบหยิบมันขึ้นมากดรับสายเมื่อคิดว่าอาจมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับทางนั้น

"มีอะ!....."

(แพรขออนุญาตไปดื่มกับยัยอริสนะคะ น่าจะกลับดึก พี่ผาไม่ต้องสนใจกินเหล้าต่อเถอะค่ะ) น้ำเสียงประชดประชันจากปลายสายดังขึ้นทันทีที่ภูผากดรับ

"จะบ้าหรือไง นี่มันดึกแล้วนะ"

(ทีพี่ยังนั่งดื่มได้เลย แถมยังมีผู้หญิงด้วย!)

ภูผาหันซ้ายหันขวาเลิ่กลั่กอย่างไม่รู้ตัว อันดับแรกคือมองหาคนในสายว่าเธอแอบตามเขามาหรือยังไง ทำไมถึงรู้ว่าเขามากินเบียร์ อันดับสองคือหาผู้หญิงปริศนาที่แพรพลอยตะเบ็งเสียงถาม ซึ่งในโต๊ะก็มีแค่เขากับเปาแล้วก็เม่น

"ตามพี่มาเหรอ?"

(เปล่าค่ะ แพรเห็นคุณเปาโดนแท็กรูป) สิ้นเสียงหวานที่ดูเหมือนกำลังโกรธ อีกนัยนึงก็เหมือนจะกำลังงอนด้วย ดวงตาคมจึงรีบตวัดมองเม่นที่นั่งจิ้มมือถืออยู่

พรึบ!

"เอ้า!" เม่นเงยหน้ามองตามมือถือที่ถูกแย่งไปจากมือ ก่อนจะเงยมองหน้าเจ้าของการกระทำในเวลาต่อมา ตอนแรกเขาแค่ตกใจ พอเห็นว่าเป็นภูผาที่แย่งมือถือไปเม่นก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อนอกจากยิ้มแห้งให้

ภูผาเลื่อนดูหน้าโปรไฟล์ของเม่น จึงได้เห็นว่าเม่นแอบถ่ายรูปเราสามคนไว้ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ ประเด็นคือติดผู้หญิงโต๊ะข้างๆ แจ็คพ็อตคือสายตาของผู้หญิงพวกนั้นกำลังมองมาที่เขา แล้วก็แท็กฟินบุ๊คของเปา ไม่รู้ว่าแพรพลอยกับเปาแอดฟินบุ๊คกันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่รู้ๆ แพรพลอยเห็นภาพก็เพราะเป็นเพื่อนกับเปาเนี่ยแหละ

(พี่ผา! ฟังแพรอยู่รึเปล่าคะ? โอเคถือว่าแพรโทรมารายงานพี่แล้วนะคะ แค่นี้!)

"น้องแพร! ไม่ต้อง!...."

พรึบ!

ร่างสูงลุกขึ้นยืนทันทีที่ถูกหญิงสาวตัดสายใส่

"มีอะไรเหรอพี่ผา?"

"เรื่องด่วนเหรอพี่?"

"เออ ด่วนเพราะพวกมึงนั่นแหละ! กูกลับก่อนไว้เจอกัน"

ภูผารีบเดินกลับมาขึ้นรถท่ามกลางความมึนงงของเม่นและเปา ซึ่งทั้งคู่ก็ได้แต่ยักไหล่มองหน้ากันเพื่อถามอีกฝ่ายว่า 'เกิดอะไรขึ้น?'