ตอนที่ 6

“จ๋า คืนนี้มีงานเลี้ยงนะ จัดให้เริ่ดเอาให้เกิดไปเลยนะ” แก้วพูดขณะจอดรถลงที่บ้านเช่าในกรุงเทพ เพราะเธอต้องมาแข่งในกรุงเทพบ่อยๆ และมาเรียนรามที่นี่กับจ๋า เธอเลยเลือกที่ย้ายเข้ามาเช่าบ้านอยู่กันสองคน ด้วยเงินที่ช่วยกันทำงาน และเงินจากการแข่ง เพื่อไม่ให้เดือดร้อนคนทางบ้าน

“ได้สิ แต่หาอะไรกินก่อนปะ โคตรหิวเลย” จ๋าลงจากรถ ก่อนจะเอาหมวกไปเก็บ แล้วเดินไปทำกับข้าว

“จ๋า ขอบคุณนะ” แก้วเดินมากอดจ๋าทางด้านหลังในขณะที่จ๋าง่วนกับการตอกไข่ใส่ชาม เพื่อทำไข่เจียว

“จ๋าก็ขอบคุณแก้ว ถ้าไม่มีแก้ว เด็กจนๆ แบบจ๋าจะมาได้ไกลขนาดนี้ไหม” จ๋าก็รู้สึกขอบคุณแก้วไม่ต่างกัน

“เราต้องไปได้ไกลกว่านี้แน่” แก้วบอกยิ้มๆ นี่แค่เริ่มต้น เธอมีตารางแข่งแน่นเอียด ซึ่งบางรายการเงินรางวัลเกือบล้านก็มี

ส่วนจ๋าก็เปิดร้านขายเสื้อผ้าออนไลน์ ด้วยการทำแบรนด์ของตัวเอง แม้จะไม่ได้ดังมาก แต่ยอดขายแต่ละเดือนก็มีส่งเสียทางบ้าน

มันมาไกลมากสำหรับเด็กบ้านๆ ที่บ้านจนแบบพวกเธอ

ทั้งสองสาวรีบพากันกินข้าวด้วยความหิวโหย ก่อนจะแยกย้ายกันไปพักผ่อน เพื่อเตรียมตัวไปงานเลี้ยงคืนนี้

“แก้วววว! จ๋าเอาชุดมาให้ คืนนี้แก้วใส่ชุดนี้นะ” จ๋าเดินเข้ามาในห้องแก้ว ก่อนจะวางชุดที่ตัวเองตัดเย็บไว้เพื่องานนี้โดยเฉพาะ

“เราแต่งตัวออกไปกันเลยไหมอะ แก้วไม่รู้ทางด้วยเผื่อหลง” แก้วบอกจ๋าที่นั่งลงข้างเธอ

แม้จะมาอยู่กรุงเทพ 1 ปีแล้วหลังจากจบม.6 แต่เพราะทั้งคู่ทำแต่งานและไปแค่สนามแข่ง เลยไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย ยกเว้นโลตัสกับห้างที่อยู่ห่างออกไปนิดหน่อย ที่เป็นที่ประจำของสองสาว

“โอเคร เจอกันอีกหนึ่งชั่วโมง ว่าแต่แก้วดูอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้วอะ” จ๋ามองแก้วที่กำโทรศัพท์แน่น

“คนนั้นเขาก็ได้แชมป์อีกแล้วอะ สนามหน้าอาจจะได้แข่งด้วยกัน เพราะมันเป็นแบบฟรีสไตร์” แก้วหมายถึงการแข่งที่ลงได้ทั้งผู้หญิงผู้ชาย เป็นการแข่งแบบชิงเงินรางวัล ใครที่มีเงินลงสมัครก็แข่งได้ทุกเพศทุกวัย เพื่อหวังเงินที่มากกว่าเงินค่าสมัครหลายเท่าตัวนั่น

“แล้วแก้วจะเอาไง เลี่ยงมาได้ตั้งสองปีแล้วนะ ถ้าเจอกันอีกจะทำยังไง” จ๋ารู้ว่าคนๆ นั้นที่แก้วพูดถึงคือใคร

“ก็ไม่ทำยังไง ก็คงมีแค่เอาชนะให้ได้ทุกงานเท่านั้น” แก้วยกยิ้ม

เธอซ้อมอย่างหนักมาตลอด เธอต้องชนะแน่ เพราะดูเหมือนคนๆ นั้นจะห่างสนามไปพักใหญ่ๆ แล้ว แต่ข่าวที่เธอติดตามมาช่วงสองเดือนนี้ เขากลับมากวาดรางวัลไปได้เยอะเหมือนกัน แม้จะไม่ชนะทุกงานแต่ก็ชนะเกือบหมด

แล้วสองสาวก็พากันแยกย้ายไปแต่งตัว ก่อนจะมาพร้อมกันที่หน้าบ้าน แม้ชุดที่ใส่จะดูเหมาะกับการนั่งรถยนต์ แต่สองสาวก็เลือกใช้รถมอไซด์ของแก้วในการเดินทางไปที่งานอยู่ดี

‘น้องแก้วยินดีด้วยนะ

ยินดีด้วยครับ

ยินดีด้วยครับแชมป์’

ทันทีที่แก้วกับจ๋ามาถึงงาน เธอก็ได้ยินแต่ประโยคแสดงความยินดี แก้วเพียงแต่ก้มหัวกับคำๆ นั้นอย่างมีมารยาท

“จ๋าตื่นเต้นอีกแล้วเหรอ” แก้วเห็นจ๋ายืนนิ่งมาสักพักแล้ว ตั้งแต่มาถึง เพื่อนเธอตื่นเต้นแน่ๆ เลย

“จ๋าเห็นคนๆ นั้นอะ” จ๋าหมายถึงผู้ชายที่แฟนเขาสร้างบาดแผลในใจให้เธอ วันนั้นเขาเอาแต่ยืนมองแฟนตัวเองด่าเธอนิ่งๆ ไม่ได้คิดจะช่วยห้ามแฟนตัวเองสักนิด

“ก็ต้องเจอเข้าสักวันแหละ ก็เขาเป็นคนจัดงานนี้ แก้วบอกจ๋าแล้วว่าเขาจัดงานเลี้ยงให้นักแข่ง จ๋าไหวไหม” แก้วอธิบายให้เพื่อนฟังอีกครั้ง

“อื้อ จ๋าว่าจ๋าไหว ตอนนี้จ๋าไม่ใช่เด็กบ้านนอกคนนั้นแล้ว ต่อให้แฟนเขามาด่า จ๋าก็ไม่กลัว” จ๋าพูดยิ้มๆ เธอไม่ได้กลัวผู้ชายคนนั้น แต่กลัวแฟนเขามาด่าเธอต่อหน้าคนอื่นให้เธออับอายต่างหาก แต่ตอนนี้เธอไม่กลัวแล้ว

“ยินดีด้วยนะครับ น้องแก้ว” เจ้าของงานเลี้ยงเดินมาทักเธอกับจ๋า ก่อนเขาจะมองจ๋านิ่งๆ ในขณะที่แก้วยกมือไหว้ขอบคุณ ผู้ชายร่างสูงหน้าตาดี

“พาเด็กน้อยที่ไหนมาด้วยครับ” เขายังพูดยิ้มๆ ก่อนจะมองจ๋าไม่วางตา

“ใครเด็ก 19 นี่ไม่เด็กนะ แถมเด็ดด้วย” จ๋าพูดจบก็เดินออกไปทันที ไม่อยากเห็นหน้า จึงเลือกเดินมาหาของกินใกล้ๆ แทน

“คุณหินอย่าแกล้งเพื่อนแก้ว” แก้วบอกผู้ชายที่มีบางมุมคล้ายคนที่เธอรู้จัก

“นี่เพื่อนกันเหรอครับ นึกว่าพาน้องมา” คุณหินที่แก้วเรียกพูดติดตลก จ๋าในสายตาเขาดูยังไงก็เด็ก แล้วเขาชอบแกล้งเด็กซะด้วยสิ

“โธ่คุณหิน อย่าพูดแบบนี้ให้จ๋าได้ยินเชียว” แก้วพูดเสียงเบา เธอกับเขารู้จักกันเพราะมางานเลี้ยงนักแข่งที่เขาเป็นคนจัดบ่อยๆ นั่นแหละ

“ตามสบายนะครับ ยังไงงานนี้ก็จัดเพื่อแชมป์แบบน้องแก้ว” หินพูดจบก็เดินจากไปทางจ๋า คงไปหาเรื่องแกล้งเพื่อนเธอนั่นแหละ แก้วรู้ว่าคุณหินที่อายุ 28 ชอบแกล้งมากแค่ไหน เพราะแก้วก็โดนแกล้งบ่อยๆ

“ยินดีด้วยนะครับ” ผู้ชายคนนึงเดินมาทักแก้ว ก่อนจะยิ้มหวานให้เธอ

“ค่ะพี่อาคิน” แก้วยกมือไหว้ขอบคุณผู้ชายตรงหน้า เธอกับเขารู้จักกัน เพราะเขาก็เป็นนักแข่งเหมือนกัน เจอกันบ่อยๆ ในการแข่งแบบฟรีสไตส์ และดูท่าว่าเขาจะสนใจเธอ

“ดื่มสักหน่อยไหมครับ อายุเกิน18 แล้วนี่นา” อาคินพูดยิ้มๆ ก่อนจะแซวเธอ แก้วเคยปฎิเสธการดื่มเหล้าจากเขามาตลอด ด้วยคำที่ว่าเธอยังไม่อายุ18 แต่ตอนนี้เธอ19 แล้ว เธอคงเอามันมาอ้างปฎิเสธเขาไม่ได้แล้ว

“แก้วเดียวนะคะ” แก้วยื่นมือไปรับแก้วที่บรรจุน้ำสีสวยจากมืออาคิน แล้วยกขึ้นดื่ม

“นี่น้องแก้วคิดเรื่องที่พี่เคยถามบ้างรึเปล่าครับเนี้ยทำไมนิ่งจัง” อาคินมองคนที่เขาสนใจมาตลอด แต่เธอก็ไม่เคยเปิดโอกาศให้เขาเลยสักครั้ง

“แก้วยังไม่คิดจะมีแฟนค่ะ ถ้าแค่คุยกัน แก้วก็ไม่ได้ปิดกั้นนี่คะ” แก้วยกยิ้มอย่างน่ารัก

“แต่พี่อยากเป็นแฟนนี่ครับ ไม่ใช่คนคุย” อาคินอยากเป็นแฟนเธอจริงๆ

“แหะๆ แก้วยังไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยค่ะ” แก้วยิ้มให้อาคิน เธอไม่ได้เปิดรับเขา ไม่อยากพูดให้ความหวังคนตรงหน้า

“ถ้าคิดจะมี พี่ขอเป็นคนแรกได้ไหมครับ ที่มีสิทธิ์จีบแก้ว” อาคินยังไม่ยอมแพ้ แก้วได้แต่ยิ้มแห้งๆ กลับไป

“แก้วขอไปหาเพื่อนก่อนนะคะ ทิ้งเพื่อนมานานแล้ว” พูดจบแก้วก็เดินจากไปทันที อาคินทำแค่ยิ้มให้แผ่นหลังแบบบางนั้น อย่างเสียดาย

แก้วเดินตามหาจ๋าทั่วทั้งงานแต่ก็ไม่เจอ แล้วตลอดทางที่เธอเดินหา ก็เจอแต่คนพูดแสดงความยินดี ทั้งยังยื่นแก้วเหล้าให้เธอ เธอเลยต้องดื่มอย่างเลี่ยงไม่ได้