8

เกรซกระทะเหล็ก ยืดคอมองอาจารย์หนุ่มที่เปิดโน๊ตบุ๊คนั่งทำงานอยู่กลางห้อง...ทำไมไม่ไปนั่งบนโต๊ะทำงานดี ๆ นะ นั่งแบบนั้นจะสั่งอาหารมาส่งทางไหนได้......เลิกคิดเรื่องสั่งอาหารมาจากข้างนอกได้เลย...เอาไงดีวะ.....หญิงสาวกลับไปสำรวจตู้เย็นอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์......

“เกรซ !...คุณแน่ใจเหรอว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก” ร่างสูงก้าวเข้ามาประชิดตัว ยัยเชฟกระทะเหล็กยกมือขึ้นอังหน้าผากพลางขมวดคิ้วหน้ายุ่ง

“เปล่า...เกรซปกติดี” หญิงสาวยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะปั้นได้

“ตอนนี้เวลาเท่าไหร่”

“หนึ่งทุ่มตรง...ถามทำไมคะ”

“อืม....คุณก็ยังจำวันเวลาได้นี่นะ...แล้วหนึ่งทุ่มนี่เขากินไข่ดาว ไส้กรอก เบคอน ขนมปัง อะไรพวกนี้กันเหรอ ผมคิดว่ามันควรจะเป็นอาหารเช้านะ” ปองภพพยายามพูดอย่างใจเย็น

“หูยยย...กินได้ทุกเวลาแหละค่ะ....กะแล้วว่าคุณต้องชอบ ดีใจล่ะสิ.....อุตส่าห์คิดตั้งนานแน่ะกว่าจะคิดออกว่าจะทำอะไรให้คุณประทับใจที่สุด” หญิงสาวยิ้มประจบอาใจ….ความจริงหล่อนทำได้แค่นี้จริง ๆ แม้แต่ข้าวผัดที่ใคร ๆ ว่าง่ายหล่อนยังเททิ้งมาแล้วเลย

“เกรซ !.....ขอเรื่องจริง”

“ก็เค้าทำกับข้าวไม่เป็นอ่ะ...” หญิงสาวยิ้มแหย ๆ จำเป็นต้องสารภาพเสียงอ่อย เพราะแววตาดุดันกับน้ำเสียงเข้มจัดของเขา .....คนบ้าอะไรดุอย่างกับหมาพิทบูล...แง่ง ๆ ๆ ......หญิงสาวคิดแล้วยังเผลอบ่นหงุงหงิงออกมา

“เกรซ คุณด่าผม”

“เปล๊า...” หญิงสาวหน้าตาเหรอหรา แค่คิดก็ได้ยินด้วยหรือวะเนี่ย....

ชายหนุ่มจ้องตาล่อกแล่กของยัยจอมกะล่อนพลางโน้มใบหน้าลงไปหา ในขณะที่อีกฝ่ายเบนหนีจนแทบจะหงายหลังหากแต่วงแขนแกร่งได้กอดรัดร่างบางเอาไว้เสียก่อน

“บ้าน่า...นี่ลูกศิษย์นะคุณ...” เกรซบอกอย่างขัดเขิน หัวใจเต้นโครมคราม บอกตรง ๆ ว่าลองคบกับผู้ชายมาก็หลายคน ยังไม่มีใครได้ถึงเนื้อถึงตัวเหมือนสามีในอนาคตคนนี้เลยอ่ะ...เขาจะหาว่าฉันใจง่ายไหมนะ....ไม่ได้ ๆ ๆ .....เกรซดันร่างสูงออก เบี่ยงตัวออกจากวงแขนแกร่งอย่างเสียดาย...เฮ้อ...เกิดเป็นหญิงแท้จริงแสนลำบากจริงด้วย....

“ลูกศิษย์โข่งน่ะสิ......ขี้โม้ด้วยแบบนี้ต้องโดนปรับตกทุกวิชา”

“นี่คุณ อย่าเอาเรื่องส่วนตัวกับเรื่องเรียนมาปนกันดิ...” หญิงสาวคัดค้านเสียงหลง ก็ค่าหน่วยกิตไม่ใช่ถูก ๆ

“งั้นก็ต้องซ่อมจนกว่าจะผ่าน”

“ซ่อม ?.....”

“อืม...คุณต้องหัดทำอาหารจนกว่าผมจะกินได้ถึงจะยกโทษให้”

“โอ๊ย.....เกรซคงต้องซ่อมทั้งชาติมั้ง” โวยวายไปก่อนยังไม่ทันคิด แต่เอ๊ะทั้งชาติเหรอ ซ่อมกันจนลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองหรือเปล่านะ...หญิงสาวยิ้มกริ่ม

“ยิ้มอะไรของคุณ...อย่าเพ้อเจ้อ” ชายหนุ่มดักคอ กลับมาทำเป็นขรึม ยืนเอามือล้วงกระเป๋าวางมาดเข้ม

“ตั้งใจอ่อยกันป่ะเนี่ย” เกรซยิ้มกว้างเอานิ้วจิ้มไปที่หน้าอกที่อุดมไปด้วยมัดกล้าม...ดูเอาเถอะปลดกระดุมลงมาจนเห็นหัวนมชมพูแบบนี้ ตั้งใจอ่อยกันชัด ๆ

“ฮึ....เลิกมโนได้แล้ว” ปองภพนั่งลงจัดการกับอาหารผิดมื้อนั้นอย่างเงียบ ๆ ทำให้เกรซจำต้องนั่งลงกินอาหารฝีมือตัวเองอย่างฝืน ๆ เหมือนกัน

หลังจากมื้ออาหารอันลักลั่นผ่านพ้นไป หญิงสาวก็จัดการเก็บล้างเช็ดถูทำทุกอย่างจนสะอาดเอี่ยมอ่องหวังโกยคะแนนความเป็นกุลสตรีเข้ากระเป๋า ชดเชยกับฝีมือทำอาหารที่ติดลบไปแล้ว

“เกรซกลับก่อนนะคะ...” หญิงสาวเห็นอาจารย์หนุ่มนั่งหลับตาพิงพนักโซฟาในชุดเดิม เสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมลงมาสามเม็ดอวดแผงอกแน่นตึง แขนเสื้อพับตลบขึ้นลวก ๆ ผมเผ้าลงมาปรกหน้าเล็กน้อยดูหนุ่มขึ้นเป็นกอง.....หล่อนไม่ใช่สาวอ่อนแอที่ต้องรอให้ผู้ชายไปรับไปส่งจึงไม่ได้คิดอะไรมาก

“อุ้ย !....ว้าย” เกรซอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ ที่จู่ ๆ คนที่หลับเอื้อมมือมาคว้าเอวแล้วดึงไปนั่งตัก

“นอนที่นี่แหละ...วันนี้ผมเหนื่อย” เสียงทุ้มกระซิบอยู่ข้างหูในขณะที่คนบนตักยังดิ้นขลุกขลักเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว

“คะ...คุณว่าอะไรนะ” พอได้ยินชัด ๆ ถึงกับตกใจคาดไม่ถึง ก็ไหนว่าตัวพ่อเจ้าประคุณห่อหุ้มด้วยทองคำบริสุทธิ์ยังไงล่ะ.... จู่ ๆ ทำไมถึงได้มักง่ายขึ้นมาได้

“หูตึงรึไง” นอกจากต่อว่าแล้วยังแกล้งงับติ่งหูให้อีกฝ่ายขนลุกซู่อีกต่างหาก

“คุณชวนเกรซนอนด้วยง่าย ๆ อย่างนี้เลยเหรอ......จะดูถูกกันมากไปแล้วนะ” หญิงสาวค้อนให้อย่างขัดเคือง...ถึงจะชอบแต่ไม่ได้แปลว่าง่าย....

“คุณต้องการแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอเกรซ” ชายหนุ่มพูดออกไปอย่างไม่อ้อมค้อม

เกรซเหลืออดกับวาจาบาดหูจึงกระทุ้งศอกแหลมเข้าใส่ท้องของคนปากเสียอย่างแรงก่อนจะลงมายืนเท้าสะเอวประจันหน้า......ฮึ...รู้จักกันน้อยไปเสียแล้ว

“ใจเย็นสิคุณ...ไม่ต้องเขินขนาดนั้น”

“ไม่ได้เขินย่ะแต่ฉันโกรธ โกรธมากด้วยโว้ย....” หญิงสาวโกรธจนหน้ามืด ไม่ต้องแอ๊บสงแอ๊บใสกันแล้ว ผู้ชายปากหมาแบบนี้ ไม่เตะปากให้ก็ถือว่าให้เกียรติสุด ๆ แล้ว

“คุณกับไอ้น้องชายของผมมีแผนอะไรกัน”