7

“เกรซ....ยัยเกรซ” ครีมสะกิดเรียกเพื่อนเพราะเห็นท่าทางแปลก ๆ สงสัยจะตะลึงในความหล่อของอาจารย์หนุ่ม

“อะไรของแกวะครีม...”

“เก็บอาการหน่อย......ฉันรู้ว่านั่นน่ะสเป็คแก แต่ว่าน้อย ๆ หน่อยอายเขาทำเป็นยัยโรสไปได้” ครีมกระซิบบอกพร้อมกับบุ้ยใบ้ไปทาง สาวสวยพีอาร์คนเก่งของโรงแรมชื่อดังที่หวังความก้าวหน้าในอาชีพการงานดังเช่นคนอื่น ๆ แต่ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะชอบโปรยเสน่ห์เป็นชีวิตจิตใจ และตอนนี้ก็กำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ส่งสายตาหวานฉ่ำให้อาจารย์หนุ่มคน ใหม่แบบโนสนโนแคร์.......

“เออ...รู้แล้วน่า” พอหายตกใจก็เริ่มหงุดหงิดที่ยัยนั่นกล้าโปรยเสน่ห์ใส่ว่าที่สามีของหล่อน...แต่จะทำไงดีวะเนี่ย......หญิงสาววนเวียนกับความคิดที่จะเข้าไปตีสนิทกับอาจารย์หนุ่มแบบไม่เสียหน้า จนไม่เป็นอันเรียนกันเลยทีเดียว...เสียงทุ้มของเขาเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ทั้งที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหล่อคมคาย แต่ก็ยังไม่วายโดนเมิน...รู้แล้วจ้า...พ่อคน มาตรฐานสูง....ชิส์......

หลังเลิกเรียน เกรซบอกให้เพื่อนสาวกลับก่อน ส่วนตัวเองยังรีรอ ไม่รีบกลับเหมือนทุกวันหล่อนรอจนกระทั่งทุกคนกลับออกไปหมดแล้ว.......อาจารย์หนุ่มก็กำลังง่วนอยู่กับโทรศัพท์ท่าทางซีเรียสไม่น้อย แต่จะอย่างไรก็ชั่ง หญิงสาวทำใจกล้าเดินเข้าไปหา แต่ก็เว้นระยะยืนรอให้เขาทำธุระให้เสร็จก่อน

“มีอะไรหรือคุณ....หรือว่ายังอยากจะแจ้งความ”

เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นทำเอาคนที่ไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัวถึงกับสะดุ้ง ก็หล่อนคิดว่าเขาจะทำธุระนานกว่านี้นี่

“เอ่อ.....ขอคุยด้วยหน่อยค่ะ” หญิงสาวหน้าแดงด้วยความขัดเขิน ในขณะที่อีกฝ่ายเลิกคิ้วทำท่าแปลกใจ แต่สายตากลับว่างเปล่า

“ขอโทษ...” เกรซพูดอุบอิบ

“คุณว่าอะไรนะ”

“ฉันขอโทษ”

คราวนี้ปองภพหันมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเรือนร่างระหงตรง ๆ พลางมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาตำหนิอย่างไม่คิดจะปิดบัง มือสองข้างล้วงกระเป๋าในท่าสบาย ๆ ก็จริงแต่ท่าทีนั้นกลับสร้างความกดดันให้กับหญิงสาวที่เคยมีความมั่นใจไม่น้อย

“ดิฉันขอประทานโทษค่ะคุณอาจารย์ด็อกเตอร์ปองภพ” หญิงสาวแก้ให้ฟังดูสุภาพที่สุดเท่าที่จะนึกออก

“จริงใจหน่อยสิคุณ” สายตาคมปลาบจ้องใบหน้างามไม่กระพริบแต่แววตาเต้นระริกเหมือนพยายามกลั้นความขบขันเอาไว้อย่างเต็มที่

“คือ...ฉัน...ไม่มีอะไรแล้ว” เกรซสะบัดหน้าพรืดหันหลังกลับ ความอดทนเหลือน้อยเต็มที อีตาบ้านี่ตั้งใจจะรวนกันชัด ๆ ...เชอะ !..หญิงสาวผู้ไม่ยอมให้ใครหยามมาก่อน ลืมความตั้งใจเดิมชั่วขณะ...ไม่ง้อก็ได้วะ......

“เดี๋ยวสิเกรซ” ปองภพเอ่ยชื่อของหล่อนออกมาราวกับคนสนิทสนมกันมานาน

เกรซชะงักกึกก่อนจะหันขวับมามองตาวาว

“แทนตัวเองว่าเกรซกับผม.........”

“ขอโทษค่ะ...ฉันจะพูดแบบนั้นกับคนสนิทเท่านั้น” เชิดหน้าอย่างท้าทายความกรุ่นโกรธมันเริ่มแล้วดับยาก..... กล้าดียังไงถึงมาสั่ง

“แต่เราเป็นมากกว่าคำว่าสนิทด้วยซ้ำ คุณน่าจะจำได้นะเกรซ” ปองภพบอกยิ้ม ๆ ประกายตาวิบวับ

“นี่คุณ....” หญิงสาวเถียงไม่ออก...เพราะความจริงมันเป็นแบบนั้นซ้ำยังเพิ่งจะเกิดขึ้นสด ๆ ร้อน ๆ แกล้งลืมก็ไม่ได้ด้วย….

“เอาน่า...ถ้าอยากจะขอโทษก็เลี้ยงข้าวผมสักมื้อเป็นไง” อาจารย์หนุ่มพูดออกมาหน้าตาเฉย

“หะ...ห๊ะ...” อิหยังวะ....เกรซปรับอารมณ์แทบไม่ทัน ทำไมเหตุการณ์ถึงได้เข้าล็อกง่ายจัง อุตส่าห์นั่งวางแผนเข้ามาตีสนิททั้งวัน พอมีโอกาสก็เกือบทำเสียแผนซะเองเพราะความอารมณ์ร้อน.... แต่แล้วจู่ ๆ โอกาสก็ลอยมาแบบงง ๆ

“ถ้าเป็นการรบกวนคุณเกินไป ก็ไม่เป็นไรนะ...ผมกลับล่ะ” ปองภพหิ้วสัมภาระขึ้นมาและเดินออกไปอย่างไม่ลังเล

“ดะ...เดี๋ยวสิคุณ..ตกลง...คุณเลือกเลยก็แล้วกันจะไปร้านไหน” หญิงสาวพูดกับแผ่นหลังตรงภายใต้สูทเนี๊ยบเรียบกริบ เพราะเขาไม่แม้แต่จะหันหน้ามา

ด็อกเตอร์หนุ่มเดินนำไปที่รถโดยที่เกรซเดินแกมวิ่งตามไปติด ๆ ถึงแม้ความสูงของหล่อนจะได้มาตรฐานหญิงไทยแต่ขาก็ยังสั้นกว่าเขาอยู่ดี หญิงสาวอ้อมไปเปิดประตูรถฝั่งตรงข้ามคนขับแล้วกระโดดขึ้นนั่งคู่กับอาจารย์หนุ่มอย่างสวย ๆ ไม่สนว่าเจ้าของจะเต็มใจหรือเปล่า ส่วนรถตัวเองนั่นน่ะเหรอ...ช่างมันเถอะ นาทีนี้พ่อของลูกสำคัญกว่า......

ปองภพหันมามองหน้าหญิงสาวนิดหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ชายหนุ่มขับรถออกไปโดยไม่ถามความเห็นของผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ เลยสักนิดว่าเจ้าหล่อนอยากไปกินร้านไหน ชอบอะไร ดูว่าพ่อเจ้าประคุณมั่นใจในความคิดของตัวเองสูงมาก

“คุณ...ที่นี่มัน...” เกรซผงะ ตาโต ที่จู่ ๆ เขาก็พาหล่อนมาที่คอนโด หล่อนจำได้ดี

“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น ของเคย ๆ”

“เคย ๆ อะไรหึ....พูดดี ๆนะคุณ” หญิงสาวถามเสียงแข็งกับคำพูดคำจาพาให้คิดลึกอยู่เรื่อย...ลึกลงไปต่ำกว่าสะดือทุกที

“ก็เคยมาแล้วไม่ใช่หรือผมพูดผิดตรงไหน...ถ้าจะขอโทษก็ ทำกับข้าวเลี้ยงผมสักมื้อแค่นั้นเอง” ชายหนุ่มบอกเหมือนเรื่องง่าย ๆ

“เกรซคิดว่าคุณจะพาไปร้านอาหารเสียอีก” หญิงสาวพูดเสียงอ่อย ๆ ทำกับข้าวนี่นะ อย่าว่าแต่ทำให้คนกินเลย ไอ้ตูบที่บ้านคุณยายยังไม่แล.....

“ผมต้องเตรียมสอนพรุ่งนี้ กินที่นี่แหละระหว่างรอผมจะได้ทำงานไปด้วย หรือว่าคุณไม่มีฝีมือ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม

“ใครว่า....นี่เกรซกระทะเหล็กเชียวนะคุณ” หญิงสาวโม้ไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยแก้ปัญหาทีหลังก็แล้วกันวุ้ย....ก็เขาชอบกุลสตรีนี่นา....ก็ต้องแอ๊บกันหน่อยสิ.......