2

“อ้าว.....เฮ้ย !.......บ้าฉิบ !..” ชายหนุ่มหัวเสีย หันรีหันขวางขืนปล่อยเอาไว้แบบนี้พรุ่งนี้ก็ไม่ได้กลับ เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูรถตั้งใจจะขึ้นไปขับ ขยับให้พ้นทางหลังจากนั้นก็ทางใครทางมัน แต่แม่คนนมใหญ่ก้นเด้งนี่สิ ทิ้งตัวนั่งขวาง....คงต้องดันออกไปให้พ้นที่นั่งคนขับเสียก่อน…คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็ตั้งท่าจะผลักหล่อนไปอีกฝั่ง แต่ถ้าทำอย่างนั้นผิวบาง ๆ นี่คงเขียวช้ำเป็นจ้ำเพราะเกียร์และสิ่งของรก ๆ ที่หล่อนวางลวก ๆ เอาไว้ระหว่างเบาะรถเป็นแน่...ระหว่างที่เขาละล้าละลังอยู่นั้นเสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นข้างหลัง

“เกิดอะไรขึ้นเฮีย” ปพน กลับจากส่งแฟนสาวเห็นพี่ชายก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ที่รถของเจ๊เกรซคนสวย พี่สาวร่วมสถาบันที่โคตรสนิทกันมายาวนาน...ถ้าไม่ใช่เฮียภพเขาคงคิดว่ายัยเจ๊คงจะกำลังโดนลากไปกินตับแหง ๆ

“เออมาก็ดีแล้ว ช่วยลากยัยนี่ไปฝั่งโน้นทีฉันจะรีบกลับ” ปองภพสั่งน้องชาย

“เจ๊เกรซเป็นอะไรอ่ะเฮีย”

“แกรู้จักผู้หญิงคนนี้ด้วยเหรอ” ปองภพไม่ได้แปลกใจมากนัก เพราะน้องชายเปิดผับก็คงรู้จักลูกค้ามากหน้าหลายตาเป็นธรรมดา แล้วสภาพอย่างยัยขี้เมานี่คงเที่ยวจนเป็นลูกค้าประจำล่ะมั้ง

“อืม...ไม่ใช่แค่รู้จัก สนิทเลยล่ะเด็กในร้านมันโทรไปบอกว่าเจ๊แกทะเลาะกับแฟนยกใหญ่ผมถึงได้รีบกลับมานี่แหละ...ว่าแต่เฮียเถอะช่วยเจ๊เกรซเอาไว้เหรอ” ปพนเดาว่าหญิงสาวอาจจะโดนทำร้ายแล้วพี่ชายก็เข้าช่วยเอาไว้ได้เหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวทำนองนั้น

“เปล่า...ยัยนี่น่ะเหรอต้องการความช่วยเหลือ....เจอหน้าก็ด่าเอาด่าเอา...เมาแล้วพาลชาวบ้านไปทั่วแกไปรู้จักกับผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไงวะ....” ปองภพส่ายหัวอย่างระอา ผู้หญิงอะไรช่างทำตัวไร้ค่าสวนทางกับหน้าตาอย่างสิ้นเชิง…

ปพนมองหน้าพี่ชายสลับกับเจ๊เกรซที่เมาหมดสภาพแล้วก็เกิดความคิดบางอย่างสว่างวาบขึ้นมา....อืมคราวนี้แหละคุณย่าจะได้หมดข้ออ้างห้ามไม่ให้เขาแต่งงานกับน้องจูนสักที....

“ผมฝากเจ๊เกรซกลับคอนโดด้วยคนสิพี่” ปพนเอ่ยขอร้องหน้าตาย

“ห๊า...แกจะบ้าเหรอ ไม่เอา...” ปองภพทำหน้าอย่างกับถูกผีหลอก

“ไม่ได้ให้เอา....ฝากไปพักที่คอนโดหน่อยนะ คิดว่าสงสารลูกนกลูกกา ขืนปล่อยไป ดีไม่ดีเจ๊แกอาจจะขับรถไปชนใครเข้านะเฮีย...” ชายหนุ่มรู้จักพี่ชายตัวเองดี แค่พูดกระตุ้นมโนสำนึกนิด ๆ หน่อย ๆ ขี้คร้านจะยอมช่วย

“งั้นแกก็ให้นอนที่นี่สิวะ...ห้องแกก็มี”

“ไม่ได้เด็ดขาดเลยเฮีย แฟนผมโกรธตายเลยคราวนี้คงโดนตัดหางปล่อยวัดของจริง...เฮียนั่นแหละไม่มีใครว่า...อ๊ะ..อย่าบอกนะว่าซุกใครไว้ที่คอนโด” ปพนแกล้งแซวไปอย่างนั้นเอง... คนที่ถือเนื้อถือตัวราวกับหุ้มด้วยทองคำ ถอดแบบคุณย่ามาแบบนั้น ไม่มีทางมักง่ายเด็ดขาด

“นะเฮีย...นึกเสียว่าทำบุญ ขืนปล่อยไปสภาพนี้แล้วเกิดไปเจอพวกทรชนเข้า...ไม่อยากจะคิด...คงจะย่อยยับอาจจะถึงขนาดฆ่าตัวตายหนีอายก็ได้นะเฮีย...” หนุ่มน้อยพยายามหว่านล้อม....อีกนิดเดียว...ใกล้แล้ว...ห้า...สี่...สาม...สอง...ยังไม่ถึงหนึ่งก็ได้ผลตามคาด

“ก็ได้...” ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย รู้ว่าน้องชายหาข้ออ้างเพื่ออะไรสักอย่าง แต่จะว่าไปมันก็น่ากลัวอย่างที่ปพนมันพูด.....สงเคราะห์ให้สักครั้งก็แล้วกัน…

“อิเจ๊...มานี่เร็ว” ปพนเปิดประตูรถอีกข้าง ออกแรงกระตุกแขนคนที่นั่งฟุบคาพวงมาลัย พอหญิงสาวงัวเงียลืมตาขึ้นมาเห็นเป็นปพนจึงเคลื่อนตัวตามแรงดึงแบบไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่

“ไปพักที่คอนโดเฮียผมก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยไปรับ” ปพนบอกอยู่ข้างหูในขณะที่อีกฝ่ายอืออาไปตามเรื่อง…น้องชายต่างสายเลือดจัดการคาดเข็มขัดให้เจ๊เกรซเสร็จ ก็นึกขอโทษขอโพยอยู่ในใจนอกจากนั้น ยังอวยพรให้ในคราเดียวกัน.....ผมคิดว่าเฮียภพเหมาะกับเจ๊ที่สุดแล้ว...สู้ ๆ นะครับเจ๊........